ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (3)-επανάληψη

Η ΤΡΙΑΔΑ ΣΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. 

Γ) Η Τριάδα και η ιστορία.

          Αναδύεται εδώ η δεύτερη γραμμή ισχύος του αξιώματος «Η οικονομική Τριάδα είναι η Ενυπάρχουσα Τριάδα». ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που βιβλικά μιλώντας δέν είναι άλλο, απο το βάθος και την αυθεντικότητα της γνώσεως ΑΥΤΟΥ, το αξίωμα αυτό μας λέει πώς η συνάντηση με τα γεγονότα της αποκαλύψεως, τα οποία μαρτυρούνται στην ζωντανή Εκκλησιαστική παράδοση της πίστεως κάτω απο την ενέργεια του πνεύματος, είναι συνάντηση με το ίδιο το μυστήριο της θεότητος. Η σχέση με την αποκάλυψη της Τριάδος είναι σχέση με την ιστορία της αιώνιας θείας αγάπης, και η είσοδος σ’αυτή. Εάν ο Θεός καθ’αυτός ήταν άλλος απο τον Θεό τον οποίο αφηγείται η ιστορία της αποκαλύψεως, δέν θα υπήρχε για μας κανένας δρόμος (τρόπος) για να εισέλθουμε εν πνεύματι και αληθεία στα βάθη της Τριαδικής ζωής. Εάν η ενυπάρχουσα Τριάδα δέν αντιστοιχούσε στην οικονομική της αποκάλυψη, δέν θα ήταν δυνατή καμμία σωτηρία στην ιστορία (και όντως δέν είναι) : το ανθρώπινο θα ήταν αμετακλήτως καταδικασμένο στον ανθρώπινο ορίζοντα, και στην δυστυχισμένη εμπειρία της περατότητος μας δέν θα έμενε καμμία ακτίνα ανοιχτή και ζωντανή. (Όπως βλέπουμε έχει καταργηθεί πλήρως ο Κύριος. Η ενσάρκωση. Μιλούν για την αποκάλυψη της Αγίας Τριάδος, μέσω της οποίας υπήρξε ο Κύριος. Ο Κύριος για την Δύση, είτε καταργείται απο το πνεύμα, είτε καταργείται απο την Τριάδα, είτε καταργείται Ορθόδοξα απο τις άκτιστες ενέργειες του Ρωμανίδη, είναι ένας μεσάζων. Ένας μεγάλος πνευματιστής. Ένα Medium. Αλοίμονό μας).

Η ανυπαρξία του μηδενός θα κατάπινε τελικώς όλα τα πράγματα. (Σάν την Χάρυβδη, ο Δυτικός πολιτισμός αρνούμενος την ανθρώπινη Φύση, τον νοητό κόσμο, έχει για στήριγμα του μόνον την ψευδαίσθηση της μιμήσεως Χριστού χθές και την μίμηση της Αγίας Τριάδος σήμερα). Στην αντιστοιχία ανάμεσα στην οικονομία και στην ενύπαρξη του μυστηρίου, η Τριάδα προσφέρεται σαν πραγματικότης σωτηρίας και εμπειρίας της χάριτος. Και μ’αυτό το νόημα η θεολογική γνώση του Τριαδικού μυστηρίου, ξεκινώντας απο την οικονομία, παρότι δέν πρόκειται για μία νόηση αμέσως πρακτική, είναι ικανή να αλλάξει την πράξη πιό βαθειά απο όλες τις δυνατές εναλλαγές. «Και πράγματι η Ιστορία του Χριστού με τον θεό και του Θεού με τον Χριστό γίνεται, μέσω τού Αγίου πνεύματος, η ιστορία του Θεού με μας, και μ’αυτόν τον τρόπο επίσης η δική μας ιστορία με τον Θεό. Η γνώση δημιουργείται μέσω του γεγονότος πώς ο γνωριζόμενος εμπλέκεται σ’αυτή την ιστορία που τον αρπάζει και τον αλλάζει» (Moltmann, η Τριαδική Ιστορία του Θεού). Να στοχαστούμε τον Θεό Τριαδικώς ξεκινώντας απο την οικονομία σημαίνει -εάν η οικονομία αντιστοιχεί στην ενύπαρξη του μυστηρίου- να στοχαστούμε τον Θεό απο το εσωτερικό τού Θεού, δηλαδή να πάμε μέχρι τα βάθη της την Χριστιανική έννοια της Θεοποιήσεως. Η έννοια του Τριαδικού Θεού γίνεται ζωτικά αποδεκτή απο όποιον πιστεύει στο γεγονός πώς συμπεριλαμβάνεται στον Τριαδικό Θεό απο την Σωτηριώδη πράξη του ενσαρκωθέντος Λόγου και του Θεοποιού πνεύματος. Όταν πρόκειται για την Τριάδα χωρίς να διαχωρίσουμε την δόξα απο την ιστορία, τότε πρόκειται για μας και το νόημα του παιχνιδιού είναι η μοίρα και το νόημα της ατομικής και συλλογικής προσπάθειας.

Για τον Χριστιανό δέν είναι τίποτε πιό ζωτικό και πραγματικό απο την πίστη στην Τριάδα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, στο όνομα των οποίων (όχι της οποίας) και για την δόξα της οποίας (υπηρέτης ο πιστός, ακόλουθος, που δουλεύει για ξένα συμφέροντα) καλείται να είναι και να πραγματοποιεί κάθε πράγμα. Η Τριάδα είναι μία σωτηριολογική ομολογία πίστεως». Όλη η Χριστιανική ύπαρξη καλύπτεται απο το Τριαδικό μυστήριο, και όχι μόνον στο επίπεδο της προσωπικής υπάρξεως, αλλά επίσης και σε εκείνο της Εκκλησιαστικής ζωής και της κοινωνικής. Δέν είναι τυχαίο πώς η εξορία της Τριάδος απο την θεωρία και την πράξη των Χριστιανών αντικατοπτρίστηκε στον νομικισμό και στο ορατό που κυριαρχούν ακόμη στην έννοια τής Εκκλησίας, και είχε τόσο σοβαρές συνέπειες στο κοινωνικό-πολιτικό επίπεδο (ταιριάζει και στο πολυπολιτισμικό μοντέλο).

Γι’αυτό και η επιστροφή στην Τριαδική πατρίδα, φαίνεται να υπόσχεται πολλά τόσο για την Εκκλησιολογία όσο και για ολόκληρη την ιστορική κατάσταση του Χριστιανισμού. Αυτή η επιστροφή είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση πρός την Εκκλησία και την θεολογία του σήμερα: Το μεγαλύτερο Εκκλησιαστικό πρόβλημα, και η μεγαλύτερη ευθύνη για την θεολογία, είναι να κατορθώσει ώστε η Τριάδα να γίνει μία σκέψη πνευματικώς ζωτική για τον πιστό όπως και για τον Θεολόγο, έτσι ώστε όλο το δόγμα της πίστεως και όλη η ύπαρξη του πιστού να υπολογίζονται και να πραγματοποιούνται απο την Τριαδική ομολογία. Κατά συνέπεια το πρόβλημα είναι η κατανόηση της Τριαδικής ομολογίας πίστεως σαν μία αρχή σταθερή, κριτικής της Εκκλησιαστικής υπάρξεως, σαν μέρος της κριτικής της κοσμικής υπάρξεως και ένα σταθερό μέτρο της εσχατολογίας της ιστορίας.

Αυτή η προτεραιότης είναι εξίσου αναγκαία και επείγουσα, εάν ξεκινούμε ακόμη και απο το καθολικό πρόβλημα, που είναι κοινό και προσωπικό της εκπαιδεύσεως μας στην αγάπη. Για να μπορέσουμε να αντλήσουμε στην αγάπη την αλήθεια της ζωής: Όποιος θέλει να μάθει να αγαπά και ψάχνει την δύναμη για να το πετύχει, δέν μπορεί να ανεχθεί άλλο την εξορία της αιωνίου ιστορίας της αγάπης που είναι η Τριάδα. Το συνέλαβε ακόμη και ο προφήτης τού Kahlil Gibran«Όταν αγαπάς μήν λές: Έχω τον Θεό στην καρδιά, αλλά να λές: Είμαι μέσα στην καρδιά του Θεού». Να είμαστε μέσα στην καρδιά του Θεού, δέν σημαίνει ίσως να παραμένουμε στο πνεύμα, για τον Υιό, κάτω απο το αγαπητικό μάτι του Πατρός;

ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΖΟΥΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΑΝ.

Σχόλιο: Η Θεολογία εξελίχθηκε, προόδευσε, απέκτησε καινούργια κατηγορία, την ιστορία και που βρίσκεται; Ξανά στην αγκαλιά του Αυγουστίνου και του Ακινάτη. Ο Αυγουστίνος, λόγω του ότι ο Θεός του είχε καταλήξει άγνωστος, αναγκάστηκε να αναλύσει το πνεύμα του ανθρώπου, το οποίο μπορούσε να δεχθεί το πνεύμα του Θεού, λόγω κάποιας ομοιότητος, λόγω κάποιας κοινωνίας των δύο πνευμάτων, ικανής, για να μπορεί ο Θεός εν τέλει να αγαπά ένα σκεπτόμενο όν. Υπάρχει μία στιγμή ταυτότητος ανάμεσα στο πνεύμα του ανθρώπου και του Θεού.

Και ο Ακινάτης κληρονομώντας αυτή την ομοιότητα κήρυξε τον Θεό, καθαρή ενέργεια (actus Purus), το όν δηλαδή το οποίο υπάρχει σε καθαρά αναλλοίωτη πραγματικότητα, το αυτό πάντοτε (Ipsum Esse), χωρίς το δυνάμει, το οποίο θα μπορούσε να μετατραπεί στο ενεργεία. Ο Θεός σαν Actus Purus χαρακτηρίζεται απο την ταυτότητα υπάρξεως και ουσίας. Και πώς σχετίζεται αυτός ο Θεός με τον κόσμο; Δέν σχετίζεται. Και για να αποφύγει τον πανθεϊσμό αρνείται την πραγματική σχέση του Θεού με τον κόσμο. ( Γι’αυτό και είχαν την ανάγκη του αντιπροσώπου.) Σήμερα, για να αποφύγουν ξανά την έλλειψη σχέσης, που διαλύει κυριολεκτικά την Εκκλησία, και μεταλλάσσει τον Χριστιανισμό σε Μωαμεθανισμό, πέφτουν στον Πανθεϊσμό κηρύσσοντας την ταυτότητα οικονομικής και ενυπάρχουσας Τριάδος (immanent).

Και όλα αυτά επειδή δέν διακρίνουν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού απο την ουσία Του, και διότι ταυτίζουν την ουσία με την ύπαρξη. Ο F.Copleston, μεγάλος ερμηνευτής του Ακινάτη, γράφει : Ο Ακινάτης δηλώνει καθαρά πώς η δημιουργία σημειουμένη εν ενεργεία σημαίνει την θείαν ενέργειαν, ήτις, είναι η Θεία ουσία, εν σχέσει πρός το ποίημα. Αλλά εν τω Θεώ, η σχέσις πρός το κτίσμα δέν είναι πραγματική, αλλά μόνον νοητική. Μόνον η σχέσις του κτίσματος πρός τον Θεόν είναι πραγματική.

Ας δούμε τι λέει ο Ρωμανίδης συνοπτικά, στο ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ, στην σελ. 112: «Η νοητική ενέργεια του Θεού δέν είναι η θεία ουσία. Η σύλληψις του σχεδίου και της ιδέας περί κόσμου δέν είναι της Θείας ουσίας, αλλά άκτιστος ενέργεια του Θεού , τα αρχέτυπα της δημιουργίας δέν είναι εν τη Θεία ουσία, αλλά είναι νοητικαί ενέργεια του Θεού. Ο νούς δέν είναι της Θείας Ουσίας, ούτε η σοφία του Θεού είναι η ουσία αυτού (όπως ισχυριζόταν ο καταδικασθείς Πρόχορος). Και τι ισχυρίζεται σήμερα ο Ζηζιούλας; Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΕΙΝΑΙ.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος