Κάτι έχουμε πάρει πολύ στραβά σε σχέση με την άμυνα της χώρας

Είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς, ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει Αμυντικά Δόγματα που ανάγονται στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μία παθητική διπλωματική στρατηγική (αν υποθέσουμε ότι έχουμε τέτοια) η οποία στηρίζεται στο γνωστό «δε διεκδικούμε τίποτε αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτε» και μας αναγκάζει να τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα.

Σχολιάζει ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος

Είναι προφανές ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας αδυνατεί να αντιληφθεί στοιχειώδη αμυντικά ζητήματα και δεν συνειδητοποιεί παράλληλα, ποια είναι η κατάλληλη διπλωματική τακτική για την χώρα μας. Ας μην ξεχνάμε ότι πόλεμος και διπλωματία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Κατά τη γνώμη μου όμως, και η στρατιωτική ηγεσία δεν πάει πίσω, εγκλωβισμένη και αυτή σε παρωχημένα δόγματα. Παράδειγμα ο Ναύσταθμος της Σαλαμίνας που μερικοί βαλλιστικοί πύραυλοι μπορούν να στείλουν στον βυθό όλον τον ελληνικό στόλο. Αν κάνουμε μία σύγκριση με την Τουρκία, θα δούμε ότι εκείνη διαθέτει έξι ναυστάθμους κι εμείς έναν.

Αν εξαιρέσουμε τον ναύσταθμο που έχει η Τουρκία στη Μαύρη Θάλασσα και έναν ακόμη που είναι στον Βόσπορο, οι άλλοι τέσσερις είναι στην Μεσόγειο. Η διαφορά κύριων ναυτικών μονάδων μεταξύ των δύο χωρών είναι 1 προς 1,6 άρα κάτι πρέπει να μας διδάξει αυτό.

Επειδή τα μεγέθη δεν είναι μόνο οι μονάδες του στόλου αλλά και οι αμυντικοί προϋπολογισμοί, η Ελλάδα για οικονομία θα μπορούσε να έχει ένα κύριο ναύσταθμο στη Σαλαμίνα όπως τώρα και διασκορπισμένες βασικές υποδομές ελλιμενισμού, στον άξονα κεντρικό Αιγαίο έως Κρήτη ώστε να υπάρχει διασπορά του στόλου αλλά να είναι και αρκετά κοντά στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, ώστε να αντιδράσει γρήγορα σε έναν αιφνιδιασμό.

Το φοβικό σύνδρομο που μας διακατέχει όσον αφορά τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και την Θράκη πρέπει να εκλείψει και είναι υποχρέωση της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας να ενημερώσουν ψύχραιμα τον ελληνικό λαό για το τι πραγματικά αντιμετωπίζουμε και πόσο σοβαρή είναι η απειλή, ώστε να σταματήσουν να γράφονται ανεξέλεγκτα σενάρια «τύπου Βαριοπούλας» κάθε τόσο.

Όλα τα επιτελεία του κόσμου έχουν σχέδια για κάθε πιθανή και απίθανη κατάσταση. Να είστε σίγουροι λοιπόν, ότι και στο δικό μας επιτελείο υπάρχει σχέδιο κατάληψης… της Άγκυρας, των Τιράνων, της Σόφιας και μπορεί και του Λονδίνου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κάνουμε αύριο απόβαση στην Αγγλία να την καταλάβουμε!

Ένα δεύτερο θέμα είναι ότι η αμυντική διάταξη στο Αιγαίο πρέπει να είναι σε τρεις ζώνες, ανατολικά νησιά με άμυνα σημείου που να αντέξει μια επίθεση μέχρι να έρθουν ενισχύσεις από το κεντρικό Αιγαίο και η τρίτη ζώνη από την Ηπειρωτική Ελλάδα.

Εάν έχουν επιλυθεί τα ζητήματα επικοινωνίας ανάμεσα στα δυτικά και τα ανατολικής προέλευσης αντιαεροπορικά του ελληνικού οπλοστασίου, ώστε να μην υπάρχει παράλληλα κίνδυνος καταρρίψεων φίλιων μαχητικών, οι S-300 θα έπρεπε να μεταφερθούν στην Αττική ώστε να καλύπτουν όλο το Αιγαίο, τον ναύσταθμο και τα περισσότερα στρατιωτικά αεροδρόμια και τις κύριες υποδομές της Ηπειρωτικής Ελλάδας.

Επειδή πολλοί θα μιλήσουν για διεθνείς αντιδράσεις αν μετακινηθούν οι S-300 από την Κρήτη, απαντώ ότι επιτέλους πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε χώρα πλήρους ή μειωμένης κυριαρχίας. Αν είμαστε το δεύτερο και υπάρχουμε ως χώρα επειδή κάποιοι μας το επιτρέπουν, τότε καλό θα είναι να καταργήσουμε το ΥΠΕΘΑ και να πάψουμε να αγοράζουμε ασκόπως οπλικά συστήματα μόνο και μόνο για να πλουτίζουν κάποιοι.

Καλό θα ήταν δε να σταματήσουμε να αγοράζουμε τα καλύτερα άρματα, ελικόπτερα, αεροπλάνα, υποβρύχια κ.λπ. και να είναι άοπλα ή με ελλιπή οπλισμό, ή συστήματα αυτοπροστασίας για χρόνια, γιατί στην πραγματικότητα αυτά τα οπλικά συστήματα υπό αυτές τις συνθήκες είναι καλά μόνο για παρελάσεις και όχι για άμυνα.

Όσον αφορά αυτούς που πήραν αυτές τις αποφάσεις και έβαλαν τις υπογραφές τους στις συμβάσεις προμήθειας (αξιωματικοί και πολιτικοί), κανονικά πρέπει να δικαστούν για εσχάτη προδοσία, αντί της κατηγορίας χρηματισμού.

Φυσικά και όσοι όφειλαν να έχουν δημιουργήσει σύστημα παρακολούθησης της υλοποίησης των συμβάσεων, αφού δεν γνώριζαν (δεν τους ενδιέφερε) ούτε τι υπέγραφαν (θα μας αποκαλύψετε το ρεκόρ απωλειών μας στα διεθνή δικαστήρια καλέ κύριοι… κι έρχονται κι άλλα), ούτε υπήρχε κανείς υπεύθυνος στη συνέχεια. Κι όλες αυτές οι συμβάσεις που μας καταδίκασαν, υποτίθεται είχαν ελεγχθεί από το νομικό συμβούλιο του κράτους…

Η Ελλάδα και οι Έλληνες πρέπει να αντιληφθούν ότι καμία συνθήκη ή διεθνής νόμος δεν μπορεί να μας προστατεύσει, αν δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε, ή να είμαστε σε θέση να επιφέρουμε τέτοια πλήγματα στον αντίπαλο, το οποίο να καταλήγει στο να αποθαρρύνει και να αποτρέπει κάθε επιθετική διάθεση.

Οι συνθήκες είναι χρήσιμες όταν υπάρχει ισορροπία μεταξύ των αντιπάλων. Δεν πρέπει να μας ξενίζει η επιθετικότητα των άλλων, αυτή ήταν, είναι και θα είναι η φύση των πραγμάτων πάντα. Η Ελλάδα απέκτησε τα σημερινά της σύνορα με πολέμους και όχι με την διπλωματία ούτε με συνθήκες.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κανείς δεν χαρίζει τίποτε σε κανέναν, οι διεθνείς σχέσεις στηρίζονται σε σχέσεις ισχύος και με το να τρέχουμε και να διαμαρτυρόμαστε στο ΝΑΤΟ ή στην ΕΕ για την επιθετικότητα των γειτόνων μας, δεν μας προσφέρει τίποτα περισσότερο από γελοιοποίηση και την ενόχληση των άλλων που μας κοιτούν σαν τον κλαψιάρη στο σχολείο, που μονίμως παραπονιέται στη δασκάλα, γιατί ένα κακό παιδί τον πειράζει…

Πηγή Defence-Point
kostasxan.