Αέρας κοπανιστός

Οι σίγουρες παραχωρήσεις και οι υποτιθέμενες «εγγυήσεις»

Από τον
Μανώλη Κοττάκη

Νομίζω ότι άδικα χάνουμε τον χρόνο μας σε περιττές αντιδικίες για το περιεχόμενο της συμφωνίας που θα υπογράψει την Κυριακή στις Πρέσπες ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς με τον ομόλογό του Νίκολα Ντιμιτρόφ: Η κυβέρνηση χάρισε οριστικά, διά παντός το όνομα «Μακεδονία» στα Σκόπια αντί μηδενικών εγγυήσεων και εξασφαλίσεων. Τα περί ακυρότητας της συμφωνίας σε περίπτωση που δεν αναθεωρηθεί το Σύνταγμα των Σκοπίων και αυτοδίκαιης ακυρότητας επίσης της πρόσκλησης του ΝΑΤΟ προς τα Σκόπια σε περίπτωση αθέτησης των συμφωνημένων (διαβεβαιώσεις Τσίπρα στο διάγγελμά του) είναι αέρας κοπανιστός.
Από τη στιγμή που υπογράφουμε το όνομα «Μακεδονία» και αναγνωρίζουμε τους όρους «μακεδονικό έθνος» και «μακεδονική γλώσσα», μπαίνουμε σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Μελέτησα προσεκτικά το κείμενο της συμφωνίας και ιδού γιατί καταλήγω σε αυτό το συμπέρασμα. Με το άρθρο 1 ορίζεται ότι «η παρούσα συμφωνία είναι τελική και από τη θέση της σε ισχύ τερματίζει την Ενδιάμεση Συμφωνία που υπεγράφη στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου 1995». Με το άρθρο 1, παρ. 2 «τα μέρη αναγνωρίζουν ως δεσμευτικό το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων που διεξήχθησαν υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών». Με το άρθρο 2 η Ελλάδα «συμφωνεί να μην αντιταχθεί στην υποψηφιότητα ή την ένταξη του δεύτερου μέρους υπό το όνομα και τις ορολογίες του άρθρου 1 της παρούσας συμφωνίας σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς όπου η Ελλάς είναι μέλος».

Τι προκύπτει από όλα αυτά; Δεσμευόμαστε, πρώτον από την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Δεσμευόμαστε επίσης να άρουμε τα βέτο είτε για παροχή της ιδιότητας του υποψήφιου μέλους για τους γείτονες σε έναν διεθνή οργανισμό είτε της πλήρους ένταξης σε αυτόν. Πάμε τώρα στο κρίσιμο: Υπάρχει οδός επιστροφής από αυτές τις δεσμεύσεις; Αν τυχόν ο λαός των Σκοπίων απορρίψει τη συμφωνία στο δημοψήφισμα ή η Βουλή των Σκοπίων αρνηθεί να αναθεωρήσει το Σύνταγμα, είναι δυνατή για εμάς η επιστροφή στην προτέρα κατάσταση; Οσον αφορά το όνομα, δυστυχώς όχι. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε στην Ενδιάμεση Συμφωνία για να τους πούμε ξανά FYROM. Καταργήθηκε. «Τερματίζεται».

Και από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός τούς αποκαλεί επανειλημμένως «Βόρεια Μακεδονία» πριν καν υπογραφεί η συμφωνία, δημιουργούνται ήδη τετελεσμένα. Το όνομα, λοιπόν, ήδη το χάσαμε και δεν έχουμε εγγυήσεις. Τι γίνεται τώρα με το erga omnes, το Σύνταγμα και τα λοιπά θέματα. Εψαξα όλη τη συμφωνία για να εντοπίσω το άρθρο που μας έταξε ο κύριος Τσίπρας περί αυτοδίκαιας ακυρότητας της συμφωνίας σε περίπτωση αθέτησης των όρων που θέτουμε για Σύνταγμα - erga omnes και αυτοδίκαιας ακυρότητας της πρόσκλησης στο ΝΑΤΟ. Μάταιος κόπος. Η συμφωνία δεν λέει πουθενά τίποτε. Αντιθέτως, όπως είχαμε προβλέψει (αντιδικώντας στο παρελθόν με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο για την έννοια διεθνής ευθύνη), τις τυχόν διαφορές Ελλάδας - Σκοπίων κατά την εφαρμογή της καλούμαστε να τις λύσουμε με διαπραγματεύσεις, με διαιτησία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (άρθρο 19).

Τα δε λοιπά μέλη του ΝΑΤΟ δεν δεσμεύονται νομικά έναντι ημών στην περίπτωση που οι γείτονες αθετήσουν τους ελληνικούς όρους. Η κύρωση του πρωτοκόλλου ένταξης από τα λοιπά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ εξαρτάται με βάση το Βουκουρέστι από το θέμα της ονομασίας το οποίο ελύθη, άρα μπορούν να μας παρακάμψουν οποτεδήποτε (με την εξαίρεση της υποβολής βέτο).

Στην πραγματικότητα το έργο έχει τελειώσει. Αναγνωρίσαμε τα Σκόπια ως Μακεδονία, τους δώσαμε καθεστώς υποψήφιου μέλους σε Ε.Ε. - ΝΑΤΟ και εκείνα χωρίς κυρωτικό μηχανισμό εναντίον τους μπορούν και πάλι να αφήσουν τον χρόνο να λειτουργεί υπέρ τους. Με τις υγείες μας.

dimokratianews

ΣΧΟΛΙΟ: Τά ίδια τετελεσμένα ισχύουν καί στά εκκλησιαστικά πράγματα Τό ίδιο σκοτεινό χαρτί -τήν Τουρκία- έπαιξε καί ο Βαρθολομαίος. Μέ τήν ψευδο-σύνοδο. Η εκκλησία τής Ελλάδος κινείται συστηματικά κατόπιν εορτής. Κατόπιν συνεννοήσεως. Παίζουν όλοι τους τούς θεσμούς ταχυδακτυλουργικά μέ σημειωμένες τράπουλες. ΟΛΟΙ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ. Στηρίζοντας συμφέροντα μέ ημερομηνία λήξεως. Μάς είναι απλώς ακατανόητο τό γεγονός ότι ζούμε τό τέλος, τά πάντα είναι ληγμένα, δέν χωρούν συμφέροντα. Ζούμε ήδη κατόπιν εορτής. Οι Θεσμοί καί τά θεσμικά όργανα είναι απλώς όργανα. Μιά εικονική πραγματικότης έχει σκεπάσει τά πάντα. Μόνον η επιστροφή στίς πηγές τής πραγματικότητος μπορεί νά αλλάξει τούς όρους τού παιχνιδιού. Αλλά δέν είναι κατανοητή πιά.

Αμέθυστος