Γιατί λοιπὸν νὰ θέλωμε νὰ εἴμαστε ὑγιεῖς, ἐὰν ὁ Θεὸς δὲν τὸ θέλη; Τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι ἂν εἴμαστε ἄρρωστοι ἢ ὄχι, ἀλλὰ τὸ πῶς ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ζωὴ ἢ τὴν ἀποστολή μας. Ἐγώ, παραδείγματος χάριν, μπορεῖ νὰ νομίζω ὅτι μὲ ἔχετε ἀνάγκη ἐσεῖς, καὶ παρακαλῶ τὸν Θεὸν νὰ μοῦ παρατείνη τὴν ζωή. Ἂν τὸ κάνη αὐτὸ ὁ Θεός, θὰ μὲ ἀδικήση, γιατὶ νομίζω ὅτι εἶμαι θεός, σὰν τὸν Σενναχηρίμ, ποὺ ζοῦσε καὶ ἀπεφάσιζε σὰν νὰ ἦταν ὁ Θεός. Ἔστω καὶ ἂν ἐπικαλοῦμαι τὸν Θεόν, ὅταν ἐμπιστεύωμαι τὸν ἑαυτό μου, σημαίνει ὅτι δὲν ἐμπιστεύομαι τὸν Θεόν. Οἱ καρδιές μας εἶναι στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ. Ἢ μπορεῖ νὰ θέλω νὰ μὴ χάσω τὴν ὅρασί μου, γιὰ νὰ λειτουργῶ. «Θεέ μου», τὸν παρακαλῶ, «βοήθησέ με νὰ μπορῶ νὰ κάνω τὴν Λειτουργία μου». Γιατί νὰ κάνω τὴν Λειτουργία μου; Πόσες χιλιάδες καὶ μυριάδες ἅγιοι δὲν ἔκαναν Λειτουργίες, μάλιστα ἔκοβαν τὰ χέρια τους, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κάνουν ἱερεῖς, καὶ ἐγὼ θέλω νὰ μοῦ διατηρήση ὁ Θεὸς τὸ φῶς μου, γιὰ νὰ κάνω Λειτουργίες ἢ γιὰ νὰ προαγάγω κάποια ἀποστολή; Ἡ μόνη ἀποστολὴ ποὺ ἔχομε στὸν κόσμο αὐτὸ εἶναι νὰ πᾶμε στὸν οὐρανό, νὰ ἀνταμωθοῦμε μὲ τοὺς ἁγίους. Αὐτὸ ἂς εἶναι τὸ καθημερινό μας ὅραμα.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο του Γερ. Αιμιλιανού,
"Προσμονή Θεού – Λόγοι περί ασθενείας, πόνου και θανάτου", σελ 137
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου