Προσκεκλημένος ως ομιλητής στο Πανεπιστήμιο της Ιεράς Καρδίας στο Fairfield (Κονέκτικατ, ΗΠΑ) στο πλαίσιο του κύκλου «Bergoglio», στον οποίο καρδινάλιοι ή επίσκοποι μιλούν για το ποντιφικάτο του Πάπα Φραγκίσκου, την προέλευσή του, τις τάσεις του, τους σκοπούς του, ο καρδινάλιος Blaise Cupich, Αρχιεπίσκοπος του Σικάγου, μίλησε για τη λεγόμενη «συνομιλία εν Πνεύματι» που χρησιμοποιήθηκε στη Σύνοδο.
Η «συνομιλία εν Πνεύματι» βρέθηκε στο επίκεντρο της μεθοδολογίας της Συνόδου για τη συνοδικότητα, ιδίως στην πρώτη ρωμαϊκή φάση, που έγινε τον Οκτώβριο του 2023.
Η «συνομιλία εν Πνεύματι» κατά τη Σύνοδο
Η «συνομιλία εν Πνεύματι» χαρακτηριζόταν από συναντήσεις σε μικρές ομάδες των των δώδεκα ατόμων.
Αρχικά, «κάθε άτομο παίρνει τον λόγο με τη σειρά του, μιλώντας για την προσωπική του εμπειρία και προσευχή, και ακούει προσεκτικά τις παρεμβάσεις των άλλων».
Σε ένα δεύτερο βήμα, «ο καθένας μοιράζεται, με βάση αυτά που έχουν πει οι άλλοι, τι τον εντυπωσίασε περισσότερο ή τι προκάλεσε την αντίστασή του».
Σε ένα τρίτο στάδιο ο διάλογος γίνεται «ξεκινώντας από ό,τι έχει προκύψει, για να διακρίνουμε και να θερίσουμε τον καρπό της "συνομιλίας εν Πνεύματι"».
Το συμπέρασμα είναι ότι «είναι σημαντικό να μπορεί ο καθένας να αισθάνεται ότι αντιπροσωπεύεται από το αποτέλεσμα της διαδικασίας».
Ο πατέρας Pierre de Charentenay S.J., εξήγησε αυτή τη μέθοδο στον ιστότοπο La Vie και την υπέδειξε ως «προερχόμενη από την πνευματικότητα του Ιγνατίου». Τήν συνέδεσε με τη «διάκριση των πνευμάτων» του ιδρυτή της Εταιρείας του Ιησού, Αγίου Ιγνατίου της Λογιόλα. Αναγνώρισε επίσης ότι η μέθοδος «εφαρμόζεται συχνά για μεμονωμένες ατομικές Πνευματικές Ασκήσεις. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί ως μέρος της συλλογικής δουλειάς με στόχο τη λήψη απόφασης».
Το όραμα του Καρδινάλιου Cupich
Το Εθνικό Καθολικό Μητρώο ανέφερε την ουσία της διάσκεψης του Αρχιεπισκόπου του Σικάγο. Στην οποία λέγεται ότι ο καρδινάλιος πρότεινε τη «συνομιλία εν Πνεύματι» ως πρότυπο για τη μεταρρύθμιση της Εκκλησίας, υποδεικνύοντας ιδιαίτερα τον ισότιμο χαρακτήρα της.
Πιστεύει ότι η «συνομιλία εν Πνεύματι» βρίσκεται στο επίκεντρο της έκκλησης του Πάπα Φραγκίσκου να «εξεταστεί μια ανανέωση ολόκληρης της Εκκλησίας».
Ο καρδινάλιος είπε ότι αυτό που τον εντυπωσίασε στη Σύνοδο, στο πλαίσιο της «εν Πνεύματι συνομιλίας», ήταν η μείωση της διάκρισης μεταξύ επισκόπων και άλλων μελών της Εκκλησίας. Και εξήγησε ότι «ξεκινήσαμε ισότιμα και αναγνωρίσαμε ότι όλοι μιλούν με αυθεντία/εξουσία».
Ο καρδινάλιος δήλωσε επίσης ότι η εισαγωγή της μεθοδολογίας της «συνομιλίας εν Πνεύματι» ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο της «αναδιατύπωσης της συνοδικότητας» του Φραγκίσκου και περιέγραψε αυτή τη μεθοδολογία ως «τίποτα λιγότερο από επαναστατική».
Ένα άλλο στοιχείο που εκτίμησε ο καρδινάλιος είναι η διεύρυνση του αριθμού των ψηφοφόρων στη Σύνοδο, εκτός από το επισκοπικό σώμα: «Όλοι έχουν ίση ψήφο».
Τέλος, ο καρδινάλιος Cupich προσπάθησε να προβλέψει την κριτική, λέγοντας ότι ορισμένοι στην Εκκλησία «φοβούνται» την αλλαγή και ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την εξουσία: « Όσοι ακούν την αλήθεια φοβούνται ότι τους αναγκάζει να εγκαταλείψουν τον έλεγχο ή να αλλάξουν». Και πρόσθεσε: «Ο φόβος της απώλειας του ελέγχου είναι βαθιά ριζωμένος στην ψυχή των ηγετών της Εκκλησίας ».
Η εξήγηση ενός άλλου Ιησουίτη
Σε μια συνέντευξη που παραχωρήθηκε στο CNA - που έχει ήδη αναφερθεί σε αυτόν τον ιστότοπο - ο πατέρας Anthony Lusvardi S.J., καθηγητής στο Grogoriana, έδωσε μια λεπτομερή εξήγηση της μεθόδου που χρησιμοποιήθηκε κατά την πρώτη συνεδρίαση της Συνόδου και υπογράμμισε τους περιορισμούς της, ιδιαίτερα στο πλαίσιο συζητήσεων για ένα δογματικό ή πειθαρχικό ζήτημα.
Ο Ιησουίτης εξήγησε ότι «η μέθοδος είναι σχετικά πρόσφατη και δεν χρονολογείται από τον ιδρυτή άγιο. Η έμφαση δίνεται στην αμοιβαία κατανόηση. Μπορεί να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο για την εξομάλυνση μιας συνάντησης και για ειρηνικές ανταλλαγές».
Μια αναποτελεσματική μέθοδος για θεολογική συζήτηση
Αλλά ο πατέρας Lusvardi πιστεύει ότι αυτή η μέθοδος «δεν είναι κατάλληλη για λεπτομερή ή περίπλοκο θεολογικό ή πρακτικό συλλογισμό». Και αυτό για έναν προφανή λόγο: «Για τον θεολογικό συλλογισμό είναι απαραίτητο να επιδείξουμε κριτικό πνεύμα, να σταθμίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Κάτι που απαιτεί επίσης έναν βαθμό αντικειμενικότητας που αυτή η μέθοδος δεν είναι σε θέση να προσφέρει».
Ο Ιησουίτης συνεχίζει με μια σχετική παρατήρηση: εάν οι άνθρωποι έχουν επιβλαβείς ή ψευδείς ιδέες, μπορεί να είναι χρήσιμο να τους ακούσουμε, αλλά «είναι ανεύθυνο και αφιλότιμο να μην διορθωθεί το λάθος». «Η μέθοδος δεν μπορεί να αντικαταστήσει εμπειρικές αποδείξεις, την αποκάλυψη ή τη διδασκαλία της Εκκλησίας». Και υπενθύμισε ότι ο Άγιος Ιγνάτιος ήταν «πολύ σαφής ότι δεν είναι όλα τα πράγματα κατάλληλα αντικείμενα για διάκριση».
Και σε αυτό το σημείο διευκρινίζει: «Εάν αυτό που σας συμβαίνει στην προσευχή έρχεται σε αντίθεση με αυτό που αποκαλύφθηκε από τον Ιησού Χριστό, τότε το Άγιο Πνεύμα δεν ενεργεί (τότε δεν είναι το Άγιο Πνεύμα που ενεργεί)».
Μια Παρατήρηση που η Σύνοδος θα έπρεπε να έχει αναφέρει σε όλες τις οθόνες που χρησιμοποιούσαν οι συμμετέχοντες.
Μην συγχέετε αυτή τη μέθοδο με τη θεία Αποκάλυψη
Ο πατέρας Lusvardi είπε επίσης ότι «το γεγονός ότι κάτι συμβαίνει στην προσευχή δεν σημαίνει ότι είναι θέλημα Θεού». Άλλοι σχολιαστές έχουν ήδη προωθήσει αυτήν την κριτική, η οποία αφορά την ίδια τη βάση που χρησιμοποιεί το συνοδικό σύστημα: το sensus fidelium κατανοητό με την έννοια του Φραγκίσκου.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η τελευταία παρατήρηση: η κοινοτική διάκριση δεν πρέπει να γίνει κατανοητή ως χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης του Τάγματος των Ιησουιτών, το οποίο είναι δομημένο με ιεραρχικό τρόπο, όπως ολόκληρη η Αγία Εκκλησία.
Συμπέρασμα
Έχουμε δει επομένως την εφαρμογή μιας τυπικής ιησουιτικής «κοινοτικής διάκρισης», που ασκείται στην Κοινωνία του Ιησού για δεκαετίες, η οποία είναι ενδιαφέρουσα μόνο σε πολύ περιορισμένες καταστάσεις και εκτός πλαισίου σε δογματικές συζητήσεις, αλλά η οποία έχει εφαρμοστεί σε μια τροποποιημένη Σύνοδο Επισκόπων με την παρουσία λαϊκών.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό.
Αντιλαμβάνονται άραγε οι μακάριοι σχολιαστές που θέλουν να επεκτείνουν αυτή τη μέθοδο σε ολόκληρη την Εκκλησία, για όλες τις καταστάσεις, τη θεολογική και δογματική στείρωση που θέλουν να εφαρμόσουν;
Αντιλαμβάνονται όλοι όσοι ζητούν μια «συνοδική Εκκλησία» ότι διαλύουν την Εκκλησία σε μια «εμπειρία πίστεως» αποκομμένη από την Αποκάλυψη;
Μια τέτοια εφαρμογή δεν θα ήταν τελικά τίποτα άλλο από τη διάλυση της αλήθειας σε μια ψεύτικη φιλανθρωπία καλυμμένη με τον μανδύα του ελέους. Αλλά με το να αποκηρύσσεται κανείς την Αλήθεια του Χριστού αποκηρύσσει επίσης την Αγάπη Του και γίνεται ο πιο σκληρός από τους ανθρώπους που απομακρύνουν τις ψυχές από τον Σωτήρα.
Τέλος, θα ήταν μια σοβαρή επίθεση στην ιεραρχική δομή της Εκκλησίας, η οποία είναι είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της, δηλαδή αυτό που τη χαρακτηρίζει και που είναι θεϊκής προέλευσης.
Η αμφισβήτηση ή η συζήτηση είναι ακριβώς αίρεση.
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΑΝΑΛΟΓΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.
Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΛΥΕΙ ΗΔΗ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΘΟΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ
ΤΗΣ Β' ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ
ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ Η ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΣΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.
ΟΠΩΣ ΤΑ ΚΗΡΥΤΤΕΙ Ο ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου