Μια πληγή που τη λένε ΚΚΕ

                            

Σοφία Γιαννακά

Η απαίτηση του ΚΚΕ να εορταστεί η επέτειος του Πολυτεχνείου, σώνει και καλά, παρά τους εκατοντάδες νεκρούς και τα χιλιάδες κρούσματα κορωνοϊού στη χώρα μας, είναι κυνική, μακάβρια, εξωπραγματική.

Το ΚΚΕ τα ’βαλε, φυσικά, με τον Μητσοτάκη γιατί, λέει, απαγορεύοντας την πορεία δεν θέλει να σώσει τη δημόσια υγεία, αλλά να φιμώσει «το γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της πορείας στην πρεσβεία των ΗΠΑ, του στρατηγικού σας συμμάχου, που σήμερα αυτό το μήνυμα είναι περισσότερο επίκαιρο από τότε» κ.λπ., κ.λπ.

Εντάξει, το ΚΚΕ μας έχει συνηθίσει σε ιδεολογικούς παραλογισμούς. Τους υπομένουμε αδιαμαρτύρητα χρόνια τώρα. Συνήθως κάνουμε ότι δεν ακούμε. Είδατε στα πάνελ πώς κατεβάζουν οι συμμετέχοντες το κεφάλι ώσπου να τελειώσει το στέλεχος του ΚΚΕ την κασέτα; Αλλά πείτε μου, ειλικρινά, ποιον λόγο έχει σήμερα η Ελλάδα να παραδώσει αντιιμπεριαλιστικά μηνύματα στην αμερικανική πρεσβεία; Βρίσκεται η χώρα μας υπό ιμπεριαλιστική κατοχή και δεν το ξέραμε; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που ενοχλείται γιατί έχουμε σύμμαχο τις ΗΠΑ; Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τίποτα ιμπεριαλιστές και ήρθε ο Κουτσούμπας να μας σώσει;

Δεν έχω πρόθεση, βέβαια, να ανοίξω λογαριασμούς με το ΚΚΕ. Αλλά, επιτέλους, οι παραλογισμοί έχουν υπερβολικά αθροιστεί κι εμείς έχουμε υπερβολικά σιωπήσει. Αυτό με την πορεία εν μέσω κορωνοϊού είναι ίσως μια σταγόνα, αλλά το ποτήρι ξεχειλίζει. Το ότι το ΚΚΕ αγωνίζεται για μια παραλλαγή της Σοβιετικής Ένωσης, της Κίνας, της Βόρειας Κορέας το ακούμε και το ανεχόμαστε επί δεκαετίες. Ακούμε για το σταλινικό όραμα, για την ήττα του ιμπεριαλισμού, για την επιθυμία να οικοδομήσουν ολοκληρωτικά καθεστώτα για το καλό μας (!) και το υπομένουμε στωικά. Αμίλητοι παρακολουθούμε τους «στρατιώτες» του ΠΑΜΕ να κάνουν παράλογο ακτιβισμό. Όμως, για πόσο ακόμη θα δείχνουμε αυτή την ανεξήγητη επιείκεια για το ΚΚΕ, το πιο κακομαθημένο κόμμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, το οποίο, παρότι δεν πιστεύει στις αξίες του κοινοβουλευτισμού και επιδιώκει την ανατροπή του, απαιτεί ταυτόχρονα τον σεβασμό και την ανοχή μας;

Παρένθεση: Θα μου πείτε, έχουμε δρόμο ακόμη γιατί η νεοσταλινική κληρονομιά πέρασε από το ΚΚΕ στην πιο light εκδοχή του που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: άρνηση των εγκλημάτων μιας ολόκληρης περιόδου, εμμονή στον διχασμό του Εμφυλίου, κρατισμός, αριστερο-φασιστικός ακτιβισμός. Αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης.

Δεν γίνεται όμως το ΚΚΕ να μιλάει στην πανδημία για τον ιμπεριαλισμό, όταν ο εχθρός είναι ο κορωνοϊός. Ύπουλος και διακρατικός, χτυπάει αδιακρίτως ώσπου η ανθρωπότητα να αποκτήσει τα όπλα αντιμετώπισής του. Γι’ αυτό αγόγγυστα δεχτήκαμε όλοι να αμπαρωθούμε στα σπίτια μας, να διακινδυνεύουμε τις δουλειές μας, να βοηθήσουμε όσο μπορούμε για να μη χαθούν άλλοι συμπολίτες μας. Αυτόν τον αντίπαλο πολεμάμε όλοι μαζί. Ή μήπως έχουμε διαφορετικούς εχθρούς ο Κουτσούμπας κι εμείς οι άλλοι;

Φυσικά, σαν να μην έφτανε το ΚΚΕ, ακούσαμε στη Βουλή και τους παραλογισμούς του απίστευτου «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες». Οι δύο αρχηγοί κάλεσαν σε συγχρωτισμό για το Πολυτεχνείο την ώρα που διαμαρτύρονται ότι γίνεται συνωστισμός στα Μέσα Μεταφοράς και πεθαίνουν άνθρωποι! Αυτή κι αν είναι η στιγμή που ο οπορτουνισμός ερωτοτροπεί κατάφωρα με τον χουλιγκανισμό. Πόσο κυνισμό, πόση μακάβρια αναισθησία χρειάζεται ένας πολιτικός για να βάζει τις (λιγοστές) ψήφους πάνω από την υγεία των ανθρώπων;

Και εντέλει, ίσως συμφωνείτε μαζί μου ότι δεν απέμειναν και πολλά σήμερα από τους εορτασμούς του Πολυτεχνείου. Οι ήρωες πρωταγωνιστές έχουν ενσωματωθεί βαθιά στο σύστημα. Οι νέοι δεν φαίνεται να γνωρίζουν και πολλά για χούντα και μεταπολίτευση. Το αντιαμερικανικό και το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα έχασαν τον λόγο ύπαρξής τους. Σήμερα είναι εντελώς τρελό, π.χ., ο Τσίπρας, μετά τις αγκαλιές με τον Τραμπ ή τον Πάιατ, να κάνει πορεία στην αμερικανική πρεσβεία.

Είναι γνωστό, επίσης, ότι από το 1990 και μετά, το Πολυτεχνείο έπεσε στα χέρια των αναρχικών και έγινε πεδίο σκληρών ανταγωνισμών για την ιδεολογική ηγεμονία. Σας θυμίζω ότι σε κάθε επέτειο γενίτσαροι της ΠΑΣΠ και της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ πιάνονται στα χέρια για το ποιος κατέχει την αιματοβαμμένη σημαία. Τη μολύνουν, δεν την τιμούν. Ένα πανηγύρι κομματικών συσχετισμών κατάντησε η ηρωική εξέγερση. Και σίγουρα δεν ανήκει στο ΚΚΕ ή στον «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες».

Πηγή: iefimerida.gr

vigla