ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Που ίσως να είναι και το τελευταίο Ορθόδοξο, ενόψει της νίκης του Οικουμενισμού που θεωρείται βέβαιη πλέον, καθότι δέν έχει αντίπαλο. Ούτε άμεσο, ούτε έμμεσο. Έμμεσο διότι σήμερα διαγράφεται το εκπληκτικό φαινόμενο, μπρός στα μάτια μας, να διψούν οι Χριστιανοί να ακούσουν τις ποιμαντορικές εγκυκλίους που εκδίδουν οι Επίσκοποι εν όψει του Πάσχα, ενώ γνωρίζουν ότι δέν είναι πλέον μαθητές του Χριστού. Ενώ όλοι μας γνωρίζουμε ότι μόνο με νεράκι δέν ζεί άνθρωπος. Και έχουν γεμίσει όλα τα Χριστιανικά έντυπα με ποιμαντορικές εκγυκλίους, οι οποίες δέν ποιμένουν πλέον παρά μόνον το αξίωμα του Επισκόπου, που εκμηδενίστηκε.

«Ο άνθρωπος είναι αυτό που τρώει». Είχε δηλώσει ο υλιστής φιλόσοφος Φώϋερμπαχ. Έτσι αρχίζει το γνωστό βιβλίο του Σμέμαν, «Για να ζήσει ο κόσμος». Και συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι αυτό που τρώει και πίνει. Ακόμη και η Εκκλησία είναι μία τροφός. Μία μητέρα η οποία προσφέρει την πιό ζωντανή τροφή. Που ξεπερνά ακόμη και το Μητρικό γάλα. Που περιέχει αγιασμό, απολύτως ανώτερο απο κάθε υγιεινή διατροφή. Και φάρμακο υγείας και φάρμακο αθανασίας. Ο κύκλος της ζωής. Απο την Μητέρα, στην Μητέρα Εκκλησία. Όπως διδάσκει και η σύγχρονη φιλοσοφική ψυχολογία, που αντιπροσωπεύει ο Γιανναράς, το υποκείμενο γεννιέται απο τον άλλον, απο την μητέρα που τρέφει την ζωή μας. Και το πρόσωπο απο την Εκκλησία που με κατάνυξη, προσωπικά και μυστικά, σαν ένας ανώτερος θηλασμός, τρέφει την αιώνια ζωή μας.

Και όμως ο Κύριος μας δίδαξε πώς χωρίς μετάνοια, αγιασμός δέν υφίσταται. Πώς ο αγιασμός δίνεται στην Ανάμνησί Του και μόνον. Διαφορετικά ακόμη και η Θεία Ευχαριστία μπορεί να είναι στην καλύτερη περίπτωση Μάνα εξ’ουρανού, η τροφή της Ερήμου. Ο Αγιασμός απευθύνεται στο Γνωμικό μας θέλημα και μόνον. Δεν είναι για ζωή. Αλλά για θάνατο. Τον θάνατο της αμαρτίας, της θεοποιήσεως μας, της αυτοαναφοράς μας. Για τον Σταυρό του Κυρίου. Για το θέλημα του Πατρός, όχι της Μητρός. Για τον θάνατο του Παλαιού ανθρώπου.

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ.

Αμέθυστος.