Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία (19)

Συνέχεια από:Τρίτη, 20 Ιανουαρίου 2015

Ουφολογία ως σωτηριολογική θρησκεία

Του Ernst Benz, από το βιβλίο:

Ausserirdische Welten,Von Kopernikus zu den Ufos 

(Εξωγήινοι κόσμοι,Από τον Κοπέρνικο μέχρι τα ούφο) Aurum Verlag, Edition 2000

 Το σοκ που προκάλεσε η επανάσταση του Κοπέρνικου

 Η ανακάλυψη ενός μεγαλύτερου Θεού

Schelling

Περί της συσχέτισης του κόσμου των πλανητών με τον κόσμο των πνευμάτων

Η συζήτηση περί των πλανητών ως τόπων εξέλιξης των πνευμάτων συνεχίστηκε στα πλαίσια της φιλοσοφίας της θρησκείας, του ρομαντισμού και του ιδεαλισμού. Η συζήτηση αυτή βρίσκεται στον Schelling, ο οποίος υπερέβη τον αφηρημένο ιδεαλισμό του Fichte, με την φιλοσοφία τής σωματικότητας, με τον «ρεαλιστικό ιδεαλισμό» του δηλαδή.

Ο Schelling καταπιάστηκε με την πολλαπλότητα των κόσμων, κυρίως στο έργο του τό αφιερωμένο στο ερώτημα περί της συνέχισης τής ζωής μετά τον θάνατο, στο κείμενο: Κλάρα ή η συσχέτιση τής φύσης με τον κόσμο των πνευμάτων. Μια συνομιλία, Stuttgart 1816.⁹⁷ Η συνομιλία αυτή προέκυψε κάτω από το συνταρακτικό γεγονός  του απροσδόκητου θανάτου της γυναίκας του Καρολίνε, η οποία πέθανε από χολέρα κατά την διάρκεια της επίσκεψής της στα πεθερικά της, στην πόλη Maulbronn. Ο διάλογος είναι μια προσπάθεια του Schelling να υπερβεί πνευματικά τον πόνο της απώλειας. Ο Schelling θέλει να αποδείξει πως η σύνδεση με τους αγαπημένους μας δεν διακόπτεται με τον θάνατο, αλλά συνεχίζεται στον κόσμο των πνευμάτων, όπου βρίσκει την εξύψωση και τελείωσή της. Η θεμελιώδης ιδέα στην οποία βασίζει αυτή την θέση είναι η θεολογία της σωματικότητας, η οποία στηρίζεται στην θεοσοφία του Friedrich Christoph Oetinger⁹⁸. Ο Oetinger πήρε την ιδέα από την χριστιανική καμπάλα, την προσπάθεια δηλαδή εκείνη του ιππότη Christian Knorr von Rosenroth να ερμηνεύσει χριστιανικά την ιουδαϊκή καμπάλα. Η καμπάλα μιλά  για την αυτοαποκάλυψη τού Θεού με δέκα Sephiroth, επίπεδα λάμψης, δηλαδή μιλά για την προοδευτική αυτοπραγμάτωση του θεού, το τελευταίο επίπεδο της οποίας είναι πνευματικό-σωματική αυτό-αναπαράσταση. Ο Knorr von Rosenroth στην δική του ερμηνεία τής καμπάλας (Cabbala Denudata 1677-1686) θεωρεί αυτή την διδασκαλία ως υπόδειξη στην χριστιανική ιδέα της ενσάρκωσης, στην είσοδο του Θεού στην ιστορία με την ιστορική μορφή του Ιησού Χριστού. Στο πάθος, τον θάνατο και την ανάσταση Του συντελείται η απαρχή της εμφάνισης της πνευματικής, λαμπρής σωματικότητας τής βασιλείας του Θεού. Όσοι άνθρωποι με πίστη μετέχουν στον θάνατο και την ανάσταση Του, θα λάβουν μέρος στην βασιλεία αυτή⁹⁸.

Συνεχίζοντας τα λόγια του Oetinger, o Schelling γράφει στην συνομιλία του Clara: «Η σωματικότητα δεν είναι ατέλεια, αλλά όταν το σώμα διαποτίζεται από την ψυχή  είναι το πλήρωμα της τελειότητας. Δεν αρκεί στην καρδιά μας η σκέτη πνευματική ζωή. Είναι μέσα κάτι που απαιτεί μια ουσιαστική πραγματικότητα. Οι σκέψεις μας σταματούν μόνο μπρος στο τελευταίο. Την χωρισμένη ζωή πρέπει να ακολουθήσει η ενωμένη. Η τελευταία ανάπαυση της ψυχής βρίσκεται μόνο στην τελειωμένη εξωτερικότητα. Και όπως ο καλλιτέχνης δεν αναπαύεται στον στοχασμό τού έργου του, αλλά μόνο στην σωματική του αναπαράσταση, και ο καθένας που καίγεται για ένα ιδανικό, θέλει να το φανερώσει ή να το βρει σε μια σωματική-ορατή μορφή. Ο σκοπός κάθε επιθυμίας είναι το τέλειο σωματικό, ως αντίποδας και αντανάκλαση του τέλειου πνευματικού». Αυτές τις σκέψεις χρησιμοποιεί ο Schelling για να κατανοήσει την ζωή μετά θάνατον.

Η Clara, η συνομιλήτρια στον διάλογο που παίρνει την θέση της Καρολίνε, στην συνομιλία περί της ζωής μετά θάνατον, υποδεικνύει την «σχεδόν παιδική αντίληψη, την φαντασία με την οποία διασκεδάζουν μερικοί, οι οποίοι ψάχνουν τον μελλοντικό τους τόπο παραμονής ή και τον παράδεισο, σε κάποιο από τα αμέτρητα άστρα που βρίσκονται από πάνω μας». Ο Schelling όμως δεν απορρίπτει την αντίληψη αυτή, όπως θα το περίμενε η Clara, αλλά καταπιάνεται με αυτήν. «Και όμως, είπα, δέν θα ήταν και μικρή η υποστήριξη για τα ανώτερα ερωτήματά μας, εάν είχαμε μια μεγαλύτερη βεβαιότητα περί του κόσμου των άστρων εκτός της γης μας. Γιατί και εκεί μπορούν να ανέβουν με βεβαιότητα οι σκέψεις μας, μόνο από το ορατό προς το αόρατο. Πως μπορούμε λοιπόν να πούμε κάτι για τον κόσμο των πνευμάτων προτού διαπιστώσουμε ποιο είναι το όριο του ορατού;»

Περί της σχέσης των δυο κόσμων, συνεχίζει: «Η πλήρης κοσμικότητα του ουρανού μού έγινε σαφής, το ότι δηλαδή είναι ποικίλος, ένα ακόμα πιο ποικίλο όλο από το ορατό, ένα όλο αμέτρητης πληρότητας αντικειμένων και σχέσεων, όπου βρίσκονται οι τόποι και οι κατοικίες». Και τώρα ακολουθεί η καταπληκτική εφαρμογή της θεολογίας της σωματικότητας πάνω στην σχέση των δυο βασιλειών, που την περιγράφει στο πνεύμα του Oetinger: «Ναι, υπέθεσα πως υπάρχει μια κάποια ομοιότητα των δυο κόσμων, όσον αφορά στην θεμελιώδη ουσία. Γιατί όλα αυτά, που στον ορατό κόσμο υπάρχουν με τρόπο αδύναμο, βασανιστικά σωματικό, στον αόρατο κόσμο πρέπει να υπάρχει ως ενεργό, δυνατό και πνευματικό...το απαλότερο είναι θεϊκό. Αν το θεϊκό και το πνευματικό έχει σε εκείνο τον κόσμο την πατρίδα και την οικία του, κάτι παρόμοιο πρέπει να συμβαίνει και με εκείνο που εδώ μάς οδηγεί πνευματικά δια μέσου των αισθήσεων, δηλαδή να έχει την πατρίδα του εκεί το εκλεκτότερο απόσταγμά του, σαν καρύκευμα και άρωμα. Γιατί εκεί θα έχουμε να κάνουμε με την ουσία των πραγμάτων, και δε θα χρειάζεται να προσπαθούμε να διακρίνουμε το λεπτό σε ένα χοντροκομμένο περιβάλλον. Εκεί πρέπει κάθε γεύση να είναι νόστιμη, κάθε ήχος εύηχος, η γλώσσα μουσική, με ένα λόγο όλα να είναι σε αρμονία, ιδιαιτέρως εκείνη την αρμονία που τα ξεπερνά όλα, που πηγάζει από την κοινή διάθεση δυο καρδιών, πού πρέπει να την απολαύσει κανείς με ακόμα μεγαλύτερο βάθος και καθαρότητα». 

Συνεχίζεται