Θεολογικά Παραλειπόμενα

Η «ουσία» της νεωτερικότητος είναι ως γνωστόν το μέλλον! Για το μέλλον έχουν ήδη προσφερθεί ανθρωποθυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων (ιδιαιτέρως στις κομμουνιστικές χώρες) αλλά όπως καταλαβαίνουμε ο νέος θεός διψά ακόμη! Το μέλλον για να υπάρξει πρέπει να αδειάσει το παρελθόν. Διότι μόνον η Μνήμη υπάρχει διαθέσιμη, είναι το μόνο όργανο που συντροφεύει την ελευθερία του ανθρώπου, έστω την υποκειμενική, την υποτιθέμενη. Η Μνήμη είναι επίσης και το μόνο όργανο που μπορεί να δώσει ταυτότητα! Το μέλλον έχει να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει και το παρελθόν. Δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το τώρα! Ύπαρξη σημαίνει τώρα! Και όμως κανείς άνθρωπος δεν είναι ικανός να ζήσει το τώρα! Μεταμόρφωσαν οι άνθρωποι λοιπόν, το τώρα σε μοντέρνο. Το έντυσαν με την οντολογία του Γίγνεσθαι. Το έβαλαν να οδηγεί την εξέλιξη. Πραγματοποίησαν την εσχατολογία! Ο άνθρωπος αναζητά την ικανοποίηση, την πληρότητα, την πραγματοποίηση (των ονείρων του). Ο τραγέλαφος του Μαρξισμού, να κατοικεί στην Μνήμη το Μέλλον, συνεχίζει να βασανίζει τους διανοούμενους. Τελικώς το μόνο όργανο που θα μπορούσε να προχωρήσει στο μέλλον (εφόσον υπάρχει ο θάνατος) βρέθηκε να είναι το Σύστημα! Η Μέθοδος και η Οργάνωση! Αυτό το σύνολο που σήμερα ονομάζεται «Εισέρχομαι στην Ιστορία».

Μόνη προϋπόθεση εισόδου στην Ιστορία, να βρίσκομαι έξω από την Ιστορία: σε μια παράδοση, σε μια πίστη, σε μια καθυστερημένη βιομηχανική χώρα! Οι Έλληνες αυτή τη στιγμή, κατά την οποία δεν πιστεύουν τίποτε, πληρούν όλους τους όρους της εισόδου, δικαιούνται ενός εισιτηρίου! Μετάσταση λοιπόν και καλό μας ταξίδι στην εξέλιξη!

Η Εσχατολογία αφορά το τέλος του χρόνου, την ολοκλήρωσή του. Ο εσχατολογικός χρόνος είναι ο τελευταίος, πριν πραγματοποιηθεί η προφητεία της Αποκαλύψεως: «Δεν θα υφίσταται πλέον χρόνος».

Έτσι όπως όλα είχαν αρχή, έτσι θα έχουν και ένα τέλος. Η Ιστορία θα έχει ένα τέλος όπως ακριβώς έχει και μια καταγωγή. Η μελλοντολογία, ασταθής σαν επιστήμη, θα ανοίξει στην Εσχατολογία, η οποία είναι μια σταθερή πραγματικότητα! Η παρένθεση που άνοιξε από την αιωνιότητα θα κλείσει! Θα έλθει ένας καιρός στον οποίο ο χρόνος που «δεν γερνά» θα σταματήσει. Ο χρόνος δεν είναι αιώνιος. Παρότι και ο αιών είναι χρόνος. Ο χρόνος είναι το όχημα του θανάτου.

Αυτή η πίστη στην Εσχατολογία δεν βρίσκει σύμφωνους τους πάντες. Προέρχεται από την χριστιανική αποκάλυψη και κατοίκησε στις μεγάλες θεολογίες της Ιστορίας για πρώτη φορά. Βρέθηκαν έτσι τρόποι να εκμηδενιστούν οι έσχατοι χρόνοι ή τουλάχιστον να ουδετεροποιηθούν. Για να ουδετεροποιηθεί το ψυχρό αγκάλιασμα του χρόνου πρέπει να κερδίσουμε την αιωνιότητα, να την κατοικήσουμε, να προηγηθούμε του τέλους του χρόνου. Αυτή είναι η λύση του Σπινόζα, η οποία ακολουθήθηκε από όλους τους Σοφούς! Η μετάβαση που επιτυγχάνει ο Σπινόζα είναι λιγότερο εναντίον του χρόνου απ' όσο είναι εναντίον του θανάτου, όχημα του οποίου είναι ο χρόνος. Η φράση-κλειδί της “Ηθικής” του είναι: «Αισθανόμαστε και βεβαιωνόμαστε ότι είμαστε αιώνιοι». Δεν πρόκειται όμως για μια νοητική αιωνιότητα, ορθολογιστική. Πρόκειται για μια «πεντηκοστή του πνεύματος», μια μορφή Μυστικισμού. Η νοητική αγάπη του θεού δεν αφορά την νόηση ή την διάνοια, είναι ένα ενοποιητικό όραμα, προορισμένο σε λίγους, αφού ο αρχηγός αυτού του τρίτου γένους Γνώσεως υπήρξε αυτός ο Ίδιος ο Ιησούς Χριστός.

Η νεωτερικότης, αγκαλιασμένη με το μέλλον, με μόνο όργανο του μέλλοντος, το ίδιο με αυτό του παρελθόντος, την Μνήμη, επινοεί την Μνήμη του μέλλοντος, η οποία τυπώνεται στη θεολογία του Ζηζιούλα και των οπαδών του. Επιμένουμε στην Εσχατολογία αυτή την ίδια και στη διαφωνία πολλών φιλοσόφων μαζί της διότι μια σύνθεση της Εσχατολογίας και της νοητικής αγάπης του θεού είναι η Ευχαριστιακή Εσχατολογία του Ζηζιούλα. Αυτή η Εσχατολογική Σύναξη αγάπης στο πρόσωπο του Επισκόπου φτιάχθηκε ακριβώς για να γλιτώσει η εποχή μας από τον φόβο του θανάτου! Αυτή η εσχατολογική Θ. Ευχαριστία σαν Εκκλησία, εισέρχεται στην Ιστορία, σαν Οικουμενισμός, στην θέση της Εκκλησίας του Κυρίου.
 
Αμέθυστος