π. Γ. Μεταλληνός: "Ἑτοιμάζεται αὐτὴ ἡ Σύνοδος γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν ἀποδοχὴ τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ ὡς αὐθεντικῶν χριστιανισμῶν. Αὐτὸ εἶναι τὸ τραγικό. Εὔχομαι νὰ μὴ γίνει ποτέ."

 ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ

 

 ΣΧΟΛΙΟ:Αυτή η ένωση φέρει τήν σφραγίδα τών Ρώσων θεολόγων τής διασποράς καί δυστυχώς ο παπα-Γιώργης εδώ καί χρόνια αποκαλεί τόν Φλωρόφσκι τόν μεγαλύτερο  ορθόδοξο  θεολόγο  τού αιώνος μας, αφήνοντας ελευθερία κινήσεων στόν Ζηζιούλα ο οποίος υπήρξε μαθητής του. Δέν είμαστε σίγουροι γιά τήν ορθότητα τών ορθοδόξων κριτηρίων τού παπα-Γιώργη. Οπως δέν είμαστε σίγουροι καί γιά όλους σχεδόν τούς υποτιθέμενους αντι-οικουμενιστές, μέ τήν εξαίρεση τού π. Ζήση γιά τόν οποίο είμαστε βέβαιοι ότι η πίστη του δέν είναι ορθόδοξη, όπως θά τό ξαναδούμε σέ λίγο. Η υπεράσπιση τής πίστεώς μας βρίσκεται σέ ακατάλληλα χέρια. Στά χέρια τού κληρικαλισμού ο οποίος θεμελιώνει τόν οικουμενισμό.

 

Ανώνυμος είπε...

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἐλέγχει τὴν σημερινὴ κατάσταση τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπάρχει σύγχυση, σχετικοποίηση τῆς πίστεως, πολιτικοὶ συμβιβασμοί. Οἱ διάλογοι οἱ ἐκκλησιαστικοὶ εἶναι ἀπομίμηση τῶν πολιτικῶν συζητήσεων.

Διαγράφουμε ὅλους τοὺς Ἁγίους ἐν ὀνόματι τῶν Ἁγίων. Ἡ γλώσσα τῶν Ἁγίων εἶναι ἡ ἔκφραση τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως.

Ωραία σημεία της ομιλίας.Ευχόμαστε να υπάρξει φωτισμός άνωθεν στους ελάχιστους που αντιστέκονται για το καλό της πίστης μας, παρά τις (πνευματικές) ατέλειες ή τις δυτικές επιρροές.. Αλλιώς να το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε σε εσχατολογικούς καιρούς που όλα θα καταρρεύσουν, "θα εκβληθεί εκ μέσου ο κωλύων" και "η γυναίκα θα φύγει στην έρημο", η εκκλησία θα βγει από το κοσμικό σύστημα και θα υπάρχει όπου 2 ή 3 συνηγμένοι εν τω Ονόματι του Κυρίου.

10/2/16 11:49 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Σωστό το σχόλιο για τον π. Μεταλληνό και την δική του θεώρηση του Φλωρόφσκυ. Τον θεωρεί όντως ως μεγαλύτερο ορθόδοξο θεολόγο του 20ου αιώνος, και προσθέτει και τον Στανιλοάε -τον ακραιφνώς νεορθόδοξο Ρουμάνο θεολόγο, ίσως και τον Πόποβιτς. Τα ορθόδοξα κριτήρια του π. Μεταλληνού όντως γεννούν υποψίες για την ορθότητά τους. Αυτό είναι μεγάλο θέμα.

17/2/16 8:36 μ.μ.

Γ.Μ. είπε...

Υπάρχουν,αμέθυστε,κάποιες ( Θεολογικές)αυθεντίες σήμερα;Αν ναί,ποιές είναι;;Αν όχι,γιατί δεν υπάρχουν;;;

19/2/16 4:19 π.μ.

amethystos είπε...

Καλημέρα. Αυθεντίες μέ τήν έννοια τού Μεγάλου Γρηγορίου καί τού Αγίου Συμεών τού Νέου Θεολόγου καί τού Αγίου Γρηγορίου τού Παλαμά δέν υπάρχουν.Αρχάγγελοι πού κινούν τήν κολυμβήθρα τού Σιλωάμ είναι ο Γέροντας Σωφρόνιος καί ο Ρωμανίδης. Αλλά δέν είναι αυθεντίες μέ τήν αρχαία σημασία. Δέν έχουμε τόν πόθο τής αλήθειας. Τόν έχουμε αντικαταστήσει μέ τήν δικαιοσύνη. Αλλά η δικαιοσύνη τήν οποία ζητάμε εξαρτάται από τήν αδικία, η οποία κυριαρχεί κυριολεκτικά στόν κόσμο τούτο. Στόν κόσμο τών αντιθέτων.Η αλήθεια δέν είναι τό αντίθετο τού ψεύδους, τό οποίο κινεί τό κοσμικό φρόνημα. Ηδη οι αρχαίοι είχαν συλλάβει ότι η αλήθεια σάν μέτρο πολεμά τήν αληθοφάνεια, όχι τό ψεύδος. Η ελικρίνεια μάς απαλλάσσει από τήν σκιά τού ψεύδους καί είναι τό χαρακτηριστικό αίτημα τής παιδικής μας ηλικίας. Μέχρι νά πέσουμε μεγαλώνοντας στήν αγκαλιά τής αληθοφάνειας, τής υπερηφανείας μας καί νά αρχίσουμε νά βάζουμε νερό στό κρασί μας. Τό πνεύμα μας γνωρίζει καλά τίς παρεκκλίσεις μας, αλλά τό τυφλώνουμε μέ τό αίτημα τής δικαιοσύνης. Καί εκεί τελειώνουμε διότι η αποκατάσταση τής δικαιοσύνης απαιτεί εκδίκηση, δικαίωση. Λογική εκδίκηση, δηλ. τήν απόδειξη ότι έχουμε δίκαιο, ότι αδικούμαστε σ' αυτή τήν κακούργα κοινωνία. Ολο τό Χόλλυγουντ είναι στημένο στήν εκδίκηση ή στήν δικαίωση. Η οποία επιτυγχάνεται βέρβαρα ή πολιτισμένα. Ολο αυτό τό πλέγμα μεταφέρεται στήν εκκλησία, στό εξομολογητήριο καί διαιωνίζεται μέ τούς ψευτο-πνευματικούς. Οι οποίοι μάς δικαιώνουν εισάγοντάς μας διά τών κανόνων στήν επικράτεια τής εκκλησίας όπου οι πάντες θεραπεύονται, αφού έχουν αναγνωρίσει τήν ασθένειά τους καί έχουν πεισθεί ότι μ' αυτά τά βαρειά παραπτώματα δέν μπορούν νά ζητήσουν τόν Σωτήρα Χριστό. Εχουν ανάγκη τό συγχωροχάρτι τού ποιμένος καί τήν μεσολάβησή του. Μέσα σ' αυτή τήν φωλιά τού κούκου τί νά τόν κάνουμε τόν θεολόγο; Θά μάς κόψει τήν θεραπεία ενώ έχουμε φτάσει σχεδόν στήν κορυφή τής δικαιώσεως. Χρειαζόμαστε μόνον υποκατάστατα θεολογίας. Τούς θεολόγους Μέσης Εκπαιδεύσεως, τούς εκπαιδευτές τών θεολογων αυτών, κανά γέροντα νά μάς τονίσει τήν σωτηριώδη υποταγή στίς αρχές καί τίς εξουσίες τού κόσμου τούτου. Ελεγαν οι παληοί πατέρες. Δέν φτιάχνει πιά δασκάλους ο Θεός γιατί κανένας δέν θά τούς ακούει. Γιατί νά τούς κάνει νά υποφέρουν;

19/2/16 11:16 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Πάντως αδελφέ και στην εποχή τους οι μεγάλοι Θεολόγοι και Άγιοι της εκκλησίας, δεν εισακούγονταν απ΄όλους.Πολλοί μάλιστα καταδιώχτηκαν σκληρά. Επιπλέον ξέρουμε ότι τα συγγράματα ήταν σπάνια, πολύτιμα και μη προσιτά στον λαό. Οι περισσότεροι ζούσαν με κοσμικό φρόνημα. Το βλέπουμε σε λόγους του Αγίου Χρυσοστόμου ή του Μ.Βασιλείου (π.χ. ο Λόγος "καθελών μου τας αποθήκας"), αλλά και μεταγενέστερα στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό. Σήμερα υπάρχουν όλα αυτά που λες, όπως υπήρχαν και παλιότερα, αλλά υπάρχει παράλληλα μια μοναδική στην ιστορία δυνατότητα να έρθει και ο τελευταίος άνθρωπος σε επαφή με τους Πατέρες.Επομένως είμαστε αδικαιολόγητοι. Μπορεί να ξεκινήσει κάποιος π.χ. με π. Ρωμανίδη ή Λόγους Γερόντων κτλ.. και σιγά σιγά να προχωρήσει στους πολύτιμους θησαυρούς των Μεγάλων Πατέρων, τους οποίους εξάλλου απλώς αναπαράγει και ερμηνεύει ο π.Ρωμανίδης όπως και άλλοι σύγχρονοι θεολόγοι.
Ο Θεός πάντως όπου βλέπει ότι υπάρχει η δίψα και η θετική προαίρεση θα βρει τρόπο να δώσει. Μου έκανε εντύπωση διαβάζοντας τον βίο του Α.Ι.Δαμασκηνού, ότι ο δάσκαλός του ήταν ένας αιχμάλωτος μοναχός, από την Ιταλία, των Αγαρηνών, τον οποίο δεν μπόρεσαν να πουλήσουν στην Δαμασκό, και τον προώριζαν να θανατωθεί. Τυχαία τον είδε ο πατέρας του Α.Δαμασκηνού, όταν τον πήγαιναν μαζί με άλλους για εκτέλεση, και άρχισε να μιλάει μαζί του επειδή τον είδε να κλαίει. Όταν έμαθε την τεράστια μόρφωσή του (όχι μόνο θεολογική), που ήταν και ο λόγος που έκλαιγε (θα χανόταν), τον πήρε σπίτι του και δίδαξε τα 2 παιδιά του. Τους έμαθε φιλοσοφία αριστοτελική και πλατωνική (βλέπουμε πόσο ωραία αντιμετωπίζει ο Άγιος αργότερα τους Μανιχαίους), μαθηματικά αστρονομία, φυσικά θεολογία, αλλά ακόμα και μουσική, γι΄αυτό έγραψαν τόσο ωραίους εκκλησιαστικούς ύμνους.

19/2/16 1:23 μ.μ.

amethystos είπε...

Σήμερα όμως η παιδεία θεωρείται εμπόδιο. Καί σήμερα οι πιστοί είναι κανονισμένοι. Δέν μπορούν νά υπερασπιστούν τήν πίστη τους. Δέν έχουν πρόσβαση στούς Πατέρες.

19/2/16 1:36 μ.μ.

amethystos είπε...

Σήμερα οι χριστιανοί όπως καί οι πολίτες δέχθηκαν τήν μεσολάβηση, αρνήθηκαν τήν αμεσότητα καί ευνουχίστηκαν συνεπικουρούμενοι από εναν γιγαντιαίο τεχνολογικό πολιτισμό πού κάνει επιθυμητή τήν διαμεσολάβηση. Οι δάσκαλοι δέν μαθαίνουν τά παιδιά νά διδάσκονται μόνα τους αλλά τούς μεταφέρουν γνώσεις καί πληροφορίες μεσολαβημένες από τούς ίδιους, στηριγμένες γιά νά γίνουν αποδεκτές στό πρωτείο , δηλ. τήν αυθεντία καί τό αλάθητο. Δέν μαθαίνουν πιά οι άνθρωποι νά περπατούν μόνοι τους χωρίς νά πέφτουν. Είμαστε σέ ένα κρίσιμο όριο όπου τελειώνει ο άνθρωπος καί αρχίζει τό ρομπότ.

19/2/16 2:42 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Η εποχή μας είναι αμιγώς τεχνολογική, σε λίγο οι γνώσεις θα εμφυτεύονται στον εγκέφαλο.. Είναι μια κατάσταση α-φύσικη. Οι κοινωνίες κάθε δεκαετία κάνουν ένα άλμα προς κάτι άλλο, ξένο σε ότι ξέραμε.. αυτό παλιότερα χρειαζόταν 50-100 χρόνια. Δυστυχώς.. το παίρνουμε απόφαση ότι ζούμε σ΄αυτές τις συνθήκες. Και προετοιμαζόμαστε για πολύ χειρότερα. Ο Κύριος μίλησε ξεκάθαρα για πολύ δύσκολους καιρούς.
Για το θέμα των "κανονισμένων" πιστών. Δεν ξέρω πως είναι η κατάσταση γενικά στην Ελλάδα αλλά νομίζω ότι λίγο πολύ είναι παντού το ίδιο, στις πόλεις και στην επαρχία. Σαρώνει η αθεϊα, η αποστασία, η αδιαφορία, και η περιφρόνηση προς την Πίστη. Όσοι απέμειναν να πιστεύουν, το "περισσότερό" τους είναι να πάνε στην εκκλησία και να κοινωνήσουν σε καμιά μεγάλη γιορτή.Δεν ασχολούνται με κάτι άλλο (π.χ. μελέτη θεολογικών βιβλίων). Δεν έχουν επαφή με πνευματικό ούτε υπόκεινται σε κανόνες πέρα από τις καθορισμένες νηστείες οι οποίες και αυτές δεν πολυ-τηρούνται. Αυτά τα ξέρω γιατί ακούω τον πάτερ που λέει συνέχεια να πάει όποιος θέλει για εξομολόγηση και δεν πάει κανείς. Άντε να πηγαίνει ένα 5-10% του 5-10% του γενικού πληθυσμού που μπορεί ακόμα να έχει κάποια σχέση με την Πίστη. Άρα μιλάμε περίπου για 0,5-1% των Ελλήνων που έχουν πνευματικό; (προσωπικά πιστεύω ότι είναι λιγότεροι). Αυτοί λοιπόν, θα πάνε 1-2 φορές τον χρόνο (Δεκαπενταύγουστο και Σαρακοστή) και μέσα σε 20-30 λεπτά θα πουν συνηθισμένες καθημερινές αμαρτίες (εγωισμό, έλλειψη υπομονής, ακηδία κτλ, άντε και καμιά διαμάχη με κάποιον..) και ο πνευματικός θα διαβάσει την ευχή και θα δώσει λίγες συμβουλές. Εδώ ο ιερέας λέει: "Συχνή θεία κοινωνία, νηστεία (όχι αυστηρή) Τετάρτη και Παρασκευή, τους Χαιρετισμούς της Υπεραγίας Θεοτόκου κάθε μέρα, την Παράκληση όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, και την ευχή όσο μπορεί καθένας". Αυτά είναι απλά, και όποιος τα κάνει δεν νομίζω ότι είναι "κανονισμένος". Μάλιστα όποιος αγαπάει αληθινά τον Θεό πρέπει να θέλει να διαβάζει τον Λόγο Του, την ζωή Του.. και γενικά να χαίρεται μ΄αυτό και να θέλει να μαθαίνει συνεχώς κτλ.. Δεν ξέρω αν εννοείς "κανονισμένο" αυτόν που του επιβάλλεται αποχή από την θεία ευχαριστία λόγω κάποιου παραπτώματος. Πάνω σε αυτό χρειάζεται πραγματικά μεγάλη διάκριση.
Καθένας έχει ευθύνη και θα δωσει λόγο στον Θεό για ότι κάνει.Ούτε μπορεί να απασχολεί τον πνευματικό συνέχεια χωρίς λόγο για καθημερινά πράγματα (εκτός από περιπτώσεις ανθρώπων με μεγάλα προβλήματα π.χ. υγείας κ.α. εφόσον θεωρούν ότι ο λόγος του, τους βοηθάει και τους στηρίζει)..
Ο Απ. Παύλος λέει "Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν,καὶ μὴ συσχηματίζεσθαι τῷ αἰῶνι τούτῳ,
ἀλλὰ μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοὸς ὑμῶν, εἰς τὸ δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον."
Αυτό σημαίνει ότι ο Χριστιανός πρέπει να μάθει το "πνευματικό" περπάτημα, γιατί σ΄αυτή τη ζωή αντιμετωπίζουμε καθημερινά άπειρα πράγματα για τα οποία δεν θα σου πει κανείς τι να κάνεις. Ο Ίδιος ο Κύριος έδωσε με τον Λόγο Του μόνο γενικές κατευθύνσεις. Από κει και πέρα η μεγαλύτερη αρετή όπως διάβασα στο Γεροντικό δεν είναι ούτε η αγάπη ούτε η ταπείνωση ούτε η ελεημοσύνη κτλ.. αλλά είναι η Διάκριση. Αν δεν υπάρχει δεν ξέρεις "τι να τις κάνεις" τις άλλες αρετές.. πως, πότε, που, σε τι βαθμό, και με ποιον τρόπο να τις δώσεις.. ώστε να ωφελήσεις και να γίνεται το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον. Αυτά τα μαθαίνουμε μια ολόκληρη ζωή από τον ίδιο τον Θεό (με τον Λόγο Του αλλά και τις συνέπειες των πράξεών μας) και τον δικό μας πνευματικό αγώνα.

19/2/16 6:14 μ.μ.

amethystos είπε...

Είμαστε κανονισμένοι διότι δέν έχουμε κανένα λόγο νά τηρήσουμε έστω καί αυτούς τούς ελάχιστους κανόνες. Κανένας δέν μάς διδάσκει τόν Κύριο, τόν σκοπό μας. Οι αρετές έγιναν γιά τήν αλήθεια, όχι η αλήθεια γιά τίς αρετές. Κανένας σήμερα δέν διδάσκεται τόν νόμο τής αμαρτίας, τόν Σωτήρα Χριστό, τήν αθανασία τής ψυχής, τήν ύπαρξη τής ψυχής. Γιατί νά εκκλησιαστούν οι άνθρωποι; Δέν τό γνωρίζουν. Γιατί νά εξομολογηθούν; Εξομολογούνται αυτοί πού έχουν αμαρτίες! Σκότωσα, έκλεψα; Ο παπάς νίπτει τάς χείρας του. Ισως αγνοεί καί ο ίδιος τό Μυστήριο πού διακονεί. Οι αρχαίοι ειδωλολάτρες τουλάχιστον πίστευαν σέ έναν άγνωστο Θεό. Τά μέσα τής λατρείας έχουν καταστεί πιό σημαντικά από τό πρόσωπο τού Κυρίου.

19/2/16 8:10 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Ta sxolia tou amethystou ta spane!

19/2/16 9:01 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Ο Γ.Σωφρόνιος γράφει:

"Kατά την επί δεκαετίες διακονίαν μου ως πνευματικού παρετήρησα μετά λύπης ότι σπάνιοι είναι οι άνθρωποι οι κατανοούντες εν αισθήσει καρδίας την αληθινήν φύσην της αμαρτίας. Συνήθως οι πλείστοι παραμένουν επί του επιπέδου της ανθρωπίνης ηθικής, και εαν ποτέ αρθούν υπεράνω αυτής πράττουν και τούτο πάλιν ανεπαρκώς.
Εις τας κινήσεις, τας οποίας δικαιοί η λογική ημών δεν δυνάμεθα να ίδωμεν "αμαρτίαν".Η αληθής όρασις της αμαρτίας ανήκει εις εκείνο το πνευματικόν επίπεδον εκ του οποίου εξεπέσαμεν. Η αμαρτία συνειδητοποιείται κατά το μέτρον της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος.

Σημασίαν έχουν αι προσωπικαί σχέσεις ημών με τον Ποιητήν ημών. Η Ζώσα μετ΄Αυτού συνάντησις είναι στιγμή θαυμαστή..Όντως είμαι εγκληματίας έναντι της Αγάπης Αυτού.
Η γνώσις του Ζώντος Θεού, οδηγεί εμέ,΄εις την εν Χριστώ ενόρασιν εκείνης ακριβώς της εικόνας συμφώνως προς την οποίαν εκτίσθημεν. Και η καρδία μου πλήττεται εκ της θλίψεως. Ιδού πως όφειλε να είναι έκαστος ημών.

Όταν εξομολογούμαι μέμφομαι εαυτόν δια παν κακόν, διότι δεν υπάρχει εν τω κόσμω άπαντι αμαρτία, την οποίαν δεν διέπραξα έστω και στιγμιαίως δια του νοός μου.
Αυτή αύτη η δυνατότης τοιαύτης κινήσεως του πνεύματός μου, αποτελεί ένδειξιν της αμαρτωλού καταστάσεώς μου.

Η διδαχή των Αγίων ασκητών και των Αγίων Πατέρων είναι εμπεποτισμένη εκ της συνειδήσεως ότι οσάκις ο άνθρωπος προσφέρει προσευχή ουχί ως αμαρτωλός, αυτή δεν φτάνει στον Θρόνον του Υψίστου..."Δωρισαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα".

Εκ των οδών αίτινες οδηγούν προς την επίγνωσιν των αμαρτιών ημών είναι η υποβολή στην κρίσιν του Λόγου του Θεού... Ετέρα ένδειξις είναι η μείωσις της Χάριτος και η εξασθένησις της αισθήσεως της θείας αγάπης..

Εαν δεν βιώσωμεν την Αγιότητα του Θεού,δεν θα έλθη η αληθινή Μετάνοια.Είναι δυνατόν να πάσχωμεν, να αισθανόμεθα το Θείον Πυρ,και να μετανοώμεν κατά το μέτρον της κατανοήσεως ημών. Αλλά εντελώς άλλη Μετάνοια ολοκληρωτική πλέον, καταλαμβάνει την ύπαρξιν ημών, όταν το Άκτιστον Φως επιτρέψη εις ημάς να ίδωμεν τον εν ημίν άδην και εν ταυτώ να αισθανθώμεν την Αγιότητα του Ζώντος Θεού.Εν καταστάσει βαθέως πένθους, προσλαμβάνομεν εντός ημών θαυμαστώ τω τρόπω την ενέργειαν του Ιδίου του Θεού.

Ω πόσο οδυνηρά είναι η πορεία αύτη! Πεπυρωμένη ρομφαία διέρχεται την καρδίαν ημών.Και πως να ομιλήσωμεν περί της φρίκης ήτις διακατέχει ημάς;Και πως να περιγράψωμεν την πράξιν ταύτην της αναπλάσεως ημών υπό του Θεού;
Tα βάθη της χριστιανικής ζωής είναι ανεξερεύνητα και δυσερμήνευτα. Συνεργαζόμεθα μετ΄Αυτού εις την ιδίαν ημών ανόρθωσιν εκ της πτώσεως και των παραμορφώσεων...

Ο Χριστός εγένετο η ζωή μου. Ακαταπαύστως φέρω εν τη καρδία μου πόνον, μη τυχόν απολέσω Αυτόν.. δια το πλήθος των αντιστάσεών μου.."

19/2/16 10:30 μ.μ.

χαλαρωσε είπε...

Στην πρώτη Εκκλησία η κοινωνία όλων των πιστών, σε κάθε Λειτουργική σύναξη, ήταν αυταπόδεικτος κανόνας. Η συμμετοχή νοούταν όχι μόνο ως πράξη προσωπικής ευσέβειας και αγιασμού, αλλά πάνω απ’ όλα, ως πράξη που πηγάζει από την ίδια την ιδιότητα του μέλους της Εκκλησίας. Απηχούσε την εντολή του Κυριου «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ ». Η κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου ήταν η άμεση συνέπεια του βαπτίσματος: του μυστηρίου της εισόδου στην Εκκλησία, όπου δεν τίθενταν πλέον άλλοι “όροι” για τη μετοχή των χριστιανών . Οι πιστοί «ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς ». Το κείμενο των «Αποστολικών Διαταγών» αναφέρει, ότι ο σκοπός της συμμετοχής των πιστών στην Θεία Λειτουργία, ήταν η κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων. Συνέρχονται, οι πιστοί «…ἵνα μεταλαβόντες αὐτοῦ, βεβαιωθῶσι πρός εὐσέβειαν, ἀφέσεως ἁμαρτημάτων τύχωσι, τοῦ διαβόλου καί τῆς πλάνης ῥυσθῶσι, Πνεύματος Ἁγίου πληρωθῶσιν, ἄξιοι τοῦ Χριστοῦ Σου γένωνται, ζωῆς αἰωνίου τύχωσι, Σοῦ καταλλαγγέντος αὐτοῖς, Δέσποτα Παντοκράτωρ ». Η Θεία Ευχαριστία είναι το μυστήριο της αφέσεως των αμαρτιών μιας και οι πιστοί πληρούνται Πνεύματος Αγίου και συμφιλιώνονται με τον Κύριο. Οι αμαρτίες δεν μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην πορεία του πιστού προς τον Κύριο. Και προϋπόθεση απαραίτητη είναι να εφαρμόσουμε την εντολή του Κυρίου «Ἀπὸ τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν καὶ λέγειν· μετανοεῖτε· ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ». Είναι όμως και το μυστήριο της υιοθεσίας μιας και ο Κύριος συγχωρεί τις αμαρτίες μας, ανοίγοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τον δρόμο προς την υιοθεσία .

συνεχιζεται

19/2/16 10:32 μ.μ.

χαλαρωσε είπε...

Οσμίζεται κανείς το ζήτημα που υφέρπει και οφείλεται στην σχέση εξομολόγησης και Θείας Κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα διάκρισης αφ’ ενός του μυστηρίου της μετανοίας και αφ’ ετέρου πνευματικής καθοδήγησης. Τον 7ο αιώνα, ο Αναστάσιος Σιναϊτης συμβουλεύει: «ἐξομολογῆσαι τῷ Θεῷ διά τῶν ἱερέων τάς ἁμαρτίας σου», και για το θέμα της πνευματικής καθοδήγησης συνιστά, παράλληλα, όπως ο πιστός ερευνήσει να βρεί κατάλληλον «πνευματικόν ἄνδρα», χωρίς να αναφέρει εάν αυτός θα είναι λαϊκός, μοναχός ή ιερωμένος, κάνοντας έτσι σαφή διάκριση μεταξύ των δύο λειτουργιών, τής μυστηριακής μετανοίας και τής παιδαγωγικής πνευματικής καθοδήγησης . Η σύγχυση των δύο λειτουργιών δυστυχώς δημιουργεί προβλήματα. Και το πρόβλημα δεν αφορά το μυστήριο καθεαυτό της μετάνοιας και τη ιεράς εξομολογήσης—όταν αυτή είναι λειτουργικό μέρος του μυστηρίου της μετανοίας—αλλά η άσκηση εξουσίας που αλλοιώνει τη φύση της πνευματικής καθοδήγησης, κι’αυτή σε βάρος του μυστηρίου της μετανοίας. Έτσι παρατηρείται ο κάθε πνευματικός να συμβουλεύει και πολλες φορές να επιβάλλει, προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, ως ορθές και αληθινές . Να ταυτίζει τον καθοδηγητικό του λόγο με τη θεία θέληση και άρα δέν επιδέχεται σχολιασμό και αμφισβήτηση. Στον δε καθοδηγούμενο πιστό να καλλιεργείται η πεποίθηση, ότι όλα όσα διαμείβονται σε αυτή τη σχέση έχουν το στοιχείο του «αλάθητου», αφού στηρίζονται στην επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Προάγεται επομένως η πλήρης υποταγή παρά η υπακοή . Διότι δέν πρόκειται για ανθρώπινες αντιλήψεις και συμβουλές αλλά για «εντολές» του Θεού!. Νομίζουμε ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη πνευματικά υπόθεση να ταυτίζει κάποιος τον δικό του προσωπικό λόγο με τις εντολές του Θεού .
Είναι ανάγκη λοιπόν, η εξομολόγηση να επανέλθει και πάλι στον λειτουργικό και μυστηριακό της χαρακτήρα, της μετάνοιας, και η πνευματική καθοδήγηση να θέσει ώς πρώτιστο αξίωμα τόν σεβασμό της προσωπικής ελευθερίας και της προσωπικής ιδιαιτερότητας του κάθε καθοδηγημένου. Η πνευματική ελευθερία, για την οποία ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε, δέν απεμπολείται. Ο κάθε πιστός οφείλει να συνειδητοποιήσει πώς καλείται να εισέλθει «ες τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ ». Μια ελεγχόμενη πνευματική ζωή υπό στενή και καθημερινή καθοδήγηση ουσιαστικά απονευρώνει τον άνθρωπο και τον διατηρεί σε μια ανούσια πνευματική νηπιότητα, χωρίς εσωτερική υγεία .

Κατά τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν μια αυτονομημένη εξομολόγηση, μεταμορφωμένη σε υποχρεωτική προϋπόθεση της Θείας Κοινωνίας, αρχίζει όλο και πιο φανερά να υποκαθιστά την πραγματική ετοιμότητα για την Θεία Ευχαριστία, που δεν είναι άλλη από τη γνήσια εσωτερική μετάνοια .

συνεχιζεται

19/2/16 10:33 μ.μ.

χαλαρωσε είπε...

Καποιος φιλος αναφερθηκε στην εκκλησιολογικη διασταση του Οικουμενισμου, η οποια και απασχολει τον κ. Τσελεγγιδη.
Ο κ. Τσελεγγιδης ειναι εντιμος στον αγωνα του. Αντιλαμβανεται ομως, απο οτι εχω καταλαβει μεχρι τωρα, την εκκλησιολογικη διασταση του Οικουμενισμου διοτι ΜΑΛΛΟΝ βλεπει μονο τα απονερα του Οικουμενισμου και οχι τις πηγες. Η επιμονη των παλαιοημερολογητων του Βασιλοπουλου αλλα και πολλων αλλων στα αποτελεσματα του Οικουμενισμου, τα οποια τα εκλαμβανουν ως τον κατ' εξοχην Οικουμενισμο, εχει εγκλωβισει πολλους σε μια ατερμονα αναζητηση και καταγγελια των κανονων που καταπατουνται απο τους Οικουμενιστες, λες και οι αντι-οικουμενιστες τους ακολουθουν κατα γραμμα. ΕΠΙΣΗΣ στο συνολο τους οι πολεμιοι του Οικουμενισμου, βλεπουν ΜΟΝΟ τις εκκλησιολογικες καινοτομιες και οι διαλυτικες τασεις που αυτος εισαγει. Αυτο δειχνει και εναν εκκλησιολογικο μονισμο, που οπως εχει τονισει και ο αμεθυστος, οδηγει στην εξαρση της εκκλησιας και μαλιστα και με λανθανοντα τροπο ως προς το προσωπο του Κυριου. ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. Εχουμε λοιπον μια εκκλησιολογια η ΟΠΟΙΑ μας μιλαει για μια εκκλησια που ειναι περιπου ο Θεος μας, και ακριβως λογω αυτης της θεσης η οποια ειναι περιπου φυσικη κατασταση στον χωρο της εκκλησιαστικης εκφρασης, οτιδηποτε την προσβαλει ειναι κατακριτεο και συγκεντρωνει ολες μας τις δυναμεις διοτι νομιζουμε οτι ετσι ομλογουμε τον Κυριο. ΙΣΧΥΕΙ ΟΜΩΣ; Απο τη στιγμη που την εκκλησια δε, την περιφρορουν οι κανονες, αυτονομημενοι απο τους Αγιους που τους εισηγαγαν και λειτουργουντων ως σωμα εν σωματι, εμεις νομιζουμε οτι το διακυβευμα ειναι οι κανονες και η εκκλησιολογια της εκκλησιας, δηλαδη μια περιπου αλλη εκκλησια μακραν του Κυριου. Ετσι βλεποντας μονο τις εκκλησιλογικες διαστασεις του Οικουμενισμου, που αναφερονται σε μια εκκλησια αυτονομημενη περιπου απο τον Κυριο, βλεπουμε τα νυχια του εχθρου που θελει εστω και αυτο που εχει απομεινει απο την εκκλησια του Κυριου να το κατασπαραξει. Ομως τα νυχια του εχθρου δεν ειναι ο ΕΧΘΡΟΣ. ΕΔΩ ΓΙΝΕΤΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΖΗΜΙΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΑΠΟΤΥΧΕΙΜΕΝΟΥΣ. ΚΑΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΖΗΜΙΑ. ΟΡΥΟΝΤΑΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΔΙΑΚΡΙΤΟΙ ΔΕΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ. ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΤΟΥΣ ΑΠΟΜΟΝΩΝΕΙΣ ΔΙΟΤΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ Ή ΤΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΔΗΛΑΔΗ. ΔΕΝ ΧΩΡΑΕΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ.
Ετσι νομιζω οτι και ο κ. Τσελεγγιδης λογω και της μεγαλης ροπης των πραγματων, ΜΑΛΛΟΝ αντιλαμβανεται ως Οικουμενισμο τις εκκλησιολογικες του παρενεργειες, χωρις να ειμαι απολυτα βεβαιος. Οταν το ξεκαθαρισω, λιαν συντομως ελπιζω, θα το καταθεσω στην αγαπη σας.
Η πλακα ειναι οτι αυτοι οι οποιοι υπηρετουν τον οικουμενισμο ειναι μεσα στην εκκλησια και αυτο ειναι και μια παγιδα διοτι κατα ενα περιεργο τροπο ο οικουμενισμος οπως τον ανεφερα δεν ειναι αυτος που ειναι εντος της εκκλησιας. Εντος της εκκλησιας ειναι η εκλαικευση του φιλιοκβε μαζι με τις προυποθεσεις του. Ειναι η οικονομια του Αγιου Πνευματος και ο μεσσιανικος χωροχρονος που αυτη εισαγει παντι τροπω. Αρα αυτο που δρα μεσα στην εκκλησια διαλυτικα δεν ειναι η καταπατηση των κανονων και η εισαγωγη των καινοτομιων αλλα η δυνατοτητα να μπορουν να γινονται αυτα με χαλαρο και πολυ ομορφο τροπο και λογο και διακονωντας την ΑΛΗΘΟΦΑΝΕΙΑ. Εξου και η πλανη.

19/2/16 10:33 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

Κανονισμένος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτός που κάνει τον (οποιονδήποτε) κανόνα, αυτοσκοπό. Που μειώνει την Πίστη σε ένα σύστημα τήρησης κάποιων πραγμάτων, όσο καλά και αν είναι αυτά.. Και στην συνέχεια αυτοδικαιώνεται μέσα από κάτι που έχει μετατρέψει σε καθημερινή ρουτίνα, επαναπαυόμενος ότι τηρεί "τα θρησκευτικά του καθήκοντα" (ποτέ δεν μου άρεσε αυτή η λέξη, όπως δεν θα άρεσε σε έναν γονέα να θεωρεί το παιδί του, την σχέση του μαζί του σαν ένα καθήκον που υποχρεώνεται να τηρήσει..). Είδαμε πόσο ωραία περιγράφει την αληθινή εμπειρία πίστεως και μετάνοιας ο Γ. Σωφρόνιος. Όλα ξεκινούν από την αγάπη προς τον Θεό, και όλα εκεί τελειώνουν και τελειοποιούνται.

19/2/16 11:10 μ.μ.

Ανώνυμος είπε...

10.33

"Έτσι παρατηρείται ο κάθε πνευματικός να συμβουλεύει και πολλες φορές να επιβάλλει, προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις, ως ορθές και αληθινές . Να ταυτίζει τον καθοδηγητικό του λόγο με τη θεία θέληση και άρα δέν επιδέχεται σχολιασμό και αμφισβήτηση. Στον δε καθοδηγούμενο πιστό να καλλιεργείται η πεποίθηση, ότι όλα όσα διαμείβονται σε αυτή τη σχέση έχουν το στοιχείο του «αλάθητου», αφού στηρίζονται στην επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Προάγεται επομένως η πλήρης υποταγή παρά η υπακοή . Διότι δέν πρόκειται για ανθρώπινες αντιλήψεις και συμβουλές αλλά για «εντολές» του Θεού!. Νομίζουμε ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη πνευματικά υπόθεση να ταυτίζει κάποιος τον δικό του προσωπικό λόγο με τις εντολές του Θεού ."

Συμφωνώ απόλυτα. Το εσωτερικό του ανθρώπου μπορεί να το ερευνήσει μόνο το πνεύμα του ίδιου του ανθρώπου όπως μας λέει ο Απ. Παύλος.. Στην περίπτωση του Α.Ι.Δαμασκηνού υπήρξε επέμβαση της Ίδιας της Παναγίας για να διορθώσει τα λάθη που έκανε ο πνευματικός του.

"Μια μέρα ήταν μόνος του ο Ιωάννης στο κελλί του κι έψαλλε το τροπάριο. Έτυχε τότε να περάσει ο γέροντας του, που όταν άκουσε την ψαλμωδία, θύμωσε και του είπε:
- Αντί να κλαις, γελάς και χαίρεσαι;
Ο Άγιος του εξήγησε, αλλά ο γέροντας τον έδιωξε σαν ανυπάκουο. Ο Ιωάννης θυμήθηκε την παράβαση των πρωτοπλάστων και έκλαψε πικρά. Έβαλε μεσίτες όλους τους γέροντες και τον Ηγούμενο να παρακαλέσουν το γέροντα του να του δώσει συγχώρηση. Εκείνος όμως ήταν αυστηρός και δεν άλλαξε.
Τότε οι γέροντες τον παρακαλούσαν να του δώσει άλλον κανόνα και να μην τον διώξει τελείως. Είπε λοιπόν, εκείνος:
- Αν δεχθεί να καθαρίσει τις ακαθαρσίες της Λαύρας με τα χέρια του, θα τον συγχωρήσω, διαφορετικά δεν τον δέχομαι.
Μόλις το άκουσε ο Άγιος χάρηκε και είπε:
- Αυτό είναι εύκολο να το κάμω. Ευλογείτε, άγιοι πατέρες.
Πήρε αμέσως τα εργαλεία και άρχισε με τα χέρια να καθαρίζει την κόπρο.
Μόλις τον είδε ο γέροντας του κατάλαβε το μέγεθος της ταπείνωσης του και της υπακοής. Έτρεξε, τον αγκάλιασε και του είπε.
- Είμαι καλότυχος, γιατί αξιώθηκα να έχω τέτοιο μαθητή.
Ο Άγιος όταν άκουσε τους επαίνους, έκλαιγε ταπεινώνοντας, τον εαυτό του. Ο γέροντας του, του έδωσε συγχώρεση και το συμβούλευσε να διατηρεί τη ψυχοσωτήρια σιωπή.

Μετά από λίγες μέρες είδε στον ύπνο του ο γέροντας την Παναγία που του είπε:
- "Γιατί έφραξες τέτοια θαυμάσια βρύση; Άφησε την πηγή να ποτίσει όλη την οικουμένη, να σκεπάσει τις θάλασσες των αιρέσεων. Αυτός θα ξεπεράσει τον Δαβίδ. Θα μελωδήσει την ουράνια μελουργία. Θα στηλιτεύσει τις αιρέσεις και θα ορθοτομήσει τα δόγματα της πίστεως".
Το πρωί μόλις ξύπνησε ο γέροντας, πήγε στον Άγιο και του είπε:
- Παιδί της υπακοής του Χριστού, άνοιξε το στόμα σου και πες τους λόγους, που το άγιο Πνεύμα έγραψε στην καρδιά σου. Ανέβα στο όρος της Εκκλησιάς και δίδαξε τον κόσμο. Συγχώρεσε και μένα για ότι έφταιξα, διότι σε εμπόδισα από άγνοια."

20/2/16 11:19 π.μ.

Ανώνυμος είπε...

Οι εκκλησιολογικές παραβάσεις είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Από την στιγμή που κατάφερε ο διάβολος να μετατρέψει και να μειώσει την Ορθόδοξη Πίστη που είναι ο ησυχασμός, και η αγιότητα, σε ηθικισμό, ευσεβισμό, νομικισμό κτλ.. ήταν μετά πολύ εύκολο να σαρώσει η αθεϊα και η αποστασία. Η αγιότητα δεν έχει αντίπαλο δέος, γιατί είναι το ον, και δεν μπορεί να νικηθεί από το μη ον δηλ. την αμαρτία (έλλειψη αγιότητας). Οι διάφορες αμαρτίες δεν είναι η αιτία της πτώσης αλλά το σύμπτωμα. Ουσιαστικά υπάρχει ένα κακό, η αποστασία από τον Θεό. Αυτό που έκανε ο Εωσφόρος. Όλες οι αμαρτίες της ανθρωπότητας, και οι αισχρότερες είναι εικόνα και σύμπτωμα αυτής της αποστασίας (του εωσφορισμού).
Όταν λοιπόν όλο αυτό δεν κατανοηθεί, και κυρίως δεν βιωθεί.. και προσπαθούμε απλώς για μια καλύτερη συμπεριφορά όπως γίνεται στη Δύση, γιατί να γίνει κάποιος χριστιανός; Σου λέει θα πάρω κανένα βιβλίο αυτοβελτίωσης (από τα νεοεποχίτικα που κυκλοφορούν)..
Όλες οι θεωρίες του διαβόλου (εφόσον έχει καταφέρει να κάνει την πίστη ένα ηθικό σύστημα όπως τόσα άλλα θρησκευτικά ή φιλοσοφικά), βρίσκουν έδαφος και οι άνθρωποι γίνονται άπιστοι ή άθεοι. Σε άλλους θα πει ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεό, σε άλλους ότι η θρησκεία είναι απλώς η έμφυτη ανάγκη για δικαιοσύνη, ή ο φόβος του θανάτου.. θα τα "εξηγήσει" "χρησιμοποιώντας" μεγάλους ψυχολόγους... σε άλλους θα πει ότι είναι το όπιο του λαού..
Όλα αυτά που ζούμε έχουν βαθιές ρίζες αλλά εμείς βλέπουμε μόνο τις εκκλησιολογικές παραβάσεις.

20/2/16 11:48 π.μ.

amethystos είπε...

"γιατί να γίνει κάποιος χριστιανός; Σου λέει θα πάρω κανένα βιβλίο αυτοβελτίωσης (από τα νεοεποχίτικα που κυκλοφορούν).." Μεγάλη αλήθεια φίλε.Η σύγχρονη ειδωλολατρία ονομάζεται ανθρωπολογία. Οι αρχαίοι ειδωλολάτρες πίστευαν σέ θεούς, σέ είδωλα, δέν πίστευαν στόν εαυτό τους. Δέν στόχευαν στήν αυτοθέωση. Η πτώση από τήν εκκλησία τού Κυρίου διά τού παπισμού είναι χειρότερη από τήν πτώση τού Αδάμ. Ο ψευτοχριστιανός δέν εξέρχεται στόν κόσμο αλλά στήν κόλαση τού εωσφόρου, όπου κυριαρχούν η Βαβέλ, τά Σόδομα καί τά Γόμορα καί οι Φαραώ τής Αγύπτου. Σήμερα τό εισιτήριο τής επιστροφής στόν Κύριο ακούγεται ώς εξής: ΟΥ ΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΕΑΥΤΟΝ ΕΙΔΩΛΟΝ ΟΥΔΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΟΜΟΙΩΜΑ. Οι αρχαίοι ειδωλολάτρες είχαν τούς ναούς όπου λάτρευαν τά είδωλά τους. Οι σημερινοί ειδωλολάτρες έχουν μεταλλάξει τίς εκκλησίες τών Αγίων μας σέ αρχαίους ναούς όπου λατρεύονται οι νέοι θεοί, οι πνευματικοί πατέρες. Σήμερα στό Μαρούσι π.χ. ακούγεται συχνά πλέον: αυτή είναι η εκκλησία τού παπα Σαράντη. Ορθώθηκε ανάμεσα. Σήμερα πρέπι νά ταξιδέψεις γιά νά βρείς αληθινό εξομολόγο. Ηδη ο πνευματικός είναι δυσεύρετος. Ο οικουμενισμός θά διώξει καί τήν Θεία Ευχαριστία από τήν εκκλησία. Οι παλαιοημερολογίτες καί οι αποτειχισμένοι τό κατόρθωσαν ήδη. Διώξαμε τόν Κύριο από τήν εκκλησία καί νομίζουμε ότι έχουμε εξασφαλίσει τό Αγιο Πνεύμα.

20/2/16 12:30 μ.μ.