Η ισχύς εν τη ενώσει

Σε ένα κράτος που έχει καταργηθεί εντελώς η Δημοκρατία, που έχει χάσει την εθνική του κυριαρχία και που έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους των δανειστών του, δεν έχει νόημα να συγκρούονται τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους – αφού ουσιαστικά μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα, ο οποίος μάλιστα είναι υπό κατεδάφιση.

Επικαιρότητα

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, στην καλύτερη περίπτωση η Ελλάδα είναι καταδικασμένη στη στασιμότητα – μεταξύ άλλων επειδή ο τραπεζικός της τομέας είναι στα όρια της χρεοκοπίας, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της είναι εκτός ελέγχου, δεν διενεργούνται επενδύσεις λόγω της υπέρογκής φορολόγησης σε συνδυασμό με τη χαμηλή ζήτηση, ενώ όταν αυξάνεται το ΑΕΠ της κλιμακώνεται αυτόματα το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, κυρίως επειδή αυξάνονται οι εισαγωγές λόγω της κατάρρευσης του παραγωγικού της ιστού (γράφημα)

Ας μην ξεχνάμε δε πως η ισοσκέλιση του ισοζυγίου επετεύχθη με τη φτωχοποίηση της χώρας (μειώσεις μισθών κλπ.), ως συνέπεια της οποίας περιορίσθηκαν οι εισαγωγές – ενώ αυξήθηκαν οι εξαγωγές με τη βραχυπρόθεσμη άνοδο της ανταγωνιστικότητας, λόγω της ραγδαίας πτώσης του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος.

Μακροπρόθεσμα λοιπόν δεν θα διατηρηθεί η άνοδος της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών, αφού απαιτούνται επί πλέον επενδύσεις σε σύγχρονα μηχανήματα, σε νέες διαδικασίες παραγωγής κοκ. – ενώ η διαμόρφωση του ακαθάριστού σχηματισμού παγίου κεφαλαίου στο αμελητέο 0,8% του ΑΕΠ από 11,1% που είχε προϋπολογίσει η κυβέρνηση (γράφημα), τεκμηριώνει πως δεν διενεργούνται πλέον επενδύσεις (ένα άλλο επακόλουθο είναι η μη ανανέωση/επιδιόρθωση των δημοσίων και ιδιωτικών υποδομών, με αποτέλεσμα τη μελλοντική τους κατάρρευση, όπως ήδη φαίνεται στη ΔΕΗ).

Περαιτέρω, είναι γνωστό πως τα πάντα εξαρτώνται από την ανάπτυξη της οικονομίας μας – από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού έως την ανεργία, τις συντάξεις, το ασφαλιστικό γενικότερα κοκ. Η ανάπτυξη όμως δεν προέρχεται από το πουθενά, αλλά είναι το σύνολο της κατανάλωσης, των ιδιωτικών επενδύσεων, των δημοσίων δαπανών και του εμπορικού ισοζυγίου – οπότε, εάν δεν αυξηθούν οι επί μέρους συντελεστές της, δεν πρόκειται να ακολουθήσει. Από το προηγούμενο γράφημα τώρα διαπιστώσαμε πως το +2% που ενδεχομένως θα επιτευχθεί το 2018, οφείλεται μόνο στην άνοδο της ιδιωτικής κατανάλωσης και των εξαγωγών – οπότε σε παράγοντες που δεν φαίνεται να διατηρηθούν θετικοί στο μέλλον.

Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως έχει πάψει πλέον αντικειμενικά να υπάρχει θέμα πολιτικών αντιλήψεων στην Ελλάδα, τουλάχιστον από την πλευρά της Οικονομίας, αφού τα προβλήματα μας είναι ξεκάθαρα εθνικά – με την έννοια πως δεν παράγουμε πια πλούτο για να επιλέξουμε τον τρόπο που θα μοιραστεί ανάλογα με τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, δεν κυβερνάται η χώρα από ελληνικά κόμματα αλλά από τους δανειστές, δεν ιδιωτικοποιείται η δημόσια περιουσία αλλά υφαρπάζεται σε εξευτελιστικές τιμές, κατάσχεται και πλειστηριάζεται η ιδιωτική για λόγους που δεν έχουν σχέση με την κακή διαχείριση των οικονομικών τους εκ μέρους των Πολιτών κοκ.

Θεωρούμε δε αστείο να συγκρούονται τα δύο μεγάλα κόμματα για τον τρόπο που θα μοιραστεί το ελάχιστο πλεόνασμα που θα υπερβαίνει το 3,5% του ΑΕΠ, το οποίο απαιτούν οι δανειστές – όπου το μεν ένα (ΣΥΡΙΖΑ) επιλέγει τις συντάξεις, ενώ το άλλο (ΝΔ) τη χαμηλότερη φορολογία, ενώ και τα δύο γνωρίζουν πολύ καλά πως ήδη με το 3,5% στραγγαλίζεται η ελληνική οικονομία (οπότε οι μελλοντικές συντάξεις θα μειωθούν νομοτελειακά και δεν θα υπάρχει περιθώριο μείωσης των φόρων, εάν δεν προσπαθήσουμε να διαπραγματευθούμε ως Έλληνες και όχι ως κόμματα μία άλλη συμφωνία). Ειδικά όσον αφορά τη μείωση των φόρων, η διεθνής εμπειρία τεκμηριώνει πως μόνο το 13% οδηγείται στους εργαζομένους δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, ενώ το 43% καταλήγει στους επενδυτές (πηγή) – οπότε πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί, ειδικά όταν προβλέπεται πως στην Ελλάδα οι επενδυτές θα είναι οι ξένοι που θα εξαγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές τις ελληνικές επιχειρήσεις.

Με απλά λόγια, αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει σήμερα, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αντιλήψεις μας, είναι η παραγωγή πλούτου, με την εξασφάλιση των μέσων που απαιτούνται, με πολύ δουλειά και με την ορθολογική εκμετάλλευση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας – όχι η διανομή της φτώχειας, η οποία θα κλιμακώνεται συνεχώς εάν δεν καταφέρουμε κάποια στιγμή να ξεφύγουμε από την παγίδα. Εν προκειμένω, η οικονομία μας πρέπει να αναχθεί σε ένα εθνικό θέμα, το οποίο είναι αδύνατον να λυθεί χωρίς νέες διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές – όπως η άμυνα/ασφάλεια/εξωτερική πολιτική της χώρας μας και η διεκδίκηση των πολεμικών αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία.

Σε κάθε περίπτωση, σε ένα κράτος που έχει καταργηθεί εντελώς η Δημοκρατία, που έχει χάσει την εθνική του κυριαρχία και που έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους των δανειστών του, δεν έχει νόημα να συγκρούονται τα πολιτικά του κόμματα μεταξύ τους – αφού ουσιαστικά μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα, ο οποίος μάλιστα είναι υπό κατεδάφιση. Εν προκειμένω δεν έχουν καν διορθωθεί εκείνα τα προβλήματα που εμποδίζουν ακόμη και τις μη χρεοκοπημένες χώρες να αναπτυχθούν – όπως είναι το κομματικό πελατειακό κράτος το οποίο, σε συνεργασία με τις ελάχιστες οικονομικές ελίτ, δεν αφήνει τη χώρα ούτε να αναπνεύσει. Φυσικά είναι αδιάφορο για τους δανειστές, αφού εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια τους – τα οποία ασφαλώς δεν είναι η ευημερία των Ελλήνων, αλλά η υφαρπαγή της Ελλάδας.

Ολοκληρώνοντας, πρέπει κάποια στιγμή να κατανοήσουμε το αυτονόητο: το γνωστό σε όλους μας «η ισχύς εν τη ενώσει», χωρίς την οποία η Ελλάδα είναι καταδικασμένη. Το ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας, αποτελώντας εύκολη λεία για τους ξένους όταν ακολουθεί ο καθένας το δικό του δρόμο, συγκρουόμενος με όλους τους άλλους αποκλειστικά και μόνο για μικροκομματικά οφέλη. Απλούστερα, η Ελλάδα πρέπει πρώτα να ξεφύγει από την παγίδα, να παράγει πλούτο, να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία και μετά να ασχοληθεί με τον τρόπο μοιράσματος του – διαφορετικά θα συνεχίσουμε να μαλώνουμε σε ξένο αχυρώνα, διεκδικώντας ποιός θα πάρει το εκλογικό χρίσμα των δανειστών ως ένας ακόμη «προδότης», για να συνεχίσει να ληστεύει τους Έλληνες κατ’ εντολή τους.

Βασίλης Βιλιάρδος

analyst