Συνέχεια από:Κυριακή, 8 Μαρτίου 2015
του HENRI DE LYBAC
Στο μεγάλο του έργο «Στύλος και θεμέλιο της αλήθειας» που χρονολογείται απο το 1914 και κυκλοφόρησε στην Λωζάννη το 1975, μεταφρασμένο απο τα Ρώσικα στα Γαλλικά, ο πρ. Pavel Frorenskij (1882-1937), αντιμετωπίζει επανειλημμένως κριτικά, τους πρωταθλητές τής «νέας θρησκευτικής συνειδήσεως». Τους κατηγορεί ότι προσπαθούν να αποκτήσουν το Άγιο Πνεύμα με την δύναμη. Χωρίς αμφιβολία πίσω απο την προσπάθεια τους κρύβεται μία αληθοφανής ιδέα: είναι γεγονός πώς όταν επικαλούμαστε το Άγιο Πνεύμα, βρισκόμαστε περισσότερο σε μία στάση αναμονής και όπως ακριβώς υπήρξαν χριστοφόροι πρίν απο τον Χριστό, έτσι ακριβώς υπάρχουν πνευματοφόροι πρίν απο την ολοκληρωτική κάθοδο τού πνεύματος. Αλλά απο την στιγμή που απαιτείται να απομονωθούν «οι πλευρές της Χριστιανικής ζωής που συνδέονται αποκλειστικώς με το πνεύμα», για να τις προβάλλουμε στο μέλλον ή να τις αποκτήσουμε εμείς προφητικά, βρισκόμαστε στην αίρεση:
Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (17)
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΙΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ.
Το ίδιο τό κείμενο, ''ο άγνωστος Ιησούς'', του Μερεζκόφσκι, μας δίνει πιό ακριβείς πληροφορίες γύρω απο το πνεύμα, του οποίου ο Ιησούς, μας κάνει να περιμένουμε την βασιλεία.
«Ο Θεός είναι πνεύμα» (Ιωάν, 4,24). Αυτές οι λέξεις, στο στόμα του Ιησού, πρέπει να σημαίνουν πώς δέν είναι μόνον Αυτός Θεός, ο Πατήρ, αλλά και Αυτή, η Μητέρα. Οι πιστοί το έχουν λησμονήσει, αλλά οι αιρετικοί το θυμούνται ακόμη!
Έλθέ πνεύμα Άγιο.
Έλθέ, Αγία περιστερά!
Έλθέ, Μητέρα μυστηριώδη.
Αυτή είναι η Ευχή του Βαπτίσματος και της Ευχαριστίας στο Ευαγγέλιο του Θωμά. Στην δημόσια ζωή τού Υιού ο Πατήρ, στην κρυφή ζωή: η Μητέρα. Όλος ο γνωστός είναι στον πατέρα, όλος ο άγνωστος Ιησούς, στην Μητέρα...Τρείς ανθρωπότητες: η πρώτη, χαμένη ήδη απο μπροστά μας, το Βασίλειο του Πατρός, η δεύτερη, η δική μας, κοντά στην σωτηρία ή στον Θάνατο, το Βασίλειο του Υιού, η Τρίτη μετά απο μας σωσμένη, το βασίλειο του πνεύματος-Μητέρα. Και γι’αυτό υπάρχουν επίσης και τρία περιστέρια. Το πρώτο πάνω απο το χάος, το δεύτερο πάνω απο τον κατακλυσμό, το τρίτο υπεράνω των υδάτων της Βαπτίσεως.
Ας ολοκληρώσουμε μ’ένα τελευταίο χαρακτηριστικό, πιό ξεκάθαρο, αλλά και πιό επικίνδυνο. Ο Μερεζκόφσκι πρόσεξε πώς σύμφωνα με τα δικά μας τρία Ευαγγέλια, το Άγιο Πνεύμα οδηγεί τον Ιησού στην Έρημο για να πειραχθεί, ενώ σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο οποίος όμως αναφέρεται στις πράξεις των Αποστόλων, είναι ο ίδιος ο διάβολος που πλησιάζει τον Ιησού και τον Πειράζει. (Είναι η γνωστή ανοησία που επαναλαμβάνει και ο σύγχρονος κληρικαλισμός. Στην Γραφή όπου αναγράφεται πνεύμα Άγιον, δέν υπονοείται το Άγιο Πνεύμα, αλλά το πνεύμα του Κυρίου. Δέν είναι Θεός ο Κύριος; Αυτό το πνεύμα το Άγιον είναι και η Χάρις και είναι του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Αλλά ο σύγχρονος κληρικαλισμός δυστυχώς αποτελεί μέρος αυτής της τερατώδους αιρέσεως). Και μία πρόχειρη εξήγηση, συμπεραίνει πώς «Εκεί όπου, σε ένα Ευαγγέλιο, υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, στο άλλο υπάρχει ο διάβολος, και αντιστρόφως». Αυτό νομίζει πώς σημαίνει κάτι τρομακτικό, σχετικά με τον Ιησού, ότι δηλαδή «τα δύο πνεύματα που μάχονται μέχρις εσχάτων, όμοια με τους κυκλώνες των καταιγίδων, διαπλέκονται και αναμειγνύονται τόσο στενά που δεν είναι πλέον δυνατόν να τα ξεχωρίσουμε το ένα απο το άλλο» (Καθαρός Μανιχαϊσμός).
Ο Μερεζκόφσκι ήταν ένας απο εκείνους τους «αναζητητές του Θεού», με την διαφορετική μοίρα, οι οποίοι ήθελαν να επεξεργαστούν, έξω απο τα μαρξιστικά σχήματα, μία θεολογία της επαναστάσεως». Αρκετά διαφορετικοί υπήρξαν και εκείνοι, ως επι το πλείστον μπολσεβίκοι, που πήραν το όνομα των «κατασκευαστών του Θεού». Πρέπει να τους σημειώσουμε και αυτούς, διότι ορισμένες τάσεις τού Μερεζκόφσκι, συγγενεύουν μαζί τους, και διότι ο κύριος θεωρητικός τους, ο Λουνατσάρσκι, αναφέρθηκε, όπως και ο νεαρός Μάρξ, στον Τριαδικό συμβολισμό. «Ο Γκόρκι, ο Λουνατσάρσκι και ο Μπαζάροφ, μαζί με μερικούς άλλους, λέει η Jutta Scherrer, προσπαθούν να υψώσουν τον σοσιαλισμό στο επίπεδο της θρησκείας και θεωρούν τον θρησκευτικό μυστικισμό, ένα αναγκαίο συμπλήρωμα στον επιστημονικό σοσιαλισμό».
Στα 1907, ο Λουνατσάρσκι κηρύσσει πώς η «άθεη θρησκεία» τού σοσιαλισμού είναι «η θεοποίηση των υψηλοτέρων δυνατοτήτων τού ανθρώπου. Τότε θα υπάρχει ένας ζωντανός Θεός, ο οποίος θα φέρει την ευτυχία σε όλους και θα είναι παντοδύναμος. Αυτόν τον Θεό θα τον κατασκευάσουμε εμείς». Σ’αυτήν την κατασκευή της τέλειας πόλης, οι δημιουργικές δυνάμεις είναι ο Πατήρ, το προλεταριάτο είναι ο Υιός και ο επιστημονικός σοσιαλισμός είναι το Άγιο Πνεύμα.
Στο μεγάλο του έργο «Στύλος και θεμέλιο της αλήθειας» που χρονολογείται απο το 1914 και κυκλοφόρησε στην Λωζάννη το 1975, μεταφρασμένο απο τα Ρώσικα στα Γαλλικά, ο πρ. Pavel Frorenskij (1882-1937), αντιμετωπίζει επανειλημμένως κριτικά, τους πρωταθλητές τής «νέας θρησκευτικής συνειδήσεως». Τους κατηγορεί ότι προσπαθούν να αποκτήσουν το Άγιο Πνεύμα με την δύναμη. Χωρίς αμφιβολία πίσω απο την προσπάθεια τους κρύβεται μία αληθοφανής ιδέα: είναι γεγονός πώς όταν επικαλούμαστε το Άγιο Πνεύμα, βρισκόμαστε περισσότερο σε μία στάση αναμονής και όπως ακριβώς υπήρξαν χριστοφόροι πρίν απο τον Χριστό, έτσι ακριβώς υπάρχουν πνευματοφόροι πρίν απο την ολοκληρωτική κάθοδο τού πνεύματος. Αλλά απο την στιγμή που απαιτείται να απομονωθούν «οι πλευρές της Χριστιανικής ζωής που συνδέονται αποκλειστικώς με το πνεύμα», για να τις προβάλλουμε στο μέλλον ή να τις αποκτήσουμε εμείς προφητικά, βρισκόμαστε στην αίρεση:
Οι άνθρωποι της «νέας θρησκευτικής συνειδήσεως», απο τον πρώτο μέχρι και τον εικοστό αιώνα, βρέθηκαν πάντοτε υπεύθυνοι μεγάλων εγκλημάτων, γιατί οι θάμνοι με τα τριαντάφυλλα που φύτεψαν έφεραν πάντοτε μαζί τους θανατηφόρα αγκάθια. Η νέα τους συνείδηση βρισκόταν πάντοτε να μήν είναι υπέρ-Εκκλησιαστική όπως θα ήθελαν να είναι, αλλά αντι-εκκλησιαστική και αντι-Χριστιανική, εναντιωνόμενη στην Εκκλησία και στον Χριστό. Όποιος έχει το πνεύμα, όπως το είχαν οι Άγιοι καταλαβαίνει πώς είναι τρέλλα να φιλοδοξούμε σε κάτι παραπάνω, παράλληλα λοιπόν, με όλη την ιστορία της Εκκλησίας τρέχει το νήμα αυτής της ψευδοθρησκευτικής δύναμης, η οποία δηλώνει πάντοτε «νέα».
Αυτό λοιπόν εναντίον του οποίου καταφέρεται ο Φλωρένσκι είναι η απαίτηση να δημιουργηθεί η εποχή του πνεύματος, ή και να επισπευθεί, κάτι που καταλήγει πάντοτε στην διαστροφή της, προσπαθώντας να την πραγματοποιήσουμε έξω απο την Εκκλησία. Το πρόβλημα δέν είναι να την περιμένουμε και να επιθυμούμε την πραγμάτωσή της, γιατί «όλες μας οι ελπίδες, αντιθέτως, πρέπει να τοποθετηθούν στην αποκάλυψή του. Έτσι λοιπόν μας προσκαλεί όλους να προσευχόμεθα μαζί ώστε να φανερωθεί το Άγιο Πνεύμα, να το ικετεύσουμε μαζί με την μυστηριώδη πρόσκληση του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Έρχου, αληθινό φώς, έρχου αιώνια ζωή, έρχου κρυφό μυστήριο, έρχου θησαυρέ που δέν μπορούμε ούτε να σε ονομάσουμε»!
Αυτό που φοβάται περισσότερο όμως, στην διάρκεια της συγχρόνου μας εποχής, είναι το σχίσμα της Χριστιανικής και Εκκλησιαστικής Ενότητος, όπως επίσης και στο μέλλον, το σχίσμα ανάμεσα σε δύο χρόνους, ανάμεσα σε δύο διαδοχικές Βασιλείες, σαν να εμπρόκειτο η Βασιλεία του πνεύματος να καταργήσει του Χριστού, στην Εκκλησία Του:
«Αυτό που έρχεται δέν απεκαλύφθη ακόμη (πλήρως) (Ρώμ 8,18). Αλλά όσο περισσότερο το αίσθημα μας για αυτό που ετοιμάζεται αυξάνει σε λεπτότητα, τόσο και ο δεσμός μας με την Μητέρα-Εκκλησία γίνεται στενός και καταγωγικός. Αυτό που θα Είναι, θα είναι σε Αυτή και γι’Αυτή. Με μία γλυκιά χαρά αναμένω αυτό που θα είναι για μας η Βασιλεία».
Αμέθυστος. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου