Η κρίση στρατηγικής της Αριστεράς και η άνοδος του νεοναζισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη

Το ζήτημα είναι κεφαλαιώδες. Κι όσοι επιχειρούν να το σπρώξουν κάτω από το χαλί, είναι βέβαιο πως θα σκοντάψουν επάνω του στο επόμενο βήμα...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η νεοταξίτικη «Αριστερά» ή πιο σωστά ο πολιτικά ερμαφρόδιτος ηγετικός της πυρήνας, ήταν, είναι και θα παραμένει προσηλωμένος σε πολιτικές πρακτικές διαχείρισης ενός συστήματος, και αρνείται να απειλήσει με ανατροπή, ακόμη και τις πλέον ακραίες νεοφιλελεύθερες – αντιλαϊκές όσο και νεοταξίτικες εκφάνσεις του.

Και φυσικά ουδόλως θα μας απασχολούσαν οι επιλογές μιας τέτοιας ηγετικής ομάδας, αν πίσω από αυτές δεν εγκλωβίζονταν με όχημα απατηλές αυταπάτες και προσδοκίες, λαϊκές δυνάμεις που θα μπορούσαν υπό διαφορετικές προϋποθέσεις να πρωταγωνιστήσουν σε ένα κίνημα πολιτικών και ριζοσπαστικών ανατροπών.

Το πρόβλημα δε για τη χώρα μας, αποκτά ευρύτερες προεκτάσεις, διότι αυτή η «Αριστερά» έχει πλέον ενσωματωθεί σε ένα αμφιλεγόμενο παιχνίδι εξουσίας, αναβιώνοντας μέσα από αυτό το έκτρωμα του σοσιαλδημοκρατικού Φρανκενστάιν. 

Έτσι, η προσδοκία όσων παρατηρούν τις εξελίξεις με περισσή αφέλεια, να αποτελέσει η χώρα μας το δυναμικό πρώτο κομμάτι που θα ήταν δυνατόν να ενεργοποιήσει ένα ελπιδοφόρο ντόμινο πολιτικών και κοινωνικών ανατροπών σε ολόκληρη την Ευρώπη, ανακτώντας παράλληλα τη χαμένη της κυριαρχία και εθνική αξιοπρέπεια, σταδιακά εξανεμίζονται.

Την ίδια στιγμή, ένα ισχυρό τμήμα της κοινωνικής της βάσης, που αποτελείται από τα απόνερα του ΠΑΣΟΚικού πρασινοφρουρισμού, οδηγείται...

σταδιακά στην αποθράσυνση και τον εκφασισμό, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον.

Από την άλλη μεριά, η παραδοσιακή Αριστερά, δηλαδή το ΚΚΕ, με την ηγεσία του εγκλωβισμένη στην ιδεοληπτική διαχείριση της πολιτικής, απεμπόλησε τη μεγάλη ευκαιρία που είχε - όταν ακόμη ήταν η πρωταγωνιστική δύναμη στο χώρο της Αριστεράς – να επιβάλει ατζέντα, να αναγορευθεί σε πρωταγωνιστή των εξελίξεων και να αποκαλύψει με τρόπο αδιαμφισβήτητο και εμπράκτως, την ερμαφρόδιτη πολιτική φυσιογνωμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό είχε ως συνέπεια την αποκοπή του, από ένα τμήμα της εκλογικής βάσης του, πράγμα που αποδεικνύει όχι μόνο τη σαθρότητα με την οποία οικοδομείται η σχέση των κομμάτων – όλων των κομμάτων – με την πολιτική τους βάση, αλλά παράλληλα μ αυτό απέδειξε, ότι αυτή η πολιτική - εκλογική βάση, δεν εμπνεύστηκε από τις πολιτικές επιλογές της κομματικής ηγεσίας.

Σήμερα το ΚΚΕ, διατηρεί τη δική του παρουσία στις εξελίξεις, έχοντας τη δική του φωνή με τον τρόπο που επιλέγει να την εκφράζει, και έχει αξία νομίζουμε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται πολιτικά, τις επιλογές που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνησή του και με υπουργούς αρκετά πρώην στελέχη του ΚΚΕ.

Διαβάζουμε λοιπόν στο σημερινό «Ριζοσπάστη»: «Καμία αναμονή για διαπραγματεύσεις και κοινωνικούς διαλόγους».

Σωστό… Είναι άλλωστε φανερό και εν πολλοίς δρομολογημένο το που πρόκειται να οδηγήσουν αυτά τα χορογραφημένα επικοινωνιακά τερτίπια στην υποτιθέμενη αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τη συμμορία των δανειστών.

Τι προτείνει όμως το ΚΚΕ ως αντιστάθμισμα ικανό να μετουσιώσει σε στοχευμένη πολιτική δράση την επιβεβαιωμένη ορθότητα της πολιτικής του εκτίμησης??? Η απάντηση έρχεται στην αμέσως επόμενη πρόταση: «Τώρα συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, οργάνωση της πάλης για ανάκτηση απωλειών, για κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων, διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών».

Μάλιστα…

Σε μια εποχή που η αποσυσπείρωση των συνδικάτων έχει χτυπήσει κόκκινο, η ηγεσία του ΚΚΕ προτείνει εν είδει «οδηγίας», πως η λύση είναι η επανασυσπείρωση σ αυτά.

Ρωτάμε…

• Θα μπει ποτέ κανείς στον κόπο να αναζητήσει ουσιαστικά και όχι τυπικά, τις αιτίες που οδήγησαν σ αυτή την πρωτοφανή αποσυσπείρωση, ακόμη και σε «ταξικά» συνδικάτα???
• Θα σκεφτεί άραγε κανείς με ποιο τρόπο - ακόμη και αν η επανασυσπείρωση επιτευχθεί αύριο το πρωί – η δράση των συνδικάτων δε θα εκφυλιστεί άμεσα στο συντεχνιασμό αλλά θα τροφοδοτεί και θα τροφοδοτείται από στοχευμένη πολιτική δράση, ικανή να εμπνεύσει και τα συνδικάτα και την κοινωνία που καταδυναστεύεται???
• Αρκεί άραγε η συνδικαλιστική επανασυσπείρωση για να ανακοπεί μιας συγκεκριμένης κατεύθυνσης και προορισμού πολιτική διαδρομή που κάποιοι άλλοι επέλεξαν για τη χώρα και το λαό της???
• Μπορούν άραγε τα αιτήματα της αναπλήρωσης των απωλειών, να ικανοποιηθούν αν το πολιτικό κόμμα που τα προωθεί δεν παρέμβει στοχευμένα και με σαφή στρατηγικό σχεδιασμό, προκειμένου να δρομολογηθούν πολιτικές ανατροπές, ικανές να εμπνεύσουν την κοινωνία… Να τροφοδοτήσουν αισθήματα αυτοπεποίθησης και σιγουριάς ως προς την αποτελεσματικότητα των αγώνων… Να συμβάλουν στη γενικότερη ριζοσπαστικοποίηση της δράσης της???

Αλλά και παραπέρα…

Αν οι δυνάμεις του ΚΚΕ, έχουν – και όντως έχουν – κάθε λόγο να πρωτοστατούν στον αγώνα για την ανάκτηση των απωλειών, τότε μήπως έχουν κατά μείζονα λόγο κάθε λόγο να αναλάβουν και συγκεκριμένες πρωτοβουλίες πολιτικής δράσης, για ν ανακοπούν και να αναστραφούν πολιτικά δεδομένα που εμποδίζουν αυτή την ανάκτηση???

Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός ξεκαρδίζεται…

Η ηγεσία του ΚΚΕ, για κάποιο λόγο επιμένει να μην αντιλαμβάνεται πως το αυτονόητο δικαίωμά της να επεξεργάζεται πολιτικά τα ζητήματα που αφορούν στο σοσιαλισμό, δε μπορεί να συγχέεται με την επίσης αυτονόητη υποχρέωσή της, να αναζητήσει, τρόπους, μεθόδους, δέσμη αιτημάτων, πλαίσιο πολιτικού σχεδιασμού, στοχευμένες πολιτικές πρωτοβουλίες ενταγμένες μέσα σε έναν συνολικότερο σχεδιασμό, δράσεις, και πάνω απ όλα συγκεκριμένο σχέδιο που θα θέσει τις δυνάμεις του ΚΚΕ αλλά και την κοινωνία σε δράση πολιτική, με στόχο πολιτικές ανατροπές που θα διαθέτουν συγκεκριμένη ταυτότητα.

Όσο αυτό δε συμβαίνει,  τότε ακόμη και οι πλέον φιλότιμες των θεωρητικών επεξεργασιών, υποβαθμίζονται σε εμμονική ομφαλοσκόπηση του εαυτού μας, της ιστορίας, του πόθου μας κι ενός ονείρου που θα επιμένει να μας βγάζει τη γλώσσα του, αφού κανείς δε του έπιασε το χέρι για να το φέρει πιο κοντά στη ζωή.

Η ηγεσία του ΚΚΕ, επιμένει πεισματικά να διαπραγματεύεται με τον εαυτό της, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό στην Ελλάδα. Και πέραν αυτού… τα γνωστά: το συνδικάτο, το σωματείο, η πορεία, το συλλαλητήριο, η διαδήλωση…

Όνειρο ζω… Μη με ξυπνάτε…

Δεν είναι έτσι όμως η ζωή σύντροφοι… Γιατί και από τα ομορφότερα όνειρα κάποια στιγμή όλοι ξυπνούν, είτε γιατί χόρτασαν τον ύπνο… είτε γιατί κάποιο ξαφνικό γεγονός δε τους επέτρεψε να συνεχίσουν να παραδίδονται στη λαγνεία του. Κι όταν θα έρθει αυτή η στιγμή θα καταλάβουμε όλοι πως…

Ο σοσιαλισμός είναι πάντα επίκαιρος αντικειμενικά, αλλά αυτή τη στιγμή, δεν είναι αυτό που φωλιάζει στα μυαλά της κοινωνίας. Μέχρι να έρθει η ώρα του να αφυπνιστεί, έχετε σκεφτεί άραγε, πόσο ξεπερασμένες θα είναι αυτές οι επεξεργασίες, επειδή τα δεδομένα θα έχουν τροποποιηθεί δραματικά??? Γιατί αν πραγματικά πιστεύετε στη διαχρονικότητα αυτών των επεξεργασιών, τότε πάει περίπατο ο Λένιν που μιλούσε για την ανάγκη «συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης».

Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν η διαχρονικότητα των επεξεργασιών διατηρείται μέσα στο χρόνο αμετ'αβλητη, ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες ιστορικές μεταβολές, τότε γιατί δε διατηρούμε αναλλοίωτες τις επεξεργασίες που έκανε ο ίδιος ο Λένιν??? 

Με δυο λόγια, η ηγεσία του ΚΚΕ…

• Οφείλει να συνειδητοποιήσει πως, το να διαθέτει ένα κόμμα επεξεργασμένη στρατηγική, δε σημαίνει αυτόματα πως διαθέτει και στρατηγικό σχεδιασμό ικανό να δρομολογήσει την υλοποίησή της.
• Οφείλει να συνειδητοποιήσει πως, η ανάγκη έμπνευσης των μαζών και ριζοσπαστικοποίησης της δράσης τους, είναι μια διαδικασία διαρκής, ατελεύτητη, διόλου στατική, δυναμικά ανανεούμενη και επικαιροποιούμενη και φυσικά αυτονόητη για ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται στην πρωτοπορία της πολιτικής πάλης.
• Οφείλει να συνειδητοποιήσει, πως η υποχρέωσή του για σωστή διάγνωση του χαρακτήρα της πάλης (εθνικοαπελευθερωτική, δημοκρατική κλπ) είναι αυτονόητη. Όχι για να υπηρετεί εμμονές παντός καιρού, αλλά για να εμπνέει, να αφυπνίζει, να καθοδηγεί, να πρωτοστατεί.
• Οφείλει να συνειδητοποιήσει, πως σε συνθήκες φυλακής των μυαλών, γεωπολιτικής παγίδευσης των λαών, εγκλωβισμού των μαζών και της ζωής τους στα μεταμοντέρνα επιτεύγματα της Νέας Εποχής, οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις δε θα γίνουν πια στις μέρες μας με δικράνια και ξινάρια, αλλά με διαδικασίες πολυσύνθετες που τροποποιούνται μέρα τη μέρα.
• Οφείλει να συνειδητοποιήσει, ότι ο Λένιν δεν ξαναγεννιέται για να οργανώσει την εξέγερση, και ότι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες που διευκόλυναν το δραστικό μετασχηματισμό των στόχων με το λαό οπλισμένο, δεν είναι πλέον τόσο εμφανείς, και οι αφανείς πυροβολούνται και απαξιώνονται εμμονικά.

Πριν το τραίνο με προορισμό την Άβυσσο, ξεκινήσει με προορισμό την τελευταία στάση, καλό θα είναι να αφυπνιστούμε όλοι, γιατί μετά απ αυτό, ποιος λαός θα μπορεί και ποια λάθη να (ξανά) συγχωρήσει???

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"