Δημήτριος Νατσιός, Ναός της δημοκρατίας ή ναός της... βωμολοχίας

Ναός της δημοκρατίας ή ναός της... βωμολοχίας

Γράφει ο Δημήτριος Νατσιός, Δάσκαλος

«Η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις... Είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν την ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε» Γ. Σεφέρης

Η λέξη βωμολοχία έχει ενδιαφέρουσα ετυμολογική ερμηνεία. Για τα γενέθλιά της, ως συνήθως, θα καταφύγουμε στην αρχαία Ελλάδα. Θα μας βοηθήσει αυτή η περιήγηση στο να κατανοήσουμε ποιοι άνθρωποι, ποιοι εθνοπατέρες και ποιες εθνομητέρες, όπως ευφημιστικώς λέγονται οι βουλευτές, κάθονται στα έδρανα της Βουλής.

Στην αρχαιότητα, όταν γίνονταν θυσίες, οι διάφοροι χασομέρηδες και κοπροσκυλιάζοντες κηφήνες, συγκεντρώνονταν γύρω από τους βωμούς, για να πάρουν, μετά το τέλος των θυσιών, τα απομένοντα εκ των θυσιών κρέατα, τα ειδωλόθυτα, όπως λέγονται (εκ του θύω, θυσιάζω εις τα είδωλα). Αλλά ήταν τόσοι πολλοί, ώστε οι «ιερείς» δεν ήξεραν σε ποιόν να πρωτοδώσουν. Όσοι δεν προλάβαιναν να πάρουν μερίδιο, διαπληκτίζονταν και αλληλοϋβρίζονταν με όσους τυχερούς έπαιρναν. Όπως ακριβώς παλαιότερα, έξω από τα κρεοπωλεία, «τρώγονταν» τα λεγόμενα χασαπόσκυλα, για το ποιος θα αρπάξει το κόκκαλο που πετούσε ο πάλαι ποτέ... μακελλάρης και νυν κρεοπώλης. Από την λέξη, λοιπόν, βωμός και το ρήμα ελλοχεύω, που σημαίνει ενεδρεύω, παραφυλάω, παράγεται το βωμολοχώ. Και επειδή οι ελλοχεύοντες έβριζαν ασυστόλως, η λέξη κατάντησε να σημαίνει τον χυδαιολόγο. Μάλιστα, ο λαός, «για να σπάσει πλάκα», κατά το κοινώς λεγόμενο, μαζευόταν κατά τις θυσίες στους βωμούς για να διασκεδάσει, να ξεχάσει «τα πάθια και τους καημούς του», με τους σκυλοκαβγάδες των βωμολόχων.

Κάτι παρόμοιο ισχύει στις μέρες μας με τον «ναό» ή καλύτερα τον «βωμό της δημοκρατίας. Μέσω της αδηφάγου τηλεοπτικής οθόνης, εμείς ο λαός, παρακολουθούμε εμβρόντητοι τις βωμολοχίες των βουλευτών. Πλην των τιμητικών εξαιρέσεων, κατανοούμε όλοι μας τι είδους άνθρωποι κάθονται στα εδώλια της Βουλής.

«Συνήχθησαν, λοιπόν, εν τω βουλευτηρίω και θηρία και κτήνη και ερπετά. Άνθρωποι παντός εστερημένοι διανοητικού προτερήματος παρακάθηνται εκεί, έχοντες ανήκουστον θράσος αμαθείας... εξευτελίζουσι δε και καταρυπαίνουσι το βουλευτικόν βήμα, επιβαίνοντες αυτού ανά πάσαν στιγμήν και φλυαρούντες άνευ αισχύνης ό,τι και αν τοις κατεβή εις την μεστήν αμαθείας και μωρίας κεφαλήν των», γράφει ο πάντοτε δηκτικός Κυρ. Σιμόπουλος στο βιβλίο του «η διαφθορά της εξουσίας», αναφερόμενος σε Βουλή του 19ου αιώνα (σελ. 393. Στην ίδια σελίδα διαβάζουμε και μία παραπομπή, την οποία, κατόπιν έντονου προβληματισμού, παραθέτω αδιστάκτως: «Βουλευτής τις, εκ των τιμιωτέρων, μας έλεγε προχθές ότι με ολιγωτέραν εντροπήν εισήρχετο εις τα μπορντέλα, όταν ήτο νέος, παρά τώρα εις την Βουλήν. Και είχε δίκαιον. Τα καταστήματα των Κοινών Γυναικών είναι ναός απέναντι του καταστήματος της Βουλής των Ελλήνων»).

Η τελευταία, εντός παρενθέσεως, αντιπαραβολή των δύο... καταστημάτων, των Κοινών Γυναικών και της Βουλής των Ελλήνων, αν και αναφέρεται σε παρελθόντα έτη, τα οποία ευτυχώς παρήλθαν ανεπιστρεπτί, ως γνωστόν ο νυν πολιτικός και παραπολιτικός κόσμος έχει εκπολιτιστεί, εν τούτοις, λέγω, ανησυχία με κατέλαβε λόγω του διδασκαλικού μου αξιώματος. (Έτσι το έλεγαν παλιά: αξίωμα. Ζητώ συγγνώμη, για το ψευτοκαθαρευουσιάνικο ύφος, αλλά, όπως λέει και ο ποιητής, «φτιάξε μια κρούστα τρέλλας γύρω από το μυαλό σου για να μπορέσεις να αντέξεις»).

Το σχολείο μας, η Στ’ Δημοτικού, όπως και εκατοντάδες άλλα σχολεία της Ελλάδας, προγραμματίζει προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, διδακτική επίσκεψη στην Αθήνα, πράγμα που ενθουσιάζει τους μαθητές και τους συνοδούς γονείς τους. Η Ακρόπολη, ο Παρθενών, το μουσείο, το μετρό για μας τους «επαρχιώτες», όπως συνεχίζουν σχετλιαστικώς να μας αποκαλούν τα κακομαθημένα μειράκια των καναλιών και λοιποί τζιτζιφιόγκοι... εξ Αθηνών, συνιστούν πράγματι ιδανικό προορισμό για τα παιδιά. Η διδακτική όμως εκδρομή γίνεται κυρίως και έτσι τιτλοφορείται-«εκπαιδευτική δράση» καταπώς την ονοματοδοτούν σήμερα- για να γνωρίσουν οι μαθητές την Βουλή των Ελλήνων. Αν, σκέφτομαι, συμπέσει, την ημέρα που θα πάνε οι μαθητές μου στην Βουλή, να συζητούν οι «αντιπρόσωποι του λαού» για μνημόνια, θεσμούς και τα συμπαρομαρτούντα, τι θα συμβεί; Να αγορεύει, για παράδειγμα, ο κυρ-Βούτσης και να του απαντά ο ελλοχεύων κυρ-Άδωνις. Με τις τόσες χυδαιολογίες και ευτελολογίες που θα ακούσουν οι μαθητές θα λάβουν, δία βίου, ένα «λαμπρό μάθημα» δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης επιχειρημάτων, από τις μεστές αμαθείας και μωρίας κεφαλές του έθνους. Οπότε, θα συμπεράνουν τα παιδιά, αν ετούτος ο χώρος, που κλαυσαχενίζεται ότι είναι ο ναός της δημοκρατίας και του ελεύθερου διαλόγου, ρυπαίνεται από τόσα και τέτοια... γαλλικά, στην ζωή μας και εμείς έτσι θα λύνουμε τις διαφορές μας. (Πρέπει να το σκεφτούμε σοβαρά, μήπως η σχολική βία, πέραν των άλλων, οφείλεται και στην εικόνα που παρουσιάζουν στην Βουλή όλοι αυτοί οι καντιποτένιοι και ημιμαθείς υβρεοχυδαιολόγοι).

Να παραθέσουμε και ένα νόστιμο ανέκδοτο που δημοσιεύτηκε σε αθηναϊκό περιοδικό του 1875, το οποίο υποδηλώνει και εξεικονίζει αριστοτεχνικά την ποταπότητα και την αχρειότητα των τότε κοινοβουλευτικών ανδρών.

Ο σουλτάνος διόρισε βεζύρη έναν άνθρωπό του, ολότελα αστοιχείωτο, κακοήθη, ένα χαμένο κορμί, ονόματι Χασάνης. Αρρωσταίνει ο πατέρας του Χασάνη, του θανατά, και καλεί τον γιο του, τον ασπάζεται περιπαθώς και του λέει:

-Παιδί μου, τώρα που θα πάω στον Κάτω Κόσμο, αν με ρωτήσουν πώς πάει το δοβλέτι (=εξουσία) τι να τους πω;

-Πες τους ότι ο Χασάνης έγινε βεζύρης και θα καταλάβουν!...». Μπορεί ο καθένας μας στη θέση του Χασάνη να βάλει πολλά ονόματα σύγχρονων βεζύρηδων...

Κλείνω με το περίφημο έργο του Μ. Φωτίου «Ο ηγεμών», γραμμένο την εποχή που κάναμε αυτοκρατορίες και μοιράζαμε πολιτισμό στους βάρβαρους λαούς, γιατί είχαμε ηγέτες, που φιλοτιμούσαν με το παράδειγμά και το ήθος τους το λαό.

«Όσω δε τις προέχει τη αρχή, τοσούτω χρεωστεί πρωτεύειν και τη αρετή. Ο δε τουναντίον ποιών, τρία άμα, και κάκιστα, επιτελεί: απόλλυσιν εαυτόν, τους ορώντας εις κακίαν παρακαλεί, βλασφημείσθαι παρασκευάζει τον Θεόν, ότι τοιούτω τηλικαύτην ενεχείρισεν αρχήν. Διά τούτο παντί μεν ανθρώπω φευκτέον η κακία, μάλιστα δε τοις εν τη αρχή».

Δηλαδή: «Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται και στην αρετή. Εκείνος που κάνει το αντίθετο, καταφέρνει τρία πράγματα, τα χειρότερα δυνατά: Καταστρέφει τον εαυτό του. Ωθεί όσους τον βλέπουν στην κακία. Τους κάνει να βλασφημούν το Θεό, που εμπιστεύτηκε στα χέρια τέτοιου ανθρώπου, τόσο μεγάλη εξουσία. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει την κακία, προπάντων όμως όσοι έχουν εξουσία».

AΚΤΙΝΕΣ