H OIKONOMIA TOY ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ - Η ΝΕΑ ΑΙΡΕΣΗ ΠΟΥ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ (36)-ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

Συνέχεια από: Τετάρτη, 8 Απριλίου 2015

Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (34)-ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ

του HENRI DE LYBAC

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ (τελευταίο).

Την ίδια εποχή με τον Legant, ο Michel de Certeau μάς προσφέρει, ένα μοντέλο νεο-Ιωακειμισμού. Ένα ονειρεμένο μοντέλο, θα μπορούσαμε να πούμε, τέλειο, καθότι ο συγγραφέας μάς λέει ακριβώς πώς πρόκειται για μία σύγχρονη ενέργεια, διά μιάς θεμελιώδους μεταστροφής, η οποία δέν μπορεί να περιοριστεί μόνον σ’έναν τομέα της κουλτούρας (του τρόπου ζωής), πώς πρόκειται για μία κίνηση που συμμορφούται με εκείνη που αρθρώνει όλη την Χριστιανική πίστη: Την μεταστροφή απο την Π.Δ. στην Κ.Δ. Και προκειμένου να μήν υπάρξει καμμία ασάφεια στο εύρος αυτής της κινήσεως, παραπέμπει στην παραδοσιακή εξήγηση της «ενότητος της Π.Δ. και της Κ.Δ.» σαν το παράδειγμα που πρέπει να πραγματοποιηθεί σήμερα. 

Δέν είναι ακριβώς αυτό που προφήτευε και εξηγούσε ο Ιωακείμ ντα Φιόρε; Το άνοιγμα στην εποχή του πνεύματος δέν έπρεπε να είναι στην σκέψη του ένα γεγονός ανάλογο μ’αυτό που υπήρξε το άνοιγμα στην εποχή του Υιού, στους χρόνους του Ιησού Χριστού και της αναγνώρισής Του εκ μέρους της πρώτης γενιάς των Χριστιανών; Το πέρασμα απο την μία πύλη στην άλλη, όπως το φανταζόταν ο Ιωακείμ, δέν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, όπως προτείνει ο Michel de Certeau, με τον τίτλο «θεμελιώδης παραβίαση»;

[Νομίζουμε πώς είναι πλέον αρκετά φανερή η αιτιώδης αρχή της αναπόφευκτης αιρέσεως. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙΟΚΒΕ εφαρμοσμένο στην ΙΣΤΟΡΙΑ. Είναι η ιστορική Εκκλησία. Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού. Επομένως ενσαρκώνεται καί αυτό στην ιστορία, η οποία βαδίζει πρός τα έσχατα].

Φανερώνεται λοιπόν μία υπέρβαση, μία απόσταση, μία προοδευτική απομάκρυνση, που ξεκίνησε απ’αρχής, απο το γεγονός «Ιησούς Χριστός». Αυτό το γεγονός παρομοιάζεται με το «γεγονός Φρόϋντ», διότι διαφεύγει όπως κι’αυτό σε κάθε αντικειμενικό ορισμό, για να κρυφτεί και να χαθεί σε μία πολλαπλότητα αναγνώσεων. Αυτό το γεγονός επιτρέπει μία σειρά απο ερμηνείες ή έρευνες εμπειριών και ενεργειών, στις οποίες αλλοτριωνόμαστε (Το νόημα τού επιτρέπει, σημαίνει στην πραγματικότητα «πεθαίνει», ελάχιστες φορές σημαίνει υποκινεί). Βεβαίως με οποιονδήποτε τρόπο και αν ειδωθεί, ο Χριστιανισμός περιέχει μία σχέση με το γεγονός που τον ξεκίνησε, αλλά σ’αυτό το ξεκίνημα αυτό το γεγονός ξεδιπλώνει μ’έναν τρόπο που το εξαφανίζει στις διαφορές που καθιστά δυνατές. Χάνεται μέσα σ’αυτό που εξουσιοδοτεί να γίνει. Τελικώς πάντοτε η σχέση με την καταγωγή είναι μία πρόοδος απουσίας!

Γιατί να μιλήσουμε όμως σήμερα για μία «θεμελιώδη παραβίαση» και με ποιά έννοια μία τέτοια παραβίαση αποτελεί ένα θεμέλιο; Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι απλή: λόγω της πολιτισμικής επαναστάσεως που βρίσκεται σε εξέλιξη, η πρόοδος της απουσίας επιτυγχάνεται, κατακρημνίζεται, φτάνει στο αναπόφευκτο τέλος της. Ακολουθεί μία αναθεώρηση που κομματιάζει τα πάντα και καταλήγει στην καταστροφή κάθε θρησκευτικού περιεχομένου. Όσο για την δεύτερη ερώτηση, ομολογούμε πώς δέν κατορθώνουμε να βρούμε απάντηση. Υπάρχει μόνον ένα ίχνος απαντήσεως σ’ένα μικρό άρθρο, όπου λέγεται πώς διενεργείται μία απολύμανση του Χριστιανισμού, παρόλες τις στιγμιαίες λυρικές αντιστάσεις, τις προφητικές και δογματίζουσες, όπου υπενθυμίζεται η ριζική κριτική των θεσμών της Εκκλησίας, όχι μόνον στην διαστροφή τους ή στον αρχαϊσμό τους, αλλά στην αρχή τους: «Προφήτες, μάρτυρες ναι. Μία Εκκλησία όχι».

Όπως επίσης είναι πολύ πιθανόν η θεμελίωση να περιέχεται εν δυνάμει σ’αυτή την ίδια την εργασία, η οποία τελειώνει με μία ταπεινολογία διπλής όμως σημασίας «Το έργο μου μπορεί να επιτρέψει άλλες εργασίες που θα το διαγράψουν και έτσι θα φανερώσουν την δια-λογική του σημασία».

Τελειώνοντας αυτή την έρευνα, η οποία ανανεώνεται συνεχώς, χωρίς να προστίθεται κάτι καινούργιο σ’αυτά που ήδη φανερώθηκαν, θα παρουσιάσουμε μία σελίδα του Claude Bruaire, όπου εκφράζεται η σχέση, πάντοτε ίδια και πάντοτε καινούργια, του Χριστού αναφορικά με το πνεύμα, της Εκκλησίας με το πνεύμα!

"Η ίδια ενοποιός δύναμις του πνεύματος που διατηρεί ο Υιός στην Πατρική καταγωγή, που διατηρεί ο Χριστός στους κόλπους του Πατρός, δένει τις συνεχείς μαρτυρίες των ανθρώπων στον ζωντανό Λόγο στον οποίο η θεότης του Θεού εκφράζεται με απόλυτο τρόπο, χαρίζεται με άπειρο τρόπο....

Είναι αδύνατον να συγκεντρώσουμε στην πίστη και στην Ελπίδα, την έλευση του Θεού στην ιστορία μας, χωρίς να θυμηθούμε, με αδιαχώριστη μνήμη, πώς το ατελεύτητο άπειρο μάς δόθηκε... όπως πάντα με την εμμονή μας να αντικαθιστούμε το δώρο του Θεού με τα πάθη της ειδωλολατρίας, καί διαχωρίζουμε, χωρίζουμε, όπου η καθαρή ενότης της Θείας πράξεως πρέπει να ξανασυνδέσει κάθε μέρος. Μερικές φορές ενθυμούμεθα πώς ο Θεός μας δόθηκε στην διάρκεια της έλευσής του, αλλά σκεπτόμαστε πώς η δωρεά, το μήνυμα και η ζωή του Χριστού εξαντλήθηκαν. Και έτσι δέν θα  πρέπει να υπάρχει πλέον μέλλον, ανανέωση, ζωή, σε μία Εκκλησία στερεοποιημένη, σκληρωτική, μειωμένη στο νεκρό παρελθόν μίας εποχής, σ’εκείνη που αρέσει στα συναισθήματά μας να θυμόμαστε. Μερικές φορές αντιθέτως, ξεχνούμε πώς ο Θεός προσφέρθηκε προσωπικά, με απόλυτο τρόπο, για να πιστέψουμε πώς τα πάντα πρέπει να επινοηθούν, πώς η Εκκλησία δέν έχει κληρονόμους.

Εκκλησία του παρελθόντος, Εκκλησία του Πατρός, χωρίς πνευματική έμπνευση, Εκκλησία κολλημένη, νεκρή, των ολοκληρωτικών, των περασμένων. Εκκλησία του μέλλοντος, χωρίς την υποδοχή της δωρεάς του Θεού, λόγω αντιπαραθέσεως με τον Θεσμό. Και η μία και η άλλη είναι η λήθη του ατελεύτητου δεδομένου του απείρου του Θεού. Και καθεμιά απο αυτές τις αφαιρέσεις που σταυρώνουν την Εκκλησία, κινδυνεύει να κυριαρχήσει κάθε φορά κάθε Χριστιανό, για να διαλύσει την σημασία και την ζωντανή πραγματικότητα της πίστεως. Η αναγκαία και αδιάκοπη μεταστροφή στον Θεό του Ευαγγελίου είναι αναμφίβολα η Θέληση που υψώνεται μπρός μας, να ξαναβρούμε χωρίς καμμία ανάπαυλα στην Εκκλησία, την αμέριστη αλήθεια της δωρεάς του Θεού."

ΤΕΛΟΣ

Σ’αυτό το κείμενο υπάρχει η ιστορία και η ουσία της αιρέσεως της ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, που διέλυσε την Ορθοδοξία, μέσω των Ρώσων Θεολόγων και μέσω του κληρικαλισμού. Διότι ο Ορθόδοξος κληρικαλισμός, ας το καταλάβουμε, διδάσκει πώς ο Κύριος έφυγε στους Ουρανούς με την ανάληψη Του και μας άφησε μόνον τον Παράκλητο. Παρά τις επανειλημμένες αναφορές του Ευαγγελίου περί του αντιθέτου, όπως στο τέλος του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου π.χ. όπου δηλώνει πώς θα μείνει μαζί μας μέχρις εσχάτων και στην Αρχιερατική προσευχή την λεγόμενη, όπου καθησυχάζει τους μαθητές του, λέγοντας τους πως «θα έρθω να σας πάρω».

Η ενσάρκωση του Κυρίου, μεταμόρφωσε σωματικά, στο μυαλό μας, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Σαν να σκεπτόμαστε πώς καθ’όλη την διάρκεια της ζωής του Χριστού ανάμεσά μας, η Τριάδα είχε μειωθεί, της έλειπε ο Υιός.

Επικίνδυνες φαντασιώσεις που κατασπαράσσουν την Εκκλησία ή την καταβροχθίζουν όπως ο σύγχρονος Οικουμενισμός στην Θεολογία του Ζηζιούλα. Ο σύγχρονος δέ κληρικαλισμός, όπως του Πειραιώς και του Ζήση, επιμένει πώς η αίρεση που διαλύει την Εκκλησία είναι ο Μασωνισμός. Διότι ο Μασωνισμός προσεταιρίζεται τον κλήρο. Και η Εκκλησία είναι ταυτισμένη με τον κλήρο. Δέν κατανοεί πώς και ο Μασωνισμός αναπτύχθηκε απο την αίρεση του Αγίου Πνεύματος. 
Η σύγχρονη αίρεση είναι Δυτικής προελεύσεως, μιά εξέλιξη τού Βαρλααμισμού. Δέν αντιμετωπίζεται διότι οι μορφωμένοι Ελληνες καί Ορθόδοξοι έχουν σπουδάσει στήν Δύση, στήν αγκαλιά τής αιρέσεως. Θά συνεχίσουμε μέ τήν επόμενη σελίδα τής κακοδοξίας. Τί απέγινε ο Χριστός πού χάθηκε αφήνοντας στήν θέση Του τό Αγιο Πνευμα; Ενα ανυπόστατο Πνεύμα, ανύπαρκτο ήδη από τήν εποχή τού Ακινάτη, τό οποίο εύκολα μεταλλάχθηκε στό "Εγώ σκέπτομαι" τού Κάντ, στό συγχρονο υποκείμενο! 

Ο Θεός Βοηθός.

Αμέθυστος.