Η πτώση του σχισματικού μοναχού Αρτεμίου και της αιρέσεώς του

Η πτώση του σχισματικού μοναχού Αρτεμίου και της αιρέσεώς του

Αθανασίου Γιέφτιτς, 2 Μαΐου 2015

Από την επίσημη ιστοσελίδα της Ορθόξης Εκκλησίας της Σερβίας

http://www.spc.rs/sr/strmoglav_monaha_artemija_raskolnika_njegove_sekte

 

Βιογραφία: ο Marko-Artemije Radosavljevic  γεννήθηκε στις 15.1.1935 στο χωριό Lelic, που βρίσκεται πλησίον της πόλης Valjevo. Αποφοίτησε από την ιερατική σχολή Βελιγραδίου το 1958. Υπηρέτησε δυο χρόνια στον στρατό. Μετά από συμβουλή του επισκόπου Ιωάννη (Sabackovaljevski) επέλεξε να μονάσει, και το 1960 στην εορτή σύναξης των Αρχαγγέλων, εκάρει μοναχός από τον πατέρα Ιουστίνο στο μοναστήρι Celije. Κατόπιν χειροτονήθηκε διάκονος και αποφοίτησε από την θεολογική σχολή του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Από το 1964 μέχρι το 1968 διετέλεσε καθηγητής στην ιερατική σχολή της μονής Krka. Με σύμφωνη γνώμη της Συνόδου παραιτήθηκε από την θέση αυτή και πήγε στο Παρίσι. Επειδή όμως ο επίσκοπος Δαλματίας Στέφανος δεν έδωσε την συγκατάθεση του για να πάει στο Παρίσι, του απαγορεύτηκε να ιερουργεί. Σύντομα όμως μετέβη στην Αθήνα. Μετά από σύσταση των ιερομονάχων Αμφιλοχίου και Αθανασίου, ο μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος τον δέχτηκε ως κληρικό. Του έδωσε μια έμμισθη θέση και του ανέθεσε να λειτουργεί στη μονή Αγίας Τριάδος στο Κορωπί. Όντας σε αυτή την θέση έγραψε με την βοήθειά μας την διδακτορική του διατριβή στα ελληνικά, την εκτύπωσε το 1975 και την υπερασπίστηκε επιτυχώς (Το μυστήριο της σωτηρίας κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή). Από τότε δεν δημοσίευσε κάτι σοβαρό , εκτός από μερικές μεταφράσεις έργων του Αγίου Μαξίμου (βασιζόμενος κυρίως σε ρωσικές μεταφράσεις), και μερικά σύντομα κείμενα με «δογματικές αξιώσεις». Αυτά τα δημοσίευσε στο περιοδικό «Ο Άγιος βασιλεύς Λάζαρος», όπου μάζεψε μαι μικρή ομάδα «ζηλωτών της Ορθοδοξίας», με έντονο ζηλωτικό χαρακτήρα (πχ, το κείμενο του περί εξομολογήσεως , με πάνω από 160 ερωτήσεις, που αντιγράφει ιησουιτικά ήθη ή το κείμενο του περί νηστείας , όπου επιβάλλει, σε αντίθεση με τους κανόνες, την νηστεία και το Σάββατο!).

Την σχολική χρονιά 1977-78 είχε υποτροφία στο ιησουιτικό «Ostkirchliches Institut Regensburg», μαθητευόμενος στον γνωστό προωθητή της Ουνίας Albert Rauch. Πέραν αυτής της επιρροής, είχε ήδη αποκτήσει ιησουιτική-παπική νοοτροπία, που φαίνεται και στην πεποίθηση του περί ακατάλυτης ιεροσύνης (character indellibilis). Την σχολική χρονιά 1977-78 ήταν καθηγητής στην ιερατική σχολή της πόλης Πρίζρεν (με την σύμφωνη γνώμη του επισκόπου Στεφάνου τον δέχθηκε εκεί ο επίσκοπος Παύλος, ώστε να μην επιστρέψει στη μονή Krka, την οποία είχε εγκαταλείψει). Μετά από μόλις ένα χρόνο έφυγε από το Κοσσυφοπέδιο (αν και είχε ταλέντο στη διδασκαλία) και πήγε στην μονή Crna Reka (μαύρος ποταμός), όπου έμεινε κατά την περίοδο 1978-91. Ο επίσκοπος Παύλος τον πρότεινε στην Σύνοδο για επίσκοπο. Στις 23 Ιουνίου 1991 εξελέγη, χειροτονήθηκε  και τοποθετήθηκε ως επίσκοπος στην επαρχία Rasko-Prizrenska. Από το Πρίζρεν έφυγε, μετά το πογκρόμ κατά των Σέρβων το 2004, μεταβαίνοντας στην μονή Gracanica, όπου και έμεινε.

Εδώ βρίσκονται και οι απαρχές του ανόητου «ζηλωτισμού» του Αρτεμίου και της μανίας του κατά του οικουμενισμού. Για την «αίρεση» αυτή είχε αρχίσει να κατηγορεί ολόκληρη την Αγιοσαββίτικη Σερβική Εκκλησία, ακόμα και τον επίσκοπο του, αλλά και τον πατριάρχη Παύλο. (όταν λίγο αργότερα του έδωσα  την μετάφραση του έργου «Ιεροί κανόνες της Εκκλησίας» και το χειρόγραφο του Αγίου Αββά Ιουστίνου «Σημειώσεις περί Οικουμενισμού», όπου εκθέτει σαφώς τον ορθόδοξο θεανθρώπινο οικουμενισμό, σε αντίθεση προς τους ψευδείς οικουμενισμούς, τον ρωμαιοκεντρικό και αυτόν της Γενεύης, ο Αρτέμιος ούτε που κοίταξε τα κείμενα αυτά. Άκουγε μόνο τους ψιθυριστές του, μετριότητες στην ορθόδοξη θεολογία, και επικριτές των πάντων, όσων δεν συμφωνεί με την γνώμη τους και την γνώμη του νέου τους ειδώλου «Αββά Αρτεμίου». Έλεγαν αυτοί και αυτός: «Ένας είναι ο Αρτέμιος!» Η λατρεία αυτή για το πρόσωπό του τον ακολουθεί δυστυχώς μέχρι σήμερα, και τον οδηγεί σε όλο και πιο βαθύ σχίσμα με ολόκληρη την σερβική ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και ολόκληρη την ορθόδοξη Εκκλησία. Ήδη από το 2002 ο πατριάρχης Παύλος έλεγε προφητικά στον επίσκοπο της Zica Χρυσόστομο: «ο αδελφός μας αυτός θα αποσχιστεί!».

Τα δέκα πρώτα χρόνια ο Αρτέμιος είχε κάνει αρκετά καλή δουλειά  (πράγμα που γράψαμε και στην αναφορά μας για την Σύνοδο το 2006). Δυστυχώς με τον ερχομό του Simeon Vilovski, μιας μετριότητας σε οτιδήποτε, εκτός σε ότι έχει σχέση με τα χρήματα (Atos, Rade Neimar) άρχισαν τα οικονομικά παραπτώματα. Για τον λόγο αυτό η Ιερά Σύνοδος έστειλε ελεγκτική επιτροπή το 2006, με σκοπό να εξετάσει το έργο του επισκόπου Αρτεμίου και της οικοδομικής εταιρίας Rade Neimar. Επικεφαλής αυτής ήταν ο Συμεών ο αδελφός του, και ο κουμπάρος τους Suboticki.

Η συνοδική επιτροπή είχε φέρει το 2006 την εξής απόφαση: ο επίσκοπος Αρτέμιος πρέπει να διαλύσει αμέσως την εταιρία Rade Neimar και να στείλει τον Συμεών στα δικαστήρια. Ο Αρτέμιος αγνόησε την απόφαση αυτή της Σύνοδο.   

Ο μοναχός Αρτέμιος Radosavljevic, μέχρι το 2010 επίσκοπος Rasko-prizrenski και Kosovsko-metohijski, είχε τεθεί σε αργία στις 11 Φεβρουαρίου του ιδίου έτους. Του είχε δοθεί άδεια να ζει και να λειτουργεί ως επίσκοπος στη μονή Sisatovac, πράγμα που αποδέχθηκε και υπέγραψε. Ξαφνικά όμως, στις 13 Σεπτεμβρίου τού αυτού έτους, καταρχάς στον τύπο και κατόπιν με επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο,  δηλώνει: «από εδώ και στο εξής δε θα υπακούει πια στις προηγούμενες αλλά και στις επόμενες αποφάσεις» της Εκκλησίας της Σερβίας. Τότε του απαγορεύτηκε να λειτουργεί και εξελέγη νέος επίσκοπος. Ο Αρτέμιος αντέδρασε σαν εγκληματίας, καταλαμβάνοντας νυχτιάτικα δυο μοναστήρια στα βόρεια της πρώην επαρχίας του. Εξαιτίας της πράξης του αυτής η Σύνοδος τον καθαίρεσε στις 19 Νοεμβρίου 2010.

Από τότε ο δυστυχής αποσχίστηκε, και μαζί με 38 μοναχούς και 12 μοναχές εγκατέλειψε την επαρχία. Κύριος αρχηγός όλων αυτών είναι ο διαβόητος πρωτοσύγκελος Simeon Vilovski, ο οποίος έφυγε κρυφά την νύχτα της 13-14 Φεβρουαρίου 2010 για την Θεσσαλονίκη (με αυτοκίνητο τής μονής και ποιος ξέρει πόσα χρήματα. Την εποχή εκείνη όμως, αυτός και ο Αρτέμιος είχαν ήδη καταθέσεις 12 εκατομμυρίων δολαρίων στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, και παρόμοιο ποσό σε ευρώ σε τράπεζα στην Σερβία. Τα χρήματα αυτά προέρχονταν από δωρεές Σέρβων της διασποράς, και προορίζονταν για τον λαό και τους κατεστραμμένους ιερούς χώρους στο Κοσσυφοπέδιο. Αυτοί όμως τα σφετερίστηκαν, όπως διαπίστωσε επιτροπή της Ιεράς Συνόδου). Κατόπιν ζητήθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη η έκδοση του Συμεών στην Σερβία, πράγμα που είχε κατ’ αρχάς γίνει αποδεκτό, αλλά ο Αρτέμιος μετέβη αμέσως στην Αθήνα, και χρησιμοποιώντας διασυνδέσεις που είχε και με ψευδομαρτυρία κατάφερε να πείσει το δικαστήριο να αθωώσει τον Συμεών. Το επιχείρημα του ήταν πως διώκεται για θρησκευτικούς λόγους, για τον «αντιοικουμενισμό» του. Ένα αισχρό ψέμα, γιατί στην Σερβία δεν διώκεται κανείς ούτε ως «οικουμενιστής» ούτε ως «αντί-οικουμενιστής». Το ότι «καταδιώκονται» είναι μια ψυχοπαθής εμμονή του Αρτεμίου και της αίρεσης των αρτεμιστών.

Ο Αρτέμιος δημαγωγεί συνθήματα όπως: παγκοσμιοποίηση, οικουμενισμός, παπισμός! Ένα απλό ερώτημα που τίθεται σε κάθε ορθόδοξο Χριστιανό: μήπως αυτός ο ψευδοζηλωτής νομίζει πως έτσι κηρύττει το Ευαγγέλιο του Σωτήρα Χριστού; Ή μήπως «πουλά ομίχλη» σε διάφορες αντί-εκκλησιαστικές ιστοσελίδες, κτίζοντας την μεγαλομανή ιδέα  περί του εαυτού του ως «μοναδικού αγωνιστή της πίστεως», ως μοναδικού «φύλακα της Ορθοδοξίας», μοναδικού «προστάτη του Κοσσυφοπεδίου» κτλ. Σε όλα αυτά προσθέτει και την συκοφαντία: «οι εχθροί μου», δηλαδή οι άλλοι ιεράρχες της σερβικής Εκκλησίας και άλλοι θεολόγοι, «πρόδωσαν τον αγιοσαββισμό» και «πούλησαν το Κόσοβο»! Η απάντηση σε αυτά είναι το αντερώτημα: «Πόσες φορές πήγε ο Αρτέμιος στην Αμερική;» Και τι πέτυχε (ξόδεψε τεράστιο ποσό χρημάτων για τα ταξίδια αυτά: 700 χιλιάδες δολάρια); Γιατί αυτός δεν υπερασπίστηκε το Κόσοβο; Αλλά σαν δειλός δραπέτευσε στην «εξορία»;! Ακριβώς την εποχή που αυτός ήταν επίσκοπος στο Κοσσυφοπέδιο,συνέβησαν όλα τα κακά εκεί: η ΝΑΤΟϊκή κατοχή, το πογκρόμ των Αλβανών κατά των Σέρβων το 2004, και η διαβόητη προκήρυξη της «ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου» το 2008.

Ακόμα μια ερώτηση: γιατί αυτός και η αίρεση του διαρκώς βασανίζουν τους πιστούς  που τους περιβάλλουν, με ιστορίες περί «ερχομού του πάπα στην Σερβία», περί «ουνιοποίησης των Σέρβων», περί «αλλαγής ημερολογίου» κτλ.,-ενώ τίποτε από αυτό δεν συμβαίνει ούτε πρόκειται να συμβεί, και με αυτό δεν καταφέρνουν τίποτε εκτός από το να υποθάλπουν τον ψυχωτικό φόβο και την θολούρα, στην οποία τέτοιοι τύποι κυνηγούν (1).

Ο Αρτέμιος είναι από καιρό άνθρωπος με αιρετική νοοτροπία. Κατεχόμενος από προσωπική μεγαλομανία, αν και καθηρημένος, ανακήρυξε τον εαυτό του «δια βίου επίσκοπο Raskoprizrenskog εν εξορία»!  Την δε επαρχία του ονόμασε «Επαρχία ΚΜ (Κοσσυφοπεδίου και Μετοχίου) εν εξορία»! Τις δε αυτόκλητες ομάδες μοναχών, μοναζουσών και άλλων συγχυσμένων πιστών τις ονομάζει κατακόμβες! Που βρίσκει όμως χρήματα για όλα αυτά; Πρέπει να δει κανείς απλώς τις ιστοσελίδες τους, τα σκίτσα και τις μονταρισμένες φωτογραφίες: τον «μεγαλομάρτυρα» Αρτέμιο στο Κολοσσαίο, με τον σταυρό στο χέρι, περικυκλωμένος από μερικούς πιστούς, και κατά πάνω του να χύνεται ο «άγριος λέων σατανάσιος»! Ή το άλλο: ο πατριάρχης και ο πάπας του κόβουν το κεφάλι με την λαιμητόμο, και εμείς στεκόμαστε και χειροκροτούμε! Όταν οι Αγιορείτες είδαν τα προϊόντα αυτής της αρρωστημένης εμμονής τού αυτό-μάρτυρος, που παρομοιάζεται μάλιστα με τον εσταυρωμένο Χριστό, μας είπαν πως ο άνθρωπος είναι ψυχοπαθής! (2) (Μεταξύ των οπαδών του κυκλοφορεί ο «Βίος Αρτεμίου», και από στον τάφο του ήδη γίνονται θαύματα! Οι ορθόδοξοι αδελφοί μας Ρώσοι θα έλεγαν: «κατά τον άγιο και το τροπάριο»!)

Μερικά λόγια για την πρωτοφανή στην εκκλησιαστική ιστορία «αιρετική εκκλησιολογία» τού Αρτεμίου. Η αντίληψη του περί Εκκλησίας μοιάζει με αυτήν των Μοντανιστών και του Τερτυλλιανού, ο οποίος είχε εγκαταλείψει την Εκκλησία και προσήλθε σε αυτή την ζηλωτική αίρεση, και μετά εγκατέλειψε και αυτήν, ιδρύοντας δική του αίρεση. Υπάρχουν δυστυχώς και άλλα παραδείγματα αιρέσεως, παρόμοια με αυτήν του Αρτεμίου (το πιο κοντινό παράδειγμα, είναι η αίρεση του ψευδο-παλαιοημερολογήτη Ματθαίου από την Κερατέα Αττικής, ο οποίος μόνος του χειροτόνησε τον συνεχιστή του, και «εξόρκιζε τους δαίμονες», κρύβοντας κάτω από αυτόν μια γάτα, και βάζοντας τις φωνές «έδιωχνε» τον δαίμονα από τον ασθενή!)

Είναι σαφές, σε κάθε έστω και ελάχιστα έμπειρο εκκλησιαστικό άνθρωπο, όσον αφορά στον δύστυχο αδελφό μας Αρτέμιο, το εξής: κάποτε ήταν επίσκοπος, αλλά βάσει των κανόνων και με απόφαση της Συνόδου καθαιρέθηκε, και επομένως δεν έχει ούτε μητρόπολη ούτε τον επισκοπικό τίτλο ούτε την ευλογία (ο ίδιος βέβαια πιστεύει, όπως οι παπικοί, πως ο χαρακτήρας της ιεροσύνης είναι ανεξάλειπτος!) για να τελεί την Θεία Λειτουργία, ούτε να χειροτονεί! Πόσο μάλλον δεν έχει την εξουσιοδότηση να χειροτονεί επίσκοπο, και μάλιστα μόνος του! Που είναι η στοιχειώδης συνείδησή του περί ορθοδόξου συνοδικότητας;! Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο είναι «κλέπτης και ληστής» ο οποίος δεν μπαίνει από την θύρα στην αυλή των προβάτων (Ιω.10,1-2). Χάνοντας την επαρχία του, εισβάλλει σαν εγκληματίας σε ξένες επισκοπικές επαρχίες, λειτουργεί χωρίς ευλογία, με πρώην κληρικούς του που ούτε αυτοί έχουν ευλογία, «χειροτονεί» ή «κάνει» μοναχούς και μοναχές (ο δικός του καθηρημένος «ηγούμενος» Νικόλαος, χώριζε ανδρόγυνα, αρπάζοντας τις γυναίκες από τους νόμιμους συζύγους τους και  τις έκανε «μοναχές»).  Και τώρα ο καθηρημένος «επίσκοπος» Αρτέμιος «χειροτόνησε» τον καθηρημένο «ηγούμενο» Νικόλαο (την Κυριακή 26 Απριλίου 2015), σε μια ξύλινη καλύβα, που ποτέ δεν αναγνωρίστηκε και δεν καθιερώθηκε ως ναός του Θεού, στο χωριό Loznica κοντά στην πόλη Cacak, στο κτήμα ενός αφορισμένου από την Εκκλησία. Στο κτήμα του γελοίου «πατριάρχη Miloje» (μέχρι πρότινος φανατικού κομμουνιστή, και τώρα μεγαλομανούς «αγωνιστή», και αυτοαποκαλούμενου «ευεργέτη» των φτωχών μέσα στην δύστυχη «υπέρ της Ευρώπης διατεθειμένης Σερβίας»).

Είναι μέχρι δακρύων αστεία η «αιτιολογία» (στην ιστοσελίδα της «επαρχίας εν εξορία», την ίδια ημέρα-ποιος άραγε να του έγραψε αυτή την αντικανονική και αντιεκκλησιαστική αρλούμπα, γιατί μόνος του, ως ασθενής, δεν είναι πια σε θέση να το κάνει. Μερικούς παλιούς ψιθυριστές του αναγνωρίζουμε βέβαια) αυτής της νέας «κανονικής» και παρά-εκκλησιαστικής πτώσης, τόσο του ίδιου όσο και ολόκληρης αυτής της σέκτας, η οποία περηφανεύεται με το όνομα και το σύνθημα: «Η αλήθεια είναι μια-ο επίσκοπος Αρτέμιος»! Καλύτερα να μην υπάρχει τέτοια αλήθεια. Γιατί η μοναδική αλήθεια είναι μόνο ο Χριστός! Δεν θα αναφερθώ στα γραπτά του που μαρτυρούν πλήρη άγνοια των Ιερών Κανόνων. Είναι τόσο ξεχασιάρης ο Αρτέμιος, ώστε να μην θυμάται πως έλεγε: «εγώ δε θα δημιουργήσω σχίσμα ούτε άλλη Εκκλησία»;(Novinar, 4.12.2010). Ή τις πρόσφατες δηλώσεις του: «Ας μου δώσουν πίσω τον τίτλο του επισκόπου, και εγώ θα πάω στη σύνταξη»! αυτό το επανέλαβε μεταξύ μερικών πατέρων και αδελφών, που τον επισκέπτονταν τα τελευταία χρόνια, παρακαλώντας τον «να γράψει απλώς μια επιστολή μετανοίας». Δηλαδή το έχει συνειδητοποιήσει πως δεν είναι πια επίσκοπος, γι’αυτό ζητά να του επιστραφεί ο τίτλος. Δυστυχώς, και με την απλή αναφορά στην μετάνοια, απαντούσε εωσφορικά: «εγώ δεν έχω κάτι για να μετανοήσω γι’ αυτό. Ας μετανοήσουν αυτοί ενώπιον μου!»  (Ένας ορθόδοξος Έλληνας, ήταν πριν από λίγο καιρό στο Νεπάλ όπου επισκέφθηκε ένα γκουρού. Ο γκουρού του έλεγε πως ο ίδιος δεν έχει αμαρτίες ούτε γνωρίζει τι είναι η αμαρτία». Ο Χριστιανός θυμήθηκε τότε, δακρύζοντας, τους λόγους πολλών αγωνιστών του Χριστού Σωτήρα: «καλύτερα να σφάλλεις και να μετανοείς, παρά να θεωρείς τον εαυτό σου αλάθητο»).

Δεν πιστεύω πως ο Αρτέμιος και οι ψιθυριστές του (και όπως φαίνεται δεν είναι πολλοί, καθώς περιτριγυρίζεται από μια πυραμιδοειδή φρουρά. Είναι για τον λόγο αυτόν πολύ δύσκολο να τον πλησιάσει κανείς-ενώ για μένα ούτε να ακούσει θέλει, αλλά εγώ δε θα πάψω να προσεύχομαι γι’ αυτόν και να του ανάβω κερί! πάντως θεωρώ πως πρέπει το συντομότερο δυνατό να αφορισθεί από την Εκκλησία, ώστε να τον τραντάξει σεισμός όπως αυτός στο Νεπάλ, και να τον συνταράξει μέχρι τα βάθη των τεκτονικών πλακών της σκληροκαρδίας). Δεν πιστεύω πως αυτοί και αυτός δεν ξέρουν πως τον επίσκοπο χειροτονούν 3, ή 2-3 επίσκοποι, όπως και τον χωρεπίσκοπο, με την συγκατάθεση του μητροπολίτη. Ποιον έχει για μητροπολίτη  ή πατριάρχη ο Αρτέμιος; Μήπως η διάνοια του έπεσε τόσο, ώστε να θεωρεί πως είναι ο μόνος επίσκοπος σε ολόκληρη την Ορθοδοξία;! Ή μήπως δεν γνωρίζει το κανονικό θεμέλιο της Εκκλησίας: σε μια πόλη να υπάρχει μόνο ένας επίσκοπος, και πως ένας επίσκοπος δεν μπορεί να μπει και να λειτουργήσει σε άλλη επαρχία χωρίς την συμφωνία του τοπικού επισκόπου; Μήπως είναι ο ίδιος εικονικός επίσκοπος του εαυτού του, κάποιος μόνο σε αυτόν γνωστής φανταστικής Εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός δεν είναι κεφαλή, ούτε οι επίσκοποι της οικουμένης διάδοχοι τών Αποστόλων; Αν υποτίθεται υπερασπίζεται την «ενότητα της πίστεως», σίγουρα δεν έχει την «ενότητα του Αγίου Πνεύματος» την οποία ομολογούμε πριν από την Θεία Κοινωνία, και χωρίς την οποία δεν υπάρχει «ενότης της πίστεως». Η Εκκλησία του Χριστού είναι σύνοδος με την Αγία Τριάδα  και με όλους του Αγίους. Που είναι για τον αυτόνομο και «αυτοκέφαλο» Αρτέμιο ο Άγιος Σάββας και ο Άγιος Νικόλαος και ο Άγιος Ιουστίνος;

Στο όνομα ποιανού παριστάνει κάποιον νέο πάπα, «υπέρ-επίσκοπο» που είναι πάνω από κάθε αποστολικό και αγιοσαββιτικό επίσκοπο; Ποιος είναι αυτός ο επίσκοπος παλαιάς Raska, όταν Ras και Raska έχουν δικό τους επίσκοπο; Και ποιος είναι αυτός ο Νικόλαος, ο οποίος μέχρι χθες έλεγε στον Ιουστίνο της Zica: «Όταν πεθάνει ο Αρτέμιος θα έρθουμε σε σένα!» Ο Ιουστίνος, κάποτε αδελφός στην μονή Crna Reka, του απάντησε: «Ο Αρτέμιος δεν πρέπει να πεθάνει εκτός της Εκκλησίας, αλλά να επιστρέψει στην Εκκλησία!» Ο νεαρός Ιουστίνος πήγε και στόν Αρτέμιο να τον παρακαλέσει να επιστρέψει, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που πικρά λέει ο Προφήτης: «ἰατρεύσαμεν τὴν Βαβυλῶνα, καὶ οὐκ ἰάθη·»(Ιερεμίας 28,9).

Και αυτό το πικρό κείμενο είναι ακόμα μια τέτοια πικρή προσπάθεια.

Κυριακή του Παραλύτου, Αγίου Νικολάου της Zica, 2015

Επίσκοπος Αθανάσιος, Hercegovina

1.      Μου έρχεται στο νου μια αγιορείτικη ιστορία: δυο μοναχοί πήγαιναν κάπου, εκτός Αγίου Όρους, μαζί με Χριστιανούς και Χριστιανές. Σε κάποιο φουσκωμένο χείμαρρο, ο ένας μοναχός μετέφερε ένα φοβισμένο κορίτσι. Ο άλλος μοναχός κατόπιν, του έλεγε συνέχεια: «μετέφερες γυναίκα με τα χέρια σου!» Ο άλλος του απάντησε: «Αδελφέ, εγώ την κοπέλα την μετέφερα και την άφησα εκεί, αλλά εσύ την έχεις όλη την ώρα μαζί σου!»

2.      Αυτός ο «μεγαλομάρτυς» αδελφός μού έκανε μήνυση σε αστικό δικαστήριο για «συκοφαντία και ψεύδος»: το πρώτο επειδή ισχυρίστηκα πως οι μπράβοι του οργάνωσαν επίθεση με πυροβολισμούς εναντίον του γραμματέα π. Srdjan το 2006, του Αγίου Γεωργίου, κοντά στην πόλη Zvecan. Το δεύτερο αναφέρεται στον ισχυρισμό μου πως έχει «τεράστιο ποσό χρημάτων», τα οποία σφετερίστηκε από την βοήθεια για τους φτωχούς του Κοσσυφοπεδίου και από τα χρήματα για τα συσσίτια. Κατά εξέταση των στοιχείων αυτών, ο δικαστής είχε εκπλαγεί με την παθολογική εμμονή του κατηγόρου μου, ενώ ο ίδιος δεν τόλμησε να εμφανιστεί στο δικαστήριο. Έχασε τελικά την δίκη, και αυτός και το μοιραίο του alter ego ο Συμεών Vilovski, επειδή και οι δυο μου έκαναν μήνυση (όχι στην Σύνοδο όπως ψεύδονται, αλλά σε κρατικό δικαστήριο). Είχα έτοιμους τους μάρτυρες, ακόμα και ο άνθρωπος που πυροβόλησε τον ιερέα θα ερχόταν. Ο Αρτέμιος και ο Συμεών δεν τιμωρήθηκαν, ενώ ο ιερέας Srdjan εκδιώχθηκε από τον Αρτέμιο το 2006 από το Κοσσυφοπέδιο.

Αμέθυστος