Στείλτε στο επόμενο Eurogroup τον Ιερώνυμο

Του Ανδρέα Ζαμπούκα

Οι προθέσεις της κυβέρνησης είναι σαφείς: Πρώτα να απελευθερώσει 10 χιλ. θέσεις από το Δημόσιο για νέους διορισμούς. Στη συνέχεια να επιδείξει “αριστερή αποφασιστικότητα” στο παραδοσιακό της κοινό και τέλος να ικανοποιήσει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, ενισχύοντας την εξουσία του ίδιου αλλά και της Ιεράς Συνόδου.

Οι προθέσεις της Ελλαδικής Εκκλησίας είναι επίσης ξεκάθαρες: Πρώτα, να διασφαλίσει την ακεραιότητα της εκκλησιαστικής περιουσίας, στη συνέχεια να ελέγξει ακόμα περισσότερο τους κληρικούς και τέλος, να πλασαριστεί σε καλύτερη θέση στο “μετόχι” της κοσμικής εξουσίας.

Οι προθέσεις, όμως των πιστών, των οποίων η θεσμική υπόσταση της Εκκλησίας είναι απαραίτητη για τις θρησκευτικές τους ανάγκες, είναι αδιευκρίνιστες. Εννοώ ότι είναι δύσκολο να καταγραφούν αντιδράσεις από το “ποίμνιο” που εμπιστεύεται την επικοινωνία του με το θείο στην ιεραρχία της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας.

Και επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα να καταγραφούν οι προθέσεις του λαού, πολιτική και θρησκευτική εξουσία συμφωνούν ανενόχλητες σε επικερδείς, για αμφότερες, διακανονισμούς.

Το κίνητρο, βέβαια, είναι διαφορετικό για τον πρωθυπουργό και τον Αρχιεπίσκοπο. Γιατί ο μεν πρώτος, εκ θέσεως, επιθυμεί πολιτική εξουσία. Ο δεύτερος, όμως, επειδή θεωρεί την πολιτική αυτονόητη, αγωνίζεται για την κατοχύρωση της οικονομικής. Και δεν τα πάει καθόλου άσχημα.

Το βέβαιο είναι ότι το deal για τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ήταν εξαιρετικά επιτυχημένο και απροσδόκητα επωφελές. Συνομιλεί με έναν πρωθυπουργό ενώ ο ίδιος απλώς προεδρεύει της Ιεράς Συνόδου της οποίας ακόμα δεν έχει την έγκριση. Η ηγεσία της Εκκλησίας αναλαμβάνει η ίδια την μισθοδοσία των κληρικών, τους οποίους μπορεί πλέον να τους πληρώνει από θέση ισχύος, με τα χρήματα του Δημοσίου. Και τέλος, το Δημόσιο δηλώνει ρητά ότι παραιτείται από κάθε διεκδίκηση στην εκκλησιαστική περιουσία.

Όλα τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα της επιδέξιας πολιτικής του Αρχιεπισκόπου ο οποίος έχει σαφώς καλύτερες ικανότητες από τον πρωθυπουργό στις διαπραγματεύσεις. Πολύ αποδοτικότερες δε από εκείνες του πάλαι ποτέ σταρ της Εκκλησίας, μακαριστού Χριστοδούλου που μολονότι εντυπωσίαζε με την εκρηκτική συμπεριφορά του, τελικά ούτε τις ταυτότητες δεν μπόρεσε να κερδίσει , έναντι της πολιτείας...

Σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας αναδεικνύει δια της δικής του “έντεχνης” πολιτικής συμπαιγνίας, μία ακόμα “εργαλειακή” ενίσχυση διαχειριστή των θεσμών. Γιατί δε πρόκειται για ενδυνάμωση του θεσμού της Εκκλησίας αλλά για πριμοδότηση της ηγεσίας της, με εσωτερική υπονόμευση της θέσης των κληρικών.

Από εκεί και πέρα, κάθε νοήμων πολίτης αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται ότι η σχέση της Εκκλησίας με το “ποίμνιό” της θα έπρεπε να υφίσταται και χωρίς την προστασία του κράτους. Χωρίς, ας πούμε τον εξαναγκασμό όλων των φορολογούμενων στην συντήρηση των δικτύων ενός θεσμού που δεν εξυπηρετεί την ανάγκη όλων των πολιτών αυτής της Δημοκρατίας.

Θα ήθελα πολύ να ξέρω πόσοι πιστοί θα συμμετείχαν οικειοθελώς στην μισθοδοσία των “ποιμένων” τους και πόσοι “ποιμένες” επίσης, θα αναλάμβαναν αυτό τον ρόλο χωρίς την ασφάλεια της μισθοδοσίας τους από τα ταμεία του κράτους.

Θα είχε σίγουρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να διαπιστώναμε την “αγιότητα” πολλών εκπροσώπων της Εκκλησίας που θα απαλλάσσονταν από την σαγήνη του χρήματος. Όπως και την δύναμη της “πίστης” πολλών θρησκευόμενων, αν έπρεπε να χρηματοδοτούν οι ίδιοι την προσωπική τους θρησκευτική ανάγκη.

Κάποιες φορές συμμερίζομαι τους ευσεβείς πόθους κάποιων συμπολιτών μας που θα επιδοκίμαζαν ένα θεοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα. Με τόση πολιτική εμπειρία η Ιεραρχία σε διαπραγματεύσεις, θα εκτόξευε την οικονομία και θα τρώγαμε όλοι με χρυσά κουτάλια. Εκτός βέβαια από τις περιόδους κατάνυξης και νηστείας...

liberal