του Roberto PECCHIOLI
Καημένε Αριστοτέλη! Πέρασε από αδιαμφισβήτητη αυθεντία -για την οποία αρκούσε να προφέρει κάποιος Ipse dixit! (Αυτός το είπε) αναφέροντας τον Σταγειρίτη για να φιμώσει τον αντίπαλό του- σε ηττημένο του ετοιμοθάνατου ευρωπαϊκού και δυτικού πολιτισμού, του οποίου ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για πάνω από δύο χιλιετίες. Αν πριν ο άνθρωπος, στα ίχνη του Αριστοτελικού Οργάνου, ήταν το κοινωνικό και πολιτικό ζώο που βασιζόταν στον ορθολογισμό, στη σχέση με τους άλλους και την κοινότητα, σήμερα δεν είναι παρά ένα τρελό άτομο που πλέει ακυβέρνητο, παρασυρόμενο, μοναχικό, στερημένο κέντρου, ρευστό και όμως πεπεισμένο ότι έχει επιτύχει τη μέγιστη ελευθερία απαλλάσσοντας τον εαυτό του από το βάρος της φύσης, της αντικειμενικής αλήθειας, της κοινωνικότητας, της σχέσης με το άπειρο. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια κανείς δεν θα αμφισβητούσε σοβαρά τις τρεις αρχές της αριστοτελικής λογικής· σήμερα είναι κομμένες σε κομμάτια.
Η αρχή της ταυτότητας δηλώνει ότι το Α είναι ίσο με το Α, δηλαδή με τον εαυτό του. Η σημασία των όρων, η ουσία τους, πρέπει να παραμένει σταθερή. Δεν μπορώ να είμαι Roberto και όχι-Roberto· ένα τρίγωνο είναι ένα τρίγωνο. Η αρχή της μη αντίφασης ορίζει ότι ένα χαρακτηριστικό του υποκειμένου δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί και να απορριφθεί ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον το ίδιο πράγμα να είναι και να μην είναι ταυτόχρονα. Η αρχή του αποκλειόμενου μέσου (tertium non datur) σημειώνει ότι - με δεδομένες δύο αντιφατικές δηλώσεις (η Μαρία έχει μπλε μάτια, η Μαρία έχει μαύρα μάτια) μόνο η μία μπορεί να είναι αληθινή, η άλλη είναι αναγκαστικά ψευδής. Οι τρεις αρχές αγκυροβολούν τη σκέψη στην αλήθεια. Αυτός ο λογικός ρεαλισμός, που ανακάλυψε ο Αριστοτέλης, η βάση της γνώσης και του ορθολογισμού, σήμερα ηττάται. Ο Ρομπέρτο μπορεί να είναι Ρομπέρτα, Ρόμπερτ*, γάτος ή οτιδήποτε άλλο, αν το θέλει. Όπως τα παιδιά στα παιχνίδια τους: homo ludens, Peter Pan.
Το «θέλω να είμαι», δηλαδή η άρνηση των αρχών της ταυτότητας, της μη αντίφασης και του αποκλειομένου τρίτου, βρίσκεται στη βάση της υποκειμενιστικής μετατόπισης της σύγχρονης δυτικής ανθρωπότητας. Από αυτές τις αρνήσεις προκύπτει η ουσιαστική πτώση της μεταβατικής ιδιότητας: εάν το Α είναι ίσο με Β και το Β ίσο με Γ, το Α είναι ίσο με Γ. Για τον απόλυτο ατομικισμό - απαλλαγμένο από την πραγματικότητα και την ταυτότητα - είναι απαραίτητο να συμβουλευτείτε τα τρία υποκείμενα για να τους ρωτήστε αν θεωρούν ότι είναι ίσοι, σε ποιο βαθμό και αν η απόφασή τους είναι οριστική ή «ρευστή», προσωρινή. Ο συλλογισμός, ο αλυσοδεμένος συλλογισμός, η θεμελιώδης μορφή του λογικού επιχειρήματος, που αποτελείται από τρεις προτάσεις που συνδέονται με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να συναχθεί ένα συμπέρασμα από τις δύο πρώτες, παρασύρεται και εξαλείφεται. Για παράδειγμα, «όλοι οι άνθρωποι είναι θνητοί, ο Σωκράτης είναι άνθρωπος, επομένως ο Σωκράτης είναι θνητός» Εάν η μία ή και οι δύο προϋποθέσεις είναι ψευδείς, το συμπέρασμα είναι επίσης ψευδές. Κερδίζει ο παραλογισμός, ο συλλογισμός που πηγάζει από ελάττωμα της λογικής διαδικασίας, άρα λανθασμένος, και κυρίως ο σοφισμός, στον οποίο το σφάλμα στο επιχείρημα είναι σκόπιμο (εκ προθέσεως). Η επιθυμία “θέλω να είμαι” που αρνείται αυτό που βλέπουν τα μάτια και κρίνει ο εγκέφαλος είναι παραλογισμός και σοφιστεία, δηλαδή ψέμα. Η σκέψη του Αριστοτέλη, μέσα από την ανάγνωσή της από τους μεσαιωνικούς Άραβες στοχαστές, ιδιαίτερα τον Αβερρόη, «che'l gran comento feo=που έκανε το μεγάλο σχόλιο» (Δάντης) ήταν η βάση του Θωμιστικού συστήματος, μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες η θεμελιώδης φιλοσοφία του Καθολικισμού.
Η εγκατάλειψη του Αριστοτέλη, η ήττα του στο βωμό της θέλησης, της αυτοαντίληψης, της ρευστότητας και της γενικευμένης καταστροφής και αποδόμησης, είναι η βάση της σύγχυσης της ψυχής που διαβρώνεται από την αμφιβολία, την επιθυμία για ακύρωση και την αξίωση/απαίτηση της αυτοδημιουργίας. Είμαι αυτό που θέλω να είμαι, εδώ και τώρα. Θα δούμε αύριο. Η καταστροφική δύναμη μιας τέτοιας θέσης είναι τόσο προφανής που μπορεί να την αρνηθεί μόνο ένας πολιτισμός σε τερματική κατάσταση, του οποίου η μόνη θεραπεία είναι η επιτάχυνση, η λήψη των ολοένα και πιο τεράστιων δόσεων από τις δικές του ανοησίες για να επισπεύσουν το τέλος. Το σκεφτόμασταν όταν διαβάσαμε δύο αντίθετες ειδήσεις. Μια ταινία μικρού μήκους με τίτλο Baby Olivia, που προβλήθηκε σε δημόσια οθόνη στη Μπολόνια, πυροδότησε θύελλα μίσους, προσβολών και παρέμβασης του δημάρχου που εξέφρασε "περιφρόνηση για όσους χρησιμοποιούν τους χώρους της δημοκρατίας για να μεταδώσουν μισαλλοδοξία και να επιτεθούν στην υγεία και τήν αυτοδιάθεση των γυναικών". Η συνήθης γλυκανάλατη λεκτική παραφιλολογία, τα συνηθισμένα επιθετικά λεκτικά σύνεργα σύμφωνα με τα οποία η έκφραση απόψεων/οραμάτων διαφορετικών από αυτά της κυρίαρχης σκέψης (σκέψης;) αποτελεί παραβίαση της δημοκρατίας (η οποία συνίσταται στο να υπάρχουν αντίθετες απόψεις), μισαλλοδοξία (δεν συνειδητοποιούν ότι μιλούν για τον εαυτό τους) και ακόμη επίθεση στην υγεία (αναπαραγωγικό, δηλ. μη αναπαραγωγικό, το Α ισούται με μη-Α, οι λέξεις ανάποδα).
Ποιες εικόνες έδειξαν στους κατοίκους της πόλης όπου γεννήθηκε το πρώτο Πανεπιστήμιο; Μόνο το ταξίδι ενός μικρού κοριτσιού από τη γονιμοποίηση «που καθορίζει το φύλο, την εθνικότητα, το χρώμα των μαλλιών, των ματιών και πολλές άλλες πτυχές» μέχρι τη γέννηση, εξηγεί η φωνή εκτός κάδρου, με τα ενδιάμεσα βήματα της εγκεφαλικής δραστηριότητας μετά από έξι εβδομάδες, τον σχηματισμό τών οστών και τών οργάνων που επιτρέπουν στο έμβρυο να πιπιλίζει τον αντίχειρά του, να καταπίνει και να αναπνέει. Δηλαδή να γίνει άνθρωπος: Η Ολίβια είναι ίδια με την Ολίβια, δηλαδή έχει ταυτότητα, άρνηση της οποίας παραβιάζει την αρχή της μη αντίφασης. Είναι άνθρωπος, δύναμη που γίνεται πράξη (άλλο ένα αριστοτελικό απόκτημα).
Το θέμα δεν είναι η γνώμη για την οικειοθελή διακοπή της εγκυμοσύνης (δεν λέμε έκτρωση για να μην πληγωθούν τα τύμπανα κάποιου). Είναι ζήτημα να πιστέψουμε ή όχι σε ένα γεγονός, στην προκειμένη περίπτωση την «ανθρώπινη» φύση του όγκου των κυττάρων των οποίων τα χαρακτηριστικά το καθιστούν όχι μόνο ανθρώπινο, αλλά και μοναδικό. Η αρχή της ταυτότητας. Αντίθετα, όλη η κόλαση και η βία λύθηκαν ενάντια σε τρία λεπτά «επιστημονικής» πραγματικότητας. Σήμερα η Olivia είναι η νέα πορνογραφία, η μέγιστη βλασφημία, το ταμπού, αφού η ζωή φαίνεται στην πραγματικότητά της. Όσοι το κάνουν αυτό εκθέτουν τον εαυτό τους στις συνέπειες. Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν ο Αριστοτέλης. Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Ρομάνια, με έξοδα δημοσίων φορέων, πραγματοποιείται ένα «πολιτιστικό» φεστιβάλ στο οποίο «επιτίθενται στόν μύθο της παραδοσιακής, λευκής, ετεροφυλόφιλης και καθολικής οικογένειας». Ανάμεσα στην αισχρότητα, τη βρωμώδη γλώσσα και την επιδειξιομανία, η εκδήλωση στοχεύει να αποδομήσει υποτιθέμενες πολιτιστικές κατασκευές όπως ο θηλασμός, που θα προκαλούσαν «τη βία της ετεροκανονικότητας» σύμφωνα με μια «διατομεακή και ενσωματωμένη» οπτική. Ο ρευστός κόσμος αποδομεί, δηλαδή καταστρέφει. Επιτίθεται, παραβιάζει και συντρίβει την αρχή της ταυτότητας και της μη αντίφασης, τον Αριστοτέλη, τη λογική και την κοινή λογική, ακριβώς όπως εκείνοι που βεβαιώνουν ότι οι φυσικές βιολογικές αναλλοίωτες (το ανήκειν στο ένα ή το άλλο φύλο, η εγκυμοσύνη, οι διαφορές στη μορφολογία και τη δομή του εγκεφάλου μεταξύ των ανδρών και γυναικών) είναι πολιτιστικές επεξεργασίες που πρέπει να αποκαλυφθούν στο όνομα μιας ψεύτικης, ιδεολογικοποιημένης ισότητας, που αρνείται τη φύση.
Ο δυτικός άνθρωπος παραμένει γυμνός, ανυπεράσπιστος, άτομο, αιχμάλωτος της τρέλας, των αυθαίρετων ιδεοληψιών και κυρίως της αποταυτοποίησης που του κλέβει (επειδή είναι κλοπή) την ταυτότητά του ή μάλλον τις ταυτότητές του. Πληθυντικός, αφού η ανθρώπινη φύση είναι πολύπλοκη, που μας κάνει άντρες και γυναίκες, αλλά και γονείς, παιδιά, αδέρφια, εργάτες, γιατρούς, μηχανικούς, Ιταλούς, Κινέζους. Οι ταυτότητες σχηματίζονται, ζουν και αναπτύσσονται όπως οι ομόκεντροι κύκλοι που σχηματίζονται στο νερό αν του ρίξουμε μια πέτρα. Οι αυτοαποκαλούμενες φιλελεύθερες δημοκρατίες πλησιάζουν περισσότερο στην επίτευξη του στόχου των ελίτ: να μας καταστρέψουν. Παραμένει ένα θλιβερό ερώτημα: τι θα γίνει με την επιζούσα ανθρωπότητα, στερημένη, υβριδοποιημένη με τη μηχανή, κατειλημμένη από συσκευές ελέγχου, όταν τελειώσει η επιχείρηση και χιλιετίες πολιτισμού, που θαυμάσια θεμελιώθηκαν από τους Έλληνες και τον Αριστοτέλη, ολοκληρώθηκαν από τη χριστιανική προοπτική, θα ακυρωθούν και δεν θα μείνει ούτε ανάμνηση, αφού το σύνθημα είναι να ακυρώσουμε (η διαγραφή);
Ένα βασικό ρήμα του ρευστού, μετουσιωμένου και ασώματου χρόνου, το «μολύνω», παίρνει θετική σημασία. Αυτό γράψαμε στο "The War of Words - Πόλεμο των λέξεων" (Nexus Edizioni, 2023). «Μια άλλη λέξη της οποίας έχει αλλάξει όχι μόνο το νόημα, αλλά και η έννοια, από αρνητική σε θετική. Το "μολύνω" είναι η πράξη της μόλυνσης, της ρύπανσης, της αλλαγής κάποιου πράγματος προς το χειρότερο. Στη νέα γλώσσα, το να μολύνεις σημαίνει να αναμειγνύεις, να ενώνεις γόνιμα πολιτισμούς, ανθρώπους, λαούς. Η μόλυνση δεν δηλητηριάζει πλέον· δεν πρέπει κανείς να προστατευτεί, πρέπει να το αναζητήσει και να το εκτιμήσει. Το να μολύνετε τον εαυτό σας - δηλαδή να επιτρέψετε στον εαυτό σας να τροποποιηθεί - είναι καλό, συνιστάται: οι πολιτισμοί πρέπει να αναμειγνύονται μαζί στον πολυπολιτισμικό χυλό με τα χίλια συστατικά. Οι άνθρωποι πρέπει να φτάσουν στο ενιαίο δείγμα που ταιριάζει σε όλους, το μέγιστο της μόλυνσης που θα γίνει παραδόξως το μέγιστο της νέας αγνότητας/καθαρότητας». Η νέα ταυτότητα είναι μη-ταυτότητα, το Α και το μη-Α μπορεί να συμπίπτουν και αυτό αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο αγαθό του ανεστραμμένου κόσμου.
Ο Αριστοτέλης ηττήθηκε επίσης στην κρίση του για την ανεκτικότητα και την απάθεια: οι τελευταίες αρετές ενός πολιτισμού που πεθαίνει για τον Σταγειρίτη, η απόδειξη του υψηλότερου πολιτισμού για τους σύγχρονους, που δεν πιστεύουν σε τίποτα και επομένως απεχθάνονται αυτούς που διατηρούν ισχυρές αρχές. Όσο για την κοινωνική, συντροφική, κοινοτική ανθρώπινη φύση, τι να πούμε για τον ακραίο ατομικισμό όσων αποφεύγουν τους δεσμούς και κάθε «οριστική» εμπειρία σε σημείο να θεωρητικοποιούν τη «σολογαμία», έναν γκροτέσκο γελοίο νεολογισμό που σημαίνει την επιθυμία να παντρευτεί κανείς τον εαυτό του και να πιστεύει αποκλειστικά στη σολιψιστική μοναχική σχέση με ένα εγώ που είναι και τεράστιο και ελάχιστο. Και τι γίνεται με τις υποκατάστατες ταυτότητες - σημάδι μιας βαθιάς ανάγκης της ψυχής, όπως γνώριζε η Simone Weil - καταναλωτικού τύπου; Αποπροσδιορισμένος, αποταυτοποιημένος, στερημένος από τη φύση του, μειωμένος σε μονόλογο με έναν Εαυτό που κυριαρχείται από άμεσες ορμές, ο αντιαριστοτελικός άνθρωπος εντοπίζει μια πλασματική, προσωρινή, πληρωμένη ταυτότητα σε εμπορικές μάρκες, έναντι πληρωμής. Είμαι, ξαναγίνομαι κάποιος, ξεφεύγω από το εσωτερικό κενό αν φορέσω ένα συγκεκριμένο φόρεμα, αγοράσω ένα συγκεκριμένο προϊόν του οποίου το σύμβολο μου δίνει μια διαρκώς μεταβαλλόμενη ταυτότητα, που επιβάλλεται από τη μόδα και τη διαφήμιση.
Εφόσον φοβάμαι βαθιά την ισότητα που εκφράζεται στο Πανομοιότυπο (ο λογικός παραλογισμός του να είναι το Α ίδιο με οποιοδήποτε άλλο γράμμα), χτίζω τη δική μου μοναδικότητα με τα τατουάζ. Γίνομαι το έργο τέχνης του εαυτού μου σβήνοντας το δέρμα μου, γράφοντας πάνω του, γεμίζοντάς το με σημάδια που γίνονται η απόδειξη -η τελευταία- ότι είμαι πραγματικά εγώ και κανείς άλλος. Για τους περισσότερους, είναι απλώς μια τάση, που θα μπορούσε να σημαίνει απόγνωση αν δεν τους αρέσουν πια και δεν μπορούν να απαλλαγούν από το νέο βάρος. Η άρνηση των αρχών της ταυτότητας και της μη αντίφασης υποστηρίζει ότι κάποιος μπορεί να γεννηθεί σε λάθος σώμα. Στις χειρότερες περιπτώσεις, λόγω ανωριμότητας, τρέλας, κυνισμού του ιδεολογικού μηχανισμού προπαγάνδας, κάποιος αλλάζει φύλο. Άλλοι αρνούνται την πραγματικότητα με τη μεταμφίεση, τις πλαστικές επεμβάσεις για να σταματήσουν το πέρασμα του χρόνου, τη χρήση της ψευδούς ταυτότητας του τατουάζ, μια ιδιαίτερη εκδίκηση του μόνιμου έναντι του προσωρινού.
Είναι μια περίπλοκη Δύση γεμάτη συμπλέγματα, που ξέρει ότι βρίσκεται σε παρακμή, παρόλο που δεν το παραδέχεται, θαμπωμένη από δικαιώματα, από τεχνολογία, από το τεχνητό που αντικαθιστά το Εγώ και τον Εαυτό. Το περιπλανώμενο άτομο δεν συνειδητοποιεί ότι ζει σε μια φούσκα: γεμάτο από τον εαυτό του, δεν γνωρίζει καν ότι είναι το αντικείμενο του πιο καταστροφικού ελέγχου στην ιστορία, ούτε συνειδητοποιεί ότι τίς πεποιθήσεις του τίς διαχειρίζονται μιά γιγάντια βιοκρατική συσκευή, ένα είδος μόνιμης σύριγγας που εμβολιάζει τη μόδα και τα δικαιώματα. Πρόσφατα, αφού το homunculus (το ανθρωπάριο) χωρίς ταυτότητα χρειάζεται μοντέλα (το προπαγανδιστικό πανηγύρι τα αποκαλεί "μαρτυρίες") η τραγουδίστρια Gianna Nannini ισχυρίστηκε ότι είναι «χωρίς φύλο». Είναι κρίμα που είναι γυναίκα και μάλιστα έχει μια κόρη, αν και έχει "παραχθεί" με υποβοηθούμενη γονιμοποίηση. Η Gianna δεν νιώθει σαν τη Gianna: πολλοί θα την πιστέψουν.
Η ανωτερότητα της βούλησης προσδιορίζει μια περαιτέρω αριστοτελική ήττα: δεν μπορεί πλέον να υπάρχει σύμπτωση μεταξύ του «αστικού/πολιτικού» και του «φυσικού» δικαίου, δηλαδή του νόμου που προκύπτει από την παρατήρηση της φύσης. Νόμος γίνεται η βούληση: η πρωτοκαθεδρία της τροφοδοτεί μια απεριόριστη θέληση για δύναμη/εξουσία που ο ελληνικός κόσμος καταδίκασε. Αυτό αποδεικνύεται από τους μύθους του Προμηθέα, που τιμωρήθηκε επειδή έκλεψε τη φωτιά από τον Δία, και η συνύπαρξη θεοτήτων του χάους, όπως ο Διόνυσος, ο οποίος έρχεται σε αντίθεση με την τάξη και τη γαλήνια λογική του Απόλλωνα. Ο Δυτικός έλκεται από τον Νάρκισσο, που αγαπά τον εαυτό του στην αντανάκλαση του προσώπου του στο νερό στο οποίο ακουμπάει και πνίγεται, από θεότητες της αλλαγής όπως ο Πρωτέας που αλλάζει συνεχώς σχήμα και από παράδοξα όπως αυτό του πλοίου του Θησέα. Όλα τα μέρη της βάρκας του ήρωα που νίκησε τον Μινώταυρο (άλλη αναπαράσταση του Χάους) είχαν αλλάξει, αντικατασταθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού: ήταν ακόμα το πλοίο του Θησέα;
Είναι ακόμα το ίδιο είδος, εξακολουθούν να έχουν την ίδια ουσία, ο άνθρωπος του Αριστοτέλη, ο γιος των αρχών της ταυτότητας, της μη αντίφασης και της αδυναμίας να είναι κάτι και το αντίθετό του, και ο ύστατος γιος της Δύσης που σβύνει ανάμεσα στους χορούς και τήν χαρά των ναυαγών;
ΟΙ ΦΤΩΧΟΙ ΔΥΤΙΚΟΦΡΟΝΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΣΥΝΕΒΑΛΛΑΝ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ; ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΘΗΚΑΝ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΤ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΜΗ-ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ; ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΝΕΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΛΟΓΙΚΗ ΩΘΗΣΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΔΩΣΕ Ο ΠΟΠΠΕΡ ΜΕ ΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ; ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΩΣ ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΟYΣΙΑΣΤΙΚΗ ΛΗΘΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΝ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΓΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟ, ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ.
ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ. ΕΔΩ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΕ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ. ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ, ΤΟ ΟΝ, ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ. ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΛΑΚΑΝ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου