ΝΟΣΟΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ

Σύνοψις της αιρέσεως και της κακοδοξίας του Ζηζιούλα!

                      Σ Χ Ο Λ Ι Ο

οι άλλοι χριστιανοί :

Νεοορθόδοξοι οικουμενιστές προσκυνούν τόν Νέο Αλλάχ, τόν Ζηζιούλα

Η μεγαλύτερη προσπάθεια μεταγραφής του Γερμανικού ιδεαλισμού στα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συγκεκριμένα της έννοιας της ελευθερίας με την οποία πάλεψαν οι Γερμανοί, και ιδιαιτέρως ο Σέλλινγκ, εναντίον του Ορθολογισμού, του διαφωτισμού και εναντίον της ΟΥΣΙΑΣ του Σπινόζα!

Ας πάρουμε μία μικρή γεύση αυτού του ιδεαλισμού, από τό κείμενο τού Σέλλινγκ  ‘‘Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ’’:  «Στον Ουσιώδη Ορθολογισμό του Χέγκελ, η φύση και η ύλη, απολύονταν από τον Θεό, έμεναν έξω. Για τον Ορθολογισμό τίποτε δεν μπορεί να προκύψει από μία πράξη π.χ. μέσω μίας ελεύθερης δημιουργίας. Γνωρίζει μόνον σχέσεις καθαρά ουσιώδεις. Τα πάντα ακολουθούν αιωνίως, modo aeterno, δηλαδή με λογικό τρόπο, μέσω μίας ενυπάρχουσας κινήσεως, την πορεία τους. Η ορθολογιστική γνώση αποκλείει κάθε πράξη. Για τον Σέλλινγκ η αναγκαιότης του Θεού δεν ήταν η αναγκαιότης της σχέσεως του με τον κόσμο ούτε και η αναγκαιότης τού κόσμου. Η σχέση τού Θεού μέ τόν κόσμο ήταν μία ελεύθερη πράξη και επομένως επειδή κάθε πράξη δεν μπορεί να ερευνηθεί a priori, γίνεται γνωστή μόνον a posteriori (εκ των υστέρων), η εννοιολογική γνώση δεν ήταν αυτάρκης, καθ'εαυτή αρχή και τέλος, αλλά είχε το ΠΡΩΤΕΙΟ της λογικής. Ένα λογικό ΠΡΩΤΕΙΟ πού είχε το θεμέλιό της στην πράξη, στην δημιουργική παραγωγή, στην μη-ουσιώδη κίνηση, αλλά στην ιστορική κίνηση της ελευθερίας.

Εάν η θέληση του ανθρώπου συνδέει την ατομικότητα που έγινε ενεργητική με την αγάπη και την υποτάσσει στο Φώς, που είναι η Γενική θέληση, τότε αναδύεται η ενεργεία Αγαθότης, η οποία καθίσταται αισθητή μέσω της λεπτότητος που βρίσκεται σ'αυτό, το αγαθό. Όταν όμως επιλέγεται διαφορετικά, η απομόνωση και η ακοινωνησία από την οργανική ενότητα με την ατομική μεγιστοποίηση της ατομικής βουλήσεως, τότε έρχεται το κακό. Διότι αληθινή ζωή πέρα από την πρωτογενή σύνδεση, δεν μπορεί να υπάρξει και έτσι εμφανίζεται μία ξεχωρισμένη ζωή, αλλά ψεύτικη, μία ζωή ψεύδους, ένας πολλαπλασιασμός ανησυχίας και καταστροφής.

Η ακριβέστερη αναλογία αυτής της καταστάσεως του κακού προσφέρεται από την νόσο, την ΑΣΘΕΝΕΙΑ. Η οποία σαν μία αναταραχή, σαν μία αταξία, η οποία προήλθε από την κακή χρήση της ελευθερίας, είναι η αληθινή εικόνα του κακού και της πτώσεως. Η διαλεκτική του καλού και του κακού είναι λοιπόν κατά βάθος η διαλεκτική Αγάπης και Διαφωνίας. Όλη την φιλοσοφία της ελευθερίας του Σέλλινγκ, τήν στηρίζει μία πολύ απλή έννοια : Το καλό είναι η ζωή και η ζωή ενυπάρχει και αυξάνει μόνον εφόσον ενυπάρχουν και αυξάνουν, ατομικότης και οργανική ενότης όλων των πραγμάτων ατομικότης μέσω της οργανικής ενότητος (της καθολικότητος) και η καθολικότης μέσα στην ατομικότητα (ΤΟ ΟΛΟΝ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ). Ενώ το κακό, καρπός του εγωισμού είναι νόσος και θάνατος, δηλαδή πτώχευση και καταστροφή της ζωής.

Στον Θεό οι αντίθετες αρχές της διαλεκτικής της ζωής είναι αδιαιρέτως ενωμένες, ενώ στον άνθρωπο μπορούν να διαχωρισθούν. Σ'αυτήν την δυνατότητα διαχωρισμού βρίσκεται και η δυνατότης του κακού.

Έτσι ο Σέλλινγκ προχωρά στην θεολογική λύση του προβλήματος της ελευθερίας του ανθρώπου. Διότι στον Θεό η ατομική θέληση και η καθολική είναι αδιαιρέτως ενωμένες και επομένως ο Θεός αντιπροσωπεύει το παράδειγμα ή το Ιδεώδες μοντέλλο, το οποίο καθ’εαυτό, νικώντας τον εγωισμό, αποκρούει το κακό και τον Θάνατο. Από εδώ προκύπτει μία αντι-εγωιστική ηθική η οποία στοχεύει στην αντιπαράθεσή της με την ηθική ατομικότητα της αστικής τάξεως, στην οποία ολοκληρώνεται και η μίζερη καρτεσιανή εποχή.

Το κύριο χαρακτηριστικό λοιπόν της ηθικής του Σέλλινγκ είναι η εμπλοκή Θεού στο ανθρώπινο δράμα του καλού και του κακού, σε ευθεία αντιπαράθεση όμως με τον Σπινόζα, για τον οποίο το καλό και το κακό είναι όροι αποκλειστικώς ανθρώπινοι, δεν κεντρίζουν καθόλου την ενασχόληση του Θεού (ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ), η οποία είναι μία απλή γεωμετρική τάξη του Σύμπαντος. Το χαρακτηριστικό αυτό επιτυγχάνεται με την σύνθεση του εβραϊκού μύθου του ανθρώπου δημιουργημένου κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν Θεού καί του Χριστιανικού Θεού, που γίνεται άνθρωπος, υποφέρει ανθρωπίνως και σώζει για την αιωνιότητα, τον άνθρωπο».

Τελικώς όμως, αγνοώντας τις άκτιστες ενέργειες και το γνωμικό θέλημα, ο Σέλλινγκ, αναλύοντας την προδοσία του Ιούδα, ομολογεί πώς «η προδοσία ήταν μεν θεληματική, αλλά ταυτοχρόνως υπάκουσε και σε μία ανίκητη ανάγκη, την οποία κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να διαφοροποιήσει. Έτσι λοιπόν η ελευθερία καταλήγει να μην μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς την αναφορά της σε μίαν ανάγκη, σε προ-υποθέσεις που καθοδηγούν την πρόθεση. Ταυτίζει λοιπόν την ανάγκη, όχι πλέον με την πράξη μας στην σχέση της με τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας και οι οποίες είναι ανεξάρτητες από εμάς, αλλά με μια επιλογή που έχει παρθεί αχρόνως, παρότι διαρκεί και ενυπάρχει στον χρόνο, και με την "πρώτη δημιουργία", καθότι όπως ο άνθρωπος πράττει εδώ, έτσι έπραξε από την αιωνιότητα, ακόμη και στην αρχή της δημιουργίας. Η πράξη του λοιπόν δεν γίνεται, καθότι ηθική, αλλά είναι εκ φύσεως αιώνια. Η αναγκαιότης λοιπόν παγώνει και υποστασιοποιείται σε άτρεπτη ουσία, καθοριζόμενη, μια φορά για πάντα από μίαν απόφαση που δεν ανήκει στον νόμο του χρόνου, αλλά υποδουλώνει τον χρόνο, καθώς μυθικά προκαθορίζεται στην αιωνιότητα της πρωταρχικής δημιουργίας.

Η ΟΥΣΙΑ που εκδιώχθηκε από την πόρτα, επέστρεψε από το παράθυρο. Απόλυτη ελευθερία και απόλυτη αναγκαιότης ταυτίζονται. Είναι unum et idem. Αυτή η ταυτότης, στο απόλυτο, ελευθερίας και ανάγκης ξανασυστήνει την πιο αυθεντική μεταφυσική ουσιοκρατία. Δεν υπερβαίνεται τελικώς ο πανθεϊσμός μεταφέροντας τα περιεχόμενα της ουσιοκρατίας και της μηχανικότητος της ουσίας του Σπινόζα, σε πνευματιστική και περσοναλιστική γλώσσα!».

Το ΑΛΗΘΙΝΟ Εγώ έχει άλυτα προβλήματα, όπως, και το φυσικό ΕΓΩ. Αυτός είναι ο αγαπημένος Σέλλινγκ του υπαρξισμού. Αυτή την φιλοσοφία ο Ζηζιούλας με σθένος, την ενσάρκωσε και δημιούργησε Εκκλησιολογία. Στην θέση του Θεού, ο επίσκοπος, ο οποίος απλώς παρίσταται, στην κοινωνία ατομικού και καθολικού της Συνάξεως, προσφέροντας θεραπεία από την νόσο του ατομικισμού και του θανάτου!

Ζήτω η Εκκλησιαστική ελευθερία! Ζήτω ο Σέλλινγκ (και ο Γιανναράς).

Όσον αφορά τις δογματικές και εμπειρικές κακοδοξίες οι οποίες είναι άφθονες και δημιουργήθηκαν προκειμένου να κατορθώσει το ακατόρθωτο, να πουλήσει τον θεό των φιλοσόφων για τον άκτιστο Θεό και να ενσαρκώσει την ιδεαλιστική φιλοσοφία της ελευθερίας στην Θεία Ευχαριστία, άς ξεκινήσουμε από την ομολογία της απιστίας του! "Νοσούν και πεθαίνουν, συνεπώς, όχι μόνο οι αμαρτωλοί αλλά και οι άγιοι". Δεν πεθαίνουν οι Άγιοι αγαπητέ! Εμείς οι Χριστιανοί έχουμε πολλές εμπειρίες και συναντήσεις με τους Αγίους μας στο σακκί μας. Πεθαίνουν όσοι φέρουν το αξίωμα του Αγίου! Ακριβώς! Οι Επίσκοποι!

Ας συνεχίσουμε με την αυτονόμηση της Εκκλησίας από την Θεότητα και τον Κύριο. «Η Εκκλησία δανείζεται την έννοια του προσώπου από την πίστη της στον Τριαδικό Θεό και περνώντας την από την Χριστολογία και την πνευματολογία την εφαρμόζει στην Εκκλησία»! Βρέ τον μπαγάσα! Μας βούλωσε τα μάτια! Μπράβο της η Εκκλησία! Μιλάμε για ξέπλυμα μαύρου χρήματος! Κατ' αρχάς μιλάνε στην Ελλάδα σήμερα για δάνεια κ. Ζηζιούλα; Σας έχουν πληροφορήσει για τα πράγματα της Ελλάδος ή δεν εξέρχεστε διόλου από τας βιβλιοθήκας;! Καταλάβαμε όλοι μας, πως πρόκειται για έννοια;! Καταλάβαμε τις αυτονομήσεις; Άλλο Εκκλησία που σχεδιάζει, άλλο Εκκλησία που εφαρμόζει, άλλο Αγία Τριάδα, άλλο Χριστολογία, άλλο πνευματολογία!

Να δούμε ποιος θα ξαναενώσει την Εκκλησία, μετά από τέτοια διάλυση και ποια είναι αυτή η Εκκλησία που πραγματοποιεί τόσες πράξεις στον υπολογιστή; Η Εκκλησία του Ζηζιούλα βεβαίως, κατ΄εικόνα του, διότι όπως όλοι γνωρίζουμε ο κ.Ζηζιούλας είναι ο Άγγλος ασθενής του Πατριαρχείου! Αφού λοιπόν κατήργησε τον Θεό, δηλαδή την ουσία, δεν μπορεί να συμμαζέψει τίποτα! Διότι η γλώσσα των Πατέρων αναφέρει (Γρηγόριος Παλαμάς, Περί Αγίου Πνεύματος 1, Μερετάκης σ.88): «Ἡμῖν εἷς Θεός, ότι μίαν θεότης καί πρός ἕν τά ἐξ αὐτοῦ τήν ἀναφοράν ἔχει, κἄν τρία πιστεύηται. Εκ τοῦ Πατρός φαμεν εἶναι τόν Υἱόν, ὡς ἐκ τῆς θείας οὐσίας γεννηθέντα, δηλονότι κατά τήν πατρικήν ὑπόστασιν».

Κατήργησε λοιπόν το Ομοούσιο, με κάποιο δάνειο, όπως ομολογεί ο κ.Ζηζιούλας και προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα με την βοήθεια μιας ψευτοφιλοσοφίας που κυκλοφορεί στα έδρανα του Βατικανού. «Στην Αγία Τριάδα το πρόσωπο είναι έννοια θετική, σχέση καταφατική και όχι αρνητική. (Ας προσέξουμε πώς στις κατηγορίες του Αριστοτέλη η σχέση δεν διαθέτει πραγματικότητα και γι'αυτό μπορεί να χρησιμεύσει και σαν έννοια πιο εύκολα από τις υπόλοιπες). Τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος είναι διάφορα το ένα από το άλλο, γιατί είναι αναπόσπαστα ενωμένα μεταξύ τους! (Γιατί; Πώς συμβαίνει η διαφορά να γεννά ενότητα;). Η ενότητα όσο πιο άρρηκτη είναι τόσο πιο πολύ γεννάει, παράγει ετερότητα. (Όπως στις οικογένειες. Η ενότητα των γονιών παράγει ετερότητα, διότι κανένα παιδί δεν είναι ίδιο. Τότε ο Πατήρ της Τριάδος τί είναι; Μητήρ ή Πατρομητήρ. Γιατί λέμε ότι ενσαρκώθηκε στην Θεοτόκο και συνελήφθη δια του Αγίου Πνεύματος;! Και το Άγιο Πνεύμα Πατήρ του Χριστού;)! Ο άλλος όχι μόνο δεν είναι εχθρός (ας προσέξουμε ότι συνεχίζει να αναφέρεται στην Αγία Τριάδα), αλλά η βεβαίωση της δικής μου ταυτότητας και μοναδικότητας. (Και η φιλαυτία φίλε; Πώς την θεραπεύουμε; Πρόβλημα). Το Σύ που με κάνει να είμαι Εγώ, και χωρίς το οποίο το Εγώ είναι ανύπαρκτο και αδιανόητο (τώρα μάλιστα! Το ΠΡΟΣΩΠΟ είναι το Εγώ διά του Εσύ -ελπίζω να μην εννοείς εσένα- όχι το Εγώ-Εγώ που έχουμε όλοι μας. Άλλαξε τελικά ο Μανωλιός, σωθήκαμε. Είναι τόσο εύκολο. Αν όμως Εγώ και Εσύ είμαστε ένα (Θεός φυλάξει), πού πάει η σχέση; Στην ΕΝΝΟΙΑ. Και την κάνουμε ό,τι θέλουμε! Σύμφωνοι, αλλά η ηδονή-οδύνη;)

"ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΑΠΟ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ (ευφυΐας ή βλακείας) ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ"! (τέρμα η κατάκριση). Γρ. Παλαμάς, Μερετάκης, Τόμος 1, σελ. 89. «τήν διαφοράν τῶν θείων ὑποστάσεων ἐν μόναις τρισίν ἰδιότησιν ἐπιγινώσκομεν, τῇ ἀναιτίῳ καί πατρικῇ, τῇ αἰτιατῇ καί υἱϊκῇ, καί τῇ αἰτιατῇ καί ἐκπορευτῇ». Δαμασκηνός, Εκδ. Ακριβής, 3, 5 (49).

Αυτή η αντίληψη περί προσώπου (Εσύ και εγώ δηλαδή) περνάει στην Εκκλησία με την μορφή της αγάπης (μόνοι πάνω στη γη…) και της ελευθερίας του θεού προς τον κόσμο (ο Θεός δεν είναι αγάπη. Και δεν αγαπά καν την Εκκλησία, απλώς η Εκκλησία μιμείται την αγάπη του Θεού προς τον κόσμο). Όπως εκφράστηκε εν Χριστώ με την αγάπη των εχθρών και των αμαρτωλών! (Πάντως τους Φαρισαίους και τους Εμπόρους, όπως και τους πλούσιους δεν τους αγάπησε. Κατασκεύασε άλλους, καινούριους πλούσιους. Χωρίς χρήματα). Η Εκκλησία είναι ο χώρος στον οποίο ο άνθρωπος δεν κρίνεται από τις ιδιότητές του, όπου ο άνθρωπος εθίζεται να αγαπά και να αγαπάται ελεύθερα. (Βρε κάτι μάς θυμίζουν αυτά τα κηρύγματα. Κάτι μάς θυμίζουν… Απελευθέρωση θυμίζουν…)

Ο άνθρωπος κρίνεται από το ότι είναι αυτός που είναι. Αυτό σημαίνει και η συγχώρηση που παίρνει στο Βάπτισμα και στη Μετάνοια. Συγχώρηση και αποδοχή του ανθρώπου ως προσώπου, ως μοναδικής και ανεπανάληπτης ταυτότητος, μέσα στην κοινότητα της Εκκλησίας. (Πόσο μοναδικό είναι το Εγώ, εφόσον ο άνθρωπος που το φέρει έχει δύο γονείς. Είναι σύνθετος. Και το Εγώ μας λέει δεν είναι σύνθεση; Τότε δεν έχει φορέα. Δεν είναι άνθρωπος το πρόσωπο. Είναι Allien. O Άλλος. Ο Γνωστός εξαποδώ… Εξάλλου αυτό το καθαρό ΕΓΩ  πόσο απέχει από τον Ευάγριο που απαιτούσε καθαρό Νου, και καθαρή προσευχή;).

Σχετικά μέ τό είναι αυτός πού είναι τι λένε οι Πατέρες και το διαστρέφει ο απελευθερωμένος Ζηζιούλας. Γρ. Θεολόγος, Λόγος 29,5 : «Ο Υιός είναι κυρίως Υιός δια τον λόγον ότι δεν είναι και πατήρ».

«Η Εκκλησία και η Θεολογία με την πίστη στον προσωπικό Θεό, θεραπεύει τον άνθρωπο ως πρόσωπο, εικόνα και ομοίωση Θεού. Με την αγάπη του Χριστού την χωρίς όρια και αποκλειστικότητα (το πνεύμα όπου θέλει πνεί)».

Πόσο περισσότερο να ασχοληθούμε με την ανοησία που δέρνει τον Ζηζιούλα; Με την ενσάρκωση Του ο Κύριος, Ζηζιούλα, κατήργησε την εικόνα και την ομοίωση. Μας πρόσφερε την Υιοθεσία! Έχεις μείνει πίσω ημερολογιακά. Και εκεί που νομίζεις πώς εξελίσσεις την θεολογία βρίσκεσαι παλαιοημερολογίτης.

Ο μεγαλύτερος θεολόγος μετά τον Γρηγόριο Παλαμά, κατά τον Γιανναρά, σημαίνει μάλλον μία προειδοποίηση: προσέξτε τι θα απομείνει στήν θεολογία αν απορρίψετε τον Παλαμά, μετά τον Παλαμά.

Όταν έγραφε ο Άγιος Μάξιμος δέν είχε επινοηθεί ακόμη τό ιδεατό εγώ τού γερμανικού ιδεαλισμού. Η φιλοσοφία τής ταυτότητος. Όπου ο άνθρωπος ταυτίζεται μέ τό Μέγιστο σάν εικόνα καί ομοίωσις τού πρωτοτύπου. Μιά ζοφερή εξέλιξη τής ονοματολογίας, αγαπημένης φιλοσοφίας τών πολιτικών καί τών επισκόπων, όπου τά ονόματα ταυτίζονται μέ τά πράγματα. Η ταύτιση μέ τόν Κύριο καταργεί τήν κατά χάριν σωτηρία καί μάς ρίχνει στόν όλεθρο τής κενοδοξίας.

Σήμερα η τεχνολογία μέ τήν εικονική της πραγματικότητα νίκησε τήν οδύνη πού περιέχεται σάν αντίθεση στήν ηδονή. Ή όπως λέει καί ο Χέγκελ τά επανενώνει σέ μιά ανώτερη σύνθεση, η οποία είναι η υπέρβαση όλων τών αντιθέσεων. Στήν ταυτότητα χωρίς ιδιότητες καί περιεχόμενο. Γι' αυτό καί ο επίσκοπος τού Ζηζιούλα απλώς παρίσταται.

Γνωρίζουμε τέλος κ.Ζηζιούλα, γιατί εσείς καί τό τσίρκο σας έχετε ιδιαίτερη προτίμηση στόν Άγιο Μάξιμο. Διότι είναι ο μόνος Πατέρας τής ορθοδοξίας πού έχει μελετηθεί από τούς Δυτικούς. Καί διαβάζοντας τίς αναλύσεις τους νομίζετε πώς τόν κατανοείτε.

Αμφιβάλλουμε άν μπορείτε κάν νά διαβάσετε Ελληνικά.

 Κατά Ιωάννην κεφ 10

25 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· εἶπον ὑμῖν, καὶ οὐ πιστεύετε· τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, ταῦτα μαρτυρεῖ περὶ ἐμοῦ·

26 ἀλλ' ὑμεῖς οὐ πιστεύετε· οὐ γάρ ἐστε ἐκ τῶν προβάτων τῶν ἐμῶν, καθὼς εἶπον ὑμῖν.

27 τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι,

28 κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τις αὐτὰ ἐκ τῆς χειρός μου.

29 ὁ πατήρ μου, ὃς δέδωκέ μοι, μείζων πάντων ἐστί, καὶ οὐδεὶς δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ πατρός μου.

30 ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν.

31 ᾿Εβάστασαν οὖν πάλιν λίθους οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα λιθάσωσιν αὐτόν.

32 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· πολλὰ καλὰ ἔργα ἔδειξα ὑμῖν ἐκ τοῦ πατρός μου· διὰ ποῖον αὐτῶν ἔργον λιθάζετέ με;

33 ἀπεκρίθησαν αὐτῷ οἱ ᾿Ιουδαῖοι λέγοντες· περὶ καλοῦ ἔργου οὐ λιθάζομέν σε, ἀλλὰ περὶ βλασφημίας, καὶ ὅτι σὺ ἄνθρωπος ὢν ποιεῖς σεαυτὸν Θεόν.

34 ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· οὐκ ἔστι γεγραμμένον ἐν τῷ νόμῳ ὑμῶν, ἐγὼ εἶπα, θεοί ἐστε;

35 εἰ ἐκείνους εἶπε θεούς, πρὸς οὓς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐγένετο, καὶ οὐ δύναται λυθῆναι ἡ γραφή,

36 ὃν ὁ πατὴρ ἡγίασε καὶ ἀπέστειλεν εἰς τὸν κόσμον, ὑμεῖς λέγετε ὅτι βλασφημεῖς, ὅτι εἶπον, υἱὸς τοῦ Θεοῦ εἰμι;

37 εἰ οὐ ποιῶ τὰ ἔργα τοῦ πατρός μου, μὴ πιστεύετέ μοι·

38 εἰ δὲ ποιῶ, κἂν ἐμοὶ μὴ πιστεύητε, τοῖς ἔργοις πιστεύσατε, ἵνα γνῶτε καὶ πιστεύσητε ὅτι ἐν ἐμοὶ ὁ πατὴρ κἀγὼ ἐν αὐτῷ.

19 Σχίσμα οὖν πάλιν ἐγένετο ἐν τοῖς ᾿Ιουδαίοις διὰ τοὺς λόγους τούτους.

Αμέθυστος

Το παραπάνω σχόλιο αναφέρεται στο κείμενο "Νόσος και θεραπεία στην Ορθόδοξη Θεολογία"
του Mητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα