Όλη η αλήθεια για το Κατοχικό Δάνειο

Πηγή: Atithasos

του Γεώργιου Κ. Στεφανάκη* στην ΕΣΤΙΑ

Ι. Ο Ανδρέας Παπανδρέου μετεκλήθη από την ΕΡΕ ως οικονομολόγος. Κυριάρχησε ως δημεγέρτης. Μηχανευόταν εχθρούς. Εισέπραττε συσπειρώσεις. Άρχισε με την “Δημοκρατία στο Απόσπασμα”. Περάσαμε στο “ΕΟΚ-ΝΑΤΟ, ίδιο Συνδικάτο”. Οι σχέσεις εργασίας καταγγέλθηκαν ως εκμεταλλευτικές των “μικρομεσαίων”. Οι τελευταίοι τον ψήφισαν μαζικά. Το 1981 οι απολαβές τους αυξήθηκαν κατακόρυφα. Αντιστοίχως και το κόστος παραγωγής. Η Ελληνική μεταποίηση κατάρρευσε. Εξήντα επτά μεγάλες επιχειρήσεις εντάχθηκαν προς διάσωση στον ειδικώς ιδρυθέντα Οργανισμό “Ανασυγκρότησης”. Ουδεμία σώθηκε. Τέθηκαν, έτσι, οι βάσεις της βιούμενης κατάρρευσης (!!!).

ΙΙ. Κλίμα ανάλογης μισαλλοδοξίας κυριαρχεί σήμερα αναφορικά (και) προς το γερμανικό αναγκαστικό κατοχικό δάνειο. Ελάχιστους απασχολεί το ότι επί εβδομήντα χρόνια, κυβέρνησαν, διαδοχικά, οι δυνάμεις όλου του φάσματος. Συγκυβέρνησαν και οι κομμουνιστές το 1944 και το 1989. Ουδείς, όμως, ποτέ, πρόβαλε κατηγορηματική απαίτηση. Και αυτό: διότι τέτοια δεν υπάρχει.

Κατά Νοέμβριο 1944 υπό Γεωργ. Παπανδρέου, η κυβέρνηση “Εθνικής Ενότητος” ομοφωνούντων και των κομμουνιστών, θέσπισε τον ν. 18/44. Τον άλλοτε πασίγνωστο ως “νόμο Σβώλου”. Κατ΄άρθρ. 1 ορίσθηκε ότι... νομισματική μονάς (μας) είναι η δραχμή. Κατ΄άρθρ. 5 § 1 η σχέση της εισαχθείσας δραχμής προς την αντικατασταθείσα ωρίσθη σε 50 δισεκατομμύρια παλαιών δρχ. έναντι μιας (1) νέας. Ουσιαστικά διαγράφηκαν όλες οι κατοχικές οφειλές. Ο νόμος δεν εξαιρεί οφειλές αλλοδαπών, άρα και Γερμανών. Κατακρίθηκε (ο νόμος) ως άδικος. Ίσχυσε όμως. Ισχύει ακόμη. Δεν μεταβάλλεται το ζήτημα και εάν τονισθεί ο χαρακτήρας του δανείου ως αναγκαστικού. Αν προβληθεί, δηλαδή, το εντεύθεν φανερό αδίκημα κατά της χώρας. Οι εδώ οφειλές εξ αδικήματος, κατ΄άρθρ. 26 ΑΚ, υπόκεινται στο εθνικό μας δίκαιο. Άρα διέπονται από τον ν. 18/44.

Αλλά και εάν παρακαμπτόταν η ρύθμιση, το ζήτημα, ουσιωδώς, δεν μεταβάλλεται. Το Ανώτατο Ειδικό μας Δικαστήριο με την υπ΄αριθμ. 25/2012 απόφαση του έκρινε ότι όσο διαρκεί η οικονομική δυσπραγία το κράτος βαρύνεται με επιτόκιο καθυστέρησης μόνον 6%. Όσο, δηλαδή, ίσχυε και προ της ένταξής μας στην ΕΟΚ. Κατά συνεκδοχή δεν θα εισπράττει και μεγαλύτερα επιτόκια από άλλα κράτη (!!!). Υπό το νομολογηθέν επιτόκιο, οι υπερπληθωρισμοί οι βιωθέντες, για πολλά χρόνια, μάλιστα και τις δεκαετίες 80 και 90, ουσιαστικά εξανέμισαν το χρέος.

ΙΙΙ. Αντεπιχείρημα επικλητικό της οικονομικής μας κατάρρευσης θα ήταν αβάσιμο. Δεν καταλήξαμε εξ ατυχήματος. Παραβιάσαμε ως χώρα, διεθνείς μας υποχρεώσεις. Κατά το σύμφωνο του Maastricht, οφείλαμε να τηρούμε τον κανόνα του ελλείμματος κάτω του 3% του ΑΕΠ ετησίως. Επίσης και του χρέους μέχρι 60% του αυτού μεγέθους. Αν αυτά τα είχαμε τηρήσει, δεν θα είχαμε καταρρεύσει (!!!). Το κράτος ληστεύθηκε από το σύστημα που περιγράφει ο κ. Θ. Πάγκαλος στο “Μαζί τα φάγαμε”. Σε όποια υπηρεσία ενεργηθεί έλεγχος ασκούνται ποινικές διώξεις, μάλιστα για απάτες. Οι πλασματικές υπερωρίες, στο Δημόσιο, όπως και τα χαριστικά επιδόματα συνιστούν πασίδηλο φαινόμενο.

Η Εστία της 11.7.09 δημοσιεύει απάντηση – κατάλογο του τότε Προέδρου της Βουλής κ. Δημ. Σιούφα. Εκεί, υπ΄αριθμ. 6, εξηγείται ότι ο μακροβιώτερος μεταδικτατορικός πρωθυπουργός απεβίωσε υπό ποινική αναστολή (!!!). Είναι χαρακτηριστικό σχιζοφρενικής παθογονίας ότι ο κ. Α. Τσοχατζόπουλος εάν αντί απαλλαγής – από την Βουλή – είχε τύχει αναστολής, θα είχε την μοίρα του αρχηγού του. Δηλαδή, ούτε μία μέρα θα είχε μείνει φυλακή, ούτε – ασφαλώς – θα δικαζόταν. Ούτε θα τον ρωτούσε καν κανείς (!!!). Θ’ αναλάμβανε και αυτός της προστασίας της αναστολής. Και αναστολή για τους επιφανείς σημαίνει πρακτικά: Αθώωση (Σ. άρθρ. 86 § 3) !!!.

Συμπέρασμα: Νομική βάση προς επιδίωξη επιστροφής του δανείου δεν υπάρχει.

IV. Βαθύτερο νόημα της μεταπολεμικής Ένωσης της Ευρώπης έχει υπάρξει η λήθη του παρελθόντος. Η παγίωση, άρα, του status quo που απέρρευσε από την 8η Μαϊου 1945. Αυτήν την βασική παραδοχή, σεβάσθηκε η Ελλάς μέχρι τούδε, αδιάλειπτα.

V. Σήμερα, μεταβολή πλεύσης θα φέρει χαρακτήρα προσχηματικής άρνησης επιστροφής των ήδη εισπραττομένων. Αυτών, δηλαδή, δυνάμει των οποίων έχουμε αποφύγει άτακτη πτώχευση και συντηρούμεθα. Τέτοια μεταβολή θα δώσει χαρά και επιχειρήματα, κυρίως, στον κ. Ερντογάν.