Ο θάνατος της Λευκής Αμερικής: Τα πέντε στάδια της θλίψης

Πηγή: Κόκκινος Ουρανός

Άρθρο του Matthew W. Heimbach* / ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΚΟ: Σύμφωνα με πρόσφατη είδηση, για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ περισσότεροι είναι οι λευκοί Αμερικανοί που πεθαίνουν από όσους γεννιούνται. ΗΠΑ και Δυτική Ευρώπη φαίνεται να αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Ανεξέλεγκτη (λαθρο)μετανάστευση, υπογεννητικότητα, διάλυση του γάμου, αμβλώσεις, ηθική κατάπτωση, «gay μόδα» και άλλοι παράγοντες οδηγούν τους λευκούς γηγενείς να γίνουν μειονότητα στην γη των προγόνων τους. Στο παρακάτω άρθρο θα διαβάσετε συχνά τον νεαρό Αμερικάνο αρθρογράφο να χρησιμοποιεί τον όρο «ο λαός μας». Δεν αναφέρεται μόνο στους «Αμερικάνους», αλλά έχει μία ευρύτερη έννοια. Αναφέρεται στους λευκούς ευρωπαϊκής καταγωγής που ζουν στην Αμερική και συνδέονται ιστορικά και φυλετικά με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Στις ΗΠΑ είναι συνηθισμένη η φράση “my people” / «ο λαός μου» να λέγεται από μαύρους / Αφροαμερικάνους. Την χρησιμοποιούσε και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στις ομιλίες του. Είναι επίσης γνωστή η προσφώνηση “brother” ή σκέτο “bro” με την οποία προσφωνούνται μεταξύ τους οι Αφροαμερικάνοι. (Προφανώς αναφέρονται στη κοινή αφρικάνικη καταγωγή τους και την κοινή φυλετική τους ταυτότητα). Όλα αυτά είναι απόλυτα συνηθισμένα και αποδεκτά στις ΗΠΑ. Π.χ. ο Αφροαμερικάνος Υπουργός Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, Ερικ Χόλντερ, έχει αναφερθεί στους Αφροαμερικάνους ως ο «λαός μου». Προφανώς δεν θεωρεί τους λευκούς Αμερικάνους «λαό του», ο υπουργός των ΗΠΑ (!), αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν. Το αντίθετο μάλιστα. Είναι γνωστό ότι εάν κάποιος μαύρος δηλώσει ότι είναι υπερήφανος «που είναι μαύρος», είναι όχι μόνο αποδεκτό, αλλά θεωρείται και κάτι σαν τίτλος τιμής. (Ανάλογες - σωρηδόν - δηλώσεις «υπερηφάνειας» έχουμε τελευταία από ομοφυλόφιλους που γίνονται δεκτές από τα media και το σύστημα με διθυραμβικά σχόλια). Εάν επιχειρήσει λευκός να κάνει παρόμοια δήλωση, ότι δηλ. είναι υπερήφανος που «είναι λευκός» (χωρίς να σημαίνει ότι μισεί κανέναν!) θα πέσουν να τον φάνε οι ύαινες του «αντιρατσισμού», της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτικής ορθότητας. Πέραν τούτων, κοινή φυλετική ταυτότητα ή κοινή ευρωπαϊκή καταγωγή των σημερινών "δυτικών" λευκών είναι κάτι ξένο (ή «ρατσιστικό») για τους περισσότερους.      

Ακολουθεί το άρθρο (+ φωτογραφίες του άρθρου)

Τα πέντε στάδια της θλίψης

Το να παρατηρείς κάτι να πεθαίνει δεν είναι ποτέ ωραίο. Δεν έχει σημασία αν ο θάνατος έρχεται γρήγορα ή σιγά - σιγά, το να έρθεις αντιμέτωπος με την εμπειρία της απώλειας είναι κάτι οδυνηρό. Ο θάνατος ενός κατοικίδιου ζώου, ενός παππού και μιας γιαγιάς, ή ακόμα και ενός παιδιού είναι όλοι απίστευτα οδυνηροί θάνατοι για να γίνουν κατανοητοί. Οι άνθρωποι στρέφονται σε διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης της απώλειας, από το να αγνοήσουν αυτή την κατάσταση, έως την οργή, την τάση φυγής, ή ακόμα και την κατάθλιψη. Αυτό που ζούμε σήμερα μέσα στην Αμερική δεν είναι ο θάνατος ενός ατόμου, αλλά ο θάνατος ολόκληρου του τρόπου ζωής μας. Και επειδή η κλίμακα της απώλειας είναι υψηλότερη, η ικανότητά μας να κατανοήσουμε αυτό το θάνατο ενός ολόκληρου πολιτισμού είναι πολύ μικρότερη από ό, τι η ικανότητα να αντιληφθούμε την απώλεια ενός φίλου ή ενός μέλους της οικογένειας.

Οι άνθρωποι περνούν μέσα από τα διάφορα στάδια θλίψης. Το μοντέλο που δημιουργήθηκε από τους Elisabeth Kubler-Ross & David Kessler είναι περισσότερο γνωστό ως τα ‘Πέντε Στάδια’. Τα στάδια είναι 1. άρνηση, 2. θυμός, 3. διαπραγμάτευση, 4. κατάθλιψη και 5. αποδοχή. Κοιτάζοντας την εργατική  τάξη και τις αγροτικές περιοχές της Αμερικής, μπορούμε να πούμε ότι ο καθένας μας είναι σε μία από αυτές τις φάσεις.

 Άρνηση

Η άρνηση είναι ίσως το πιο ισχυρό εργαλείο που η ελίτ έχει πάνω μας. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν κάθε Αμερικανός γνωρίζει ότι η κατάσταση με την εργασία γίνεται όλο και χειρότερη, οι πολιτικοί μας ψεύδονται και μας εξαπατούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αν και ο πολιτισμός μας ξεθεμελιώνεται καταστρέφεται τούβλο με τούβλο, πολλοί από τους ανθρώπους μας, απλώς προτιμούν να ζουν αρνούμενοι να δουν την πραγματικότητα. Με το να αναλώνονται σε ασχολίες με αθλητικές ομάδες, επιφανειακή πολιτική, ή κάποιο χόμπι, οι λευκοί Αμερικανοί κάνουν προσπάθειες να χώσουν το κεφάλι τους στην άμμο και αρνούνται να συμβιβαστούν με την τρέχουσα κατακρήμνιση του λαού μας. Για πολλούς ανθρώπους το να συνειδητοποιήσουν τη δημογραφική μετατόπιση, την πολιτιστική γενοκτονία, το outsourcing (ανάθεση υπηρεσιών και εργασιών μιας επιχείρησης σε εξωτερικούς συνεργάτες - εξωπορισμός), καθώς και την καταστροφή της πίστης μας είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ακριβώς όπως περιγράφεται στην ταινία ‘The Matrix’, οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι έτοιμοι να αποσυνδεθούν και πολλοί από αυτούς είναι τόσο εξοικειωμένοι, τόσο απελπιστικά εξαρτώμενοι από το σύστημα, που θα αγωνιστούν για να το προστατεύσουν. Μέσα από την παροχή «άρτου και θεάματος» στις μάζες για να μας διασκεδάζουν, οι ελίτ έχουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε πλήρη υπακοή και συγκεκριμένο τρόπο ζωής, τέτοιον που δεν είναι ευνοεί καμία επανάσταση εναντίον τους.

Η αντιδραστική πολιτική στο κίνημα του Κόμματος του Τσαγιού (‘Tea Party’) δείχνει μια μεικτή παρανόηση του προβλήματος, αλλά και καταδεικνύει μια σαφή οργή για την τρέχουσα κατεστημένη οικονομική τάξη. Ο θυμός θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε επανάσταση εναντίον των παγκοσμιοποιητών, και έτσι οι ελίτ έχουν επεξεργαστεί μια «ελεγχόμενη αντιπολίτευση» μέσα από την οποία επιτρέπουν στους λευκούς Αμερικάνους να εκτονώνονται, η οποία περιλαμβάνει την απουσία πραγματικού σχεδίου για να αλλάξει το ισχύον σύστημα ελέγχου. Χρησιμοποιώντας πιόνια στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι ελίτ έχουν πείσει πραγματικά την εργατική τάξη ότι η «ελεύθερη αγορά», οι περισσότερες συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου, και η λιγότερη προστασία της κυβέρνησης είναι κατά κάποιο τρόπο οι απαντήσεις. Με αφοσίωση, όμως, τα εκατομμύρια των Αμερικανών της εργατικής τάξης έχουν δεχτεί  αυτό το σύνθημα, σε μια προσπάθεια να αγωνιστούν για ό, τι θεωρούν ως την Αμερική τους. Ο θυμός τους είναι προφανής στις διεκδικήσεις τους και τα πανό που έχουν. Θεωρούν ότι ο Ομπάμα κλέβει το μέλλον των παιδιών τους και το Κόμμα του Τσαγιού πέφτει στην παγίδα του να βλέπει το δέντρο και όχι το δάσος.

Θυμός

Το κίνημά μας έχει εγκλωβιστεί επίσης, στο στάδιο του θυμού. Ακόμη και εκείνοι που είναι προφανώς συνειδητοποιημένοι σχετικά με το θέμα της φυλής και της ταυτότητας είναι κι εκείνοι συχνά τυφλωμένοι από οργή. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ του να αναγνωρίσεις την πραγματικότητα για να καταλήξεις σε μια λύση και του να μαστιγώνεις στα τυφλά χωρίς διακριτούς στόχους ή σχέδια. Για δεκαετίες το κίνημά μας έχει κολλήσει σε αυτό το στάδιο της καθαρής ανόθευτης οργής. Η μουσική, τα παιχνίδια, και η λογοτεχνία κατά ένα μεγάλο μέρος της κίνησης υπεράσπισης των λευκών κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών είναι προφανώς απλά μια διέξοδος για το μίσος και την οργή. Απεικονίζοντας κάθε άλλη φυλή στον πλανήτη ως μια καρικατούρα, σαν κάτι εναντίον του οποίου πρέπει να επιτεθώ, και σαν κάτι που πρέπει να μισώ δεν είναι παραγωγικό, δεν είναι χριστιανικό  και δεν βγάζει πουθενά. Οι κραυγές στα μικρόφωνα για “SIX MILLION MORE”  ("ακόμα έξι εκατομμύρια" - αναφορά στο ολοκαύτωμα των Εβραίων) και οι εκτοξεύσεις ρατσιστικών επιθέτων δεν είναι λύση, είναι απλά παιδιάστικα ξεσπάσματα.

Ο λαός μας πρέπει να ανακτήσει το θάρρος του και το ηθικό του σθένος, δεν χρειάζεται να δαιμονοποιούμε κανέναν άλλον. Το να χτυπάς κάποιον τυχαίο από μια μειονότητα δεν λύνει τίποτα. Αυτά τα ξεσπάσματα δεν είναι ούτε ηθικά ούτε παραγωγικά. Πόσοι από τους άνδρες μας είναι κλειδωμένοι πίσω από τα κάγκελα για δεκαετίες πληρώνοντας για πολιτικά ανίσχυρα ξεσπάσματα οργής; Πόσα χρήματα έχουν χαθεί από το κίνημά μας σε δικαστήρια, εξ αιτίας ενεργειών λίγων θερμοκέφαλων; Πόσα χρόνια γυρνάει πίσω το κίνημά μας κάθε φορά που κάποιος κραδαίνει ένα όπλο για να απειλήσει άοπλους και αθώους ανθρώπους; Φίλοι μου, οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι πάρα πολλά. Θα πρέπει να βάλουμε το θυμό στην άκρη και να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας. Ο λαός μας δεν θα σωθεί με τυχαίες πράξεις βίας και δεν θα σωθεί με το να μισούμε τον οποιονδήποτε άλλο. Η μόνη μας λύση είναι να οδηγηθούμε από μια αγνή αγάπη για το λαό μας και τις παραδόσεις μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε την αλήθεια και τα πραγματικά περιστατικά, αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να παραμερίσουμε την παρόρμηση και την αντίδραση για την αντίδραση και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να κάνουμε θετικά βήματα προς τα εμπρός οδηγούμενοι από την αγάπη και όχι από τον θυμό .

Διαπραγμάτευση

Πολλοί από τους ανθρώπους μας αυτή τη στιγμή προσπαθούν να διαπραγματευτούν με το σύστημα που τους έχει απατήσει, αλλά εις μάτην. Προσπαθούν να εργαστούν μέσα σε αυτό το σύστημα ως «απεργοσπάστες» για να αρπάξουν ένα κομμάτι ψωμί από το τραπέζι του αφεντικού. Απαρνούμενοι το λαό τους, τον πολιτισμό τους, και τα έθιμά τους, οι λευκοί Αμερικανοί προσπαθούν να χωρέσουν στο "καλούπι" που έχει κατασκευασθεί από τους ελίτ που έχουν τσακίσει το λευκό εργατικό δυναμικό.

Μας χρειάζονται για να εξασφαλιστεί η συνέχεια της λειτουργίας της οικονομίας, αλλά οι ελίτ έχουν δημιουργήσει μια ‘πολιτικά ορθή’ / πολιτιστική μαρξιστική αφήγηση ότι όλοι λευκοί άνδρες και γυναίκες πρέπει να προσκυνήσουν το σύστημα, προκειμένου να βρουν δουλειά. Καταλήγουμε να τρώμε ο ένας τις σάρκες του άλλου για τις όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας και τα όλο και λιγότερα επιδόματα, όταν θα πρέπει να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε από κοινού την Νέα Παγκόσμια Τάξη.

Κατάθλιψη

Η κατάθλιψη τείνει να γίνει η νέα λέξη για την περιγραφή της αμερικάνικης μεσαίας τάξης. Το ποσοστό των αυτοκτονιών στους λευκούς μεσήλικες έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανέφερε ότι «το ποσοστό αυτοκτονιών μεταξύ των μεσηλίκων Αμερικανών ανέβηκε σε ένα εκπληκτικό ποσοστό 28 τοις εκατό μέσα σε μια δεκαετία, σε μια περίοδο που περιελάμβανε την ύφεση και την κρίση των ενυπόθηκων δανείων ... Η τάση ήταν ιδιαίτερα έντονη μεταξύ των λευκών ανδρών και των γυναικών αυτής της ηλικιακής ομάδας. Το ποσοστό αυτοκτονιών τους εκτινάχθηκε στο 40 τοις εκατό μεταξύ 1999 και 2010. "

Οι άνθρωποί μας όλο και περισσότερο στρέφονται σε καταστροφικές λύσεις για να θάψουν την κατάθλιψή τους. Ένα κατασκότεινο μέλλον προοπτικής για εξεύρεση εργασίας και μια πολιτιστική παρακμή έχει ωθήσει τους λευκούς Αμερικάνους σε μεθόδους "αυτο-θεραπείας" ως ένα τρόπο για να αντιμετωπίσουν μια όλο και πιο ζοφερή πραγματικότητα. Η παραίτηση από την πίστη μας στην Εκκλησία και τον Χριστό έχει αφήσει τους ανθρώπους μας, για γενιές να προσκυνήσουν στο βωμό του καπιταλισμού και της Αμερικής.

Όταν τα τσεκ σταματούν να έρχονται, τα παιχνίδια και τα μπιχλιμπίδια σταματήσουν να είναι προσιτά και όταν η χώρα που κάποτε ήξερες καταστρέφεται γύρω σου, είναι δύσκολο να μην χάσεις την ελπίδα και να μην βυθιστείς σε κατάθλιψη. Είναι σαφές ότι αυτή η μάχη δεν είναι μόνο για την πολιτική ιδεολογία ή τα οικονομικά συμφέροντα, είναι μια μάχη για τις ψυχές του λαού μας. Θα λατρεύσουμε τους ψεύτικους θεούς του υλισμού που μας έχουν προδώσει; Ή πρέπει να στραφούμε προς ένα ισχυρό και ζωντανό Θεό και να θέσουμε την εμπιστοσύνη μας σ’ Αυτόν, όπως ο λαός μας έχει κάνει εδώ και σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια;

Αποδοχή

Η αποδοχή είναι ένα από τα δυσκολότερα στάδια για την επίτευξη της διαδικασίας του θρήνου. Για να κατανοήσουμε πλήρως και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που αγαπήσατε έχει φύγει και ότι θα πρέπει να καταφέρουμε να προχωρήσουμε πέρα ​​από αυτό είναι κάτι που οι περισσότεροι άνθρωποι ποτέ δεν καταφέρνουν. Μετά από μια τραγική απώλεια, πολλοί άνθρωποι βυθίζονται για πάντα στον βάλτο της κατάθλιψης ή στα μάταια ξεσπάσματα του θυμού. Το να αποδεχτείς την πραγματικότητα και πραγματικά να είσαι σε θέση να προχωρήσεις πέρα ​​από μια απώλεια είναι κάτι που χρειάζεται την Θεία Χάρη. Αποδοχή σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε ριζικά τον κόσμο γύρω μας και τη δυσχερή θέση στην οποία βρισκόμαστε, και να είμαστε σε θέση να βάλουμε στην άκρη τις προτροπές για μίσος, προκειμένου να δημιουργηθεί μια αληθινή κίνηση.

Ο Corneliu Codreanu, ο Thomas "Stonewall" Jackson, ο Charles Martel, και όλοι οι ήρωες του λαού μας έπρεπε να έρθουν στο στάδιο της αποδοχής, προκειμένου να αγωνιστούν για το λαό μας. Ο θυμός σε καίει γρήγορα και σου αφήνει ένα κοίλο φλοιό. Η κατάθλιψη οδηγεί στην απάθεια και την πολιτιστική αυτοκτονία. Η διαπραγμάτευση θα οδηγήσει μόνο στην ενδεχόμενη καταστροφή μας, αυτό ακριβώς που επιζητούν οι εχθροί μας, τον πλήρη αφανισμό μας. Η άρνηση κάνει μόνο τα προβλήματα χειρότερα. Είναι μόνο με την αποδοχή της κατάστασης που βρίσκεται μπροστά μας που μπορούμε επιτέλους να αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από την αυτοκτονική πορεία που βρισκόμαστε και να αρχίσουμε να σώζουμε τους εαυτούς μας. Η μάχη δεν έχει χαθεί. Δεν έχουμε ακόμη καν αρχίσει να αγωνιζόμαστε. Αφήνοντας πίσω τις αυτοκαταστροφικές τάσεις μας, εμπιστευόμενοι τους ανθρώπους μας και τις παραδόσεις μας, και κινούμενοι προς τα εμπρός για ένα ενωμένο και καλό σκοπό είναι η φόρμουλα που χρειαζόμαστε για να σώσουμε το λαό μας.

Όπως ο μεγάλος ηγέτης και πιστός Χριστιανός στρατηγός Robert E. Lee έγραψε περίπου εκατόν πενήντα χρόνια πριν, "κάντε το καθήκον σας σε όλα τα πράγματα. Δεν μπορείτε να κάνετε περισσότερα, δεν πρέπει ποτέ να θέλετε να κάνετε λιγότερα". Ο δικοί μας άνθρωποι μας καλούν σε δράση. Μπορείτε να τους ακούσετε; Το μέλλον μας εξαρτάται από αυτό.

* O 22χρονος Matthew W. Heimbach (γεννήθηκε το 1991 στο Poolesville του Μέριλαντ) είναι Αμερικάνος υποστηρικτής της ‘Λευκής ταυτότητας’. Γεννήθηκε σε καθολική οικογένεια γερμανικής και αγγλικής καταγωγής. Είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου Towson και είναι γνωστός για τον φοιτητικό του ακτιβισμό. Είναι υπεύθυνος του Traditionalist Youth Network (YWC) μιας ακτιβιστικής ‘pro-White’ οργάνωσης που ίδρυσε με τον Matt Parrott τον Μάιο του 2013. Ο Heimbach έχει υποστηρίξει την ανάγκη να στηθεί ένα μνημείο στην πατρίδα του για τους Νότιους πεσόντες του «εμφυλίου» (1861-1865), έχοντας ανακαλύψει ότι ο προ-προ-πάππους του, Joseph R. James, σκοτώθηκε πολεμώντας με τον στρατό των Νοτίων (πεζικό της Β. Καρολίνας). Προσπάθησε επίσης να μιλήσει για την γενοκτονία των Boer στη Ν. Αφρική, ενώ μέλη του YWC έγραφαν μηνύματα στα πεζοδρόμια του πανεπιστημίου όπως «λευκή περηφάνια», «Σταματήστε τη γενοκτονία στη Νότια Αφρική» και το "Είναι εντάξει να είσαι λευκός". Πολλά μέλη του YWC έλαβαν απειλές κατά της ζωής τους, από μέλη της Μαύρης Φοιτητικής Ένωσης. Βλέποντας ο Heimbach τη Μαύρη Φοιτητική Ένωση (Black Student Union - ιδρύθηκε την δεκαετία του '60) να αγωνίζεται για «τα μαύρα συμφέροντα», και την απουσία μιας Λευκής Φοιτητικής Ένωσης να αγωνιστεί παρόμοια για τα «λευκά συμφέροντα» και θέλοντας να αντιταχθεί στο δόγμα της πολυπολιτισμικότητας και της ‘διαφορετικότητας’ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να σχηματίσει μια Λευκή Φοιτητική Ένωση (WSU ) το 2012.  Στην ανακοίνωση έλεγε «Πρέπει να προστατέψουμε την ασφάλεια των Ευρωπαίων και ένα μέλλον για τις επόμενες γενιές».

Στην πρώτη εκδήλωση του WSU ο Heimbach κάλεσε τον συντάκτη του ‘American Renaissance’, δημοσιογράφο Jared Taylor. Σε δήλωσή του, ο Heimbach επιβεβαίωσε την χριστιανική του πίστη και τη σημασία του Χριστιανισμού στη διάσωση της Δύσης, και κατήγγειλε το ναζισμό, το νεοπαγανισμό και τις ομάδες που χρησιμοποιούν το μίσος. Όταν ρωτήθηκε σε μια συνέντευξη αν θεωρεί τον εαυτό του έναν "Λευκό εθνικιστή", ο Heimbach είπε ότι θεωρεί ότι είναι Νότιος εθνικιστής και υποστηρίζει την απόσχιση.  Ο Heimbach έχει πει ότι για πολλά χρόνια είχε "απομακρυνθεί από την πίστη στο Χριστό, λόγω της αδυναμίας των σύγχρονων ‘κουλτουριάρηδων’ χριστιανών. Έχει ασκήσει κριτική στον Ιουδαιο-Χριστιανισμό και έχει αποστασιοποιηθεί από το χριστιανο-σιωνιστικό παρελθόν του, εκφράζοντας λύπη για τις ημέρες που "καθόταν στο στασίδι του στην [προφανώς Καθολική] Εκκλησία για να ακούει ότι η υποστήριξη των παράνομων μεταναστών είναι «κοινωνική δικαιοσύνη» και ότι ο Ιησούς υποστηρίζει την αποστολή πυραύλων Κρουζ και τον ποταμό των αμερικάνικων δολαρίων στο Ισραήλ, επειδή οι Εβραίοι είναι «ο εκλεκτός λαός του Θεού».

Την Πρωτομαγιά του 2013, έγινε ένα περιστατικό που δημοσιεύτηκε σε αρκετές ιστοσελίδες, που, αν μη τι άλλο, δείχνει το θάρρος του Heimbach και της ομάδας του. 8 μόλις μέλη του WSU στάθηκαν στην Washington, DC - όπου έκαναν πορεία εκατοντάδες αριστεροί και αναρχικοί - με πινακίδες που έλεγαν "Τα κομμούνια είναι προδότες της εργατικής τάξης", "100 + εκατομμύρια σκοτωμένοι από τον κομμουνισμό" καθώς και παραδοσιακές σημαίες Gadsden, της Νοτίου Αφρικής, του Σταυρού του Αγίου Γεωργίου, και των Νοτίων, λαμβάνοντας θετικά σχόλια από διερχόμενους βετεράνους στρατιωτικούς, Χριστιανούς και ανατολικοευρωπαίους που είχαν ζήσει τον κομμουνισμό.  Συγκεντρώθηκαν στη Lafayette Square και σχημάτισαν μια γραμμή στη μέση του δρόμου μπροστά από το πλήθος των κομμουνιστών / αναρχικών και μερικών μαύρων που ερχόταν στο μέρος τους. Ο αριστερός όχλος σταμάτησε πριν από τη γραμμή, και άρχισαν να χλευάζουν, αποκαλώντας τους "ναζί" και απειλώντας τις γυναίκες της ομάδας, φωνάζοντας, "Θα σας βιάσουμε ναζί σκύλες!" Ακολούθησαν αψιμαχίες με μαρξιστές που πήραν δύο σημαίες, οι οποίες σύντομα ανακτήθηκαν από τον Heimbach και τους 8 (!) πριν επέμβει η αστυνομία. Η ομάδα αποχώρησε τραγουδώντας "Ποιανού είναι οι δρόμοι; Δικοί μας!" καθώς και το τραγούδι "Dixie". – δείτε το βίντεο εδώ.