ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ

                                               Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

«Ζα νάσητε μπράτιε Μακεντόντσι» 

Όταν ο μέγας εκείνος ιεράρχης Γερμανός Καραβαγγέλης προσέγγισε τον καπετάν Κώττα στο χωριό Τύρνοβο στη Ρούλια της Φλώρινας προσπάθησε να του τονώσει την ελληνική εθνική συνείδηση με τα εξής λόγια: «Εσείς είσαστε Έλληνες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και πέρασαν οι Σλάβοι και σας εξεσλάβωσαν. Η μορφή σας είναι ελληνική και η γη που πατούμε είναι ελληνική. Το μαρτυρούνε τα αγάλματα που είναι κρυμμένα μέσα της. Και αυτά είναι ελληνικά, και τα νομίσματα που βρίσκουμε είναι ελληνικά και οι επιγραφές είναι ελληνικές. Έπειτα η Εκκλησία μας και το Πατριαρχείο επρωτοστάτησαν πάντοτε στην ελευθερία». 

Κανείς δεν είναι ικανός και άξιος να μιλήσει για τα ευγενή και υψηλά ιδανικά του Γένους παρά μόνο εκείνοι οι λίγοι, εκείνοι οι οποίοι αφιέρωσαν τη ζωή τους στο ρητό «αξίζει να πεθάνει ο ένας για χάρη των πολλών». 

Η επιστολή των Μητροπολιτών που διαποιμαίνουν τις επαρχίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Μακεδονία, έρχεται χριστουγεννιάτικα για να μας θυμίσει – δυστυχώς – πως χτίζουμε πάνω στα συντρίμμια ενός ανθρωπόμορφου και όχι Χριστόμορφου χριστιανισμού, βάζοντας ως υλικά τις προσωπικές μας αδυναμίες και μετριότητες. 

Προσπαθούμε να μιμηθούμε μπαρουτοκαπνισμένους ήρωες και την ίδια ώρα δεν ξέρουμε καν πώς κρατιέται το καρυοφύλλι – άσε που ο πόλεμος πια γίνεται με άλλα μέσα - αλλά και ούτε πώς είναι να θυσιάζεσαι υπέρ των αδελφών σου. 

Στο κενό της πίστης, στο έλλειμμά της, συμπληρώσαμε μπόλικο εθνικισμό. Πουλάει η πατρίδα αυτές τις ώρες που ο κόσμος βρίσκεται σε μια σύγχυση, αν μη και σε απόγνωση. Μάλλον ξεχάσαμε πως τα γνήσια ιδανικά είναι αυτά που δεν πεθαίνουν. «Δεν κατεβάζει πια ο κλήρος τον Ουρανό στη γη», μου είπε ένας φίλος. Είναι, πλέον, όντως μια «ανεκπλήρωτη υπόσχεση πατρότητας». Δεν έχει χρόνο για να ασχολείται παρά με πανηγύρεις, με αστείες φιλοφρονήσεις, με συμμαχίες για εκλογές, με όνειρα για μια επόμενη (…αρχιεπισκοπική) μέρα, με περιφορές λειψάνων και εικόνων, με αμπελοφιλοσοφίες, με ηθικισμό και ευσεβισμό που παγώνει τις καρδιές, έχοντας το κρύο του Βορρά, με...ο, τιδήποτε άλλο εκτός από τον ευαγγελισμό του ποιμνίου. 

Έπιασαν τα λάβαρα των αξιών του Γένους άνθρωποι οι οποίοι παραθεωρούν ότι το μεγαλύτερο ιδανικό στην απανταχού Ορθόδοξη Οικουμένη μας είναι η Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, ιεράρχες της Οποίας τυγχάνουν οι υπογράψαντες. 

Αλήθεια, πόσοι από σημερινούς τους ιεράρχες της Μακεδονίας θυμούνται ότι ο Γερμανός, ο Αιμιλιανός, ο Φώτιος, ο Κύριλλος και Μεθόδιος παλιότερα, προέρχονταν από το Φανάρι; Πόσοι από αυτούς αισθάνονται γνήσιοι Ιεράρχες της Μητρός Εκκλησίας; 

Πού είναι, αλήθεια, όλο αυτό τον καιρό που το Πατριαρχείο δίνει τον αγώνα του στο πρόσωπο του Πατριάρχου του Γένους μας, ώστε να προστατέψει εμπερίστατους αδελφούς, να λυτρώσει από ένα ακόμη σχίσμα, να προασπιστεί τα υπερχιλιόχρονα προνόμια του; Μήπως δεν συμφέρει στα πάνε έλα μας στο Βορρά η κίνηση αυτή; Μήπως μας συμφέρει περισσότερο να έχουν λόγο οι αδελφοί μας από το Βορρά στα της Ελλάδος; Είναι δηλαδή πιο πατριωτικό να υπάρχει Ναός με ρωσικό σχέδιο (όχι ένας) στη Βόρεια Ελλάδα παρά ορχήστρες από τη ΠΓΔΜ; Είναι πιο εθνικόφρον να λατρεύουμε και να αντιγράφουμε εκείνους που έμαθαν από εμάς παρά την ίδια την πηγή; 

Έξι από τους ιεράρχες των Νέων Χωρών συμμετέχουν, εναλλάξ, στην Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Θα διερωτηθεί κανείς: «Πού ήσαστε όταν βάλλονταν και όταν βάλλεται; Πού ήσαστε όταν παίρνονται αποφάσεις ερήμην του ή εις βάρος του; Πού είσαστε να πάρετε τα πνευματικά όπλα της υπογραφής και της φωνής σας και να την άρετε σε υπεράσπιση του;» 

Πόσοι από τους ιεράρχες των Νέων Χωρών εμπνέουν τον λαό με βάση τον οικουμενικό χαρακτήρα της Ρωμηοσύνης; Η αλλοτρίωση του κλήρου γίνεται επικίνδυνη όταν μπλέκεται αθεμελίωτα και άσκεπτα με τα εθνικά θέματα! 

Οι Μακεδονομάχοι δεν μιλούσαν καν ελληνικά, οι Καππαδόκες το ίδιο, στα βάθη του Πόντου επίσης! Αυτοί ήσαν ή δεν ήσαν Έλληνες; Όταν οι ήρωες αυτοί έπειθαν τους κατοίκους της περιοχής ότι είναι απόγονοι του Αλεξάνδρου για να μη συμμετέχουν στο κομιτάτο ήταν προδότες; 

Οι ιεράρχες και κληρικοί του Οικουμενικού Πατριαρχείου θα πρέπει να μεταδίδουν το ανέσπερο φως της Ρωμηοσύνης, και όχι να καταφεύγουν συνεχώς σε κορώνες που δεν φανερώνουν βάθος πίστης! Θα πρέπει να είναι ποιμένες γνήσιοι και όχι ιδανικοκάπηλοι. Ακόμη και οι κατά καιρούς λόγοι πολλών υπέρ του Πατριαρχείου …μυρίζουν ανέξοδες και ανεύθυνες ρητορείες. Χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. 

Το Φανάρι απευθύνεται πάση τη κτίσει. Ο Χριστός, ο δι’ ημάς ενανθρωπήσας, δεν μπορεί να «ευτελίζεται» σε λίγα μέτρα μιας γης! Είναι παντού! 

Θυμίζω τη φράση του σοφού Διονυσίου Κοζάνης: «αν από τη μια πλευρά των συνόρων είναι λαός του Θεού, από την άλλη τί είναι;» Δυστυχώς ο διάδοχός του αναπαράγει σήμερα τα θλιβερά και ανιστόρητα, βεβαίως: «Όταν οι Ευρωπαίοι ήταν πάνω στα δέντρα, εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες». 

Ας τον ρωτήσει κάποιος, κι αυτόν και άλλους: Ποια είναι η αξία του Παρθενώνα; Οι παιδαριωδίες θα είναι χωρίς τέλος… 

Καλά Χριστούγεννα!

fanarion

ΣΧΟΛΙΟ: Καί ποιός δέν φοβάται τόν πόλεμο; Δύσκολο νά αντιμετωπίσουμε πρόσωπο μέ πρόσωπο τόν θάνατο. Ο πόλεμος ξεθάβει τό ηρωικό στοιχείο πού υπνώττει μέσα στόν άνθρωπο ή όχι, οπότε στόν καιρό ακριβώς τού πολέμου εμφανίζονται καί οι προδότες. Οι οποίοι προτιμούν τόν σίγουρο αναπόφευκτο θάνατο τής φθοράς από έναν εκούσιο θάνατο γιά κάτι πού μάς υπερβαίνει.

Τό Φανάρι δέν ταυτίζεται μέ τό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. 

Μεταλλάχθηκε από τήν στιγμή πού αναθεμάτισε τούς ξεβράκωτους Ελληνες οι οποίοι πήραν τά όπλα καί έδωσαν ψυχή στά Γιαταγάνια, αδιαφορώντας γιά τήν ελλιπή τους εκπαίδευση. Επειδή είχαν ψυχή νά δώσουν. 

Καί σφραγίστηκε η μετάλλαξή του καί από τήν ορθοδοξία όταν πολλά χρόνια πρίν αρχίσει τόν εξευτελισμό τών Ελλήνων ο υπηρέτης τών ξένων συμφερόντων Γ. Παπανδρέου, ο φαναριώτης Βαρθολομαίος εξευτέλισε, πουλώντας τά πρωτοτόκια τής ορθοδοξίας αντί μιάς συμμετοχής στά συμπόσια τού ξένου πλούτου, κατηγορώντας σάν δαιμονισμένους, τούς Πατέρες τού ευλογημένου σχίσματος.

Ευχόμαστε μιά τίμια χριστουγεννιάτικη φανουρόπιτα νά βοηθήσει τούς φαναριώτες νά ξαναβρούν τήν πίστη τους.

Αμέθυστος