Η αρχή του τέλους του 4ου Ράιχ

Έχει ήδη ξεκινήσει η αποδόμηση της Γερμανίας, κάτι που δημιουργεί μεγάλες ελπίδες σε όλους εμάς τους Έλληνες που υποφέρουμε επί δέκα σχεδόν χρόνια από τη γερμανική μπότα – παρά το ότι η αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται πως θα κερδίσει τις εκλογές, είναι κάτι περισσότερο από φιλικά προσκείμενη στη Γερμανία. Η ανάδειξη νέων κομμάτων που είναι αντίθετα με τα μνημόνια και με τη γερμανική ηγεμονία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι άλλωστε δεδομένη – οπότε οι Γερμανοί και οι «Τσολάκογλου» φίλοι τους θα χάσουν το παιχνίδι.

«Η Γερμανία, επιδιώκει την ατέρμονο οικονομική της ανάπτυξη, επιθυμώντας να μειώσει (και σε μερικές περιπτώσεις να εξαφανίσει) τα συγκριτικά πλεονεκτήματα των χωρών στις οποίες επικυριαρχεί μέσα από την Ε.Ε ενώ παράλληλα, με την αρωγή της Ευρωζώνης, να ελέγξει μεγάλο μέρος του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στο Καταστατικό της ΕΚΤ, θα δει κάποιος πως ένας από τους στόχους της, είναι ο έλεγχος του πληθωρισμού, μια έννοια φετίχ για τη γερμανική οικονομική πολιτική.

Η αντιμετώπιση της Ελλάδας και του δημοσιονομικού της προβλήματος μέσα από την Ε.Ε, από πλευράς της Γερμανίας, κατέδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως οι μισές αρχές της Ε.Ε όπως αυτές αναγράφονται στο Κοινοτικό Δίκαιο, δεν έχουν πραγματική βάση… Η γερμανική ηγεσία, προσπάθησε να στραγγαλίσει οικονομικά μια χώρα, την Ελλάδα, της οποίας οι εγγενείς παθογένειες έγιναν άλλοθι για να της επιβληθεί μια σκληρή, παραδειγματική και προτεσταντικού τύπου, τιμωρία.

…..Η Ε.Ε, σε περίπτωση που ακολουθήσει τη νέα γερμανική πολιτική εμβάθυνσης, δημιουργεί προβλήματα στις ΗΠΑ που θεωρούν τη Μεσόγειο ως προγεφύρωμα για οποιαδήποτε δραστηριότητα στις περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Ευρασίας και τελικά, της Ανατολικής Ασίας. Οι γεωπολιτικές και γεωοικονομικές προτεραιότητες των ΗΠΑ, σε συνδυασμό με την προέλαση του Ισλαμικού Κράτους και τη γενική αστάθεια στη Βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, καθιστά κράτη όπως είναι η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, απαραίτητους συμμάχους.

Η περίπτωση της Βρετανίας και το κατά πόσον θα απομακρυνθεί περισσότερο από την Ε.Ε, αποτελεί έναν ξεχωριστό παράγοντα για τα όσα πρόκειται να γίνουν στο απώτερο μέλλον. Τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η γερμανική Ευρώπη, θα ενταθούν σε περίπτωση που η Βρετανία και πιθανόν μια πιο δυναμική έναντι των γερμανικών επιδιώξεων Γαλλία αντιδράσουν. Έτσι είναι πιθανόν να δικαιωθεί η φράση του Lord Ismay, η οποία αφορούσε τη δημιουργία του ΝΑΤΟ στα μισά του περασμένου αιώνα: «Το ΝΑΤΟ, φιλοδοξεί να κρατήσει τις ΗΠΑ εντός πραγμάτων, τη Ρωσία εκτός πραγμάτων και τη Γερμανία χαμηλά».

Οι πρόσφατες ευρωεκλογές, απέδειξαν ότι η Ευρώπη βαδίζει προς μια αλλαγή. Η λέξη «διάλυση» είναι σχετική, καθώς μπορεί να σημαίνει και την αρχή δημιουργίας μιας άλλης Ε.Ε η οποία θα έχει εντός της ομάδες κρατών με κριτήρια πολιτικά, γεωγραφικά, πολιτισμικά, οικονομικά κ.α. Μια διάλυση της Ε.Ε χωρίς πλάνο επόμενης μέρας, θα έχει πολύ άσχημες συνέπειες – ανάλογες με αυτές του 1912-1913 που οδήγησαν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η προσπάθεια ανοικοδόμησης μιας Ε.Ε των εθνών κρατών όπου δε θα υπάρχει ξεκάθαρος ηγεμόνας (όπως μέχρι πρότινος ήταν η Γερμανία) φαίνεται να συμφέρει τόσο τα ίδια τα έθνη-κράτη (μεταξύ άλλων θα αποκρούσουν και την ακροδεξιά τύπου AfD) όσο και τις ΗΠΑ που έχουν σαν στόχο υψηλής στρατηγικής, την μη εμφάνιση κάποιας περιφερειακής δύναμης σε οποιαδήποτε περιοχή του κόσμου» (πηγή).

Ανάλυση

Τον Ιούλιο του 2015, μετά την εν ψυχρώ δολοφονία της τελευταίας ελπίδας της Ελλάδας από την κυβέρνηση της, γράφαμε τα εξής: «Όπως έχουμε αναλύσει χάσαμε άδικα μία μεγάλη μάχη, λόγω των τεράστιων καθυστερήσεων και λαθών του πρωθυπουργού, έχοντας μετατραπεί σε «Προτεκτοράτο Χρέους», αλλά όχι τον πόλεμο – τον οποίο δεν θα κερδίσει η Γερμανία η οποία, αντίθετα, επιβάλλεται σε όλες τις μάχες αλλά χάνει τον πόλεμο.

Ειδικότερα, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, όπως επίσης πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες – ενώ οι μνήμες, οι οποίες είναι στα γονίδια όλων μας, έχουν ξυπνήσει, αντιλαμβανόμενοι πως η ιστορία επαναλαμβάνεται με τη νέα γερμανική κατοχή, αν και με οικονομικά όπλα. Ο πραξικοπηματικός τρόπος τώρα, με τον οποίο εκβιάσθηκε ο πρωθυπουργός, δεν έγινε μόνο αισθητός στην Ελλάδα αλλά, επίσης, σε ολόκληρη την Ευρώπη – οπότε θα λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τη Γερμανία».

Περαιτέρω αναφέραμε τότε πως σύμφωνα με την ανάλυση ενός αμερικανικού περιοδικού (πηγή), η κυβέρνηση αποφάσισε το δημοψήφισμα, αδυνατώντας να επιλέξει μεταξύ της βραχυπρόθεσμης καταστροφής του χρηματοπιστωτικού συστήματος, καθώς επίσης της μακροπρόθεσμης δυστυχίας – ευρισκόμενη ως εκ τούτου σε δύσκολη θέση (λιτότητα ή θάνατος).

Αποφάσισε λοιπόν να κάνει αυτό που συνηθίζουν ορισμένοι κακοί παίχτες στο σκάκι, όταν βρεθούν σε μία αντίστοιχη θέση – όπου χτυπούν με το χέρι τη σκακιέρα, δήθεν κατά λάθος ή/και λόγω του εκνευρισμού που τους προκάλεσε ο αντίπαλος, με αποτέλεσμα να πέσουν τα πιόνια και να σταματήσει η παρτίδα.

Εάν χανόταν η ψηφοφορία, εάν υπερίσχυε δηλαδή το «ΝΑΙ», τότε η κυβέρνηση θα συνθηκολογούσε άνευ όρων με τα γερμανικά αιτήματα, ισχυριζόμενη πως αυτή ήταν η βούληση του λαού – ενώ, στην αντίθετη περίπτωση (ΟΧΙ), θα έπειθε την Ευρώπη, λέγοντας πως η χαλάρωση της πολιτικής λιτότητας δεν ήταν μόνο δική της επιθυμία ή των ψηφοφόρων της αλλά, επίσης, της πλειοψηφίας των Ελλήνων Πολιτών.

Τελικά όμως δεν τα κατάφερε επικαλούμενη την εθνική κυριαρχία, με βάση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – αντίθετα, η Γερμανία απάντησε με την απαίτηση παραχώρησης των δικαιωμάτων της εθνικής κυριαρχίας, μέσω της συμφωνίας που επέβαλλε στον πρωθυπουργό.

Μία διαδικασία που ευρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, αφού τα κλιμάκια της Τρόικα, η οποία ουσιαστικά ελέγχεται από τη Γερμανία, έχουν ήδη αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας – ενώ η κυβέρνηση επέλεξε «κατ’ εντολή» υπουργούς, οι οποίοι δεν θα φέρνουν αντίρρηση στους κατακτητές, υπογράφοντας ότι τους ζητηθεί και έχοντας σκόπιμα άγνοια του αντικειμένου τους. Μεταξύ πολλών άλλων επιβλήθηκε στην Ελλάδα η παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας – με στόχο το διαμελισμό της χώρας μας.

Οι στόχοι της Γερμανίας 

Συνεχίζοντας, τονίσαμε πως έχοντας μελετήσει διεξοδικά τη Γερμανία, γνωρίζουμε πως οι αναφορές της κρύβουν τους πραγματικούς στόχους της πολύ καλά, πίσω από τις γραμμές– όπως, για παράδειγμα, το άρθρο της «Die Welt» (πηγή), μέσω του οποίου προσπαθούσε να αποπροσανατολίσει τους Ευρωπαίους, ισχυριζόμενη αλαζονικά πως το μίσος τους εναντίον της Γερμανίας οφείλεται στην οικονομική υπεροχή της.

Δεν διστάζει δε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «4ο Ράιχ» γράφοντας όμως ταυτόχρονα ότι, «όλες οι χώρες προσπαθούν να φορτώσουν τις αποτυχίες τους στους κακούς Γερμανούς« – προσθέτοντας στο τέλος πως οι ίδιοι πρέπει να παραδειγματισθούν από τον τρόπο, με τον οποίο κάποτε η πανίσχυρη βρετανική αυτοκρατορία αντιμετώπισε το ίδιο θέμα!

Περαιτέρω, γνωρίζουμε πως η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στην ΕΕ, καθώς επίσης στην Ευρωζώνη, ενώ τρέφεται κυριολεκτικά από την κρίση χρέους των άλλων – όπως έχουμε τεκμηριώσει πολλές φορές, με κριτήριο την τεράστια αύξηση των εμπορικών πλεονασμάτων της μετά την υιοθέτηση του ευρώ, κυρίως όμως μετά το 2008, όπου μέσω της κρίσης υποτιμάται συνεχώς το νόμισμα, προς όφελος των εξαγωγών της  (γράφημα), ενώ η μία μετά την άλλη χώρα της Ευρωζώνης εξαρτάται από τη Γερμανία.

Επομένως, τυχόν κατάρρευση της Ευρωζώνης ή/και της ΕΕ, με αφετηρία την Ελλάδα, θα ήταν εξαιρετικά επιβλαβής για τη γερμανική οικονομία – ενώ, από την άλλη πλευρά, δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί μία ειδική μεταχείριση της Ελλάδας, πόσο μάλλον την ονομαστική διαγραφή του χρέους της, δημιουργώντας έτσι ένα «δεδικασμένο» για τις υπόλοιπες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.

Η μπλόφα

Από την άλλη πλευρά, εάν η Ευρώπη εξελισσόταν σε μία «επιλεκτική συγγένεια» των μελών της, όπως είχε πει ο Γκαίτε, όπου κάθε χώρα θα μπορούσε να βγει όποτε ήθελε, τότε θα είχε τεθεί σε κίνδυνο η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του ευρώ – το οποίο άλλωστε θεωρείται ως ένα θνησιγενές νόμισμα (άρθρο).

Επί πλέον, η «κατά το δοκούν» έξοδος από την Ευρωζώνη θα επηρέαζε επίσης την ΕΕ, αφού θα σηματοδοτούσε μία ανάλογη συμπεριφορά – ενώ τα κράτη θα μπορούσαν να υιοθετήσουν εξερχόμενα προστατευτικούς τελωνειακούς δασμούς, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στις εξαγωγές της Γερμανίας. Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, η έξοδος της από το ευρώ, την οποία πρότεινε η καγκελάριος στον πρωθυπουργό ως μία προσωρινή κατάσταση για πέντε χρόνια, θα προϋπέθετε την έξοδο της από την ΕΕ – ένα ενδεχόμενο που θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου.

Εκτός αυτού, υιοθετώντας η Ελλάδα τη νέα δραχμή δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει τα χρέη της – τα οποία δεν αφορούν μόνο το δημόσιο αλλά, επίσης, το συνολικό εξωτερικό χρέος (περί τα 420 δις €), καθώς επίσης το Target 2. Είναι εύλογο λοιπόν το ότι, η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν θα ωφελούσε σε καμία περίπτωση τη Γερμανία – οπότε αιτιολογείται το συμπέρασμα, σύμφωνα με το οποίο όταν φοβάται κανείς κάτι σε μία διαπραγμάτευση, η καλύτερη στρατηγική είναι να απαιτήσει να γίνει αυτό που φοβάται, μπλοφάροντας. Η τακτική βέβαια που ακολούθησε ο έμπειρος Γερμανός υπουργός οικονομικών, απέναντι στον ανεπαρκή Έλληνα συνάδελφό του, είχε πολλές διαφορετικές πτυχές – τις οποίες αναλύσαμε σε προηγούμενο κείμενο μας (Το γερμανικό πραξικόπημα).

Εν τούτοις, η Γερμανοί ποτέ δεν μπλοφάρουν, έχοντας ένα καλό και ένα κακό χαρτί – αφού δεν παίζουν το μέλλον της χώρας τους στα ζάρια, όπως συχνά οι ελληνικές κυβερνήσεις. Παράλληλα, δεν αφήνουν απολύτως τίποτα στην τύχη, λόγω της έμφυτης ανασφάλειας τους, ακόμη και παρανομώντας κάποιες φορές – όπως όταν έκλεισαν τις ελληνικές τράπεζες (άρθρο), για να εντείνουν τον εκβιασμό.

Επομένως, είχαν προβλέψει τυχόν άρνηση του πρωθυπουργού να αποδεχθεί το εξαιρετικά σκληρό Μνημόνιο Νούμερο ΙΙΙ – το οποίο ήταν (είναι) τόσο αποικιοκρατικό, ακριβώς επειδή ήθελαν να γίνει πιστευτή η μπλόφα τους. Με δεδομένο όμως το ότι, οι διαδικασίες εξόδου από την ΕΕ, την οποία προϋποθέτει η έξοδος από την Ευρωζώνη, θα διαρκούσαν τουλάχιστον δύο χρόνια, ενώ η Ελλάδα δεν είχε καθόλου ρεζέρβες καθυστερώντας απαράδεκτα εάν όχι ανόητα τις διαπραγματεύσεις, η χώρα μας, εάν δεν συμβιβαζόταν ο πρωθυπουργός, θα χρεοκοπούσε άτακτα εντός της Ευρωζώνης.

Με κλειστές τράπεζες και χωρίς καθόλου χρήματα στα ταμεία της ή εναλλακτικές λύσεις στη διάθεση της, η Ελλάδα τότε θα καταστρεφόταν, αποτελώντας ένα ιδανικό παράδειγμα προς αποφυγή – κάτι που συνηθίζει η Γερμανία, η οποία τιμωρεί αυστηρά ένα λογιστή, για να συνετισθούν οι υπόλοιποι. Ένα παράδειγμα επομένως ικανό να τρομοκρατήσει «ναζιστικά» όλες τις υπόλοιπες χώρες – οπότε να διατηρήσει τη συνοχή της Ευρωζώνης, καθώς επίσης της ΕΕ, χωρίς να υποχρεωθεί η Γερμανία σε συμβιβασμό με την Ελλάδα.

Η άλλη όψη του νομίσματος

Από την άλλη πλευρά, όλοι γνωρίζουν πλέον τον τρόπο, με τον οποίο οι Γερμανοί επιβλήθηκαν στην Ευρωζώνη, με τη βοήθεια της συνήθους τακτικής τους –του μερκαντιλισμού, ο οποίος βασίζεται στο μισθολογικό dumping που υιοθετήθηκε το 2000, από την κατ’ επίφαση σοσιαλιστική της κυβέρνηση.

Είναι άλλωστε τόσο φανερός, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, ώστε κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει – ενώ την ίδια τακτική ακολουθούν οι εμπορικές της επιχειρήσεις (τιμολογιακό dumping, το οποίο φαίνεται από την Lidl στην Ελλάδα), με τις βαριές βιομηχανίες της να επιλέγουν παραδοσιακά το χρηματισμό των στελεχών των πελατών τους, ιδίως του δημοσίου (άρθρο).

Περαιτέρω, οι Γερμανοί έκαναν το μοιραίο λάθος στη διαπραγμάτευση με την Ελλάδα, αφενός μεν να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο, αφετέρου να φανεί πως είναι πράγματι οι κυρίαρχοι της ΕΕ – η ελέγχουσα, ηγετική οντότητα, κάτι που προσπαθούσαν ανέκαθεν να κρύψουν πίσω από τη Γαλλία και τον δήθεν γαλλογερμανικό άξονα, ο οποίος έπαιρνε από κοινού τις αποφάσεις.

Αυτός ήταν ο λόγος που από τις ελληνικές στάχτες αναδύθηκε ο άξονας Γαλλίας-Ιταλίας, οι οποίες κατανόησαν επιτέλους πως δεν συμμετείχαν σε μία ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση αλλά, αντίθετα, σε μία γερμανική – αποτελώντας ουσιαστικά ανέκαθεν το «ανδρείκελο» («γλάστρα») της Γερμανίας, η οποία επιδίωξε και επέβαλλε στην Ελλάδα την ήττα κατά κράτος: την εθνική μας ταπείνωση.

Η Γερμανία είχε συμμάχους στη διαπραγμάτευση, είχε όμως και εχθρούς – τους οποίους έκανε το λάθος να αγνοήσει, όσον αφορά τη μη συμφωνία τους με το κλείσιμο των τραπεζών,καθώς επίσης με την άρση της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας. Παρά το ότι λοιπόν η Ελλάδα είναι πλέον υπό την επίβλεψη των δανειστών της, υπό ξένη κυριαρχία δηλαδή και μάλιστα γερμανική, οι ελπίδες δεν έχουν χαθεί – κρίνοντας από τη στάση του διοικητή της ΕΚΤ, καθώς επίσης από αυτήν της νέας πλέον κυβέρνησης της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Πολωνίας, ενώ θα προστεθούν σταδιακά και άλλες χώρες, οι οποίες πλέον φοβούνται τη Γερμανία.

Επίλογος

Κλείνοντας τότε το κείμενο μας αναφέραμε πως όπως έχουμε αναλύσει χάσαμε άδικα μία μεγάλη μάχη, λόγω των τεράστιων καθυστερήσεων και των λαθών του πρωθυπουργού, έχοντας μετατραπεί σε «Προτεκτοράτο Χρέους», καθόλου απίθανο με την υπόγεια δράση (σαμποτάζ) του πρώην υπουργού οικονομικών (άρθρο), αλλά όχι τον πόλεμο – τον οποίο δεν θα κερδίσει η «επιτιθέμενη αυτοκρατορία» η οποία, αντίθετα, επιβάλλεται σε όλες τις μάχες αλλά χάνει τον πόλεμο.

Ακριβώς αυτό φαίνεται να συμβαίνει σήμερα, όπου επιτέλους οι Η.Π.Α. ανακάλυψαν το ύπουλο παιχνίδι της Γερμανίας και αποφάσισαν να την εμποδίσουν – έχοντας πρόσφατα γράψει τα εξής:

«Η υπερδύναμη διεξάγει στην ουσία έναν παγκόσμιο οικονομικό πόλεμο εναντίον της Κίνας, της Ρωσίας, του Ιράν και της ΕΕ με το «INSTEX» – την οποία όμως (ΕΕ) προσπαθεί να διατηρήσει ως σύμμαχο, αν και στην ουσία πρόκειται για ένα προτεκτοράτο της που απειλεί να επαναστατήσει. Ακριβώς λόγω αυτού του γεγονότος δραστηριοποιείται ο αμερικανός S. Banon, ο αντί-Soros, αυτόβουλα ή κατ’ εντολή του προέδρου Trump – με στόχο τη στήριξη των πατριωτικών κομμάτων που τάσσονται εναντίον της ΕΕ και του ευρώ, έτσι ώστε να διαλυθεί η γερμανική Ευρώπη και ιδίως η Ευρωζώνη» (πηγή).

Συμπερασματικά λοιπόν έχει ήδη ξεκινήσει η αποδόμηση της Γερμανίας ή, ακόμη καλύτερα, η αρχή του τέλους του 4ου Ράιχ – κάτι που δημιουργεί μεγάλες ελπίδες σε όλους εμάς τους Έλληνες που υποφέρουμε επί δέκα σχεδόν χρόνια από τη γερμανική μπότα, παρά το ότι η αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται πως θα κερδίσει τις εκλογές, είναι κάτι περισσότερο από φιλικά προσκείμενη στη Γερμανία. Η ανάδειξη νέων κομμάτων που είναι αντίθετα με τα μνημόνια και με τη γερμανική ηγεμονία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι άλλωστε δεδομένη – οπότε οι Γερμανοί και οι «Τσολάκογλου» φίλοι τους θα χάσουν το παιχνίδι.

από Βασίλης Βιλιάρδος

analyst