Όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε

Μανώλης Κοττάκης

Τι είναι αυτό που κάνει έναν κάτοικο της «μέσα» Αμερικής (ο οποίος ποτέ στη ζωή του δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει τη δημοκρατία στη χώρα του) να εγκαταλείπει την εργασία του, να επιβιβάζεται σε λεωφορείο, να φθάνει στην Ουάσιγκτον και, αγκαλιά με τη σημαία, να εισβάλει στο Καπιτώλιο και να τα κάνει γης μαδιάμ; Ο Τραμπ τον βάζει;

Ο ναζισμός τον ωθεί; Τι; Oμοίως: Τι είναι αυτό που κάνει μια συνταξιούχο του Δημοσίου, η οποία μια ζωή σέβεται τον νόμο και δεν έχει οδηγήσει ούτε ανάποδα σε μονόδρομο, να αψηφήσει την απαγόρευση, να μεταβεί σε ναό την ημέρα των Θεοφανίων, να προσκυνήσει και κατά την έξοδό της, στη θέα των τηλεοπτικών σταθμών, να προτάξει προκλητικά το μεσαίο δάχτυλο της χειρός, όπως οι αναρχικοί;

Ο Βελόπουλος φταίει; Ο Αρχιεπίσκοπος φταίει; Ή κάποιος άλλος, μήπως; Οι απαντήσεις που δίδουμε συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι υπεραπλουστευτικές. Το κυρίαρχο σύστημα, αντιγράφοντας τις πρακτικές των κομμουνιστών, κολλά ετικέτες (ακροδεξιοί, ναζί, ψεκασμένοι κ.λπ.). Ή επιρρίπτει την ευθύνη στον τελευταίο ηθικό αυτουργό -Τραμπ-, γιατί δεν θέλει να ομολογήσει στον εαυτό του ότι η ριζοσπαστικοποίηση συντηρητικών στρωμάτων της κοινωνίας είναι προϊόν μακράς διεργασίας και οι αληθινές αιτίες άλλες. Αυτοί που ωθούν το πλήθος να εισβάλει στο Καπιτώλιο ή στην παραλία Θεσσαλονίκης για να ρίξει αυτοβούλως τον σταυρό απλώς δίδουν την τελευταία «σπρωξιά» στους έτοιμους από καιρό. Και κατά τούτο ευθύνονται ασφαλώς. Η ριζοσπαστικοποίηση όμως δεν επωάζεται ούτε σε μία ημέρα ούτε σε μία τετραετία. Είναι μακρά.

Στις ΗΠΑ άρχισε πριν από τον Τραμπ – απλώς ο Τραμπ τής έδωσε ώθηση και άνοιξε έναν ασκό του Αιόλου ο οποίος θα τον πάρει μαζί του. Στην Ελλάδα άρχισε το 2001, με τη διαγραφή των ταυτοτήτων, και συνεχίζεται, παρά το γεγονός ότι τον «εμπρηστικό» Χριστόδουλο διαδέχθηκε ο μετριοπαθής Ιερώνυμος. Προκαθήμενος, ο οποίος εσχάτως εξαναγκάζεται από την Πολιτεία να συμπεριφέρεται «χριστοδουλικά». Τι συμβαίνει, λοιπόν; Μεταξύ της εντολής που δίνει κάποιος στον εγκέφαλό του να εισβάλει στο νομοθετικό σώμα και του «ντου» μεσολαβεί ένα ολόκληρο φιλμ αποθηκευμένο στον σκληρό δίσκο της μνήμης του. Το ίδιο συμβαίνει μεταξύ της εντολής για άσεμνες χειρονομίες και της πραγματοποίησής της. Στις ΗΠΑ συμβαίνουν καιρό δύο πράγματα. Το πρώτο, πριν από τον Τραμπ.

Πρόκειται για τον εμφύλιο οικονομικό πόλεμο εντός του συστήματος, ο οποίος έχει απλωθεί στην καρδιά του κράτους. Στο Πεντάγωνο, στο State Department, στη Δικαιοσύνη. Η Αμερική είναι εδώ και καιρό ένα δικέφαλο κράτος. Με κερκόπορτες. Που, όσο εξασθενεί, δίνει τη δυνατότητα στους κομμουνιστές που κατανίκησε στον Ψυχρό Πόλεμο να διεισδύουν στο έδαφός της και να την εκδικούνται. Καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, όμως, η ελίτ της, προσπερνώντας τις αποτυχίες της -ενδεικτικά, η Αραβική Άνοιξη οδήγησε στον τζιχαντιστικό αντιδυτικό χειμώνα-, συνέχισε να κυνηγά συμβόλαια έξω, εις βάρος της εθνικής-κοινωνικής συνοχής. Προϊόντος του χρόνου, η βαθιά Αμερική άρχισε να μη βλέπει τον εαυτό της στο κάδρο. Η ελίτ της τα οικονομούσε στην Απω Ανατολή, αδιαφορώντας για το αν έκλειναν εργοστάσια, αν ένα αξιοσέβαστο τμήμα του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.

Ο κανών είναι θεμελιώδης, αλλά το αναιδές κεφάλαιο των Δημοκρατικών τον υποτίμησε: Η δίκαιη διανομή του πλούτου είναι η ελάχιστη προϋπόθεση για την εθνική συνοχή, την οικονομική σταθερότητα, την πολιτική ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη. Οποιος θέλει να απολαμβάνει τα κέρδη του πρέπει να βοηθά και τον «παρακάτω». Να τον έχει στο παιχνίδι. Αντί αυτού, το σύστημα επέλεξε τη γνωστή συνταγή: την επιβολή. Η οποία όμως, ξαφνικά, άρχισε να μη δουλεύει. Η πιο πλούσια υποψήφια πρόεδρος των ΗΠΑ, η Χίλαρι Κλίντον, έχασε το 2016 από τον πλέον αντιπολιτικό, πλέον άξεστο, πλέον αντιτουριστικό αντίπαλο που μπορούσε να έχει. Τον «μοιραίο» Τραμπ.

Όσοι διαμαρτύρονται σήμερα για τον Τραμπ πρέπει να έχουν κάποτε το θάρρος να ομολογήσουν ότι αυτοί ήταν οι χορηγοί επικοινωνίας της νίκης του. Οταν «βουλώνεις» το σύστημα και συμπιέζεις το μήνυμα, τότε έρχεται μια ωραία πρωία που ανακαλύπτεις ότι τα κανάλια καταργούνται από την απευθείας συνεννόηση ενός υποψηφίου με τον λαό. Αλλά, φευ… Αντί κάποιοι να προβληματιστούν για το πώς έχασαν από τον άξεστο Τραμπ, συνέχισαν το ίδιο βιολί: επιβολή. Πριν φθάσει να μην αναγνωρίζει το αποτέλεσμα των εκλογών σήμερα ο Τραμπ, με αποτελέσματα ολέθρια για τη χώρα του, κάποιοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τη δική του νίκη το 2016. Όχι βεβαίως με τον ακραίο τρόπο που το κάνει ο ίδιος σήμερα, αλλά με τα ίδια αποτελέσματα.

Πριν ορκιστεί, διοργανώθηκε διαδήλωση εναντίον του στην Ουάσινγκτον. Αφού ορκίστηκε, διπλωμάτες του υπουργείου Εξωτερικών και των μυστικών υπηρεσιών επιχείρησαν να τον καθαιρέσουν. Ηταν όμηρος μέχρι τέλους. Θα δυσκολευτεί πολύ ο ιστορικός του μέλλοντος να εύρει ήρεμη περίοδο κατά την οποία να άσκησε τις εξουσίες του. Το αποτέλεσμα των εκλογών αμφισβητείτο από το βαθύ κράτος κάθε μέρα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό ότι έτσι βαθαίνει ο κοινωνικός διχασμός. Κατόπιν αυτών, ας μην απορούμε για το πώς, μετά τις εκλογές, ο πρόεδρος των ΗΠΑ συμπεριφέρεται τόσο ανεύθυνα εις βάρος της χώρας του. Είναι ο εμπρηστής, αλλά το προσάναμα υπάρχει καιρό και το τοποθέτησαν άλλοι γύρω από το Καπιτώλιο. Και οι δύο πλευρές βλάπτουν εξίσου τη Συρία.

Πάμε τώρα στα δικά μας, για να δούμε πώς προκύπτει το προτεταμένο δάχτυλο μιας πιστής. Η Εκκλησία της Ελλάδος είναι ένας κατεξοχήν συντηρητικός θεσμός. Επί Ιερωνύμου απείχε συστηματικώς από τον πολιτικό σχολιασμό, μέχρι παρεξηγήσεως (Μακεδονικό). Η Εκκλησία είναι παράγων κοινωνικής ειρήνης. Και γιατί στον καιρό των Μνημονίων με τα συσσίτιά της αδρανοποίησε τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησης εξαθλιωμένων, αλλά και γιατί μέσα στην πανδημία λειτουργεί ως καταφύγιο ασφαλείας για τις ψυχές, σε έναν κόσμο αβεβαιοτήτων. Οπως γράφει και ο πρόεδρος Κλίντον στα απομνημονεύματά του, «όταν τελειώνουν οι απαντήσεις που μας δίνει ο κόσμος εκτός, τότε αρχίζουμε και ψάχνουμε τις απαντήσεις στον κόσμο εντός». Ε, λοιπόν, αυτόν τον φυσικό σύμμαχο της Πολιτείας ορισμένοι κουφιοκεφαλάκηδες όχι μόνο κάνουν τα πάντα -με τη γνωστή συνταγή της επιβολής, βεβαίως- για να τον απομακρύνουν, αλλά δημιουργούν ασύλληπτες παρενέργειες, ανάλογες με της Αμερικής.

Όταν η Κεντροδεξιά πολεμά την Εκκλησία, υπάρχει μήπως αμφιβολία ότι στέλνει συστημένο τον κόσμο της στην Ακροδεξιά; Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε, λοιπόν: Τη νέα Ακροδεξιά στην πατρίδα μας οι σημιτικοί υπουργοί της Ν.Δ. τη χτίζουν. Όχι η Εκκλησία. Η νομοταγής Εκκλησία εξωθήθηκε από κάποιους να αψηφήσει κανόνα δικαίου. Και οι πιστοί της εξωθήθηκαν από τους ιδίους και από το καταπιεστικό μιντιακό σύστημα που τους στηρίζει να διαμαρτύρονται ασέμνως, με τρόπο που δεν έχουν ξανακάνει στη ζωή τους. Πριν όμως φθάσουν κάποιοι να κατηγορούν την Εκκλησία για παραβίαση κανόνα δικαίου, ας σκεφτούν πως παραβίασαν οι ίδιοι τούς κανόνες της δημοκρατίας και του επιτελικού κράτους τους.

Νομοθέτησαν κλειστούς ναούς χωρίς εισήγηση της επιτροπής λοιμωξιολόγων, χωρίς ενημέρωση της ηγεσίας του υπουργείου Θρησκευμάτων και χωρίς να υπάρξει προηγούμενη διαβούλευση με την Εκκλησία. Έξοχη νομοθέτηση κανόνα δικαίου! Αλήθεια, η συνέχεια, για την οποία πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια θα είναι, και μάλιστα σε μια επετειακή χρονιά, που χρειαζόμαστε απελπισμένα την ενότητα εν όψει Ελληνοτουρκικών, οικονομικής κρίσης και ασταθούς διεθνούς περιβάλλοντος;

Η συνέχιση του «τσαμπουκά» και η παροχή επιχειρημάτων για έναρξη διαλόγου για τον διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας; Αλήθεια, η συνέχεια ποια θα είναι; Η ντε φάκτο διάσπαση της κοινωνικής βάσης της Ν.Δ. και η δημιουργία νέας, διψήφιας Ακροδεξιάς, που θα σερφάρει στο αντιεμβολιαστικό κίνημα (άλλα λάθη εκεί) και το αντιεκκλησιαστικό κίνημα; Αυτό; Πού σας βρήκαμε, αλήθεια, ωρέ παλικάρια, για να μιλήσω με όρους 1821! Με τη συμπεριφορά που επιδεικνύουν κάποιοι, λοιπόν, η ακροδεξιά ριζοσπαστικοποίηση -πατριωτική κατ’ άλλους- θα έχει ονοματεπώνυμο όταν προκύψει. Και για να κλείσω όπως άρχισα:

Η κοινωνική διαμαρτυρία με ακραία χαρακτηριστικά και πρωταγωνιστές συντηρητικούς ανθρώπους, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ελλάδα ή αλλού γεννάται, όταν οι λαϊκές πλειονότητες δεν βλέπουν τον εαυτό τους στις λέξεις ή στις αποφάσεις των ηγετών τους. Τα πράγματα είναι οριακά πλέον. Παντού. Και, εντάξει ο Τραμπ, απαράδεκτος. Τη νωθρή και νυσταλέα εικόνα που έδωσε ο πρόεδρος Μπάιντεν (η δήθεν απάντηση του συστήματος) στο διάγγελμα που απηύθυνε την είδατε; Οπως λέει και ο Αρχιεπίσκοπος, «όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε».

Όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε | newsbreak