Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΙΔΕΑΛΙΣΜΟΥ (11)

Συνέχεια απο Πέμπτη 2 Μαίου 2013

του HENRI DE LYBAC

ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΣΤΟΝ ΧΙΤΛΕΡ.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΠΙΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΙ Ο ΙΩΑΚΕΙΜ ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ.

Οι απόγονοι του Ιωακείμ ντα Φιόρε, του Henri De Lubac.

Ο Μάρξ (1818-1883), δέν θα μπορούσε να ξεφύγει απο το μεγάλο κύμα ανανέωσης που παρέσυρε την φιλοσοφία και όλα τα πνεύματα της εποχής του, όπως και το μεγαλύτερο μέρος των σοσιαλιστικών σχολών, πρός την αγκαλιά του Ιωακείμ ντα Φιόρε.

Οπωσδήποτε ο Μαρξισμός είναι ένα πράγμα εντελώς διαφορετικό απο μία εκκοσμικευμένη μορφή του αρχαίου μεσσιανισμού, είτε Εβραϊκού, είτε Χριστιανικού. Τα θεμέλια της θεωρίας του, απο την στιγμή που καθορίστηκαν, θέλουν να παρουσιάζονται σαν καθαρά επιστημονικά και είναι υλιστικά και άθεα. Για τον Μαρξισμό, ο άνθρωπος επιβεβαιώνεται απευθείας ή μάλλον γεννιέται, αυτοδημιουργείται, μέσω της δουλειάς του. Χρειάστηκαν όμως προσπάθειες πολλών αιώνων για να φθάσει να το συνειδητοποιήσει, στην διανοητική elite του Μαρξισμού.

Η ιστορία της ανθρώπινης συνειδήσεως λοιπόν, μπορεί να γίνει κατανοητή σαν η ιστορία μίας α-συνειδήσεως ή μίας ψευδαισθήσεως η οποία αραιώνει σιγά-σιγά και φωτίζεται. Μ’αυτή την έννοια ο Εβραϊσμός και στη συνέχεια ο Χριστιανισμός, σηματοδότησαν δύο καθοριστικούς σταθμούς, αλλά επειδή τελικά ο δεύτερος νίκησε τον πρώτο, τουλάχιστον φαινομενικά, μπορούμε να τους εννοήσουμε σαν έναν μόνο. Ο Χέγκελ πίστεψε πώς σηματοδοτούσε τον τελευταίο σταθμό και πώς θεμελίωσε το βασίλειο του πνεύματος. Η αποστολή του βεβαίως δέν στάθηκε μάταιη, αλλά στην πραγματικότητα το καθοριστικό βασίλειο θα ξεκινήσει με τον Μαρξ.

Ο Μαρξ αναγνωρίζει το χρέος του πρός τους στοχαστές που προηγήθηκαν απ’αυτόν (τους προμαρξιστές), οι οποίοι εποχή μετά την εποχή, οικοδόμησαν τον ανθρώπινο κόσμο όπως είναι και πρός εκείνους οι οποίοι, τελευταίως αποφάσισαν να τον μεταμορφώσουν. Τους κατηγορεί όμως ταυτοχρόνως πώς σταμάτησαν πολυ νωρίς την εργασία τους, να θέσουν δηλαδή τις συνθήκες της τελευταίας εποχής - της εποχής του ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Στο απόγειο της διαλεκτικής των ο καθένας πίστεψε πώς γέννησε το «Αγιο Πνεύμα». Στην πραγματικότητα απεδείχθησαν οι μεγαλύτεροι συντηρητικοί. Μόνον ο Μάρξ λοιπόν, αντιστρέφοντας την διαλεκτική του Χέγκελ, θα φτάσει τον σκοπό. Αυτό που τον ξεχωρίζει απο το μάταιο κοπάδι των ουτοπιστών, δέν είναι η απόρριψη του να περιγράψει την οργάνωση και την λαμπρότητα της μελλοντικής κοινωνίας ή να δείξει ένα «πρόγραμμα». Είναι το γεγονός κυρίως, πώς αυτή η κοινωνία, της οποίας θέτουν τις έσχατες συνθήκες οι αναλύσεις του, δέν θα μπορούσε να είναι στην σκέψη του, μία επινόηση άχρονη ουσιαστικώς, δημιουργημένη απο κάποια ιδιοφυΐα, ούτε το φρούτο κάποιας ανυπόμονης επανάστασης, αλλά θα είναι το σημείο αφίξεως μίας μακράς ιστορίας, της οποίας πρέπει να προκαλέσουμε τήν γέννα, στόν καιρό της. Δέν θέλουμε νά  προλάβουμε δογματικά τον κόσμο, αλλά να βρούμε μόνον τον νέο κόσμο, μέσω της κριτικής του παλαιού!

Κράτησε την ιδέα του Χέγκελ, πώς όχι μόνον ο Χριστιανισμός προσέφερε σ’ αυτή την υπόθεση την ουσία του νέου κόσμου, αλλά συνεχίζει να παίζει τον σπουδαιότερο ρόλο με την εμβάθυνση του νοήματος του και με την κριτική ανάλυση όσων τον συνιστούν στην αλήθεια του, και στην ολοκλήρωση του. Η φιλοσοφία του Χέγκελ είναι ένας Χριστιανισμός κατά βάθος και η φιλοσοφία του Μάρξ ένας αντεστραμμένος Χεγκελιανισμός. Απέρριψε μέν την μυστικιστική λάσπη του Χριστιανισμού, αλλά κράτησε σαν Γερμανός προτεστάντης που θέλει να επιστρέψει στην πρώτη Εκκλησία, την κοινωνία και το κοινόβιο των πρώτων Χριστιανών.

Ο Raymond Aron, δέν είχε άδικο, όταν χαρακτήριζε τον Κομουνισμό «κοσμική θρησκεία». Ο Μαρξισμός είναι καθαρά ένας εκκοσμικευμένος Χριστιανισμός, μεταλλαγμένος στο αντίθετο του, και τέλος μετά τον Μάρξ, επαναϊεροποιημένος με μεγάλη ευκολία. Έγινε το επικρατέστερο δόγμα του μοντερνισμού.

Ο Ernst Benz είχε παρατηρήσει σχετικά με τον Oetinger, τον Καμπαλιστή, που επηρέασε απολύτως την Γερμανική φιλοσοφία, όπως ο Μιράντολα είχε επηρεάσει την Αναγέννηση: Εάν αφαιρέσουμε τα Χριστιανικά στοιχεία απο την εικόνα που κατασκευάζει ο Oetinger, της τέλειας κοινωνίας της χρυσής Εποχής, φαίνεται να εμφανίζεται η ιδανική κοινωνία του κομμουνισμού, που αποτελεί και την τελική μορφή της ιστορικής εξελίξεως. Ο π. Gaston Fessard επίσης επισημαίνει: «Ο Μαρξ, διάδοχος του Χέγκελ, επαναπρότεινε σε άθεη μορφή, τα τρία ουσιώδη δόγματα του Χριστιανισμού: Ενσάρκωση, προπατορικό αμάρτημα, Λύτρωση. Ο υλισμός του, φαινομενικά μόνον ιστορικός και διαλεκτικός, διατηρεί έναν «μυστικό χαρακτήρα». Ο Χριστιανισμός λοιπόν ακριβώς δίνει και καθορίζει το απολυτρωτικό χρέος τού προλεταριάτου και το εσχατολογικό τέλος τής πάλης των τάξεων. Η ΚΡΙΤΙΚΗ γίνεται μάζα και κατοικεί ανάμεσα μας και εμείς είμαστε οι μάρτυρες της δόξας της, της δόξας του Μονογενούς που εστάλη απο τον Πατέρα. Μπάουερ. Η ΚΡΙΤΙΚΗ εξισούται στους απογόνους του Χέγκελ με τον Θεό, αλλά ταπεινώνεται όμως, αποξενωνόμενη απο τον εαυτό της, υπηρετώντας την αστική κοινωνία.

Το κείμενο της επιστολής πρός Φιλλιπησίους 2, 6-11, του Απ. Παύλου, που χρησιμοποιήθηκε απο τον Χέγκελ για να σταθεροποιήσει την «αρχή της αρνητικότητος», χρησιμοποιείται επίσης και απο τον Μάρξ για να ασκήσει κριτική στον Χέγκελ και να οικειοποιηθεί την αλήθεια της απολύτου Γνώσεως.

«Ας επικρατή μεταξύ σας το ίδιο φρόνημα, το οποίο υπήρχε και στον Χριστό Ιησού, ο οποίος αν και είχε θεϊκή ύπαρξη, δέν θεώρησε το ότι ήτο ίσος πρός τον Θεό σαν κάτι πρός αρπαγμόν, αλλά εκένωσε τον εαυτό του λαβών μορφή δούλου, γενόμενος όμοιος προς τους ανθρώπους και, αφού κατά το σχήμα βρέθηκε ως άνθρωπος εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου σταυρικού. Δια τούτο και ο Θεός τον υπερύψωσε και του εχάρισε όνομα το ανώτερον απο κάθε άλλο όνομα, ώστε εις το όνομα του Ιησού να κάμψη κάθε γόνυ των επουρανίων και των επιγείων και των καταχθονίων, και κάθε γλώσσα να ομολογή ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν του Θεού Πατρός».

Αυτό το όνομα ο Μάρξ το βρήκε στο προλεταριάτο. Στην ράχη που ενώνει την φαινομενολογία του πνεύματος μέ τό τριμερές σύστημα της Εγκυκλοπαίδειας του Χέγκελ: Λογική, φύση, πνεύμα. Ο Μάρξ λοιπόν βρίσκει το απόσπασμα του Απ. Παύλου και αναφέρεται σ’ αυτό με απόλυτη σοβαρότητα. Η «κένωσις» του Χριστού, πρωτότυπο της Εγελιανής αρνήσεως, θα χρησιμεύσει εξίσου και στον Μαρξ, διά της μεσολαβήσεως της, σαν πρωτότυπο της Μαρξιστικής αρνήσεως, όχι σαν ανθρώπινο ιδανικό αλλά σαν ιδανικό ανθρωποκοινωνικό. Από εδώ ο Μάρξ αντλεί την μυθολογική του Έννοια του Προλεταριάτου, στο οποίο αποδίδει μία ιστορική αποστολή καί λυτρωτική ακριβώς. Αυτή είναι επίσης και η ερμηνευτική κλειδαρότρυπα του Μάρξ, ώς εν εσόπτρω εν αινίγματι, του μέλλοντος αιώνος. Αυτή είναι και η βάση της απομυθοποιήσεως που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί σύγχρονοι θεολόγοι, μαθητές του Μάρξ, και η πηγή τής κάθε ιδεολογίας που καταδυναστεύει έκτοτε τους διανοούμενους της Οικουμένης και τις εξουσίες στις οποίες λαμβάνουν μέρος. Αυτό εκθέτει με πάθος ο ίδιος ο Μάρξ στο τέλος του πρώτου τόμου της «Γερμανικής ιδεολογίας» στην κριτική που κάνει στον «Άγιο Μάξ» Στίρνερ, όπως τον αποκαλεί.

Ήταν πεποισμένος πώς είχε κατανοήσει, με την πραγματική του σημασία, τις εγελιανές έννοιες, οι οποίες είχαν παραμείνει μέχρι τότε αφηρημένες και ιδανικές. Έτσι δέν είναι μόνον Μεταχριστιανός (χρονικά) αλλά και Μετα Εγελιανός. Εδώ κατάντησε η παληά και ένδοξη Μεταφυσική, καθώς μεταλλάχθηκε σε ιστορία. ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Ο Νίτσε αποκαθήλωσε είδωλα τα οποία είχαν ήδη δεχθεί την δαιμονική αντιστροφή της Γερμανικής εκκοσμικεύσεως. Μόνον με τον Μάρξ λοιπόν, στην διαλεκτική του, ο Χριστιανισμός, είναι ταυτόχρονα απωθημένος και ολοκληρωμένος, ολοκληρωτικώς εγκαταλειμμένος διότι ολοκληρωτικώς ολοκληρωμένος.

Αυτή την διαλεκτική χρησιμοποίησε και ο Γιούνγκ στην ψυχολογία του Βάθους που ανακάλυψε, σε ατομικό όμως επίπεδο, προσθέτοντας στην απελευθέρωση και την ολοκλήρωση του ατόμου, την απόρριψη των Οικογενειακών δεσμών.

(Συνεχίζεται) 

Σχόλιο: Όπως γίνεται φανερό σιγά-σιγά, κανένας επίσκοπος δέν ορθοτομεί πλέον τον λόγο της Αληθείας.

Αμέθυστος.