Πηγή: Gianni Petrosillo
Η Δύση ανέκαθεν ένιωθε ανώτερη επειδή εφηύρε ή επανεφηύρε τη δημοκρατία και τη θρησκεία της ελευθερίας, και για αυτόν τον λόγο οικειοποιείται το δικαίωμα να εξάγει αυτές τις καθολικές αξίες, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι σχετικές και μερικές παντού, ακόμη και πυροδοτώντας εμφύλιους πολέμους ή βομβαρδίζοντας όσους τους αντιτίθενται. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν λαοί με χιλιετίες ιστορίας που δεν έχουν καμία ανάγκη από αυτές τις αξίες, οι οποίες είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από καθολικές, καθώς είναι αποτέλεσμα μιας στενής επανερμηνείας του πολιτισμού μας που προβλέπεται να επιτεθεί στον πλανήτη.
Σχεδόν τρομοκρατούμαστε όταν κάποιος απορρίπτει την ελευθερία και τη δημοκρατία ή εκείνο το πλήθος συχνά άχρηστων και περιττών δικαιωμάτων που εφευρίσκουμε για να πολλαπλασιάσουμε θέσεις και ρόλους, ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε αυτό, γιατί για έναν άλλο λαό, μια υψηλότερη αξία από την ελευθερία, η οποία συχνά συμπίπτει με την πιο ωμή ατομική αυθαιρεσία (ακόμα και με το πρόσχημα μιας θεωρίας), μπορεί να συνίσταται στην υπεροχή του συλλογικού με μια λιγότερο εγωιστική έννοια.
Όπως ακριβώς η δημοκρατία περιορίζεται στην τελετουργία μιας ψηφοφορίας στην οποία μπορούν να επιλεγούν μόνο όσοι περνούν από τη συστημική επιλογή, αλλού συμβαίνει μέσω μιας πιο ενεργής συμμετοχής που υπερβαίνει την εισαγωγή ενός κομματιού χαρτί στην κάλπη σε προκαθορισμένες ώρες.
Όπως ορθώς αναφέρει ο Dario Fabbri, η Δύση πιστεύει ότι είναι η κορύφωση του πολιτισμού και πιστεύει ότι έχει χαράξει την πορεία για όλη την ανθρωπότητα. Ωστόσο, η ανθρωπότητα δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα μόνο όραμα, και το έχει αποδείξει αυτό καθιστώντας την ολοένα και πιο αναίσθητη στην ελκυστικότητα του δυτικού μοντέλου, το οποίο πλέον αποτελεί μειονότητα στον κόσμο και το φοβόμαστε ολοένα και λιγότερο χάρη στην στρατιωτική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο άλλων κοινωνικών σχηματισμών που αναγεννώνται ή αναδύονται, μας προκαλούν και απορρίπτουν την αυτοπεποίθησή μας και τις οικουμενικές μας εμμονές.
Αυτό υπονοεί ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν νέες συγκρούσεις που θα ωθήσουν τη Δύση όλο και πιο πίσω, με μια προοδευτική αμφισβήτηση της υποτιθέμενης ανωτερότητάς της, ακόμη και όσον αφορά τις αξίες.
Πράγματι, ας το πούμε μια για πάντα: οι οικουμενικές αξίες δεν υπάρχουν. Οι αξίες είναι προϊόν, όσο σταθερές κι αν είναι, μερικών πεποιθήσεων μιας εποχής που δεν έχουν απόλυτη αξία και αλλάζουν με τις μετατοπίσεις στην ισορροπία δυνάμεων και την κοινωνική εξέλιξη. Απλώς δείτε πώς, όσο δεν είχαμε αντιπάλους στον κόσμο, μας κωφεύε η ιδέα της ειρήνης, η οποία σήμερα, ωστόσο, γίνεται λιγότερο στέρεα επειδή πρέπει για άλλη μια φορά να προετοιμαστούμε για πόλεμο.
Είναι ακόμη πιο αηδιαστικό, λοιπόν, όταν κάποιος πολιτικός που φαντάζεται τον εαυτό του ως αληθινό ηγέτη ανεβαίνει σε διάφορα στάδια και ισχυρίζεται αλαζονικά ότι η σημερινή αναμέτρηση είναι μεταξύ ημών, των καλών δημοκρατιών, και των άλλων, των κακών αυταρχισμών. Είναι πάντα ένας αυτοπροσδιορισμός και μια αυτοαξιολόγηση που δίνουμε στον εαυτό μας για να νιώσουμε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά η ιστορία δεν έχει πλευρά και δεν είναι καν δίκαιη. Η ιστορία είναι σύγκρουση, στην οποία ο νικητής έχει δίκιο, όχι η λογική (η οποία δεν υπάρχει), και ο ηττημένος έχει άδικο, τουλάχιστον μέχρι να προκύψουν ξανά οι ανισορροπίες, θέτοντας αναπόφευκτα τα πάντα υπό αμφισβήτηση.
Αυτή είναι μια από εκείνες τις γνώσεις που έχουν την ποιότητα της αλήθειας, επειδή δεν είναι η απόλυτη αλήθεια, αλλά μια επιβεβαίωση αυτού που συνέβαινε πάντα σε όλη την ιστορία. Με λίγα λόγια, η αλήθεια δεν άλλαξε ποτέ την άποψη της ιστορίας.
Επιπλέον, για να διατηρήσουμε την αξιοπιστία της αφήγησής μας ότι έχουμε δίκιο και ότι άλλοι διαταράσσουν αυτές τις ευαίσθητες ισορροπίες διατήρησης ενός είδους διεθνούς ηρεμίας και δικαιοσύνης, πρέπει πάντα να αποβάλλουμε τα δικά μας λάθη και να λέμε την ιστορία από την οπτική γωνία των εχθρών μας που αντιδρούν σε μια τέτοια επιθετικότητα από τον ελεύθερο κόσμο.
Αυτό συμβαίνει με τους Ρώσους, τους οποίους κατηγορούμε ότι εισέβαλαν στην Ουκρανία, σβήνοντας όλα όσα έχουμε καταφέρει στο άμεσο περιβάλλον τους και στην προηγούμενη σφαίρα επιρροής τους από την πτώση της ΕΣΣΔ. Αποκαλούμε αυτά τα συστήματα αυταρχικά ή δικτατορικά για λόγους προπαγάνδας και αυτονομιμοποίησης, αλλά λειτουργούν όλο και λιγότερο αποτελεσματικά, επειδή μια χώρα που αντιστέκεται και μάλιστα ανακτά τη δύναμή της έχει πολύ περισσότερα να συμβάλει στην πειστικότητα των πολιτών της από την κενή μας φλυαρία, πίσω από την οποία κρύβονται οι ολοένα και λιγότερο αποτελεσματικές βόμβες μας.
Ακόμα και στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, η πρωτοκαθεδρία μας διαβρώνεται, αλλά αρνούμενοι να το δεχτούμε αυτό, διαδίδουμε ψέματα στην κοινή μας γνώμη. Οι Ρώσοι, που πολεμούν ενάντια σε ολόκληρη τη Δύση, πόσο μάλλον την Ουκρανία, η οποία χωρίς το ΝΑΤΟ θα είχε ήδη εξαφανιστεί, θεωρούνταν τελειωμένοι και κακώς οπλισμένοι, κλέβοντας ακόμη και τσιπ από πλυντήρια ρούχων, αλλά τώρα ανακοινώνουν και δοκιμάζουν πυρηνικούς πυραύλους άγνωστους σε εμάς.
Γνωρίζουμε ακόμη λιγότερα για την Κίνα, εκτός από το ότι σταμάτησε να μας αντιγράφει, να μας εισβάλλει με τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας της, ενώ μόλις πριν από λίγα χρόνια παραπονιόμασταν για τα χαμηλού κόστους σαλόνια τους, τα οποία είχαν επιβαρύνει σοβαρά τον τομέα των ταπετσαρισμένων επίπλων μας.
Εν μέσω της διασταυρούμενης προπαγάνδας (κανένα σύστημα δεν είναι απρόσβλητο), είναι απαραίτητο να ερμηνεύσουμε τις πραγματικές τάσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η πάλη των αξιών είναι μόνο η επιφάνεια των προβλημάτων, η πιο ορατή αλλά η λιγότερο καθοριστική.
Όταν βλέπεις κάποιον πολιτικό απατεώνα να σου λέει ότι διακυβεύεται η επιβίωση της δημοκρατίας και της ελευθερίας, ξέρεις ότι είναι ένας ανόητος υπηρέτης. Διακυβεύεται η ηγεμονία της βίας και της εξουσίας, οι οποίες, αλλάζοντας, αλλοιώνουν ακόμη και εκείνες τις αρχές που θεωρούμε διαχρονικά καθιερωμένες.
Κανείς δεν κατέχει το δίκιο ή την αλήθεια, επειδή υπάρχουν πολλοί λόγοι και πολλές αλήθειες, αλλά μόνο μερικοί θα αναδυθούν και θα επιβληθούν με τη βία μέσω του αγώνα. Και όσοι πετύχουν θα παρουσιαστούν ως δίκαιοι και σωστοί, ενώ οι ηττημένοι θα αντιμετωπίζονται σαν τέρατα. Τουλάχιστον, αυτό έχει κάνει μέχρι στιγμής η Δύση μας, και δεν μπορούμε να αμφιβάλλουμε ότι θα αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο από τους μελλοντικούς ηγέτες, οι οποίοι, ωστόσο, πιστεύω ότι θα απολαύσουν μια μακρά περίοδο χάριτος πριν γίνουν εντελώς ηλίθιοι όπως εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου