Πηγή: Λίβια Ντι Βόνα
Εντάξει, διαβάζω ένα σωρό σχόλια από ανθρώπους που προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν ότι το πρόβλημα δεν είναι η προσωπική επιλογή των Kessler, αλλά μάλλον η παρουσίασή της ως η σωστή επιλογή, μια επιλογή ελευθερίας για όλους, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Μια επιλογή, επαναλαμβάνω, όπως πολλοί έχουν ήδη κάνει, που υπάρχει μόνο αν έχω μια έγκυρη εναλλακτική λύση. Διαφορετικά, επιβάλλεται. Και έτσι, ως συνήθως: «Τι σου αφαιρεί;» Είναι εύκολο να το πεις.
Έχεις εσωτερικεύσει μέχρι το βάθος την καπιταλιστική-ωφελιμιστική λογική σύμφωνα με την οποία, υπό ορισμένες συνθήκες (δηλαδή, ασθένεια, αδυναμία, γήρας, ψυχική ασθένεια - φτώχεια, όχι, γιατί αλλιώς μπορώ να αντέξω οικονομικά έναν ευτυχισμένο θάνατο - κ.λπ.), είμαι άχρηστος, αν όχι εντελώς βάρος για τους άλλους.
Η καταρρέουσα έννοια της κοινότητας, η κοντόφθαλμη υποβάθμιση της ζωής και της αξιοπρέπειας κάποιου σε εμπορεύσιμα «πράγματα» και, αντίστροφα, οι ψεύτικες ανοησίες της συμπερίληψης, του «να είσαι αυτό που θέλεις» (αλλά ποτέ αυτό που είσαι ήδη, αλλιώς είσαι βαρετός) σηματοδοτούν την πορεία προς την αυτοκαταστροφή.
Τι ειρήνη μεταξύ των λαών ζητάτε αν οι άνθρωποι δεν είναι πλέον άνθρωποι αλλά πράγματα;
Τότε γίνεται ακόμη και θεμιτό να σκοτώνετε χιλιάδες για να χτίσετε μια όμορφη Ριβιέρα, ίσως με βίλες χτισμένες με ασβέστη και αίμα.
Κατά τη γνώμη μου, το να νιώθει κανείς άνετα σε αυτούς τους άνομους καιρούς είναι ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι ταπείνωσης της νοημοσύνης του. Αν σας αρέσει, προχωρήστε, αλλά όχι εγώ.
Κατά τη γνώμη μου, το να νιώθει κανείς άνετα σε αυτούς τους άνομους καιρούς είναι ένα αδιαμφισβήτητο σημάδι ταπείνωσης της νοημοσύνης του. Αν σας αρέσει, προχωρήστε, αλλά όχι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου