ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το 2005 συνειδητοποιήσαμε γιά πρώτη φορά πώς στήν ακαδημία θεολογικών σπουδών Βόλου κάτι δέν πήγαινε καλά. Αρχίσαμε τίς παρεμβάσεις, δημιουργήσαμε αμέσως πολεμική ατμόσφαιρα, συγκρουσθήκαμε άμεσα πρόσωπο μέ πρόσωπο μέ όλους τούς πρωτεργάτες τού οικουμενισμού : τον επίσκοπο Δημητριάδος, τόν Καλαϊτζίδη, τόν Γιαγκάζογλου, τόν π.Ν.Λουδοβίκο, τόν Αγουρίδη, τόν Βασιλειάδη καί άλλους. Τήν επόμενη χρονιά αποφασίσαμε νά φανερώσουμε αυτά πού συνέβαιναν στήν ακαδημία τού Βόλου. Σήμερα τά γνωρίζουν πλέον όλοι. Ο Σταύρος Νικολαΐδης κατέγραψε ένα χρονικό τών παρεμβάσεών μας στήν Ακαδημία εναντίον τού οικουμενισμού ο οποίος είχε ήδη φανερωθεί μέ κυρίαρχο θράσος.

Εισαγωγή

Η Εκκλησία δεν διαμορφώνει Έλληνες. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της! Αυτή υπήρξε όμως η σύγχρονη διαστρέβλωση της Εκκλησίας: H Εκκλησία να φτιάχνει πατριώτες! Τα σχολεία μας τότε τί διαμορφώνουν; Είναι απλώς επικίνδυνα! Στο βασανισμένο μυαλό των Αρχόντων της Εκκλησίας, τα σχολεία είναι ένα είδος “κρυφού σχολειού”, που κάτω από τη μύτη του κλήρου φτιάχνουν ανθρώπους ικανούς να ζήσουν στον κόσμο! Χριστιανούς όμως τότε ποιος φτιάχνει; ΚΑΝΕΙΣ! Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν.

Οι Έλληνες που έχουν διαμορφωθεί από την Εκκλησία, βρίσκονται όλοι τους διορισμένοι στο Δημόσιο ή στη Διοίκηση αυτής της ίδιας της Εκκλησίας! Οι φυσικοί Έλληνες, που έχουν ξεφύγει από το δόκανο του σύγχρονου κλήρου, βρίσκονται παντού στον κόσμο και υπάρχουν σαν Έλληνες, με την ιδιαιτερότητα και ποιότητα του Έλληνος. Πράγματα απαραίτητα, εξάλλου, στον κόσμο και στην ιστορία! Γι’ αυτόν τον λόγο σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες, και ελάχιστοι Χριστιανοί! Υπάρχουν αντιθέτως ιδεολόγοι εθνικιστές, που ζουν μέσα στους χριστιανικούς ναούς, και τους οποίους οφείλουμε να εκδιώξουμε αμέσως, με το μαστίγιο• και ιδεολόγοι Χριστιανοί, οι οποίοι κρύβονται στις κατακόμβες του κράτους, βυθίζοντας στη δυστυχία τη σύγχρονη Ελλάδα. Και όμως αυτή η τρομερή ασθένεια δεν τέλειωσε• διαιωνίζεται και μεταλλάσσεται!

Εμφανίστηκαν τώρα στην Εκκλησία Μεταμοντέρνοι Χριστιανοί, οι οποίοι θέλουν να διαμορφώσουν Δυτικούς ανθρώπους. Με την ίδια διαστρεβλωμένη ευκολία που ακρωτηρίαζαν τους δυνάμει Χριστιανούς, για να τους φτιάξουν Έλληνες, θέλουν τώρα να φτιάχνουν πολιτισμένους Δυτικοευρωπαίους. Και προς τον σκοπό αυτόν διορθώνουν ακόμη και τη θεολογία της Εκκλησίας και όπου δεν τους ταιριάζει, απλώς την εγκαταλείπουν.

Κατηγορούν τους παλιούς “Γενίτσαρους” για εθνικισμό και προχωρούν στον εκπολιτισμό, εκπαιδεύοντας πλέον υποκείμενα! Το καινούργιο ένδυμα είναι τόσο ύπουλο και καταστροφικό, μπορεί και περιλαμβάνει τόσα διδακτορικά, που θα επιβιώσει μέσα στην Εκκλησία για αιώνες δυστυχίας.

Μια τέτοια σχολή διάπλασης υποκειμένων λειτουργεί από χρόνια και στον Βόλο, ονομάζεται “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών” και είναι πλέον εντέχνως ενταγμένη στη μετάλλαξη της εκκλησιαστικής παραδόσεως, με όχημα τον οικουμενισμό. Μετάλλαξη η οποία θα επιτρέψει στην Εκκλησία να συνεχίσει να φτιάχνει πολίτες και όχι Χριστιανούς.

Σήμερα οι πολίτες στηρίζονται στις σχέσεις, στο υποκείμενο και στη διυποκειμενικότητα. Η Εκκλησία δηλώνει λοιπόν και πάλι παρούσα. Και με τον Χριστιανισμό ποιος θα ασχοληθεί; Πώς θα διαμορφωθούν οι Χριστιανοί; Αυτομάτως! Προσβλέποντας στα έσχατα!

Με αυτά τα ανήκουστα πράγματα ήρθαμε σε επαφή στην “Ακαδημία” του Βόλου και αποφασίσαμε να καταγράψουμε τις αντιδράσεις μας. Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας είναι το ιστορικό αυτής της απίστευτης εμπειρίας, η οποία είναι κοινή σε όλους τους Έλληνες αυτή τη στιγμή.

Έτος 2007. Στην επονομαζόμενη “Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών” της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος αρχίζει ο ετήσιος κύκλος διαλέξεων, που γι’ αυτή τη χρονιά έχει τίτλο: “Ορθοδοξία και Ισλάμ”. Προσκαλούνται εκλεκτοί ομιλητές, μεταξύ των οποίων και καθηγητής του Πανεπιστημίου του Waterloo του Καναδά, ο οποίος στο ερώτημα: “Πιστεύετε πως ο θεός των χριστιανών και ο θεός των μουσουλμάνων είναι ο ίδιος θεός;”, αφού το σκέφτεται λίγο, μεταμορφώνει την Ακαδημία στο Βατερλό της θεολογίας: “Ναι, είναι ο ίδιος θεός, που τη μια φορά ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Ιησού, και την άλλη ως βιβλίο, το Κοράνι”!

Βεβαίως, ο “διάλογος” είναι ανοιχτός, ακόμα κι’ αν σ’ ένα αμφιταλαντευόμενο κοινό δημιουργείται η απόλυτη σύγχυση. Έλεγαν όμως οι αρχαίοι μας πρόγονοι, που για πρώτη φορά πραγματοποίησαν (ανακάλυψαν) τον διάλογο, πως διάλογος τελείται μόνο μεταξύ ανθρώπων που αναζητούν από κοινού την αλήθεια. Ψιλά γράμματα, θα πείτε, για τις μέρες μας!

Μετά την προειδοποίηση του κ. Σαχά, του εν λόγω καθηγητού, έφτασε και ο κυκλώνας του οικουμενισμού στο προσκήνιο. Ήρθε πρώτα στα χέρια μας μια συνέντευξη του μητροπολίτη Περγάμου, Ιωάννη Ζηζιούλα, εκπροσώπου του Πατριαρχείου της Κων/πολης, στην ιταλική εφημερίδα “La Republica”. Και εκεί διαβάσαμε με έκπληξη, αδαείς και μισοκοιμισμένοι και μεις μέχρι τότε, ότι η ορθόδοξη Εκκλησία είναι πανέτοιμη να αναγνωρίσει επιτέλους το πρωτείο του Πάπα, αρκεί να τηρηθούν κάποιες “προϋποθέσεις”. Η συνέντευξη αυτή είχε ως εξής:

Η πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου

«Την επιστολή – πρόσκληση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον Πάπα για συνάντηση στη Ραβέννα, επέδωσε στο Βατικανό ο επίσκοπος Περγάμου κ. Ιωάννης. Ο επίσκοπος παραχώρησε μια συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα “Ρεπούμπλικα”, την οποία μετέδωσε το ΑΠΕ την 16η Απριλίου και έχει ως τίτλο: “Η δική μας είναι η Οικουμενική Εκκλησία”

Ερώτηση: Αυτό είναι πρωτάκουστο. Σημαίνει, μήπως, ένα ποιοτικό άλμα προς επιτάχυνση του διαλόγου;

Απάντηση: Αυτή η συνάντηση είναι σημαντική. Στη Ραβέννα, όπως στο Βελιγράδι, που το περασμένο φθινόπωρο, μετά από μια μακρά παύση, ξαναρχίσαμε τον διάλογο, είναι παρούσες όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, μαζί με την Καθολική. Μεταξύ μας έχουμε την ίδια πίστη και την ίδια παράδοση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι το πρωτείο του επισκόπου της Ρώμης, δηλαδή τον παπικό ρόλο.

Ερώτηση: Αυτή ήταν η ιδέα του Ιωάννη–Παύλου του Β΄. Μέχρι ποιού σημείου είναι διατεθειμένοι να φτάσουν οι Ορθόδοξοι;

Απάντηση: Για ορισμένους είναι ένα πρόβλημα άλυτο. Εγώ, αντιθέτως, υποστηρίζω ότι μπορεί να βρεθεί μια λύση. Αρκεί να προσδιορίσουμε αρκούντως τη θέση του επισκόπου της Ρώμης στη δομή της Οικουμενικής Εκκλησίας. Οι Ορθόδοξοι είναι έτοιμοι να δεχτούν την ιδέα ενός οικουμενικού πρωτείου και, σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαίας Εκκλησίας, ο επίσκοπος της Ρώμης είναι ο πρώτος.

Ερώτηση: Πού βρίσκεται το εμπόδιο;

Απάντηση: Η διαφωνία εκδηλώνεται σε σχέση με ένα θεμελιώδες πρόβλημα: Μπορεί ο επίσκοπος της Ρώμης να παρεμβαίνει στις τοπικές Εκκλησίες;

Ερώτηση: Είναι, λοιπόν, θέμα δικαιοδοσίας. Εσείς ποιαν απάντηση δίνετε;

Απάντηση: Δεν μπορούν να υπάρξουν παρεμβάσεις, χωρίς απόφαση που να λαμβάνεται από κοινού με τους άλλους επισκόπους. Με δυο λόγια, ο επίσκοπος της Ρώμης οφείλει να δρα μαζί με τη Σύνοδο.

Ερώτηση: Ο Ποντίφικας, λοιπόν, όχι πλέον ως απόλυτος άρχων, αλλά σε συνεννόηση με ένα αντιπροσωπευτικό επισκοπικό όργανο;

Απάντηση: Ακριβώς. Είναι ένα οικουμενικό πρωτείο, που δρα πάντα από κοινού με τη Σύνοδο.

Ερώτηση: Στη συνάντηση του Βελιγραδίου, το παρελθόν έτος, υπήρξαν προβλήματα με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τί ακριβώς γίνεται;

Απάντηση: Φοβούμαι πως στη Μόσχα δεν είναι έτοιμοι να δεχτούν ένα οικουμενικό πρωτείο του επισκόπου της Ρώμης. Εξάλλου, δεν θέλουν να αναγνωρίσουν ούτε το πρωτείο του Οικουμενικού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Κατ’ αυτούς, δεν χρειάζεται πρωτείο. Αλλά στο Βελιγράδι όλες οι άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες εψήφισαν ότι η έδρα της Κωνσταντινουπόλεως εκφράζει την ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων.»

Καταλάβαμε ότι τα πράγματα είναι προχωρημένα, και ότι στην επικείμενη (τότε) συνάντηση της Ραβέννας, τον Οκτώβριο του 2007, είναι όλα πια έτοιμα, για να πέσουν και οι … υπογραφές. Φυσικά, παντελώς ερήμην του λαού, και εννοούμε τον λαό του Θεού, όσος τέλος πάντων ακόμη απέμεινε εν εγρηγόρσει, αλλά ακόμη και ερήμην των ιερέων, οι οποίοι δυστυχώς εξαρτώνται οικονομικά από τους επισκόπους, λόγω μισθολογίου και όχι για λόγους πνευματικούς. Αρχίσαμε λοιπόν να παρακολουθούμε τα πράγματα από πιο κοντά και βρισκόμασταν από (οδυνηρή) έκπληξη σε έκπληξη.

Συνεχίζεται

Αμέθυστος