Απομαγνητοφωνημένη ομιλία
του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,
από την ιστοσελίδα floga.gr,
επάνω στο χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, κεφάλαιο 17ο, στίχοι 12 έως
19, στα πλαίσια της ερμηνείας που έγινε στο κήρυγμα της Κυριακής
16-1-2005..
Ο ακροατής της πολύ γνωστής περικοπής που ακούσαμε
πριν από λίγο, αν δεν προσεγγίσει λίγο βαθύτερα την ερμηνευτική και τις
βαθιές τομές του κειμένου αυτού, πιθανότατα να σκεφτεί ανάποδα και να
νομίζει που ο Χριστός απαιτούσε ένα ευχαριστώ για να ικανοποιήσει
κάποιο, φυσικά ανύπαρκτο, εγωιστικό στοιχείο Του. Και όμως το κείμενο,
όπως συμβαίνει σε όλα τα κείμενα της Γραφής, όσον αφορά τη σχέση του
ανθρώπου με τον Θεό, έχει τη δική του μοναδική πρόταση για τη
θεραπευτική του ανθρώπου, αυτό το πολύ σπουδαίο στοιχείο της υπάρξεώς
μας μες στην Εκκλησία. Και περιγράφει αυτόν τον δρόμο της θεραπευτικής
σ᾿ αυτήν την περίπτωση, μ᾿ αδρούς και συγκεκριμένους τρόπους.
Κοιτάξτε, πάντοτε η ζωή μας είναι γεμάτη από
πόνους, από δυσκολίες και πολλές φορές αναγκαζόμαστε να στραφούμε προς
τα έξω για να βρούμε βοήθεια. Αν είμαστε κλεισμένοι στον εαυτό μας, αυτό
είναι μια κατάσταση δαιμονιώδης και κολασμένη. Αλλά τουλάχιστον ένας
λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος, στρέφεται προς τα έξω.
Αυτό είναι ένα πρώτο βήμα, ένα άνοιγμα, που μπορεί
να οδηγήσει στη θεραπευτική, αλλά μπορεί και να μην οδηγήσει στη
θεραπευτική. Το άνοιγμα είναι απαραίτητο σαν ένα πρώτο αφετηριακό
στοιχείο. Στην περίπτωση αυτή, αυτοί οι λεπροί είχαν το άνοιγμα, αυτό το
πρώτο στοιχείο. Κι αρχίζει ο Χριστός από εκεί και μετά, να καθοδηγεί τη
θεραπευτική με τον δικό Του τρόπο. Βλέπετε, αμέσως μετά από αυτήν την
συνάντηση, τους λέει χωρίς καν να τους αγγίξει, να τους πει κάτι άλλο,
να πάνε στους ιερείς και να επιδείξουν τον εαυτό τους. Στον δρόμο
γίνονται καλά. Αυτή η πρόταση του Χριστού είναι το δεύτερο στάδιο της
θεραπευτικής, όπου είναι η θεραπεία της προαιρέσεως, έτσι λένε οι
Πατέρες. Πρέπει να θέλουμε και αυτό το "θέλω" ξέρουμε που θεραπεύεται
μονάχα με τη στροφή προς τον Θεό. Πολλά "θέλω" έχουμε, πολλές απαιτήσεις
έχουμε, πάρα πολλές ανάγκες έχουμε, παντού τις εκφράζουμε, αλλά αν αυτό
δεν περάσει μέσα από τη στροφή της προαιρέσεως προς τον Θεό,
παραμένουμε απλώς άνθρωποι που και ικανοποιούμε πολλές φορές τις ανάγκες
μας και είμαστε ανικανοποίητοι και δεν τις ικανοποιούμε και
γκρινιάζουμε.
Έτσι λοιπόν ο Χριστός αξιοποιώντας το άνοιγμά τους,
το στοιχειώδες, επειδή θέλουν, κάνει αυτή τη θεραπευτική της
προαιρέσεως. Τους στρέφει προς τους ιερείς, προς τον ναό. Όπου πια, ό,τι
και να ᾿χουμε, ό,τι και δεν έχουμε, ό,τι και να απαιτούμε, ό,τι και δεν
απαιτούμε, αυτό μπορεί να θεραπευτεί, μόνο αν στρέψουμε το θέλημά μας
στον Θεό. Ούτε όμως αυτό αρκεί σε αυτήν την περικοπή και πραγματικά
είναι ολοκληρωμένη αυτή η θεραπευτική, γιατί μετά από εκεί, ακολουθεί η
πιο συγκλονιστική συνέχεια.
Ο ένας από αυτούς γυρνάει πίσω. Αυτό, το θέμα της
επιστροφής του λέγεται από τους Πατέρες αναγωγική επιστροφή. Δηλαδή,
έγιναν καλά, τέλειωσε η ιστορία εκεί και όμως δεν τέλειωσε. Είμαστε
ακόμη στο δεύτερο στάδιο, το ότι έγιναν καλά δεν λέει τίποτε. Το ότι
στράφηκαν στον Θεό και αυτό τελικά δεν λέει τίποτα, αν δεν υπάρχει αυτό
που λέμε αναγωγική επιστροφή, δηλαδή η κίνηση που κάνει ο ένας είναι
περιττή· αφού έγινε καλά, αφού πήγε και στο ναό και τέλειωσε η ιστορία
και όμως δεν τέλειωσε.
Υπάρχει πια μια αξιοποίηση του χρόνου, με έναν κατά
τα μέτρα του κόσμου, χαμένο τρόπο. Γιατί να γυρίσει πίσω; Αυτό είναι
μια αναγωγική επιστροφή. Τώρα μπαίνει βαθύτερα στα πράγματα. Ότι έγινε
μια βαθιά αλλαγή επάνω του, ο Θεός ανταποκρίθηκε στο αίτημά του. Και εδώ
πια ολόκληρος ο άνθρωπος, πέρα από το αίτημα που ικανοποιήθηκε, γίνεται
ολόκληρος μια στροφή προς τον Θεό. Δεν αρκεί η ικανοποίηση του
αιτήματος και να σταματήσουμε εκεί. Το αίτημα έγινε καλά και όμως
στρεφόμαστε αναγωγικά προς τον Θεό ολόκληροι. Και γι᾽ αυτό υπάρχει το
τέλος, που είναι η ευχαριστιακή στάση, η ευχαριστιακή θεραπεία, που
επιστρέφει ο λεπρός, αν είδατε το κείμενο λεπτομερώς, περιγράφει
σημεία-σημεία, λέει, το πρόσωπό του στρέφει. Γονατίζει κάτω, φωνάζει με
πολύ δυνατή φωνή, ευχαριστώντας τον Χριστό, δίνει όλο του το είναι και
αυτό είναι η ευχαριστιακή θεραπεία, που πια πέρα από αυτό που έγινε ή
και δεν έγινε, επειδή γιατρεύτηκε η προαίρεσή του και αρχίζει και
κινείται αλλιώς. Κινείται ολόκληρος προς τον Θεό, θεραπεύεται ολόκληρος,
όχι μόνο πια η αρρώστια του, η λέπρα του, θεραπεύεται ολόκληρος. Πολλοί
λεπροί μπορεί να γίνουν καλά, αλλά το θαύμα δεν αρκεί, αν δεν υπάρχει
πολύ βαθιά θεραπευτική της θεραπείας της προαιρέσεως και αυτής της
ευχαριστιακής θεραπείας. Όπου ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο "ευχαριστώ".
Και πια αυτό το "ευχαριστώ" είναι γεμάτος από τη Χάρη του Θεού. Δεν
είναι ευχαριστώ που απαιτείται για να ικανοποιηθεί ένας εγωισμός
κάποιου, επειδή έτσι το θέλει, επειδή έκανε καλά, ο Χριστός δεν το έχει
αυτό το πράγμα. Αλλά ο Χριστός χαίρεται με την επιστροφή της θεραπείας
ολόκληρου του δικού μας του εαυτού, που μπαίνει μέσα στη Χάρη του Θεού
και είμαστε οι ευχαριστούντες άνθρωποι. Αυτή είναι η ευχαριστιακή
θεραπευτική. Και ο άνθρωπος πια, έστω αν ικανοποιήθηκε ή δεν
ικανοποιήθηκε το αίτημά του, τότε γιατρεύει την προαίρεσή του, την
στρέφει στον Θεό. Και ότι γίνεται ολόκληρος μία ευχαριστία, έχει
ολόκληρος ένα φωτισμό μέσα του με τη Χάρη του Θεού, είναι ο θεραπευμένος
άνθρωπος. Στον χώρο της Εκκλησίας, η θεραπεία έχει μέσα αυτόν τον
φωτισμό, που είναι ο άνθρωπος της Χάρης του Θεού, που είναι γεμάτος από
τη Χάρη. Στρέφει ολόκληρό του το είναι, τα γόνατα, το πρόσωπό του, τον
νου του, τη σκέψη στον Θεό. Και έρχεται η οριστική θεραπεία. Έτσι λοιπόν
και αν ακόμη μας γίνει το θαύμα και αν ακόμη δεν μας γίνει, σημασία
έχει η συνέχεια, που είναι αυτή η στάση η ευχαριστιακή και η
θεραπευτική.
Έτσι το κείμενο, απ᾿ ό,τι βλέπετε, έχει άλλες
προοπτικές μέσα του και πραγματικά προτείνει, με έναν καταπληκτικό
τρόπο, τη δική μας στάση μπρος στη ζωή, που πολλές φορές ανάλογα με τα
μέτρα της ικανοποιήσεως των αιτημάτων μας ή όχι, παλινδρομεί η ζωή μας, ή
γίνεται χαρούμενη για λίγο, ή γίνεται λυπημένη πολύ, πολλές φορές για
πάντα. Η στάση μας είναι αυτή λοιπόν. Θεραπεία της προαιρέσεως, η
αναγωγική επιστροφή και στο τέλος αυτό το πολύ σπουδαίο στοιχείο, αυτός ο
φωτισμός, αυτή η ευχαριστιακή θεραπευτική, που την έχει η Εκκλησία μας
με ένα μοναδικό τρόπο και μας το προτείνει και όσοι αυτό δεν το ζήσουμε,
δεν το καλλιεργήσουμε πάνω μας, ακόμη και ζώντες μέσα στην Εκκλησία,
μέσα στον χώρο του ναού, όπως ήταν οι λεπροί, παραμένουμε βαθιά
αθεράπευτοι.
Τό είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου