Ο όσιος και θαυματουργός πατέρας μας Αναστάσιος ο Σιναΐτης μάς διηγήθηκε μία θαυμαστή και παράδοξη διήγηση λέγοντας τα εξής:
«Κάποτε που βρέθηκα στη Λαοδίκεια της Συρίας, κοντά στο όρος του Λιβάνου, απέναντι των Γαυθισών, άκουσα από τους εκεί γέροντες ένα αξιομνημόνευτο γεγονός.
»Υπήρχε, λέει, εκεί κάποιος πρεσβύτερος που ζούσε μέχρι πριν δύο χρόνια. Μια νύχτα πήγε σ’ αυτόν ένας άνθρωπος και του ζητούσε με πολλή βιασύνη να σηκωθεί να βαπτίσει το παιδί του που ήταν βρέφος και κινδύνευε από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει.
»Σηκώθηκε λοιπόν από το κρεβάτι του ο πρεσβύτερος και άρχισε αμέσως να λέει την ακολουθία του βαπτίσματος. Καθώς όμως ετοίμαζαν το νερό και το άγιο έλαιο και ενώ ο πρεσβύτερος συνέχιζε την ακολουθία, το παιδί πέθανε αβάπτιστο.
Πήρε τότε ο πρεσβύτερος το παιδί, το έβαλε μπροστά στο βαπτιστήριο και είπε: “Σε σένα, τον σύνδουλό μου άγγελο, λέω, μ’ εκείνη την εξουσία που έδωσε ο Χριστός σ’ εμάς τους ιερείς να δένουμε και να λύνουμε στον ουρανό και στη γη (πρβλ. Ματθ. 18, 18)· δώσε την ψυχή αυτού του παιδιού πίσω στο σώμα του μέχρι να βαπτιστεί, διότι δεν στάλθηκες για να το πάρεις αβάπτιστο. Διότι ξέρει ο Κύριός σου, που είναι και δικός μου Κύριος, ότι δεν αμέλησα, αλλά μόλις ξύπνησα αμέσως άρχισα την ακολουθία του βαπτίσματος”. Με τα λόγια αυτά του πρεσβυτέρου προς τον άγγελο αναστήθηκε το παιδί, το βάπτισαν και αμέσως κοιμήθηκε εν Κυρίω.
»Όταν εγώ το άκουσα αυτό, θεώρησα δίκαιο να μην το αποσιωπήσω, αλλά να το γράψω για τη δόξα και την τιμή του μεγάλου Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού και για την ωφέλεια των ακροατών.
»Κανείς λοιπόν να μην κρίνει ιερέα του Θεού, ακόμη και αν τον δει να πέφτει σε κάποιο σφάλμα. Διότι, αν ο λόγος και ο δεσμός του ιερέα ισχύει για τους αγγέλους, πόσο περισσότερο ισχύει για τους ανθρώπους;».
ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ
[«Άγνωστες σελίδες του Γεροντικού»,
μέρος Α΄, κεφ. 11ο, σελ. 58–61,
μετάφραση–επιμέλεια:
Δημ. Χρισταφακόπουλος,
εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου