ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΑΖΙ ΜΑΣ Ο ΘΕΟΣ . ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΣΟΥ. ΙΔΟΥ ΔΟΥΛΗ ΚΥΡΙΟΥ. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΧΕΣΗ.
Αμέθυστος
4 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Τοτε γιατι ειπε εσεις ειστε φιλοι μου..;ή οπως λεει και ο Ι.Χρυσοστομος:εγω αδερφος,αδερφη,συζυγος,πατερας κ.α αυτα δεν προυποθετουν σχεση;συμφωνω σε αυτο που λες αλλα πολλοι αγιοι χρησιμοποιησαν πως να το πω,αυτον τον ορισμο..ιδου τι μας λεει και ο π.Κονανος:). Έχω σχέση με το Θεό θα πει του λέω, και μου απαντά. Λέει ναι, λέει όχι, λέει περίμενε. Του θυμώνω, του ξαναχτυπώ την πόρτα. Περιμένω, νευριάζω, αγανακτώ. Έρχεται κάτι καλό και χαίρομαι. Γίνεται κάτι στραβό και απελπίζομαι. Σχέση. Αυτό θα πει σχέση. Τίποτε σίγουρο. Όλα ρευστά, όλα καινούργια και φρέσκα κι απρόβλεπτα. Ο καθένας μας έχει τη δική του πορεία. Το θέμα είναι να μπορέσω να εμπιστευτώ το Χριστό. Μα πώς να το κάνω, Κύριε, με τόσες φοβίες που έχω. Φοβάμαι να πιστέψω τους ανθρώπους, με τρομάζει η γνώμη του κόσμου, η ζωή με τις προκλήσεις της. Φοβάμαι κι Εσένα, Κύριε. Δεν πιστεύω εύκολα στην αγάπη Σου. Εννοώ στην πράξη. Γι' αυτό, Χριστέ, λέγε μου πιο συχνά να μη φοβάμαι, και να πιστεύω. Και βασικά, πως μ' αγαπάς!!!
Τα πονηρά πνεύματα, βέβαια, μας υποκινούν στο κακό, αλλά δεν μας εξαναγκάζουν και να το πράξουμε. Αν μπορούσαν να μας εξαναγκάσουν, τότε δεν θα υπήρχε άνθρωπος που να μην αμάρτανε με κάθε είδους αμαρτία. Αλλά, όπως αυτά έχουν τη δυνατότητα να μας βάζουν σε πειρασμούς, έτσι κι εμείς έχουμε τη δύναμη και την ελευθερία να μην τα δεχόμαστε. Είναι, λοιπόν, απόλυτα σίγουρο ότι οι δαίμονες δεν έχουν καμιά δύναμη πάνω μας, παρά μόνο όταν τους παραδώσουμε το θέλημά μας. Αββάς Κασσιανός
'Ανέβηκε' πολύ ο άνθρωπος με το 'πρόσωπο'... Ανέβηκε οντολογικά, από μόνος του! Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό, δεν ήταν ποτέ έτσι οι πραγματικοί άνθρωποι... ¨Πέφτω και φιλώ τα ποδάρια του Χριστού", έλεγε ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης... Και ο Δαυίδ: "Εισάκουσόν μου, Κύριε, εν τη δικαιοσύνη σου, και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζων"... Είναι φίλος και αδελφός και αδελφή σ' αυτούς που Τον αγαπούν εξ όλης καρδίας, και παρηγορείται και ευφραίνεται η καρδιά του δούλου... Όμως οι σύγχρονοι ομιλητές ξεκινούν από άλλα 'δεδομένα', και θα ξεχάσουμε σιγά-σιγά αυτό που μας παρέδωσαν οι άγιοι: "Μέγας εί, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου"... Κυριαρχεί πλέον μια εντελώς περίεργη 'ανθρωπολογία'...
4 σχόλια:
Τοτε γιατι ειπε εσεις ειστε φιλοι μου..;ή οπως λεει και ο Ι.Χρυσοστομος:εγω αδερφος,αδερφη,συζυγος,πατερας κ.α αυτα δεν προυποθετουν σχεση;συμφωνω σε αυτο που λες αλλα πολλοι αγιοι χρησιμοποιησαν πως να το πω,αυτον τον ορισμο..ιδου τι μας λεει και ο π.Κονανος:).
Έχω σχέση με το Θεό θα πει του λέω,
και μου απαντά.
Λέει ναι,
λέει όχι,
λέει περίμενε.
Του θυμώνω, του ξαναχτυπώ την πόρτα.
Περιμένω, νευριάζω, αγανακτώ.
Έρχεται κάτι καλό και χαίρομαι.
Γίνεται κάτι στραβό και απελπίζομαι.
Σχέση.
Αυτό θα πει σχέση. Τίποτε σίγουρο.
Όλα ρευστά, όλα καινούργια και φρέσκα κι απρόβλεπτα.
Ο καθένας μας έχει τη δική του πορεία.
Το θέμα είναι να μπορέσω να εμπιστευτώ το Χριστό.
Μα πώς να το κάνω, Κύριε, με τόσες φοβίες που έχω.
Φοβάμαι να πιστέψω τους ανθρώπους,
με τρομάζει η γνώμη του κόσμου,
η ζωή με τις προκλήσεις της.
Φοβάμαι κι Εσένα, Κύριε.
Δεν πιστεύω εύκολα στην αγάπη Σου.
Εννοώ στην πράξη.
Γι' αυτό, Χριστέ, λέγε μου πιο συχνά
να μη φοβάμαι, και να πιστεύω.
Και βασικά, πως μ' αγαπάς!!!
Ο δούλος δέν αποκτά σχέση.
Τα πονηρά πνεύματα, βέβαια, μας υποκινούν στο κακό, αλλά δεν μας εξαναγκάζουν και να το πράξουμε. Αν μπορούσαν να μας εξαναγκάσουν, τότε δεν θα υπήρχε άνθρωπος που να μην αμάρτανε με κάθε είδους αμαρτία. Αλλά, όπως αυτά έχουν τη δυνατότητα να μας βάζουν σε πειρασμούς, έτσι κι εμείς έχουμε τη δύναμη και την ελευθερία να μην τα δεχόμαστε. Είναι, λοιπόν, απόλυτα σίγουρο ότι οι δαίμονες δεν έχουν καμιά δύναμη πάνω μας, παρά μόνο όταν τους παραδώσουμε το θέλημά μας.
Αββάς Κασσιανός
'Ανέβηκε' πολύ ο άνθρωπος με το 'πρόσωπο'... Ανέβηκε οντολογικά, από μόνος του! Αλλά αυτό δεν είναι πραγματικό, δεν ήταν ποτέ έτσι οι πραγματικοί άνθρωποι... ¨Πέφτω και φιλώ τα ποδάρια του Χριστού", έλεγε ο Εφραίμ ο Κατουνακιώτης... Και ο Δαυίδ: "Εισάκουσόν μου, Κύριε, εν τη δικαιοσύνη σου, και μη εισέλθης εις κρίσιν μετά του δούλου σου, ότι ου δικαιωθήσεται ενώπιόν σου πάς ζων"... Είναι φίλος και αδελφός και αδελφή σ' αυτούς που Τον αγαπούν εξ όλης καρδίας, και παρηγορείται και ευφραίνεται η καρδιά του δούλου... Όμως οι σύγχρονοι ομιλητές ξεκινούν από άλλα 'δεδομένα', και θα ξεχάσουμε σιγά-σιγά αυτό που μας παρέδωσαν οι άγιοι: "Μέγας εί, Κύριε, και θαυμαστά τα έργα σου, και ουδείς λόγος εξαρκέσει προς ύμνον των θαυμασίων σου"... Κυριαρχεί πλέον μια εντελώς περίεργη 'ανθρωπολογία'...
Δημοσίευση σχολίου