Συνέχεια από: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΧΑΡΤΑ (1)
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΧΑΡΤΑ
II.
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
«Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας»
(Ιωάννης 13:35)
2. Κηρύττοντας μαζί το Ευαγγέλιο
Το πιο σημαντικό καθήκον των Εκκλησιών στην Ευρώπη είναι η κοινή κήρυξη του Ευαγγελίου, με λόγια και έργα, για τη σωτηρία όλων. Η ευρέως διαδεδομένη έλλειψη συλλογικού και ατομικού προσανατολισμού και η απομάκρυνση από τις χριστιανικές αξίες προκαλούν τους χριστιανούς να μαρτυρούν την πίστη τους, ιδίως ως απάντηση στην αναζήτηση νοήματος που επιδιώκεται με τόσες πολλές μορφές. Αυτή η μαρτυρία θα απαιτήσει αυξημένη αφοσίωση στη χριστιανική εκπαίδευση (π.χ.μαθήματα κατηχητισμού) και την ποιμαντική φροντίδα στις τοπικές ενορίες, με ανταλλαγή εμπειριών σε αυτούς τους τομείς. Είναι εξίσου σημαντικό για όλο το λαό του Θεού να επικοινωνεί από κοινού το Ευαγγέλιο στο δημόσιο χώρο, πράγμα που σημαίνει επίσης υπεύθυνη δέσμευση σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Δεσμευόμαστε
• να συζητήσουμε τα σχέδιά μας για ευαγγελισμό με άλλες εκκλησίες, συνάπτοντας συμφωνίες μαζί τους και αποφεύγοντας έτσι τον επιζήμιο ανταγωνισμό και τον κίνδυνο νέων διαιρέσεων.
• να αναγνωρίσουμε ότι κάθε άτομο μπορεί να επιλέξει ελεύθερα τη θρησκευτική και εκκλησιαστική του ταυτότητα ως θέμα συνείδησης, πράγμα που σημαίνει να μην παρασύρουμε κανέναν να προσηλυτιστεί μέσω ηθικής πίεσης ή υλικών κινήτρων, αλλά και να μην εμποδίζουμε κανέναν να προσηλυτιστεί με τη δική του ελεύθερη βούληση.
3. Προσεγγίζοντας ο ένας τον άλλον
Στο πνεύμα του Ευαγγελίου, πρέπει να επανεκτιμήσουμε από κοινού την ιστορία των χριστιανικών εκκλησιών, η οποία έχει σημαδευτεί από πολλές ευεργετικές εμπειρίες, αλλά και από σχίσματα, εχθρότητες και ακόμη και ένοπλες συγκρούσεις. Η ανθρώπινη ενοχή, η έλλειψη αγάπης και η συχνή κατάχρηση της πίστης και της εκκλησίας για πολιτικά συμφέροντα έχουν βλάψει σοβαρά την αξιοπιστία της χριστιανικής μαρτυρίας.
Επομένως, για τους χριστιανούς, η οικουμενική κίνηση ξεκινά με την ανανέωση των καρδιών μας και την προθυμία να μετανοήσουμε και να αλλάξουμε τους τρόπους μας. Η οικουμενική κίνηση έχει ήδη συμβάλει στη διάδοση της συμφιλίωσης.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τον πνευματικό πλούτο των διαφόρων χριστιανικών παραδόσεων, να μάθουμε ο ένας από τον άλλο και έτσι να δεχτούμε αυτά τα δώρα. Για να ανθίσει το οικουμενικό κίνημα, είναι ιδιαίτερα απαραίτητο να ενσωματωθούν οι εμπειρίες και οι προσδοκίες των νέων και να ενθαρρυνθεί ενεργά η συμμετοχή τους.
Δεσμευόμαστε
• να ξεπεράσουμε το αίσθημα της αυτάρκειας μέσα σε κάθε εκκλησία και να εξαλείψουμε τις προκαταλήψεις να αναζητήσουμε αμοιβαίες συναντήσεις και να είμαστε διαθέσιμοι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον
• να προωθήσουμε την οικουμενική ανοιχτότητα και συνεργασία στη χριστιανική εκπαίδευση, καθώς και στη θεολογική κατάρτιση, τη συνεχή εκπαίδευση και την έρευνα.
4. Δρώντας από κοινού
Διάφορες μορφές κοινής δραστηριότητας είναι ήδη οικουμενικές. Πολλοί χριστιανοί από διαφορετικές εκκλησίες ζουν δίπλα-δίπλα και αλληλεπιδρούν με φιλίες, στις γειτονιές τους, στην εργασία τους και στις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα τα ζευγάρια σε διαθρησκευτικούς γάμους πρέπει να υποστηρίζονται ώστε να βιώνουν τον οικουμενισμό στην καθημερινή τους ζωή.
Συνιστούμε τη δημιουργία και τη διατήρηση διμερών και πολυμερών οικουμενικών οργάνων για τη συνεργασία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η συνεργασία μεταξύ του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνόδων (CCEE) και να διοργανωθούν περαιτέρω Ευρωπαϊκές Οικουμενικές Συνελεύσεις.
Σε περίπτωση συγκρούσεων μεταξύ εκκλησιών, θα πρέπει να αναληφθούν και/ή να υποστηριχθούν, ανάλογα με τις ανάγκες, προσπάθειες διαμεσολάβησης και ειρήνευσης.
Δεσμευόμαστε
• να ενεργούμε από κοινού σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ζωής, όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες και δεν υπάρχουν λόγοι πίστης ή επιτακτικής σκοπιμότητας που να το εμποδίζουν
• να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των μειονοτήτων και να συμβάλλουμε στη μείωση των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων μεταξύ των εκκλησιών της πλειοψηφίας και της μειονότητας στις χώρες μας.
5. Προσευχόμαστε μαζί
Το οικουμενικό κίνημα ζει από το να ακούμε τον λόγο του Θεού και να αφήνουμε το Άγιο Πνεύμα να ενεργεί μέσα μας και μέσω μας. Με τη δύναμη αυτής της χάρης, πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες επιδιώκουν τώρα, μέσω λειτουργιών προσευχής και λατρείας, να εμβαθύνουν την πνευματική κοινωνία μεταξύ των εκκλησιών και να προσεύχονται για την ορατή ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού. Ένα ιδιαίτερα οδυνηρό σημάδι των διαιρέσεων μεταξύ πολλών χριστιανικών εκκλησιών είναι η έλλειψη ευχαριστιακής κοινωνίας.
Σε ορισμένες εκκλησίες εξακολουθούν να υπάρχουν επιφυλάξεις όσον αφορά την κοινή προσευχή σε οικουμενικό πλαίσιο. Ωστόσο, έχουμε πολλά κοινά ύμνους και λειτουργικές προσευχές, ιδίως την προσευχή του Κυρίου, και οι οικουμενικές λειτουργίες έχουν γίνει μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική: όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της χριστιανικής μας πνευματικότητας.
(Ιωάννης 13:35)
2. Κηρύττοντας μαζί το Ευαγγέλιο
Το πιο σημαντικό καθήκον των Εκκλησιών στην Ευρώπη είναι η κοινή κήρυξη του Ευαγγελίου, με λόγια και έργα, για τη σωτηρία όλων. Η ευρέως διαδεδομένη έλλειψη συλλογικού και ατομικού προσανατολισμού και η απομάκρυνση από τις χριστιανικές αξίες προκαλούν τους χριστιανούς να μαρτυρούν την πίστη τους, ιδίως ως απάντηση στην αναζήτηση νοήματος που επιδιώκεται με τόσες πολλές μορφές. Αυτή η μαρτυρία θα απαιτήσει αυξημένη αφοσίωση στη χριστιανική εκπαίδευση (π.χ.μαθήματα κατηχητισμού) και την ποιμαντική φροντίδα στις τοπικές ενορίες, με ανταλλαγή εμπειριών σε αυτούς τους τομείς. Είναι εξίσου σημαντικό για όλο το λαό του Θεού να επικοινωνεί από κοινού το Ευαγγέλιο στο δημόσιο χώρο, πράγμα που σημαίνει επίσης υπεύθυνη δέσμευση σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
Δεσμευόμαστε
• να συζητήσουμε τα σχέδιά μας για ευαγγελισμό με άλλες εκκλησίες, συνάπτοντας συμφωνίες μαζί τους και αποφεύγοντας έτσι τον επιζήμιο ανταγωνισμό και τον κίνδυνο νέων διαιρέσεων.
• να αναγνωρίσουμε ότι κάθε άτομο μπορεί να επιλέξει ελεύθερα τη θρησκευτική και εκκλησιαστική του ταυτότητα ως θέμα συνείδησης, πράγμα που σημαίνει να μην παρασύρουμε κανέναν να προσηλυτιστεί μέσω ηθικής πίεσης ή υλικών κινήτρων, αλλά και να μην εμποδίζουμε κανέναν να προσηλυτιστεί με τη δική του ελεύθερη βούληση.
3. Προσεγγίζοντας ο ένας τον άλλον
Στο πνεύμα του Ευαγγελίου, πρέπει να επανεκτιμήσουμε από κοινού την ιστορία των χριστιανικών εκκλησιών, η οποία έχει σημαδευτεί από πολλές ευεργετικές εμπειρίες, αλλά και από σχίσματα, εχθρότητες και ακόμη και ένοπλες συγκρούσεις. Η ανθρώπινη ενοχή, η έλλειψη αγάπης και η συχνή κατάχρηση της πίστης και της εκκλησίας για πολιτικά συμφέροντα έχουν βλάψει σοβαρά την αξιοπιστία της χριστιανικής μαρτυρίας.
Επομένως, για τους χριστιανούς, η οικουμενική κίνηση ξεκινά με την ανανέωση των καρδιών μας και την προθυμία να μετανοήσουμε και να αλλάξουμε τους τρόπους μας. Η οικουμενική κίνηση έχει ήδη συμβάλει στη διάδοση της συμφιλίωσης.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε τον πνευματικό πλούτο των διαφόρων χριστιανικών παραδόσεων, να μάθουμε ο ένας από τον άλλο και έτσι να δεχτούμε αυτά τα δώρα. Για να ανθίσει το οικουμενικό κίνημα, είναι ιδιαίτερα απαραίτητο να ενσωματωθούν οι εμπειρίες και οι προσδοκίες των νέων και να ενθαρρυνθεί ενεργά η συμμετοχή τους.
Δεσμευόμαστε
• να ξεπεράσουμε το αίσθημα της αυτάρκειας μέσα σε κάθε εκκλησία και να εξαλείψουμε τις προκαταλήψεις να αναζητήσουμε αμοιβαίες συναντήσεις και να είμαστε διαθέσιμοι να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον
• να προωθήσουμε την οικουμενική ανοιχτότητα και συνεργασία στη χριστιανική εκπαίδευση, καθώς και στη θεολογική κατάρτιση, τη συνεχή εκπαίδευση και την έρευνα.
4. Δρώντας από κοινού
Διάφορες μορφές κοινής δραστηριότητας είναι ήδη οικουμενικές. Πολλοί χριστιανοί από διαφορετικές εκκλησίες ζουν δίπλα-δίπλα και αλληλεπιδρούν με φιλίες, στις γειτονιές τους, στην εργασία τους και στις οικογένειές τους. Ιδιαίτερα τα ζευγάρια σε διαθρησκευτικούς γάμους πρέπει να υποστηρίζονται ώστε να βιώνουν τον οικουμενισμό στην καθημερινή τους ζωή.
Συνιστούμε τη δημιουργία και τη διατήρηση διμερών και πολυμερών οικουμενικών οργάνων για τη συνεργασία σε τοπικό, περιφερειακό, εθνικό και διεθνές επίπεδο. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί η συνεργασία μεταξύ του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Εκκλησιών και του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Επισκοπικών Συνόδων (CCEE) και να διοργανωθούν περαιτέρω Ευρωπαϊκές Οικουμενικές Συνελεύσεις.
Σε περίπτωση συγκρούσεων μεταξύ εκκλησιών, θα πρέπει να αναληφθούν και/ή να υποστηριχθούν, ανάλογα με τις ανάγκες, προσπάθειες διαμεσολάβησης και ειρήνευσης.
Δεσμευόμαστε
• να ενεργούμε από κοινού σε όλα τα επίπεδα της εκκλησιαστικής ζωής, όπου το επιτρέπουν οι συνθήκες και δεν υπάρχουν λόγοι πίστης ή επιτακτικής σκοπιμότητας που να το εμποδίζουν
• να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των μειονοτήτων και να συμβάλλουμε στη μείωση των παρεξηγήσεων και των προκαταλήψεων μεταξύ των εκκλησιών της πλειοψηφίας και της μειονότητας στις χώρες μας.
5. Προσευχόμαστε μαζί
Το οικουμενικό κίνημα ζει από το να ακούμε τον λόγο του Θεού και να αφήνουμε το Άγιο Πνεύμα να ενεργεί μέσα μας και μέσω μας. Με τη δύναμη αυτής της χάρης, πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες επιδιώκουν τώρα, μέσω λειτουργιών προσευχής και λατρείας, να εμβαθύνουν την πνευματική κοινωνία μεταξύ των εκκλησιών και να προσεύχονται για την ορατή ενότητα της Εκκλησίας του Χριστού. Ένα ιδιαίτερα οδυνηρό σημάδι των διαιρέσεων μεταξύ πολλών χριστιανικών εκκλησιών είναι η έλλειψη ευχαριστιακής κοινωνίας.
Σε ορισμένες εκκλησίες εξακολουθούν να υπάρχουν επιφυλάξεις όσον αφορά την κοινή προσευχή σε οικουμενικό πλαίσιο. Ωστόσο, έχουμε πολλά κοινά ύμνους και λειτουργικές προσευχές, ιδίως την προσευχή του Κυρίου, και οι οικουμενικές λειτουργίες έχουν γίνει μια ευρέως διαδεδομένη πρακτική: όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά της χριστιανικής μας πνευματικότητας.
Δεσμευόμαστε
• να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον και για τη χριστιανική ενότητα.
• να μάθουμε να γνωρίζουμε και να εκτιμούμε τη λατρεία και άλλες μορφές πνευματικής ζωής που ασκούνται από άλλες εκκλησίες.
• να προχωρήσουμε προς τον στόχο της ευχαριστιακής κοινωνίας.
6. Συνέχιση του διαλόγου
Ανήκουμε όλοι στον Χριστό, και αυτό έχει θεμελιώδη σημασία ενόψει των διαφορετικών θεολογικών και ηθικών θέσεών μας. Αντί όμως να βλέπουμε την ποικιλομορφία μας ως δώρο που μας εμπλουτίζει, έχουμε επιτρέψει στις διαφορές απόψεων σχετικά με τη δογματική, την ηθική και το εκκλησιαστικό δίκαιο να οδηγήσουν σε διαχωρισμούς μεταξύ των εκκλησιών, με τις ιδιαίτερες ιστορικές συνθήκες και τα διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα να διαδραματίζουν συχνά καθοριστικό ρόλο.
Προκειμένου να εμβαθυνθεί η οικουμενική κοινωνία, πρέπει να συνεχιστούν με κάθε κόστος οι προσπάθειες για την επίτευξη συναίνεσης στην πίστη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δοθεί θεολογική βάση στην εκκλησιαστική κοινωνία. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον διάλογο.
Δεσμευόμαστε
• να συνεχίσουμε τον ενσυνείδητο και εντατικό διάλογο σε διάφορα επίπεδα μεταξύ των εκκλησιών μας και να εξετάσουμε το ζήτημα του πώς τα επίσημα εκκλησιαστικά όργανα μπορούν να δεχθούν και να εφαρμόσουν τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τον διάλογο.
• σε περίπτωση διαφωνιών, ιδίως όταν υπάρχει κίνδυνος διχασμού σε θέματα πίστης και ηθικής, να επιδιώκουν τον διάλογο και να συζητούν τα ζητήματα από κοινού υπό το πρίσμα του Ευαγγελίου.
• να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον και για τη χριστιανική ενότητα.
• να μάθουμε να γνωρίζουμε και να εκτιμούμε τη λατρεία και άλλες μορφές πνευματικής ζωής που ασκούνται από άλλες εκκλησίες.
• να προχωρήσουμε προς τον στόχο της ευχαριστιακής κοινωνίας.
6. Συνέχιση του διαλόγου
Ανήκουμε όλοι στον Χριστό, και αυτό έχει θεμελιώδη σημασία ενόψει των διαφορετικών θεολογικών και ηθικών θέσεών μας. Αντί όμως να βλέπουμε την ποικιλομορφία μας ως δώρο που μας εμπλουτίζει, έχουμε επιτρέψει στις διαφορές απόψεων σχετικά με τη δογματική, την ηθική και το εκκλησιαστικό δίκαιο να οδηγήσουν σε διαχωρισμούς μεταξύ των εκκλησιών, με τις ιδιαίτερες ιστορικές συνθήκες και τα διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα να διαδραματίζουν συχνά καθοριστικό ρόλο.
Προκειμένου να εμβαθυνθεί η οικουμενική κοινωνία, πρέπει να συνεχιστούν με κάθε κόστος οι προσπάθειες για την επίτευξη συναίνεσης στην πίστη. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δοθεί θεολογική βάση στην εκκλησιαστική κοινωνία. Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στον διάλογο.
Δεσμευόμαστε
• να συνεχίσουμε τον ενσυνείδητο και εντατικό διάλογο σε διάφορα επίπεδα μεταξύ των εκκλησιών μας και να εξετάσουμε το ζήτημα του πώς τα επίσημα εκκλησιαστικά όργανα μπορούν να δεχθούν και να εφαρμόσουν τα συμπεράσματα που προέκυψαν από τον διάλογο.
• σε περίπτωση διαφωνιών, ιδίως όταν υπάρχει κίνδυνος διχασμού σε θέματα πίστης και ηθικής, να επιδιώκουν τον διάλογο και να συζητούν τα ζητήματα από κοινού υπό το πρίσμα του Ευαγγελίου.
(Συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου