Πηγή : Το Μώλυ
Παραπλάνηση Κοινοβουλίων: Η ουσία των ελληνικών «διασώσεων»/Bailouts του Mk1 & του Mk2
Η παραπλάνηση Κοινοβουλίου, σε φυσιολογικούς καιρούς, είναι αποδοκιμαστέα από την πολιτική τάξη. Η ταυτόχρονη παραπλάνηση διάφορων Κοινοβουλίων, όμως, είναι η τρέχουσα κατάσταση του παιχνιδιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναλογιστείτε τη χθεσινή (μη) απόφαση σχετικά με την «διάσωση»/Bailout του Mk2 της Ελλάδας, και το σχετικό δράμα που αφορά το υπόλοιπο της δόσης Ιουλίου από την «διάσωση»/Bailout του Mk1. Χθες το Eurogroup «αποφάσισε», με την έγκριση του Έλληνα ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΎ, ότι, αν δεν περάσει από το ελληνικό Κοινοβούλιο η λιτότητα του Mk2 (που πηγαίνει χέρι χέρι με την «διάσωση»/Bailout του Mk2), η πληρωμή Ιουλίου θα ακυρωθεί και η Ελλάδα, επομένως, θα είναι σε κατάσταση «αθέτησης υποχρέωσης», πριν από το τέλος του επόμενου μήνα. Αυτό είναι παραπλήσιο με το να απειλώ την επτάχρονη κόρη μου ότι, αν δεν διαβάσει το μάθημά της, …θα κρατήσω την αναπνοή μου, μέχρι να σκάσω! Στη θεωρία παιχνιδιών, το λέμε μη-αξιόπιστη απειλή, δηλ. μια απειλή που της αξίζει να αντιμετωπιστεί με περιφρόνηση.
Έτσι, ποιο είναι το νόημα έκδοσης μιας τέτοιας απίστευτης απειλής; Θα φοβίσει τον κ. Παπανδρέου, ώστε να πάρει μια απόφαση που διαφορετικά δεν θα είχε πάρει; Φυσικά όχι. Το όλο νόημα είναι να πέσει βαριά επάνω στους Έλληνες βουλευτές, κατά την ψηφοφορία του εν λόγω νομοσχεδίου. Και γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι επειδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες αληθινά πιστεύουν ότι η λιτότητα του Mk2 θα βοηθήσει να ξεπερασθεί η ελληνική κρίση χρέους; Τεθειμένου απλά, αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορούν να είναι τόσο αφελείς.
Εάν τα ανωτέρω δεν είναι εξ ολοκλήρου λανθασμένα, και η …Αυτού Υψηλότης η Ευρώπη δεν αναμένει ότι η λιτότητα του Mk2 θα είναι το τέχνασμα για την ελληνική κρίση χρέους, γιατί σπρώχνει τόσο δυνατά προς τα εκεί; Η απλή απάντηση είναι: Επειδή υπάρχει επείγουσα ανάγκη να παραπλανήσουν τα δικά τους Κοινοβούλια! Αυτή η «προσβλητική» αξίωση μπορεί να είναι αληθινή; Στοιχηματίστε ότι μπορεί!
Από τότε που ξέσπασε η ευρο- κρίση (επίσης γνωστή, παραπλανητικά, ως «ελληνική» κρίση), το πρόβλημα που απασχολούσε την πολιτική τάξη της Ευρώπης, αφορούσε τον τραπεζικό τομέα και, ιδιαίτερα, πώς να κρύψει τη σοβαρή κρίση αφερεγγυότητάς της, εξ αιτίας της παροχής ποταμών ρευστότητας προς τις τράπεζες. Αφότου διοχετεύθηκαν τα δυο πρώτα κύματα κεφαλαίων προς αυτές, (πρώτα το 2008 και έπειτα πάλι το 2009), έγινε εξαιρετικά δύσκολο να πείσει τα βόρεια Κοινοβούλια, ώστε να συνεχίσει την διοχέτευση περισσότερων δημόσιων χρημάτων στα σεντούκια των τραπεζιτών, (χωρίς να λάβει κάτι ισοδύναμο σε αντάλλαγμα). Και όταν τα παράγωγα ελληνικών ομόλογων πέταξαν στα ύψη, ο μεγάλος τραπεζικός γρίφος μεγάλωσε, απειλώντας να ρίξει ολόκληρο τον τομέα, ακόμα μια φορά, στα γόνατά του, σε μία εποχή που οι κυβερνήσεις στερήθηκαν την ευχέρεια πολιτικών ελιγμών, για να ενισχύσουν τους τραπεζίτες.
Εισάγετε τις διασώσεις/bailouts. Κάτω από την ενδυμασία της αλληλεγγύης στα κτυπημένα νότια κράτη συν την Ιρλανδία (μια «τιμής ένεκεν» μεσογειακή χώρα), μια κόσμια εναλλακτική λύση ανακαλύφθηκε για την μεταφορά των αναγκαίων δημόσιων χρημάτων από τους βόρειους φορολογούμενους στους βόρειους τραπεζίτες. Τώρα, το πρόβλημα με αυτό το σχέδιο ήταν πως, κατά την πληροφόρηση των Βόρειων φορολογούμενων ότι τα χρήματά τους θα έπρεπε να σταλούν το Νότο, (προκειμένου να «συνδράμουν» τους άσωτους κι ηλιόλουστους, γιους και κόρες, της Ευρώπης), το σύνολο των πολιτών των χωρών του πλεονάσματος, πολύ φυσικά, άρχισε να αναπτύσσει μια συγκεκριμένη εχθρότητα προς τους ανομοιογενείς περιφερειακούς βραδυκίνητους.
Μια επιλογή θα ήταν να επιτραπεί να μαθευτεί η αλήθεια ότι, δηλαδή, οι διασώσεις/bailouts δεν ήταν πραγματικά μια πράξη αλληλεγγύης προς τους πληθυσμούς της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κ.λπ., αλλά μια πραγματική, κυνική πράξη ενίσχυσης των τραπεζιτών, οι τράπεζες των οποίων είχαν γίνει αφερέγγυες (λόγω ολοφάνερης κακοδιαχείρισης και ενός βαθμού κακής τύχης). Αλίμονο, αυτό θα ήταν ισοδύναμο με το να …«αφήσεις τη γάτα από την τσάντα»: ήτοι, να παραδεχθούν στους ψηφοφόρους τους ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραπλανιόνταν από τους πολιτικούς τους. Μια τέτοια αποδοχή θα ήταν, πέρα από κάθε αμφιβολία, αδύνατη. Κάποιος άλλος τρόπος έπρεπε να βρεθεί, προς εξευμενισμό της οργής των Βόρειων εκλογικών σωμάτων (και των βουλευτών τους, συνακόλουθα), ενάντια στους Νότιους.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Rene Girard θα ήταν κατάλληλος να εξηγήσει τα μέσα που οι πολιτικοί της Ευρώπης υιοθέτησαν για αυτόν τον σκοπό: Μια μορφή τελετουργικής ταπείνωσης που συνδέεται πολύ με το άλλο αγαπημένο κοινωνικο-διατεταγμενο-σταθεροποιητικό τελετουργικό, γνωστό ως scapegoating- αποδιοπομπαίος τράγος. Για να κοπεί μια μακριά ιστορία σε μικρή, και να γλιτώσει ο αναγνώστης (ο Θεός απαγορεύει) από την γαλλική φιλοσοφία, επιτρέψτε μου να καταθέσω την υπόθεση της εργασίας μου, εδώ, επιγραμματικά: Η λιτότητα του Mk2 εξυπηρετεί τον κύριο σκοπό των Γερμανών βουλευτών να δείξουν αίμα και πόνο ελληνικό, ελπίζοντας ότι η φοβερή θέα του θα ενεργήσει σαν μια μορφή ‘αποσυμπίεσης’ (ανθελληνικού) θυμού. Ένας ‘μηχανισμός’ που θα μειώσει την αντίσταση του βόρειου εκλογικού σώματος στη συσσώρευση περισσότερων χρημάτων επάνω στους Έλληνες, έτσι ώστε να περάσουνν τα δάνεια διάσωσης/bailout του Mk2, μέσω των γερμανικών, ολλανδικών, αυστριακών και φινλανδικών Κοινοβουλίων.
Εν τω μεταξύ, στην Αθήνα, τα προβλήματα της ελληνικής κυβέρνησης κάνουν τα προβλήματα των βόρειων αντίστοιχών τους να φαίνονται σαν …περίπατος στο πάρκο. Όντας πρώτη γραμμή της κρίσης, μερικοί από τους πιό απειθείς βουλευτές του σοσιαλιστικού κόμματος, (που αισθάνονται βαθειά ντροπιασμένοι κάθε φορά που πρέπει να περάσουν δίπλα από τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος, για να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο) δεν είναι τόσο αφελείςς ώστε να υποκείψουν στην απίστευτη απειλή του Eurogroup, (δείτε ανωτέρω). Μερικοί από αυτούς, πράγματι, σκέφτονται σοβαρά να σαμποτάρουν την διαδικασία και να αρνηθούν να ψηφίσουν για την λιτότητα του Mk2.
Η πρόσφατα ανασχηματισμένη ελληνική κυβέρνηση το ξέρει αυτό και αναπτύσσει μια νέα στρατηγική, που εκμεταλλεύεται τον νέο (πολιτικά καρυκευμένο) Υπουργό Οικονομίας, την «βαρύτητα» του οποίου σκοπεύει να θέσει ως ανάχωμα, ενάντια στις αποστασίες κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας της Λιτότητας του Mk2. Αλλά επειδή η «βαρύτητα» του καθενός στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση είναι αυστηρά περιορισμένη, λαμβάνοντας υπόψη την κατάρρευση της πολιτικής νομιμότητάς της μεταξύ των ψηφοφόρων, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται ότι μπορεί να βάλει όλα τα αυγά της στο αρκετά μεγάλο καλάθι του κ. Βενιζέλου. Κάτι άλλο πρέπει να προστεθεί στο μίγμα.
Αυτό το «κάτι άλλο» έρχεται υπό μορφή μιας άλλης περίπτωσης σκόπιμης παραπλάνησης: Διάφοροι κυβερνητικοί ψιθυριστές εκπέμπουν αυτήν την περίοδο την εντύπωση ότι η Λιτότητα του Mk2 είναι ακριβώς για το «θεαθήναι», (που, φυσικά, είναι – αλλά για διαφορετική, βόρεια ευρωπαϊκή κατανάλωση). «Επιτρέπεται» στους αντάρτες βουλευτές να φανταστούν ότι, εάν ψηφίσουν υπέρ της Λιτότητας του Mk2 τώρα, το ελληνικό κράτος θα εξασφαλίσει άλλα 60 δισεκατομμύρια ευρώ και, κατόπιν, ο κ. Βενιζέλος, (με την ευγενική …χορηγία της λίαν διακηρυγμένης «βαρύτητάς» του), αργά, αλλά, σίγουρα , θα βρει τρόπους να «αναδιαρθρώσει» το κυβερνητικό πρόγραμμα λιτότητας…
Για να συνοψίσουμε, μόλις αρχίσει, το δόλιο τέχνασμα δεν μπορεί να περιορισθεί εύκολα. Αυτές τις μέρες, μεταδίδεται σαν ανεξέλεγκτη φωτιά στις χώρες της ευρωζώνης, από το ένα Κοινοβούλιο στο επόμενο. Οι ωφελιμιστές μπορεί να πουν ότι υπάρχουν εποχές που η «παραπλανηση Κοινοβούλιου» δεν είναι κακό πράγμα, εάν οι καλές συνέπειες ακολουθούν. Το πρόβλημα με την ευρωζώνη, σήμερα, είναι ότι, ποτέ, τίποτα καλό δεν θα έρθει από αυτή. Για τα νέα δάνεια θα ενεργήσει, ακριβώς όπως και στην διάσωση/bailout του Mk1: σαν βενζίνη σε προσάναμμα φωτιάς. Όταν όλα τα σπίτια μας, στον Βορρά και στον Νότου, γίνουν στάχτες, μόνο στους εαυτούς μας θα πρέπει να αποδώσουμε την ευθύνη.
————————-
* Μάλλον σημαίνουν “σταθεροποιητικό πρόγραμμα” 1 & 2, ΑΛΛΆ, δεν είμαι σίγουρος
Αν κάποιοι όροι είναι λανθασμένοι, σας παρακαλούμε, ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ, ρίξτε ένα σχόλιο.
————————-
ΠΗΓΗ, (στα αγγλικά, βέβαια):
Υ.Γ. Ρωτήσαμε τον ίδιο τον κ. Βαρουφάκη στο μπλογκ του και ιδού η απάντησή του: "Mk1 was the first bailout that was agreed upon in May 2010, involving loans of 110 billion euros and a severe austerity package. A year later it turned out that Bailout Mk1 failed miserably in that Greece’s debt worsened and its national income shrank. So, what did EU come up with? Another huge loan, about 60 billion euros, and more austerity; a ‘deal’ that I refer to as Austerity or Bailout Mk2". "Το Μκ1 ήταν η πρώτη "διάσωση" που συμφωνήθηκε, τον Μάιο του 2010, που περιελάμβανε δάνεια ύψους 110 δις ευρώ και ένα πακέτο μέτρων αυστηρής Λιτότητας. Ένα χρόνο αργότερα, προέκυψε ότι η"Διάσωση" Μκ1 απέτυχε οικτρά, καθώς το χρέος της Ελλάδας χειροτέρεψε και τα εθνικά έσοδα μειώθηκαν. Έτσι, τι "εφηύρε" η ΕΕ; Ακόμα ένα τεράστιο δάνειο, περίπου 60 δις ευρώ, και περισσότερη Λιτότητα. "Συμφωνία" την οποία αποκαλώ Λιτότητα ή Διάσωση Μκ2".
Το Μώλυ
Παραπλάνηση Κοινοβουλίων: Η ουσία των ελληνικών «διασώσεων»/Bailouts του Mk1 & του Mk2
Η παραπλάνηση Κοινοβουλίου, σε φυσιολογικούς καιρούς, είναι αποδοκιμαστέα από την πολιτική τάξη. Η ταυτόχρονη παραπλάνηση διάφορων Κοινοβουλίων, όμως, είναι η τρέχουσα κατάσταση του παιχνιδιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αναλογιστείτε τη χθεσινή (μη) απόφαση σχετικά με την «διάσωση»/Bailout του Mk2 της Ελλάδας, και το σχετικό δράμα που αφορά το υπόλοιπο της δόσης Ιουλίου από την «διάσωση»/Bailout του Mk1. Χθες το Eurogroup «αποφάσισε», με την έγκριση του Έλληνα ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΎ, ότι, αν δεν περάσει από το ελληνικό Κοινοβούλιο η λιτότητα του Mk2 (που πηγαίνει χέρι χέρι με την «διάσωση»/Bailout του Mk2), η πληρωμή Ιουλίου θα ακυρωθεί και η Ελλάδα, επομένως, θα είναι σε κατάσταση «αθέτησης υποχρέωσης», πριν από το τέλος του επόμενου μήνα. Αυτό είναι παραπλήσιο με το να απειλώ την επτάχρονη κόρη μου ότι, αν δεν διαβάσει το μάθημά της, …θα κρατήσω την αναπνοή μου, μέχρι να σκάσω! Στη θεωρία παιχνιδιών, το λέμε μη-αξιόπιστη απειλή, δηλ. μια απειλή που της αξίζει να αντιμετωπιστεί με περιφρόνηση.
Έτσι, ποιο είναι το νόημα έκδοσης μιας τέτοιας απίστευτης απειλής; Θα φοβίσει τον κ. Παπανδρέου, ώστε να πάρει μια απόφαση που διαφορετικά δεν θα είχε πάρει; Φυσικά όχι. Το όλο νόημα είναι να πέσει βαριά επάνω στους Έλληνες βουλευτές, κατά την ψηφοφορία του εν λόγω νομοσχεδίου. Και γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι επειδή οι Ευρωπαίοι ηγέτες αληθινά πιστεύουν ότι η λιτότητα του Mk2 θα βοηθήσει να ξεπερασθεί η ελληνική κρίση χρέους; Τεθειμένου απλά, αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορούν να είναι τόσο αφελείς.
Εάν τα ανωτέρω δεν είναι εξ ολοκλήρου λανθασμένα, και η …Αυτού Υψηλότης η Ευρώπη δεν αναμένει ότι η λιτότητα του Mk2 θα είναι το τέχνασμα για την ελληνική κρίση χρέους, γιατί σπρώχνει τόσο δυνατά προς τα εκεί; Η απλή απάντηση είναι: Επειδή υπάρχει επείγουσα ανάγκη να παραπλανήσουν τα δικά τους Κοινοβούλια! Αυτή η «προσβλητική» αξίωση μπορεί να είναι αληθινή; Στοιχηματίστε ότι μπορεί!
Από τότε που ξέσπασε η ευρο- κρίση (επίσης γνωστή, παραπλανητικά, ως «ελληνική» κρίση), το πρόβλημα που απασχολούσε την πολιτική τάξη της Ευρώπης, αφορούσε τον τραπεζικό τομέα και, ιδιαίτερα, πώς να κρύψει τη σοβαρή κρίση αφερεγγυότητάς της, εξ αιτίας της παροχής ποταμών ρευστότητας προς τις τράπεζες. Αφότου διοχετεύθηκαν τα δυο πρώτα κύματα κεφαλαίων προς αυτές, (πρώτα το 2008 και έπειτα πάλι το 2009), έγινε εξαιρετικά δύσκολο να πείσει τα βόρεια Κοινοβούλια, ώστε να συνεχίσει την διοχέτευση περισσότερων δημόσιων χρημάτων στα σεντούκια των τραπεζιτών, (χωρίς να λάβει κάτι ισοδύναμο σε αντάλλαγμα). Και όταν τα παράγωγα ελληνικών ομόλογων πέταξαν στα ύψη, ο μεγάλος τραπεζικός γρίφος μεγάλωσε, απειλώντας να ρίξει ολόκληρο τον τομέα, ακόμα μια φορά, στα γόνατά του, σε μία εποχή που οι κυβερνήσεις στερήθηκαν την ευχέρεια πολιτικών ελιγμών, για να ενισχύσουν τους τραπεζίτες.
Εισάγετε τις διασώσεις/bailouts. Κάτω από την ενδυμασία της αλληλεγγύης στα κτυπημένα νότια κράτη συν την Ιρλανδία (μια «τιμής ένεκεν» μεσογειακή χώρα), μια κόσμια εναλλακτική λύση ανακαλύφθηκε για την μεταφορά των αναγκαίων δημόσιων χρημάτων από τους βόρειους φορολογούμενους στους βόρειους τραπεζίτες. Τώρα, το πρόβλημα με αυτό το σχέδιο ήταν πως, κατά την πληροφόρηση των Βόρειων φορολογούμενων ότι τα χρήματά τους θα έπρεπε να σταλούν το Νότο, (προκειμένου να «συνδράμουν» τους άσωτους κι ηλιόλουστους, γιους και κόρες, της Ευρώπης), το σύνολο των πολιτών των χωρών του πλεονάσματος, πολύ φυσικά, άρχισε να αναπτύσσει μια συγκεκριμένη εχθρότητα προς τους ανομοιογενείς περιφερειακούς βραδυκίνητους.
Μια επιλογή θα ήταν να επιτραπεί να μαθευτεί η αλήθεια ότι, δηλαδή, οι διασώσεις/bailouts δεν ήταν πραγματικά μια πράξη αλληλεγγύης προς τους πληθυσμούς της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κ.λπ., αλλά μια πραγματική, κυνική πράξη ενίσχυσης των τραπεζιτών, οι τράπεζες των οποίων είχαν γίνει αφερέγγυες (λόγω ολοφάνερης κακοδιαχείρισης και ενός βαθμού κακής τύχης). Αλίμονο, αυτό θα ήταν ισοδύναμο με το να …«αφήσεις τη γάτα από την τσάντα»: ήτοι, να παραδεχθούν στους ψηφοφόρους τους ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, παραπλανιόνταν από τους πολιτικούς τους. Μια τέτοια αποδοχή θα ήταν, πέρα από κάθε αμφιβολία, αδύνατη. Κάποιος άλλος τρόπος έπρεπε να βρεθεί, προς εξευμενισμό της οργής των Βόρειων εκλογικών σωμάτων (και των βουλευτών τους, συνακόλουθα), ενάντια στους Νότιους.
Ο Γάλλος φιλόσοφος Rene Girard θα ήταν κατάλληλος να εξηγήσει τα μέσα που οι πολιτικοί της Ευρώπης υιοθέτησαν για αυτόν τον σκοπό: Μια μορφή τελετουργικής ταπείνωσης που συνδέεται πολύ με το άλλο αγαπημένο κοινωνικο-διατεταγμενο-σταθεροποιητικό τελετουργικό, γνωστό ως scapegoating- αποδιοπομπαίος τράγος. Για να κοπεί μια μακριά ιστορία σε μικρή, και να γλιτώσει ο αναγνώστης (ο Θεός απαγορεύει) από την γαλλική φιλοσοφία, επιτρέψτε μου να καταθέσω την υπόθεση της εργασίας μου, εδώ, επιγραμματικά: Η λιτότητα του Mk2 εξυπηρετεί τον κύριο σκοπό των Γερμανών βουλευτών να δείξουν αίμα και πόνο ελληνικό, ελπίζοντας ότι η φοβερή θέα του θα ενεργήσει σαν μια μορφή ‘αποσυμπίεσης’ (ανθελληνικού) θυμού. Ένας ‘μηχανισμός’ που θα μειώσει την αντίσταση του βόρειου εκλογικού σώματος στη συσσώρευση περισσότερων χρημάτων επάνω στους Έλληνες, έτσι ώστε να περάσουνν τα δάνεια διάσωσης/bailout του Mk2, μέσω των γερμανικών, ολλανδικών, αυστριακών και φινλανδικών Κοινοβουλίων.
Εν τω μεταξύ, στην Αθήνα, τα προβλήματα της ελληνικής κυβέρνησης κάνουν τα προβλήματα των βόρειων αντίστοιχών τους να φαίνονται σαν …περίπατος στο πάρκο. Όντας πρώτη γραμμή της κρίσης, μερικοί από τους πιό απειθείς βουλευτές του σοσιαλιστικού κόμματος, (που αισθάνονται βαθειά ντροπιασμένοι κάθε φορά που πρέπει να περάσουν δίπλα από τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος, για να μπουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο) δεν είναι τόσο αφελείςς ώστε να υποκείψουν στην απίστευτη απειλή του Eurogroup, (δείτε ανωτέρω). Μερικοί από αυτούς, πράγματι, σκέφτονται σοβαρά να σαμποτάρουν την διαδικασία και να αρνηθούν να ψηφίσουν για την λιτότητα του Mk2.
Η πρόσφατα ανασχηματισμένη ελληνική κυβέρνηση το ξέρει αυτό και αναπτύσσει μια νέα στρατηγική, που εκμεταλλεύεται τον νέο (πολιτικά καρυκευμένο) Υπουργό Οικονομίας, την «βαρύτητα» του οποίου σκοπεύει να θέσει ως ανάχωμα, ενάντια στις αποστασίες κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας της Λιτότητας του Mk2. Αλλά επειδή η «βαρύτητα» του καθενός στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση είναι αυστηρά περιορισμένη, λαμβάνοντας υπόψη την κατάρρευση της πολιτικής νομιμότητάς της μεταξύ των ψηφοφόρων, η κυβέρνηση δεν αισθάνεται ότι μπορεί να βάλει όλα τα αυγά της στο αρκετά μεγάλο καλάθι του κ. Βενιζέλου. Κάτι άλλο πρέπει να προστεθεί στο μίγμα.
Αυτό το «κάτι άλλο» έρχεται υπό μορφή μιας άλλης περίπτωσης σκόπιμης παραπλάνησης: Διάφοροι κυβερνητικοί ψιθυριστές εκπέμπουν αυτήν την περίοδο την εντύπωση ότι η Λιτότητα του Mk2 είναι ακριβώς για το «θεαθήναι», (που, φυσικά, είναι – αλλά για διαφορετική, βόρεια ευρωπαϊκή κατανάλωση). «Επιτρέπεται» στους αντάρτες βουλευτές να φανταστούν ότι, εάν ψηφίσουν υπέρ της Λιτότητας του Mk2 τώρα, το ελληνικό κράτος θα εξασφαλίσει άλλα 60 δισεκατομμύρια ευρώ και, κατόπιν, ο κ. Βενιζέλος, (με την ευγενική …χορηγία της λίαν διακηρυγμένης «βαρύτητάς» του), αργά, αλλά, σίγουρα , θα βρει τρόπους να «αναδιαρθρώσει» το κυβερνητικό πρόγραμμα λιτότητας…
Για να συνοψίσουμε, μόλις αρχίσει, το δόλιο τέχνασμα δεν μπορεί να περιορισθεί εύκολα. Αυτές τις μέρες, μεταδίδεται σαν ανεξέλεγκτη φωτιά στις χώρες της ευρωζώνης, από το ένα Κοινοβούλιο στο επόμενο. Οι ωφελιμιστές μπορεί να πουν ότι υπάρχουν εποχές που η «παραπλανηση Κοινοβούλιου» δεν είναι κακό πράγμα, εάν οι καλές συνέπειες ακολουθούν. Το πρόβλημα με την ευρωζώνη, σήμερα, είναι ότι, ποτέ, τίποτα καλό δεν θα έρθει από αυτή. Για τα νέα δάνεια θα ενεργήσει, ακριβώς όπως και στην διάσωση/bailout του Mk1: σαν βενζίνη σε προσάναμμα φωτιάς. Όταν όλα τα σπίτια μας, στον Βορρά και στον Νότου, γίνουν στάχτες, μόνο στους εαυτούς μας θα πρέπει να αποδώσουμε την ευθύνη.
————————-
* Μάλλον σημαίνουν “σταθεροποιητικό πρόγραμμα” 1 & 2, ΑΛΛΆ, δεν είμαι σίγουρος
Αν κάποιοι όροι είναι λανθασμένοι, σας παρακαλούμε, ΠΆΡΑ ΠΟΛΎ, ρίξτε ένα σχόλιο.
————————-
ΠΗΓΗ, (στα αγγλικά, βέβαια):
Υ.Γ. Ρωτήσαμε τον ίδιο τον κ. Βαρουφάκη στο μπλογκ του και ιδού η απάντησή του: "Mk1 was the first bailout that was agreed upon in May 2010, involving loans of 110 billion euros and a severe austerity package. A year later it turned out that Bailout Mk1 failed miserably in that Greece’s debt worsened and its national income shrank. So, what did EU come up with? Another huge loan, about 60 billion euros, and more austerity; a ‘deal’ that I refer to as Austerity or Bailout Mk2". "Το Μκ1 ήταν η πρώτη "διάσωση" που συμφωνήθηκε, τον Μάιο του 2010, που περιελάμβανε δάνεια ύψους 110 δις ευρώ και ένα πακέτο μέτρων αυστηρής Λιτότητας. Ένα χρόνο αργότερα, προέκυψε ότι η"Διάσωση" Μκ1 απέτυχε οικτρά, καθώς το χρέος της Ελλάδας χειροτέρεψε και τα εθνικά έσοδα μειώθηκαν. Έτσι, τι "εφηύρε" η ΕΕ; Ακόμα ένα τεράστιο δάνειο, περίπου 60 δις ευρώ, και περισσότερη Λιτότητα. "Συμφωνία" την οποία αποκαλώ Λιτότητα ή Διάσωση Μκ2".
Το Μώλυ
2 σχόλια:
Καλησπέρα, "αμέθυστε"!
Πρώτα απ' όλα, αυτό το κρασάκι το γούσταρα και το γουστάρω, σφόδρα!
Μετά, σε ευχαριστώ για την αναδημοσίευση.
Ύστερα, δεν είναι "μώλι", αλλά "μώλΥ", (λεπτομέρεια, βέβαια, αλλά...).
Κατόπιν, επειδή και γω, όπως γράφω στην υποσημείωση, δεν ήξερα τι σημαίνει, ακριβώς, Μκ1 & Μκ2, άφησα ένα σχόλιο στον κ. Βαρουφάκη, μου απάντησε και το έβαλα, συμπληρώνοντας την υποσημείωση. Αν δεν σου κάνει κόπο, βάλ' το κι εσύ, ώστε να είναι 100% σωστή η ανάρτησή σου:
-------------
Ρωτήσαμε τον ίδιο τον κ. Βαρουφάκη στο μπλογκ του και ιδού η απάντησή του:
"Mk1 was the first bailout that was agreed upon in May 2010, involving loans of 110 billion euros and a severe austerity package. A year later it turned out that Bailout Mk1 failed miserably in that Greece’s debt worsened and its national income shrank. So, what did EU come up with? Another huge loan, about 60 billion euros, and more austerity; a ‘deal’ that I refer to as Austerity or Bailout Mk2".
"Το Μκ1 ήταν η πρώτη "διάσωση" που συμφωνήθηκε, τον Μάιο του 2010, που περιελάμβανε δάνεια ύψους 110 δις ευρώ και ένα πακέτο μέτρων αυστηρής Λιτότητας. Ένα χρόνο αργότερα, προέκυψε ότι η"Διάσωση" Μκ1 απέτυχε οικτρά, καθώς το χρέος της Ελλάδας χειροτέρεψε και τα εθνικά έσοδα μειώθηκαν. Έτσι, τι "εφηύρε" η ΕΕ; Ακόμα ένα τεράστιο δάνειο, περίπου 60 δις ευρώ, και περισσότερη Λιτότητα. "Συμφωνία" την οποία αποκαλώ Λιτότητα ή Διάσωση Μκ2".
--------------------
Ευχαριστώ & καλή συνέχεια στο αισθητικά άψογο μπλογκάκι σου (ΜΠΡΑΒΟ!)
ΓΕΙΑ + ΧΑΡΑ!
ΥΓ, Άμα βαριέσαι,
Ωραίος!
Ευχαριστώ σε!
Δημοσίευση σχολίου