Δάφνη Βαρβιτσιώτη, Ἱστορικὸς
Τὰ ἀντι-οἰκουμενιστικὰ σωματεῖα «Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Σύλλογος “Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης”» καὶ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» ἐξέδωσαν εἰδησεογραφικὸ δελτίο σχετικὰ μὲ τὶς ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τὶς ὁποῖες πραγματοποίησαν τὰ μέλη τους τὴν 28η καὶ 29η Ὀκτωβρίου 2011, ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος (ἀπὸ ὅπου ἀπωθήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία!) καὶ ἔξω ἀπὸ τὸν Ἱερὸ Ναὸ τῆς Ἀναλήψεως, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἀποδίδονταν τιμὲς στὸν Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ζηζιούλα.
Πολὺ ἐντυπωσιακὴ ἦταν ἡ ἀντίδραση μελῶν τοῦ ἐκκλησιάσματος τοῦ Ἱ. Ναοῦ τῆς Ἀναλήψεως, ὅταν διάβασαν τὰ φυλλάδια ποὺ διαμοίραζαν τὰ σωματεῖα, «μὲ κριτικὴ τῶν αἱρετικῶν ἀπόψεων τοῦ κ. Ζηζιούλα, τῶν αἱρετικῶν δράσεων τοῦ κ. Ἰγνατίου καὶ μὲ ἐνημέρωση γιὰ τὸν αἱρετικὸ καὶ προδοτικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ρόλο τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν Δημητριάδος».
Πλήρης Ἄγνοια: «Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ ἔκπληξη πολλῶν ποὺ διὰ τῶν φυλλαδίων αὐτῶν πρώτη φορὰ ἐπληροφοροῦντο γιὰ τὸν αἱρετικὸ καὶ προδοτικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας ρόλο τοῦ ἐπισκόπου τους», ἐπισημαίνει στὸ ρεπορτὰζ τοῦ ὁ Λ. Ντετζιόρτζιο, πρόεδρος τοῦ σωματείου «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» (σ.σ. τὰ ἔντονα στοιχεῖα τοῦ κειμένου εἶναι δικὰ μας).
Μέχρι τὴν 29.10.2011, δηλαδή, ὑπῆρχαν ἀκόμα μέλη τοῦ χριστεπώνυμου πληρώματος τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος, τὰ ὁποῖα ἀγνοοῦσαν πλήρως τὰ ὅσα κατήγγειλαν τὰ δύο σωματεῖα: ὅτι, δηλαδή, ὁ Μητροπολίτης τους ἔχει μεταλλάξει, τὴν μὲν Μητρόπολή του σὲ κέντρο διάχυσης τῆς Πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· τὴν δὲ Ἀκαδημία της σὲ ἑλλαδικὴ θυγατρικὴ τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας.
Ἡ Ἀντι-Οἰκουμενιστικὴ Δράση: Ὡστόσο, κατὰ τὶς τελευταῖες δύο καὶ πλέον δεκαετίες, ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἰθύνοντες τῶν ἀντι-οἰκουμενιστικῶν κινήσεων εἶχαν ἐντοπίσει, ἐν τῇ γενέσει της, τὴν συγκεκριμένη δραστηριότητα αὐτῶν τῶν Μητροπολιτῶν, ὅσο καὶ ἄλλων ὁμοϊδεατῶν τους.
Μάλιστα, ὅλο αὐτὸ τὸ χρονικὸ διάστημα, οἱ ἰθύνοντες αὐτοὶ ἐπέδειξαν ἐντυπωσιακὴ ἀντι-οἰκουμενιστικὴ–ἀντιαιρετικὴ δράση: ὡς ἔγκριτοι καὶ διαπρεπεῖς θεολόγοι –κληρικοί, μοναχοὶ καὶ λαϊκοὶ– δημοσίευαν ἑκατοντάδες ἐμπεριστατωμένα καὶ ἐμβριθῆ ἀντι-οἰκουμενιστικὰ ἄρθρα καὶ βιβλία καὶ πρωτοστατοῦσαν σὲ πλεῖστες ὅσες ἀντι-οἰκουμενιστικὲς κινήσεις, μὲ διοργανώσεις ἡμερίδων καὶ συνεδρίων, μὲ ὁμιλίες, μὲ σεμινάρια, μὲ κηρύγματα, μὲ ἐμφανίσεις καὶ ἐκπομπὲς στὴν τηλεόραση καὶ μὲ ἄλλες ἐκδηλώσεις.
Τὸ «Ἅλας τῆς Γῆς»: Μὲ τὶς δραστηριότητες τους αὐτές, οἱ ἰθύνοντες τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου –εἰδικώτερα δὲ οἱ φέροντες τὸ ἱερατικὸ σχήμα– εἶχαν πείσει τὸ ὀρθόδοξο ποίμνιο ὅτι οἱ ἴδιοι ἦσαν, πραγματικά, τὸ «ἅλας τῆς γῆς». Γι’ αὐτό, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, ὁ καλοπροαίρετος λαὸς τοῦ Κυρίου τοὺς θαύμαζε, τοὺς σεβόταν, τοὺς θεωροῦσε ἀγωνιστὲς τῆς Πίστεως καὶ –τὸ σημαντικώτερο– τοὺς ἐμπιστευόταν τυφλά.
Ἡ Παράλειψη: Προϊόντος τοῦ χρόνου, ὅμως, κάποια μέλη τῶν κινήσεων αὐτῶν παρατήρησαν τὸ ἑξῆς παράδοξο στὴν δράση τῶν ἰθυνόντων αὐτῶν: ἐνῶ ἀνέλυαν εἰς βάθος τὶς κακοδοξίες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παπισμοῦ καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν αἱρέσεων, οἱ θαυμαζόμενοι ἰθύνοντες –οἱ θεωρούμενοι ὡς «τὸ ἅλας τῆς γῆς»– οὐδέποτε κατωνόμαζαν τοὺς κληρικοὺς ἢ ἱεράρχες ποὺ ἀσπάζονταν τὶς κακοδοξίες αὐτές.
Ἀγῶνας Ἄγονος: Τὰ μέλη αὐτὰ διαπίστωναν –καὶ ἐπεσήμαιναν ἐπανειλημμένα στοὺς συγκεκριμένους ἰθύνοντες– ὅτι, μὲ τὴν συνεχιζόμενη αὐτὴ παράλειψη, καὶ δὲν ἐνοχλοῦσαν τοὺς αἱρετικούς, καὶ δὲν ἀνέκοπταν τὴν δράση τους καὶ ἄφηναν τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ ἀπληροφόρητο.
Ἡ Μεγάλη Ἀπόφαση: Τελικά, τὸ 2006 –δηλαδή, ἀμέσως σχεδὸν μετὰ τὸ συλλείτουργο τοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν Πάπα, στὸ Φανάρι–, στὴν ἀντι-οἰκουμενιστικὴ Σύναξη τῆς Γατζέας, προτάθηκε καὶ ἀποφασίσθηκε, ὁμοφώνως καὶ ἐνθουσιωδῶς, «νὰ συνταχθεῖ ἕνα κείμενο, στὸ ὁποῖο, ἐπιτέλους, νὰ ἀποκαλύπτονται ὅλα τὰ ὀνόματα τῶν Οἰκουμενιστῶν Ὀρθοδόξων, πρὸς πληροφόρηση τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἐκκλησίας», σημείωνε ὁ κ. Ἰωάννης Κορναράκης, ὁμότιμος καθηγητὴς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὁ ὁποῖος εἶχε συμμετάσχει στὴν σύναξη αὐτή[1].
«Ἀπήλθαμε ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς συνάξεως ἐκείνης», ἔγραφε ὁ κ. Ι. Κορναράκης, «τελοῦντες ἐν ἀναμονῇ λήψεως τοῦ κειμένου αὐτοῦ, προκειμένου νὰ τὸ ὑπογράψουμε, γιὰ νὰ κυκλοφορήσει τὸ συντομώτερον».
Σιωπὴ καὶ Ἀπραξία: Μετὰ ἀπὸ δύο καὶ πλέον χρόνια, σημείωνε ὁ ἴδιος: «Ὅμως, ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ καμμία κίνηση δὲν ἐφαίνετο πουθενά, γιὰ τὴν συνέχεια τῆς ζωῆς τῆς ὁμάδος κληρικῶν καὶ μοναχῶν. Οὔτε κάποιο κείμενο εἶχε ἀποσταλεῖ. Ἔτσι, ἡ δραστηριότητα τῆς ὁμάδος περιῆλθε στὴν ἀβεβαιότητα καὶ στὴν ἀκινησίαν γιὰ μακρὸ χρονικὸ διάστημα», καὶ συνέχιζε:
«Τὸ μάκρος αὐτῆς τῆς ἀκινησίας καὶ τῆς σιωπῆς, καὶ ἤδη, ἡ ματαίωση τῆς κυκλοφορίας τοῦ ἀναμενομένου κειμένου μὲ τὰ ὀνόματα τῶν οἰκουμενιστῶν ταγῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἔδειχνε πειστικῶς ὅτι, ἐδῶ ἔληγε πλέον ἡ δραστηριότητα τῆς ὁμάδος!».
Καὶ ἐρωτοῦσε ὁ κ. καθηγητὴς τοὺς ἰθύνοντες: «Τίμπορεῖ νὰ συνέβη;».
«Ὁμολογία Πίστεως»; Τὸ 2009, ἡ συγκεκριμένη σύναξη συνέταξε ἕνα ἀντι-οἰκουμενιστικὸ κείμενο, μὲ τίτλο «Ὁμολογία Πίστεως», τὸ ὁποῖο δημοσίευσε στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» (29/5/2009), καὶ τὸ ὁποῖο συνυπέγραφαν πλεῖστοι ὅσοι κληρικοί, καθηγητὲς πανεπιστημίου, θεολόγοι, μοναχοί, λαϊκοὶ κ.ἄ.
Ὡστόσο, παρὰ τὸν ἄκρως ἐντυπωσιακό της τίτλο καὶ παρὰ τὰ σημαντικὰ ὀνόματα μοναχῶν καὶ κληρικῶν ποὺ τὴν συνέταξαν[2], ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» ἀξιολογήθηκε ἀπὸ τὸν καθηγητῆ κ. Ἰωάννη Κορναράκη, ὡς ἀσήμαντη σκιὰ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνα, τόσο ἀπὸ τὴν φύση της, ὅσο καὶ ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της· ἐπειδὴ ἀπέφευγε –καὶ αὐτὴ– κάθε ἀναφορὰ σὲ ὀνόματα αἱρετικῶν κληρικῶν.
Ὁ Ἔλεγχος: Τόνιζε, τότε, ὁ κ. Κορναράκης: «Ὁ Οἰκουμενισμὸς προχωρεῖ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ συνεχῶς ἰσχυροποιεῖται, ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν θίγονται οἱ ὀρθόδοξοι οἰκουμενιστές, ἀφοῦ δὲν ἀποκαλύπτονται τὰ ὀνόματά τους. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀνησυχοῦν καὶ εἶναι σίγουροι ὅτι θὰ κερδίσουν τοὺς στόχους τους, χάρη στὴ δική σας ἀνημποριὰ νὰ ἀγωνισθεῖτε θεοφιλῶς μὲ τὸ πνεῦμα τῆς θυσιαστικῆς σταυρώσιμης μαρτυρίας».
Ἡ σιωπή, ὅμως, συνεχίσθηκε.
Πρόσκληση καὶ «Κεκλημένοι»: Τὸ ἐνημερωτικὸ δελτίο γιὰ τὰ συμβάντα τοῦ Βόλου ἐπισημαίνει ὅτι, πρὶν καταφύγουν στὶς προαναφερθεῖσες ἐκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τὰ δύο ὀρθόδοξα σωματεῖα «ἐξάντλησαν κάθε ἄλλη προσπάθεια, κατὰ τεκμήριον θεσμικὴ καὶ θεμιτὴ» νὰ πραγματοποιήσουν, στὴν πόλη τοῦ Βόλου, μιὰ χρονικὰ παράλληλη ἐκδήλωση-ὁμιλία, «κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ ἐγνωστοποιοῦντο καὶ θὰ ἀναιροῦντο οἱ αἱρετικὲς ἀπόψεις τοῦ τιμωμένου».
«Ἔρχεσθαι· ὅτι ἕτοιμά ἐστι τὰ πάντα» (Λουκ. ΙΔ΄ 17): Γιὰ νὰ διευκολύνει ὅσους θὰ ἀπεδέχοντο τὴν πρόσκληση δημοσιοποίησης καὶ ἀναίρεσης, ὁ κ. Παναγιώτης Σημάτης –θεολόγος, συγγραφέας σημαντικῶν ἀντι-οἰκουμενιστικῶν βιβλίων καὶ γραμματέας τοῦ σωματείου «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»– εἶχε συγκεντρώσει, σὲ σημαντικώτατο 30σέλιδο κείμενο, ἀπολύτως ἀδιάσειστα, λεπτομερῆ καὶ ἐπιμελῶς τεκμηριωμένα στοιχεῖα τῶν ἀπόψεων αὐτῶν[3].
«Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες»: Ὅπως ὁ δοῦλος τῆς παραβολῆς μετέφερε στοὺς «κεκλημένους» τὴν πρόσκληση τοῦ κυρίου του γιὰ τὸ «μέγα δεῖπνο» (Λουκ. ΙΔ΄ 17), ἔτσι καὶ τὰ σωματεῖα ἀπευθύνθηκαν, μὲ τὴν συγκεκριμένη πρόταση-προσκλησή τους, σὲ παράγοντες τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου –τοὺς ὁποίους τὸ δελτίο κατωνομάζει– γιὰ νὰ παραστοῦν καὶ μὲ τὸ κῦρος καὶ τὶς γνώσεις τους νὰ βοηθήσουν στὴν ἀναίρεση τῆς Ζηζιούλειας θεολογίας.
Ὅλοι, ὅμως, οἱ σύγχρονοι «κεκλημένοι» ἀρνήθηκαν νὰ παραστοῦν.
Τὸ δελτίο κατέγραψε τὴν ἀπορία τῶν μελῶν τῶν σωματείων, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἄλλων πληροφορήθηκαν τὴν ἄρνηση αὐτή, γιὰ «Τὸ πῶς καὶ τὸ γιατὶ τῆς ὀλιγωρίας τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου –ἂν τελικὰ ὑπάρχει κάτι τέτοιο– καὶ τῶν ἰθυνόντων αὐτοῦ ἔναντι στὴν οἰκουμενιστικὴ λαίλαπα ποὺ σαρώνει τὴν Ὀρθοδοξία μας» (σ.σ. τὰ ἔντονα στοιχεῖα τοῦ κειμένου εἶναι δικά μας).
Σιωπῆς Ἀποτελέσματα: Ἔτσι, μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια τέτοιου ἀντι-αἱρετικοῦ ἀγῶνα, φθάσαμε στὸ σημεῖο νὰ μὴν γνωρίζει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Μιᾶς καὶ Ἁγίας καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τὸ 2011, ἂν ὁ ἐπίσκοπος τῆς ἐπαρχίας του εἶναι αἱρετικὸς ἢ ὄχι.
Καὶ εἴδαμε, στὸ συγκεκριμένο ρεπορτάζ, τὸ ἀποτέλεσμα: νὰ πηγαίνει τὸ ἀνυποψίαστο ὀρθόδοξο ποίμνιο στὴν κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, γιὰ νὰ καταλήξει νὰ συμμετέχει σὲ τιμητικὴ ἐκδήλωση πρὸς χάριν ἑνὸς οἰκουμενιστοῦ, ὀργανωμένη ἀπὸ ἄλλον οἰκουμενιστή, ποὺ χρησιμοποιεῖ τὴν παρουσία τοῦ ὀρθοδόξου –ἀλλὰ ἀπληροφόρητου– ποιμνίου ὡς ἀπόδειξη ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ συναινεῖ στὸν οἰκουμενισμό, ἀφοῦ, ὄχι μόνον ἀποδέχεται ἀδιαμαρτύρητα τοὺς ἐκπροσώπους του, ἀλλὰ καὶ τοὺς τιμᾶ!
Ἀπορίες καὶ Προβληματισμοί: Καὶ διερωτᾶται καὶ πάλι ὁ πιστός: γιατί, ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια, οἱ ἰθύνοντες τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ ἀγῶνα δὲν κατωνόμαζαν τοὺς αἱρετικοὺς κληρικοὺς καὶ ἱεράρχες ποὺ ὑπονόμευαν τὴν Ὀρθοδοξία, ὥστε νὰ ἀνακόψουν τὴν δράση τους; Γιατί ἄφηναν τὸ ὀρθοδόξο ποίμνιο ἀπληροφόρητο;
Γιατί, δηλαδή, αὐτοὶ οἱ ἀγωνιστὲς τῆς Πίστεως, ποὺ ἐπὶ δεκαετίες ἐμφανίζονται ὡς τὸ «ἅλας τῆς γῆς» καὶ ὡς διαπρύσιοι ὑπερασπιστὲς τῆς δογματικῆς ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἀθετοῦν διὰ παραλείψεων;
Γιατὶ δὲν ἔσπευσαν νὰ συνδράμουν στὴν προσπάθεια πνευματικῆς ἀντίστασης ποὺ κατέβαλαν τὰ ὀρθόδοξα σωματεῖα, καὶ μάλιστα σὲ μιὰ τόσο καίρια περίσταση, ὅπως ἦταν ἡ συγκεκριμένη θριαμβικὰ κραυγαλέα οἰκουμενιστικὴ ἐκδήλωση στὸν Βόλο, μὲ τόσο προκλητικὰ πανηγυρικὴ ἀπόδοση τιμῶν σὲ ἐκπρόσωπο τοῦ οἰκουμενισμοῦ, σὲ μητρόπολη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέσα στὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια;
Τότε καὶ Τώρα: Ἀρνούμενοι νὰ συμμετάσχουν στὴν συγκεκριμένη ἐκδήλωση-ὁμιλία γνωστοποίησης καὶ ἀναίρεσης τῶν αἱρετικῶν ἀπόψεων τοῦ τιμωμένου κ. Ζηζιούλα, οἱ «κεκλημένοι» ἰθύνοντες τοῦ ἀντι-οἰκουμενιστικοῦ μετώπου –καὶ εἰδικώτερα οἱ φέροντες τὸ ἱερατικὸ σχῆμα (τὸ σύμβολο, δηλαδή, τῆς «θυσιαστικῆς σταυρώσιμης μαρτυρίας»)– ἀναβίωσαν, σημεῖο πρὸς σημεῖο, τὴν παραβολὴ τῆς πρόσκλησης στὸ «μέγα δεῖπνο».
Διαχρονική, ἡ Ἀλήθεια: Ὅμως ἔτσι, προσέφεραν –ἄθελά τους, βέβαια– στοὺς οἰκουμενιστές, στοὺς ὑπερμάχους τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ στοὺς λοιποὺς αἱρετικοὺς καὶ στοὺς ἀρωγούς τους, τὴν πλέον περίτρανη ἀπόδειξη τῆς διαχρονικῆς ἰσχῦος τῆς ἐξ Ἀποκαλύψεως Ἀληθείας, τὴν ὁποίαν θέλουν νὰ «ἐκσυγχρονίσουν», νὰ ἐπαναπροσδιορίσουν, νὰ σχετικοποιήσουν ἢ νὰ ἀρνηθοῦν, γιὰ νὰ παραδώσουν τὸ ποίμνιό τους πνευματικὰ σιδηροδέσμιο στὰ νύχια τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τῆς Πανθρησκείας καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Ἅλας Ἄναλον; Ἀπὸ τὴν πλευρά τους, οἱ ὀλίγοι ποὺ ἐξακολουθοῦν ἀκόμα νὰ ἀγωνίζονται πραγματικά, δικαίως διερωτῶνται: μήπως, λοιπόν, «τὸ ἅλας τῆς γῆς» ἔχει «μωρανθεῖ», εἶναι «ἄναλον» (Μαρκ. Θ΄ 50) καὶ «εἰς οὐδὲν ἰσχύει»; (Ματθ. Ε΄ 13).
[1] Ἐπιστολὴ «Πρὸς τὴν Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ κειμένου “ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ”», δημοσιευθεῖσα στὴν ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ, τ. 48-49 τῆς 1ης Νοεμ.– 1ης Δεκ. 2009.
[2] Τὴν Συντακτικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ κειμένου ἀποτελοῦσαν ὁ Γέρων Ἰωσὴφ (Ἱ. Μ. Ξηροποτάμου Ἁγίου Ὄρους), ὁ π. Γ. Μεταλληνός, ὁ π. Θ. Ζήσης, ὁ π. †Μᾶρκος Μανώλης καὶ ὁ π. Σαράντης Σαράντος.
[3] Ὁ τίτλος τοῦ κειμένου εἶναι: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ κ. ΖΗΖΙΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, ΕΝ ΑΓΑΣΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΤΙΚΑΝΟ· ὁ ὑπότιτλος: «Μεταπατερική», Βαπτισματικὴ καὶ Εὐχαριστιακὴ» θεολογία: τὰ ὄπλα γιὰ τὴν ἅλωση τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὁ ὑπέρτιτλος: Μὲ ἀφορμὴ τὴν Βράβευση τοῦ κ. Ζηζιούλα ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου.
Πηγή: Αποτείχιση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου