Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις...

ΠΗΓΗ: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Κοιτάζουν τα κοράκια...
Και χειροκροτούν...

Το ''μάνα εξ ουρανού'', που περιμένουν να πέσει στο κεφάλι τους με την μορφή του ψηφισθέντος προϋπολογισμού, που θα τους φέρει την διατήρησή τους στην εξουσία,
Τις καρεκλίτσες τους,
Την διατήρηση των προνομίων τους,
Το ''άρμεγμα'' του δημόσιου χρήματος (όσο υπάρχει, όλο γι αυτούς),
Τους διορισμούς των συγγενών τους.
     

Κοιτάζουν και χειροκροτούν την δικαίωση της ανικανότητάς τους, την δουλοπρέπειά τους, την μηδαμινότητά τους, τα λύτρα της προδοσίας τους.
 

Κοιτάζουν και χειροκροτούν την ίδια την προδοσία τους...

Δεν βλέπουν όμως πίσω, πέρα απ' αυτούς τους τοίχους, που νομίζουν ότι τους προστατεύουν, τί ακριβώς έρχεται, τί ακριβώς θα πέσει πάνω στα κεφάλια τους...

Δεν βλέπουν την οργή του κόσμου, το μίσος που σιγοβράζει...
Δεν βλέπουν τα κόκκινα μάτια, τα σηκωμένα από απελπισία χέρια...

Τα άδεια στομάχια των παιδιών στα σχολεία...

Την παραφροσύνη του πατέρα που δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του...

Δεν βλέπουν τα νύχια της γριάς μάνας, που βλέπει τον γιό της ν' αυτοκτονεί από ανέχεια, τα μαγκάλια, που θα βάλουν φωτιά σε όλα...

Δεν βλέπουν.
Και καλά κάνουν και δεν βλέπουν:
Η τυφλότητά τους αυτή, θα σώσει μιά μέρα, τον λαό..

*Προς τον ποιητή του στίχου αυτού: η λαϊκή σοφία λέει ''τα στερνά, τιμούν τα πρώτα''!
Κρίμα για τα δικά σου στερνά, αλλά προπαντός για τα ''πρώτα''...
Η  ''Παράγκα'' των νιάτων σου απ' όπου ξεφώνιζες την εξουσία, έγινε το ανάκτορο της άφωνης συναίνεσής των γηρατειών σου...

Πηγή Ουδέν Σχόλιον