Η αγάπη του Θεού – Η αχαριστία των ανθρώπων – Οι πνευματικοί νόμοι

     Παρά τίς τόσες ἐπαναλαμβανόμενες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραηλίτας καί τήν ἀκαταμάχητον προστασίαν Του κάτω ἀπό τήν Παντοκρατορικήν Του σκέπην, ὁ ἀχάριστος αὐτός λαός τοῦ Ἰσραήλ, πού μέ τήν ὅλην του στάσιν προσωποποιεῖ τήν ἀγνωμοσύνην, δέν ἀνταποκρίθηκε οὔτε εἰς τό ἐλάχιστον εἰς ἐκείνην τήν Θεϊκήν ἀγάπην.

     Θαυμάζει κανείς τήν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ ἀφ᾽ ἑνός, καί ἀφ᾽ ἑτέρου μένει ἔκπληκτος διά τήν περιφρόνησιν αὐτῆς τῆς Θείας προστασίας ἡ ὁποία κατήντησε τελικῶς παραφροσύνη. Δι᾽ αὐτό καί ἐπειδή οἱ ἴδιοι οἱ ἀγνώμονες Ἰουδαῖοι δέν Τόν θέλησαν, ὁ Χριστός ἀπέσυρε τήν εὔνοιάν Του καί τούς ἐγκατέλειψε εἰς τάς ἀγρίας διαθέσεις τῶν ἐχθρῶν των Ρωμαίων (70 μ.Χ.).

     Κάτι παρόμοιον συμβαίνει καί σήμερον μέ τό ἰδικόν μας ἔθνος, ἀφοῦ κι ἐμεῖς δεχώμεθα, ὅπως καί ὁ παλαιός Ἰσραήλ, τήν Χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, ὄχι ἁπλῶς δαψιλῶς, ἀλλά κατά κυριολεξίαν σκανδαλωδῶς. Ὅμως, παρ᾽ ὅλα αὐτά δέν προσπαθοῦμε νά βελτιωθοῦμε εἰς τήν πνευματικήν ζωήν βαδίζοντες τήν εὐλογημένην ὁδόν τῶν Eὐαγγελικῶν ἀρετῶν, τῆς Ὀρθοδόξου δηλαδή πνευματικότητος.

     Φαίνεται πώς ἄρχοντες καί ἀρχόμενοι ἔχομε ἐξαλείψει ἀπό τήν συνείδησίν μας πώς ὑφίστανται καί ἐνεργοῦν καί οἱ «πνευματικοί νόμοι». Φαίνεται πώς κλῆρος καί λαός βαυκαλιζόμεθα θεωροῦντες ὅτι ἡ ἀνοχή τοῦ Θεοῦ πάντοτε θά συγκρατῇ τήν δικαιοσύνην Του. Φαίνεται πώς ἔχομε κι ἐμεῖς ἐν πολλοῖς καλλιεργήσει τήν νοοτροπίαν τῶν Ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι ἔλεγαν «Πατέρα ἔχομεν τόν Ἀβραάμ» διά νά λάβουν τήν ἀπάντησιν ἀπό τόν ἴδιον τόν Κύριον, ὅτι «Δύναται ὁ Θεός ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ» (Λουκ. γ', 8), μήπως καί ἀφυπνισθοῦν ἀπό τήν πνευματικήν των ραστώνην καί ἀναισθησίαν.

    Ἄς συνέλθωμε λοιπόν καί ἄς πάρωμε τό βλέμμα ἀπό τήν ὕλην, τήν ἁμαρτίαν καί τήν διαφθοράν, καί ἐν τῷ ἅμα ἄς εἴπωμεν: «Ἕως πότε ἡ πώρωσις, ἡ ἀδιαφορία, ἡ ἀναισθησία ἡ σκλήρυνσις… θά συνεχίζωνται ἔναντι τοῦ νόμου, τῆς ἀνοχῆς καί αὐτῆς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ; Ἕως πότε θά προσκρούωμε εἰς τόν νόμον Του, θά προκαλοῦμε τήν ἀνοχήν Του καί θά προσβάλλωμε τήν ἀγάπην Του; Γιατί Τόν ἐκπειράζομε, ἐμεῖς πού θά ἔπρεπε νά Τόν εὐγνωμονοῦμε καί νά Τόν διακηρύσσωμε εἰς πάντα τά Ἔθνη;»

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΣΧΟΛΙΟ: Αυτό είναι τό Δευτερονόμιο. Γι' αυτό καί τό κήρυγμα μιλά γιά πνευματικούς νόμους. Η ασκητική ορθοδοξία γνωρίζει μόνον τά 200 κεφάλαια τού πνευματικού νόμου  τού Αγίου Μάρκου τού ασκητού. Αυτή η ορθόδοξος πνευματικότης πού οδηγεί στίς Ευαγγελικές αρετές είναι τό ορθόδοξο δευτερονόμιο πού αποκορυφώνεται στήν τήρηση τών κανόνων. Καί πιό είναι τό πρόβλημα;; Τό δευτερονόμιο καί οι κανόνες τηρούνται. Ενώ όπως μάς διδάσκει ο Παύλος ο Νόμος είναι αδύνατον νά τηρηθεί. Δόθηκε γιά νά φανερωθεί στόν άνθρωπο η αμαρτία. Η ΔΟΥΛΕΙΑ.  Η ανάμνηση τής δουλείας τής ανθρωπίνου φύσεως. Τό δευτερονόμιο είναι η βόλτα στό προαύλιο τής φυλακής. Γέννησε τόν Φαρισαίο. Γέννησε καί τό Κοράνιο. Δημιούργησε τόν κληρικαλισμό. Τόν σημερινό εβραιο-χριστιανισμό τού οικουμενισμού. Είναι τό κρυφό όπλο τών οργανώσεων μέ τό οποίο γκρέμισαν τόν ασκητικό χαρακτήρα τής ορθοδοξίας. ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ, ΛΕΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ ΣΑΣ. Αντιθέτως οι κανόνες τηρούνται χωρίς τόν Κύριο, από τούς αληθινούς καί τέλειους χριστιανούς. Ο Πνευματικός νόμος τής ορθοδοξίας έχει γιά θεμέλιό του τό ξθ' κεφάλαιο. ''Ζητών θεραπείαν, επιμέλησαι τής συνειδήσεως καί όσα σοί λέγει, ποίησον, καί ευρήσεις τήν ωφέλειαν''.
Αμέθυστος