Ποιός θα εγκλωβίσει ποιόν στη διαπραγμάτευση;

(χωρίς σχέδιο Β’ δεν πετυχαίνει το σχέδιο Α’) 

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Η «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση ενσαρκώνει σήμερα τη βασική εθνική ελπίδα, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές προτιμήσεις των πολιτών, προτιμήσεις άλλωστε που αντανακλούν περισσότερο το παρελθόν, παρά τη σημερινή δραματική συγκυρία.  Συγκυρία που συνίσταται στην επίθεση κατά του ελληνικού έθνους – κράτους και της όποιας ελληνικής δημοκρατίας από μια συμμαχία αρχουσών τάξεων της Ευρω-Γερμανίας και «Αγορών» - του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφαλαίου. 

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα στις σημερινές συνθήκες δεν μπορείς να υπερασπίσεις το έθνος αν δεν υπερασπίσεις την κοινωνία, την κοινωνία αν δεν υπερασπίσεις το έθνος. 

Είναι εξαιρετικά θλιβερό να βλέπει κανείς την αντιπολίτευση της χώρας να συντάσσεται, ως Πέμπτη φάλαγγα με τους Πιστωτές. Ιδιαίτερα θλιβερό το θέαμα του ανεκδιήγητου Ποταμιού. Μάλλον Οχετός θα έπρεπε να ονομάζεται. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση είναι υπεράνω κριτικής. Τελείως διαφορετικό ζήτημα όμως η κριτική από τη σκοπιά των συμφερόντων της υποτέλειας, τελείως διαφορετικό από τη σκοπιά της αποτελεσματικής υπεράσπισης του ελληνικού λαού. 

Φαντάζεται εύκολα κανείς ποια θα ήταν η ελληνική  διαπραγματευτική θέση, αν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι πήγαιναν να πούνε και αυτοί, όλοι μαζί, στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο «μπάστα», «μας καταστρέψατε», «δεν αντέχουμε άλλο», αντί να μαχαιρώνουν πισώπλατα τις κυβερνητικές προσπάθειες.

‘Άλλο όπως είπαμε η κριτική από τη σκοπιά των συμφερόντων των πιστωτών, άλλο από τη σκοπιά του ελληνικού λαού. Η τελευταία είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά και απαραίτητη. Μια έξυπνη ηγεσία όχι μόνο θα την ανεχόταν, θα την προκαλούσε. Γιατί δεν είναι δυνατό οποιαδήποτε ηγεσία, όσο ικανή κι αν είναι, να αντιμετωπίσει σωστά όλα τα ζητήματα μιας τόσο περίπλοκης, σύνθετης κατάστασης, όπως αυτή που βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Χρειάζεται τη «διόρθωση» της κριτικής όσο κι ο ναυτικός την πυξίδα.

Ερωτηματικά

Είναι γεγονός ότι μερικές κυβερνητικές θέσεις προκάλεσαν , αν μη τι άλλο, ερωτηματικά, και ελπίζει τις επόμενες μέρες σε μια εξήγηση και προς το κόμμα και προς την κοινωνία. Μόνο ένας τέτοιος ειλικρινής διάλογος βάσης και ηγεσίας μπορεί να διατηρήσει τη συνοχή και την ενότητα του πατριωτικού μπλοκ στις δύσκολες στιγμές πούρχονται. 

Προς τι η «αναγνώριση» των δανειακών συμβάσεων, που αποτελούν την καρδιά της αποικιακής σχέσης που επιβλήθηκε το 2010. Προς τι η παραίτηση από την κύρια προγραμματική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ, τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, η στροφή προς «ελαφρά» πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, η δήλωση ότι δεν είναι στα σχέδια η χρήση πιστώσεων από εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, όπως η Ρωσία, αναφορές στην ελληνική «διαφθορά», που πλήττουν τη χώρα και είναι ανακριβείς και παραπλανητικές όταν δεν συνοδεύονται από τον τεράστιο ρόλο που έπαιξαν ξένες εταιρείες όπως η Siemens στην ελληνική διαφθορά, με την ανοχή των κυβερνήσεών τους και των εποπτικών αρχών της ΕΕ. Πιο σκόπιμο θα ήταν για την ελληνική κυβέρνηση να υπενθυμίζει την ανοίκεια συκοφαντική καμπάνια που δέχτηκε η Αθήνα από τα ΜΜΕ της Γερμανίας το 2009-10.

Υπενθυμίζουμε ότι υπάρχει μια πληθώρα εξαιρετικά “ευρωπαϊκών”, «πολιτικά ορθών», νομικά βάσιμων επιχειρημάτων για να ζητήσει η Αθήνα τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την άμεση διακοπή των μνημονιακών πολιτικών, την άμεση συνδρομή των εταίρων της στην αντιμετώπιση της εθνικής, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που αντιμετωπίζει. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει στην επόμενη σύνοδο κορυφής παρά να μοιράσει στους συναδέλφους του το εικοσασέλιδο αφιέρωμα  στην ελληνική κατάσταση που συνέταξε η  κορυφαία γερμανική οικονομική εφημερίδα  Handelsblatt ήδη από το 2011. Να τους δώσει ακόμη μια σύνοψη των κατά καιρούς δηλώσεων των κ.κ. Γιούνκερ, Ολάντ, Πρόντι κ.α. για την ελληνική τραγωδία, μαζί με φάκελο με δηλώσεις κορυφαίων οικονομολόγων παγκοσμίως για τα αποτελέσματα του μνημονιακού προγράμματος και το μη βιώσιμο του ελληνικού χρέους. Πρέπει τάχιστα να συνταχθεί μια Μαύρη Βίβλος για τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα. Πρέπει οι εταίροι να τεθούν ενώπιον των αποτελεσμάτων της πολιτικής που επέβαλαν στην Ελλάδα, ενώπιον των ευθυνών τους.

Ακούμε συχνότατα τον Πρωθυπουργό να αντιπαραθέτει ανάπτυξη στη λιτότητα, ζητώντας αναδιοργάνωση της ευρωζώνης. Αυτά είναι καλά και απαραίτητα, δεν ξέρουμε όμως αν και πότε θα γίνουν. Αυτό που πρέπει κυρίως να τεθεί τώρα είναι η ελληνική καταστροφή. Οι εταίροι λένε ότι οι συμφωνίες και οι κανόνες πρέπει να τηρηθούν, τα χρέη δεν μπορούν να διαγραφούν κλπ. Πρέπει να τεθούν προ της ευθύνης ότι, επιμένοντας σε αυτές τις πολιτικές, οδηγούν στο χάος και την καταστροφή μια χώρα της ΕΕ και πιθανώς το όλο ενοποιητικό σχέδιο της Ευρώπης. 

Σχέδια και διαπραγμάτευση

Οι υποχωρήσεις, μας απαντάνε από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τόσο σημαντικές. Αποσκοπούν να «εγκλωβίσουν» τη Γερμανία στη διαπραγμάτευση, αποτρέποντας, τουλάχιστον άμεσα, μια ανοιχτή, πλήρη ρήξη. Αν όμως οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αρχίσουν να μοιάζουν μνημονιακές, δεν θα εγκλωβιστεί η Γερμανία στη διαπραγμάτευση, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ σε συμβιβασμούς που δεν οδηγούν πουθενά, μη αποσπώντας στο τέλος τίποτα. Δεν αρχίζει κανείς τη διαπραγμάτευση ανοίγοντας δημόσια τα χαρτιά του, ούτε πηγαίνοντας κατευθείαν στην τελική συμβιβαστική θέση που θέλει να φτάσει. Το ζήτημα δεν είναι να μπούμε στα παπούτσια των πιστωτών, γιατί, ότι και να κάνουμε, δεν μας χωράνε. Η προσπάθεια πρέπει να τείνει στο να μεταβάλλει τους όρους συζήτησης, από το «τηρείστε τις συμφωνίες», στο «τι κάνουμε για την ελληνική καταστροφή». ‘Αλλωστε, όλες αυτές οι υποχωρήσεις σε λίγες μόνο μέρες δεν οδήγησαν σε οποιαδήποτε αξιοσημείωτη υποχώρηση των εταίρων!

Από το 2012 υποστηρίζουμε ότι η αμφισβήτηση των νεοαποικιακών δεσμών δεν είναι περίπατος, προϋποθέτει να σκέφτεται κανείς με το δικό του μυαλό, όχι υποτιθέμενων φίλων και συμμάχων, που κάνουν ότι υποστηρίζουν την Ελλάδα. Η επικοινωνία οφείλει να υποτάσσεται στην πολιτική, όχι η πολιτική στην επικοινωνία. Είναι πολύ σημαντική η πληρότητα της τεχνοκρατικής και πολιτικής προετοιμασίας, αλλά και το δίκτυο συμμαχιών σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Πρέπει να είσαι έτοιμος και για τη «ρήξη», γιατί αν δεν είσαι δεν θα πάρεις τίποτα στο τέλος. Χωρίς σχέδιο Β’, δεν πετυχαίνει το σχέδιο Α΄. 

Ο ελληνικός λαός απέδειξε ιστορικά ότι μπορεί να μεγαλουργήσει, ιδίως αν οι ηγεσίες του σταθούν στο ύψος των περιστάσεων – ιστορικά εκεί υπήρξε το πρόβλημα. Υπό ορισμένους όρους η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. μπορεί να θεωρηθεί συγκρίσιμη, τηρουμένων των αναλογιών, του ‘Όχι του 1940. Η επίθεση που δέχεται η χώρα από τους υποτιθέμενους εταίρους της οφείλει να οδηγήσει σε μεγάλο κίνημα λαϊκής κινητοποίησης στο εσωτερικό, συμπαράστασης διεθνώς, που θα στηρίξει την προσπάθεια ανατροπής ή πάντως ριζικής βελτίωσης των όρων που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα.

Konstantakopoulos.blogspot.com

«Δρόμος της Αριστεράς», 7.2.2015