Οσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές και ο χρόνος πυκνώνει, μεγαλώνει ένα αίσθημα αδιεξόδου. Γι’ αυτό και αυξάνεται, από μια, πρώτη, εμπειρική παρατήρηση, ο αριθμός όσων δηλώνουν ότι «δεν θα ψηφίσουν». Αμφιθυμία, κόπωση, ματαιότητα, ματαίωση και ένας διαφορετικός θυμός. Τι και γιατί θα ψηφίσουμε άραγε τώρα που το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» κατέρρευσε (μόνο κάποιοι αναχωρητές - σκηνίτες αρνούνται να το δουν), η οργή των δε εναντίον των μεν φαίνεται καθαρά πως δεν ήταν παρά μια βολική (αυτ)απάτη, ενώ οι χρήσιμοι «άλλοι» (ξένοι, δανειστές, μνημονιακοί, κ.ο.κ) αποχρωματίζονται; Για ένα πολιτικό σύστημα και ένα λαό που αρνιόταν να δει την πραγματικότητα ποια μεγαλύτερη τιμωρία από μια εκλογική αναμέτρηση που έχει ένα και μόνο αντικείμενο: τη διαχείριση αυτής ακριβώς της πραγματικότητας που προσπαθούσαμε να αποφύγουμε επαυξημένης μάλιστα, το τελευταίο οκτάμηνο, κατά μερικές δεκάδες δισ. ευρώ! Πίσω λοιπόν από την απαξίωση όσων δηλώνουν πως θα απόσχουν από τη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση, της 20ής Σεπτεμβρίου, υπάρχει ένα ισχυρό κίνητρο: να μην αναλάβουν το μέρος της ευθύνης που τους αναλογεί για το τέλος των ψεμάτων.
Ασφαλώς και το ίδιο το πολιτικό σύστημα υπεκφεύγει ευσχήμως να κατονομάσει τα προβλήματα και να αναφέρει πιθανές -έστω και με αποκλίσεις- λύσεις που θα εφαρμόσει. Ασχολείται προεκλογικά με αυτό που ξέρει καλύτερα: να υπολογίζει συσχετισμούς δυνάμεων, να «απαντάει» στους εξυπνακισμούς του αντιπάλου, να σκιαμαχεί αντί να μονομαχεί για να εδραιώσει την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη. Είναι, πράγματι, αποκαλυπτική η τραγική ειρωνεία αυτών των εκλογών. Θα μπορούσαν να αποφευχθούν, γίνονται για τους λάθος λόγους, αλλά όσο φεύγει το προπέτασμα καπνού και αναδύονται καθαρές, χωρίς άλλες ψευδαισθήσεις δηλαδή, οι γραμμές του χρεοκοπημένου τοπίου, προβάλλει και το μέγεθος της κρισιμότητάς τους. Η συμμετοχή είναι συνειδησιακά υποχρεωτική. Τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και του ευρωπαϊκού προσανατολισμού είναι δεδομένα, δοκιμασμένα, με την αποτυχία να βαραίνει στη ζυγαριά. Ομως αυτά υπάρχουν, με αυτά θα πορευτούμε. Κλείνοντας πεισματικά τα μάτια ή γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη και αναθέτοντας τη διακυβέρνηση της χώρας στην επιλογή των «άλλων», ένα πράγμα μόνο υπερασπιζόμαστε: τον διαρκώς θυματοποιημένο, ανικανοποίητο και ανεύθυνο εαυτούλη.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου