Ἡ Ἄννα Βιμπόρνοβα θυμᾶται... «Ἐπισκέφθηκα τὴν Ματρώνα τὶς μέρες τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, λίγο πρὶν πεθάνει.
- Μὴ φοβᾶσαι μοῦ λέει, δὲν θὰ ξαναγίνει σύντομα πόλεμος. Θὰ ξαπλώσουμε ἔτσι, καὶ θὰ σηκωθοῦμε «ἀλλιῶς»…
- Πῶς ἀλλιῶς; τὴν ρωτάω.
- Νά,-μοῦ λέει- θὰ γυρίσουμε στὸ «ξύλινο»...
- Μάτουσκα, τῆς λέω, τί σημαίνει τὸ "ξύλινο";
- Ξύλινο ἀλέτρι μοῦ λέει, μὲ αὐτὸ θὰ δουλεύουμε τότε...
- Καὶ ποῦ θὰ πᾶνε τὰ τρακτὲρ πού τώρα ἔχουμε;..."
- Ώ, λέει, ἄσε τὰ τρακτέρ... Θὰ δουλεύει τότε τὸ ἀλέτρι τὸ ξύλινο, καὶ ἡ ζωὴ θὰ εἶναι καλή. Ὅμως, ἀκόμη δὲν φτάσαμε μέχρι αὐτοὺς τοὺς καιρούς. Ἐσὺ ὅμως, δὲν θὰ πεθάνεις μέχρι τότε, καὶ θὰ τὰ δεῖς ὅλα αὐτά. Ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ ξύλινου ἀρότρου στὴν ζωή μας (καὶ ἐφ΄ ὅσον βρεθοῦνε ζῶα νὰ τὰ σύρουν), θὰ ἰσοπεδώσει τὴν ἀνθρώπινη ἀλαζονεία τῆς ἐποχῆς μας... Ἐὰν δὲν βρεθοῦνε ζωντανὰ πολὺ φοβᾶμαι ὅτι θὰ τὰ σύρουμε ἐμεῖς γιὰ νὰ μὴ πεθάνουμε ἀπὸ τὴν πείνα. Πόλεμος (συμπλήρωσε) δὲν θὰ ξαναγίνει (μὲ τὸν τρόπο πού μέχρι τώρα ξέρουμε...) Χωρὶς... πόλεμο θὰ πεθάνετε ὅλοι. Θὰ πέσουν πολλὰ θύματα. Ὅλοι οἱ νεκροί, θὰ ξαπλώσετε ἐπάνω στὴν γῆ....
Θὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι ἄλλο, Ἀποβραδίς, ὅλα θὰ εἶναι...
(ὄρθια καὶ καλὰ) πάνω στὴν γῆ, καὶ ὅταν θὰ σηκωθεῖτε τὸ ἄλλο πρωϊ, ὅλα θὰ μποῦν (θὰ ταφοῦν) μέσα στὴν γῆ. Χωρὶς «πόλεμο».
«Πῶς σᾶς λυπᾶμαι, ὅσους τοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ ζήσετε. Ἡ ζωὴ θὰ γίνεται ὅλο χειρότερη. Τελικὰ θὰ ἔλθει καιρὸς πού θὰ βάλουν μπροστὰ σας τὸν ΣΤΑΥΡΟ καὶ τὸ ΨΩΜΙ καὶ θὰ σᾶς ποῦν «Διαλέξετε!».
Θὰ διαλέξουμε τὸν Σταυρό, τῆς ἔλεγαν, ἀλλὰ πῶς θὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε..;
-«Ε, θὰ κάνουμε προσευχή, θὰ πλάσουμε βώλους λίγο χωματάκι, θὰ προσευχηθοῦμε στὸν Θεό, θὰ φᾶμε καὶ θὰ χορτάσουμε! » ἀποκρινόταν προφητικὰ ἡ Ἁγία Ματρώνα, ἐνῶ ἀλλοῦ ἔλεγε:
"Θὰ πάρετε χῶμα, θὰ κάνετε κουλουράκια, θὰ τὰ σταυρώνετε, καὶ θὰ εἶναι σὰν ψωμί!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου