Εσχατολογία και Φιλοσοφία της Ιστορίας (4)

Συνέχεια από Παρασκευή 2 Απριλίου 2021

Εσχατολογία και Φιλοσοφία της Ιστορίας

Τί συνέβη λοιπόν στη Δύση, που αποκορυφώνεται στον Χέγκελ; Αυτή η Φιλοσοφία που αποθέωσε την ταυτότητα, για να φθάσει στην υπέρβαση τού Χριστιανισμού με την έννοια, έκανε μία και μοναδική διάκριση. Διαχώρισε καί  απελευθέρωσε την λογική από την οντολογία, όπως αυτή μας παρεδόθη από την Ελληνική φιλοσοφία, στην οποία ενυπήρχε η λογική, σαν λόγος.

Και η οντολογία περιορίσθη σε μία απόδειξη της υπάρξεως του Θεού, με την λογική να θέτει, μέσω Κάντ, τα όρια της καθαρής σκέψης, να ορίζει την επικράτειά της. Το σύγχρονο έθνος της γλώσσας για το οποίο πολλά ακούμε τελευταίως περί αυτού.

Σήμερα λοιπόν ο υπαρξισμός χρησιμοποιείται απο το υποκείμενο για να αποδείξει την ύπαρξή του μέ τήν σειρά του! Και με την βοήθεια του Χέγκελ, ο οποίος ανήγαγε το  υποκείμενο σέ καθόλου, θέτοντας στο υποκείμενό του τις Αρχές του Ενός τού Πλωτίνου, μία απο τις κυριώτερες, των οποίων αρχών, είναι η ενύπαρξη του Ενός στα πάντα (the immanence), ο σύγχρονος υπαρξιστής δημιουργεί την οντολογία, απο την οποία απέσπασε την λογική, δίνοντας νόημα στά πάντα καί υπονοώντας ότι ενυπάρχει σε κάθε νόημα της εποχής του. Διότι αυτός δίνει πλέον νόημα στην ζωή της εποχής του, και το νόημα δέν μπορεί να αποκτηθεί παρά δι’αυτού, δια της λογικής του. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι ονομάζουν αυτή την παράνοια, πνεύμα της εποχής, και παλεύουν μέχρι τελικής πτώσεως, για την νίκη έναντι των αντιπάλων των, για να υπάρχουν μέσα σε όλους, σαν εποχιακοί Θεοί μέσα σε μία πορνική φρενίτιδα Διονυσιασμού.

Την μάχη αυτή παρακολουθήσαμε στις μέρες μας ανάμεσα στον Ζηζιούλα, τον Γιανναρά και τον Ράμφο. Ο Ζηζιούλας όμως, με την έννοια του Επισκόπου που δημιούργησε και την εσχατολογία με την οποία πέταξε έξω απο την εκκλησία τον Κύριο, μέσω της οποίας όμως σάν επίσκοπος ενυπάρχει σε κάθε πιστό σαν εικόνα του Χριστού, φαίνεται να κερδίζει στα σημεία. Ιδίως με την επικείμενη ένωση των Εκκλησιών υπό τον πάπα, που θα αναγνωρισθεί σαν προσωπική του κατάκτηση. Γι’αυτό και βιάζεται. Για να γράψει ιστορία, να προχωρήσει και να εξελίξει την φιλοσοφία της Ιστορίας της φιλοσοφίας, όπως υπέροχα περιέγραψε την υπέρτατη αυτή σύγχρονη ασθένεια ο Χέγκελ.

Ας ρίξουμε λοιπόν στην συνέχεια, μία σύντομη ματιά στην τραγική μοντέρνα σκέψη, η οποία ισχυρίζεται ότι ο Σωκράτης υπήρξε ο πρώτος ερευνητής που ανακάλυψε την έννοια. Θέτοντας ταυτόχρονα και τήν συνέχεια της φιλοσοφίας η οποία ολοκληρώνεται, υποτίθεται, στον Χέγκελ.

Ο Zeller πρώτος ισχυρίσθηκε πώς ο Σωκράτης ανακάλυψε την ιδέα της επιστήμης η οποία βρίσκεται στην βάση της φιλοσοφίας του. Δηλαδή δίδαξε πώς δέν είναι δυνατόν να ορισθεί τίποτε για ένα αντικείμενο, μέχρις ότου γίνει γνωστή η έννοια του, η καθολική και σταθερή του ουσία. Έτσι λοιπόν ο Σωκράτης ανακάλυψε ταυτοχρόνως και την επαγωγική μέθοδο. Το λογικό πέρασμα απο τις ιδιαίτερες περιπτώσεις, στο καθόλου, στην καθολικότητα. Είναι μία γνώμη η οποία στηρίχθηκε στον Αριστοτέλη, Μεταφ. Ι 6,987 b1/ XII 4,1078 b23-30/1086 b2, αλλά δέν έχει καμμία ιστορική αξία. Μόνον ο Αριστοτέλης ανέπτυξε πλήρως τις προϋποθέσεις τής δομής τής έννοιας. Θα δούμε κάτι καλύτερο στην συνέχεια.

Και ας ξεκινήσουμε από την Ιδέα! Σήμερα με τον όρο ιδέα εννοούμε μία έννοια, μία σκέψη, μία διανοητική αναπαράσταση, κάτι ψυχολογικό πάντως. Η ιδέα στον Πλάτωνα είναι πιό κοντά στη μορφή. Είναι κάτι, συστατικό της σκέψης. Το ιδιαίτερο αντικείμενο χωρίς το οποίο η σκέψη δέν θα ήταν σκέψη! Η ιδέα δέν είναι ένα καθαρό νοερό όν. Αλλά ένα «Είναι». Και επειδή ιδέα σημαίνει βλέπω, για τον Πλάτωνα σήμαινε την εσωτερική μορφή, μία ουσία. Η ιδέα ήταν αυτή καθ’αυτή, ήταν αντικειμενική. Μία νοερή μορφή, που ανήκε στο νοητό επίπεδο και η οποία ήταν ένα καθορισμένο Είναι το οποίο δρά, ενεργεί, σαν ένα «είναι» καθοριστικό, που ενεργεί τοποθετώντας όρια, καί είναι μία αληθινή αιτία. Δέν είναι σχετική με το υποκείμενο, και την σοφιστική σχετικότητα. Ούτε με την αδιαφοροποίητη και ασταθή, πάντοτε χαμένη στο γίγνεσθαι, σχετικότητα του Ηρακλείτου. Κάθε ιδέα είναι ενότης, δηλαδή συστήνει την ενότητα των αισθητών που μετέχουν σ’αυτή.

Τον ίδιο δρόμο συνεχίζει και ο Αριστοτέλης. Οι κατηγορίες του είναι οντολογικές, δηλαδή εξαρτώνται απο μία Αρχή, το κινητό ακίνητο και σκοπό έχουν να συγκεντρώσουν το αισθητό κάτω απο την κατηγορία της ουσίας, η οποία είναι και η πρώτη του Αρχή. Να ουσιωθεί λοιπόν το αισθητό, για να φθάσει η νοημοσύνη μέχρι το ήθος του ανθρώπου. Για να υπάρχει ενότης του ανθρώπου με το Όλον. Η βασική οντολογική διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο νοητό και στο αισθητό παραμένει για πάντα. Το αισθητό προσλαμβάνεται από το νοητό. Η φιλοσοφία του Χέγκελ είναι ένας σοφιστικός πλεονασμός, διότι με τον Αριστοτέλη ολοκληρώθηκε η ενσάρκωση του Θεού των φιλοσόφων. Δηλαδή η αλήθεια της φιλοσοφίας. Η απόρριψη του ψεύδους και της αληθοφάνειας, καί η υπέρβαση της γνώμης. Ο Πλωτίνος, ο οποίος ολοκληρώνει την Ελληνική σκέψη, αντιπαρατιθέμενος στον Χριστιανισμό, διδάσκει καθαρά την γέννηση της ατομικής ψυχής από την κοσμική ψυχή, χωρίς να αφήνει κανένα υποκειμενικό περιθώριο.

Ο Γερμανικός ιδεαλισμός, συνεχίζοντας τον ίδιο δρόμο τού Αυγουστίνου, απολυτοποιώντας το Εγώ που κληρονόμησε ακριβώς απο τις Εξομολογήσεις, προσπάθησε να πετύχει μία νέα ενσάρκωση στην Ιστορία. Και ο Χέγκελ πίστεψε πώς εφόσον ο Χριστός ενανθρώπησε κατήργησε και τον Ελληνικό δυαλισμό, που απαγόρευε την συμμετοχή της γνώμης και της φαντασίας στην νοημοσύνη του ανθρώπου.

Καθιστώντας τοιουτοτρόπως τον φιλόσοφο και την φιλοσοφία, με την υποκειμενοποίηση της καθολικότητος, μαθητή άνευ διδασκάλου. Ο Χούσερλ που κλείνει την ιστορική πορεία του ιδεαλισμού, ξαναγυρίζει στην γνώμη. Στο τίποτα. Απο το οποίο είχε ξεκινήσει η ιδιοφυΐα των Ελλήνων. Ο προτεσταντισμός που προέκυψε απο την πορεία αυτής της αποθεώσεως του Εγώ, δέν λογάριασε ποτέ του την Θεοτόκο. Το κλειδί της ενανθρωπήσεως του Κυρίου και της Σωτηρίας μας. Επειδή ο Αυγουστίνος την είχε ήδη αντικαταστήσει με τις προσευχές τής μητέρας του.

Αυτή είναι εν ολίγοις η προτεσταντική τελείωση, η ερμηνεία τού τετέλεσται τού Σταυρού του Κυρίου, που γέννησε την εσχατολογία που γνωρίζουμε στις μέρες μας και διαλύει την πίστη μας. Διότι η σύγχρονη εσχατολογία, ίσως δέν τό έχουμε κατανοήσει αρκετά, είναι ένας επίσημος Χιλιασμός. Η ενότης όλων των πιστών, κάτω απο την Βασιλεία των δικαίων και των αληθινών. Η δημιουργία της δευτέρας παρουσίας απο τον άνθρωπο. Η οποία θα ξεκαθαρίσει τον κόσμο, μέσω της αγαπολογίας, απο τους φονταμενταλιστές, τους νέους άπιστους και εχθρούς της Ειρήνης, της ανθρώπινης ειρήνης. Απο όσους δέν μπορούν να πιστέψουν πώς ο άνθρωπος είναι ξανά σαν Θεός ο βοηθός του Θεού, όχι ο Υιός, ο αδελφός. Ο Συνέταιρος, ο πρεσβύτερος, που έμαθε καλά τα του Θεού, δουλεύοντας τόσα χρόνια κοντά του, και δέν βρίσκει καμμία δυσκολία να τα εφαρμόσει και να τα δημιουργήσει μόνος του, χωρίς τον Θεό. Δηλαδή χωρίς το πανηγύρι της επιστροφής του ασώτου, τήν μετάνοια τήν οποία αρνήθηκε η υπερηφάνειά του, χωρίς τα δώρα του Κυρίου, τα οποία είναι δωρεές, που δέν κερδίζονται με την αξία μας, χωρίς την πρόσληψη του ανθρώπου και της ιστορίας του απο τον Κύριο και την δημιουργία μίας νέας ιστορίας που οδηγεί στην Σωτηρία της Εκκλησίας ακριβώς. Όχι της διοικήσεως της Εκκλησίας, η οποία είναι μία Εκκλησία που απαντά θετικά σε όλους τους εωσφορικούς πειρασμούς της Ερήμου.

ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ Ο ΧΕΓΚΕΛ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ. Διότι τό αντικείμενο, τό απόλυτο, πρέπει νά βρίσκεται μέσα στό υποκείμενο.

Η σημερινή αίρεση που οδηγεί με ταχύτητα στον Αντίχριστο, ξεκίνησε απο την αθώα παραδοχή πώς ο Κύριος μπήκε στην ιστορία και άρα επιβάλλεται να τον κρίνουμε με τα κριτήρια της Ιστορίας. Αυτή είναι η Βιβλική Θεολογία! Και που στηρίζεται αυτή η πλάνη για να πείσει και τους καλύτερους; Στο ίδιο το Ευαγγέλιο.

Ας συνοψίσουμε πρίν προχωρήσουμε! Ο  Χέγκελ κατόρθωσε να γράψει μία μέθοδο εκμαθήσεως της φιλοσοφίας και της θεολογίας, άνευ διδασκάλου! Αυτή η  μέθοδος διδάσκεται σήμερα στην Ελληνική πανεπιστημιακή θεολογία και φιλοσοφία. Οι εκσυγχρονιστές θεολόγοι του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης απλώς θέλουν να προσθέσουν ένα παράρτημα με τις σύγχρονες οικουμενιστικές ανακαλύψεις και δράσεις.

Σήμερα και στην πολιτική και στην θεολογία πραγματοποιείται το όραμα της θεανθρωπότητος του Σολόβιεφ, υιοθετημένο και απο τους καθολικούς και απο τους προτεστάντες, γιατί είναι το πρωτότοκο παιδί τους. Πραγματοποιείται διότι το επέβαλλαν με λύσσα οι Ρώσοι θεολόγοι της διασποράς, πείθοντας ακόμη και τους καλύτερους Έλληνες, με την σύνθεση κομμουνισμού και Χριστιανισμού που γκρέμισαν τα τείχη της Εκκλησίας, βάζοντας στή θέση της την Σύναξη ή το Sobornost, που είναι ο σύγχρονος ορισμός της Εκκλησίας κατά τον Κάλλιστο Γουέαρ.

«Η βασιλεία των Ουρανών μοιάζει με θησαυρόν, ο οποίος είναι κρυμμένος σε χωράφι και τον οποίον άνθρωπος όταν τον ευρήκε, τον έκρυψε και απο την χαρά του πηγαίνει και πωλεί όσα έχει και αγοράζει το χωράφι εκείνο!

Δια τούτο πας γραμματεύς μαθητευθείς εις την βασιλείαν των ουρανών όμοιος έστιν ανθρώπω οικοδεσπότη, όστις εκβάλλει εκ του θησαυρού αυτού καινά και παλαιά». Στό κατά Ματθαίον

«Ιδού, έρχομαι ταχύ και ο μισθός μου μετ’ εμού, αποδούναι εκάστω ως το έργον έσται αυτού. Εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος, ει τις ου φιλεί τον Κύριον, Ιησούν Χριστόν ήτω ανάθεμα. Μαράν αθά».  Απόστολος Παύλος.

Η Γερμανική επιδρομή κατά της Εκκλησίας, διά της εσχατολογίας και της φιλοσοφίας της Ιστορίας στηρίζεται σε δύο αποτυχίες υποτίθεται. Σε μία του Χριστού και σε μία των Χριστιανών. Στο άδοξο τέλος του Κυρίου διά του Σταυρού και στην αποτυχημένη αναμονή των πρώτων Χριστιανών, της ενδόξου παρουσίας. Στηρίζεται και στην πεποίθησί τους ότι μπορούν να διορθώσουν αυτές τις αποτυχίες. Διά της εσχατολογίας της Ιστορίας. Η οποία διορθώνει και τις δύο αποτυχίες. Αντικαθιστώντας τον ταπεινό Χριστό, ο οποίος έλαβε μορφήν δούλου για την Σωτηρία μας, με τον Χριστό της δόξης, της δευτέρας παρουσίας και την αναμονή των Χριστιανών με το νόημα της Ιστορίας. Η οποία ιστορία κατευθύνεται πρός το αίσιο τέλος. Έτσι ώστε κάθε φορά που παρεκκλίνει, κάποιος Βασιλεύς Μεσσίας να αναλαμβάνει την επιστροφή στην Βασιλική οδό, στο σωστό νόημά της.

Πόσοι άνθρωποι μέχρι σήμερα δέν πίστεψαν τον εαυτό τους σαν ερμηνευτές ή φορείς της μοίρας, σαν ενσαρκωτές της αρχαίας Ειμαρμένης προκαλώντας Εκατόμβες νεκρών και ποταμούς αίματος στην ανθρωπότητα! Και ο αγώνας συνεχίζεται. Για την σωτηρία του κόσμου πλέον όχι της κοινωνίας των ανθρώπων, λόγω της κυριαρχίας της μοντέρνας φυσικής επιστήμης και της τεχνολογίας που στεφανώνει την νίκη της στην Φύση. Για την μελλοντική θριαμβευτική πορεία της ανθρωπότητος, των λίγων εκλεκτών στο Σύμπαν.

Νέοι προσκυνητές ετοιμάζονται, για να σώσουν την ανθρωπότητα μέχρι το αίσιο τέλος. Χωρίς να υπολογίζουν τις λεπτομέρειες. Τα εκατομμύρια των νεκρών που κόστισαν ήδη στην ανθρωπότητα, η πυρηνική ενέργεια και τα ταξείδια στην Σελήνη.

Ερμηνεύοντας υλιστικά τον λόγο του Κυρίου: Δώσε αίμα για να λάβεις πνεύμα. Στρώνοντας με ποταμούς αίματος τον δρόμο πρός την άνω Ιερουσαλήμ, στήν οποία κυλούν, ποταμοί χάριτος απο τον θρόνο του Θεού. Αντικαθιστώντας την Βασιλεία των ουρανών, με την Βασιλεία των Ουρανών του Σύμπαντος.

Και όλα αυτά διότι δέν δέχθηκαν ποτέ τους τον Άγιο. Και δέν κατόρθωσαν να κατανοήσουν πώς οι Χριστιανοί της Ερήμου δέν απέτυχαν, αλλά κέρδισαν την παρουσία, την Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, με την μετάνοια και την αντικατάσταση της ανθρωπίνου δόξης με την δόξα του Κυρίου. Δέν κατανόησαν ποτέ τους πώς η πρώτη Δευτέρα παρουσία του Κυρίου, επραγματοποιήθη στον δρόμο πρός την Δαμασκό με την μεταστροφή του Παύλου. Δέν μπορούν να δεχθούν οι Βάρβαροι Γερμανοί πώς η Βασιλεία είναι ήδη γεμάτη με νέφη αγίων.

Και η Ορθοδοξία παραδίδεται στην Βαρβαρότητα της Βιβλικής επιστήμης, ανοίγοντας την κερκόπορτα της θεολογικής σχολής θεσσαλονίκης και της Ακαδημίας Βόλου.

Η ορθοδοξία έπεσε στην ιστορία, πάντοτε με τις πόρτες ανοιχτές. Διότι οι δυνάμεις του σκότους δέν μπορούν να την κυριαρχήσουν. Με τις πόρτες ανοιχτές λεηλάτησαν την πόλη οι Σταυροφόροι, με την κερκόπορτα λύγισαν την θέληση των υπερασπιστών της πόλης, με τον Αγουρίδη και τον Βασιλειάδη, που άνοιξαν την πόρτα του Μεσσιανισμού, ολοκληρώνεται και η πτώση της πίστεως, του πιστού λαού.

Σήμερα οι περισσότεροι χριστιανοί, βουτηγμένοι στην απιστία και μόνον κατ’όνομα Χριστιανοί ακούνε αλλά δέν καταλαβαίνουν και βλέποντες βλέπουν αλλά δέν κατορθώνουν να ιδούν επαχύνθη η καρδιά μας και βαριακούμε και κλείνουμε τα μάτια μας, μήν τυχόν και μετανοήσουμε και επιστρέψουμε και θεραπευθούμε. Γι’αυτό και περιμένουμε σημεία και τέρατα, καταστροφές και επιδημίες για να αποφασίσουμε. Ξεχνώντας πώς ο Κύριος της δευτέρας παρουσίας, της δόξης, θα παραλάβει τους αληθινούς πιστούς, όχι τους ψεύτικους. Και οι αληθινοί πιστοί, πιστεύουν τον ταπεινό Χριστό, τον Α της Εκκλησίας, αυτόν που μας ελευθέρωσε θανάτω θάνατον πατήσας. Τί αξία έχει να αγαπάμε αυτούς που μας αγαπούν; Και να πιστεύουμε ανάμεσα στους σεισμούς και τους καταποντισμούς;

Ο Σωτήρας μας ούκ ερίσει ουδέ κραυγάσει, ουδέ ακούσει τις εν ταις πλατείας την φωνήν Αυτού. Καλάμι ραγισμένο δέν θα το σπάση και λυχνάρι που καπνίζει δέν θα το σβήση, εώς ότου κάμη την δικαιοσύνην (την κρίσιν) να νικήση. Και στο όνομα Του έθνη ελπιούσι!

Συνεχίζεται

Αμέθυστος