VITIUM CONSENSUS - Carlo Maria Viganò

                        

VITIUM CONSENSUS

Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα; οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ. οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. ἄραγε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς.Ματθ. 7, 16-20

Ομιλία: Bergoglio “inimicus Ecclesiae”

στο Συνέδριο Καθολικής Ταυτότητας

https://catholicidentityconference.org/

Πίτσμπουργκ – 1 Οκτωβρίου 2023

Επιτρέψτε μου να απευθύνω χαιρετισμούς και ευχαριστίες στους διοργανωτές του Συνεδρίου Καθολικής Ταυτότητας και σε όλους όσους συμμετέχουν σε αυτό. Σε μια στιγμή μεγάλης σύγχυσης είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε τι συμβαίνει, ακόμη και συζητώντας διαφορετικές θέσεις. Γι' αυτό είμαι ευγνώμων στον φίλο μου Michael Matt που μου έδωσε την ευκαιρία να μοιραστώ μερικές σκέψεις μαζί σας.
Σε αυτήν την ομιλία μου δεν θα προσπαθήσω να δώσω απαντήσεις, αλλά να θέσω ένα ερώτημα που δεν μπορεί πλέον να αναβληθεί, ώστε εμείς οι Επίσκοποι, οι κληρικοί και οι πιστοί να δούμε την πολύ σοβαρή αποστασία που υπάρχει ως ένα εντελώς νέο γεγονός που δεν μπορεί να βρεί μια λύση, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποιώντας τις συνήθεις κατηγορίες κρίσης και δράσης.

ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ BERGOGLIO»

Ο πολλαπλασιασμός διακηρύξεων και συμπεριφορών εντελώς ξένων προς αυτό που αναμένεται από έναν Πάπα και μάλιστα σε αντίθεση με την πίστη και τα ήθη των οποίων ο Παπισμός είναι θεματοφύλακας, έχει οδηγήσει πολλούς πιστούς και έναν ολοένα και μεγαλύτερο αριθμό Επισκόπων να σημειώσουν κάτι που μέχρι πριν από λίγο καιρό φαινόταν ανήκουστο: ο Θρόνος του Πέτρου καταλαμβάνεται από ένα πρόσωπο που καταχράται τη δύναμή του για τον αντίθετο σκοπό από αυτόν για τον οποίο τον θέσπισε ο Κύριός μας.

Κάποιοι θεωρούν τον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο ξεκάθαρα αιρετικό σε δογματικά ζητήματα, άλλοι τυραννικό στα κυβερνητικά ζητήματα, άλλοι πάλι θεωρούν την εκλογή του άκυρη λόγω των πολλαπλών ανωμαλιών της παραίτησης του Βενέδικτου ΙΣΤ' και της εκλογής όποιου πήρε τη θέση του.
Αυτές οι απόψεις -που υποστηρίζονται λίγο πολύ από στοιχεία ή το αποτέλεσμα εικασιών που δεν είναι πάντα σύμφωνες- επιβεβαιώνουν ωστόσο μια αναμφισβήτητη πλέον πραγματικότητα. Και είναι αυτή η πραγματικότητα, κατά τη γνώμη μου, που αποτελεί κοινή αφετηρία στην προσπάθεια να διορθωθεί η ανησυχητική, σκανδαλώδης παρουσία ενός Πάπα που παρουσιάζεται με επιδεικτική αλαζονεία ως inimicus Ecclesiæ, και ο  οποιος ενεργεί και μιλά ως τέτοιος. Ένας εχθρός που, ακριβώς επειδή καταλαμβάνει την έδρα του Πέτρου και καταχράται την παπική εξουσία, είναι ικανός να επιφέρει ένα τρομερό και καταστροφικό πλήγμα, όπως κανένας εξωτερικός εχθρός σε ολόκληρη την ιστορία της Εκκλησίας δεν μπόρεσε ποτέ να επιφέρει. Οι χειρότεροι διώκτες των χριστιανών -οι πιο άγριοι οπαδοί των Τεκτονικών Στοών- οι πιο άγριοι αιρετικοί δεν είχαν καταφέρει, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με τόσο αποτελεσματικότητα, να ερημώσουν τον Αμπελώνα του Κυρίου, να σκανδαλίσουν τους πιστούς, να αηδιάσουν τους Λειτουργούς του, να δυσφημήσουν την εξουσία και την κύρος της Καθολικής Εκκλησίας ενώπιον του κόσμου, να γκρεμίσουν το Magistero (Διδακτικό της Σώμα), την Πίστη, το Ήθος, τη Λειτουργία και την πειθαρχία της.

Inimicus Ecclesiæ (εχθρός της Εκκλησίας), όχι μόνο σε σχέση με τα μέλη του Μυστηριακού Σώματος - το οποίο περιφρονεί, χλευάζει (εναντίον του οποίου δεν παύει να εκτοξεύει δηλητηριώδη επίθετα), νά διώκει και νά χτυπά - αλλά και σε σχέση με την Κεφαλή του Μυστικού Σώματος, τον Ιησού Χριστό: η εξουσία Του οποίου δεν ασκείται πλέον από τον Bergoglio σε αντιπροσωπευτική λειτουργία και επομένως σε αναγκαία και υποχρεωτική συνάφεια με το Depositum Fidei, αλλά με αυτοαναφορικό και επομένως τυραννικό τρόπο. Η εξουσία του Ρωμαίου Ποντίφικα στην πραγματικότητα πηγάζει από την υπέρτατη εξουσία του Χριστού, στην οποία συμμετέχει εντός των ορίων και εντός των σκοπών που ο θεϊκός Ιδρυτής καθόρισε μια για πάντα, και τους οποίους καμία ανθρώπινη δύναμη δεν μπορεί να τροποποιήσει.

Τα στοιχεία της αποξένωσης του Bergoglio από το αξίωμα που κατέχει είναι σίγουρα ένα οδυνηρό και πολύ σοβαρό γεγονός. Αλλά η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για τη θεραπεία μιας μη βιώσιμης και καταστροφικής κατάστασης.

AGERE SEQUITUR ESSE (η δράση αποτελεί συνέχεια του είναι)

Σε αυτά τα δέκα χρόνια της «ποντιφικής θητείας» είδαμε τον Μπεργκόλιο να κάνει ό,τι δεν θα περίμενε ποτέ κανείς από έναν Πάπα, και το αντίστροφο, δηλ. ό,τι θα έκανε ένας αιρετικός ή ένας αποστάτης. Υπήρξαν περιπτώσεις που αυτές οι ενέργειες φάνηκαν ξεκάθαρα προκλητικές, λες και με τις δηλώσεις του ή με ορισμένες κυβερνητικές πράξεις ήθελε εσκεμμένα να προκαλέσει την αγανάκτηση του εκκλησιαστικού σώματος και να ωθήσει ιερείς και πιστούς να αντιδράσουν δίνοντάς τους το πρόσχημα να τους κηρύξουν σχισματικούς. Αλλά αυτή η τυπική στρατηγική του χειρότερου Ιησουϊτισμού είναι τώρα εκτεθειμένη, επειδή η όλη επιχείρηση διεξήχθη με υπερβολική αλαζονεία και σε περιοχές στις οποίες ούτε καν οι μετριοπαθείς Καθολικοί δεν είναι πρόθυμοι να συμβιβαστούν.

Τα σεξουαλικά σκάνδαλα του κλήρου, και ειδικότερα η απάντηση της Αγίας Έδρας στη μάστιγα της ηθικής διαφθοράς των Καρδιναλίων και των Επισκόπων, έδειξαν μια επαίσχυντη ανισότητα στη μεταχείριση μεταξύ εκείνων που ανήκουν στον λεγόμενο «μαγικό κύκλο» του Bergoglio και εκείνων που αντίθετα θεωρεί αντιπάλους. Η πρόσφατη υπόθεση Rupnik είναι απόδειξη μιας διαχείρισης εξουσίας παρόμοιας με αυτή ενός δεσπότη, legibus solutus (απελευθερωμένου από τους νόμους) και που θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο να ενεργεί χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν για τις πράξεις του. Συμβαίνει συχνά οι συνέπειες των αποφάσεων που έλαβε προσωπικά ο Αργεντινός να μετακυλίονται σε υφισταμένους, οι οποίοι βρίσκονται κατηγορούμενοι και απαξιωμένοι για επιλογές που δεν είναι δικές τους. Σκέφτομαι την περίπτωση του ακινήτου του Λονδίνου στην οποία εμπλέκονταν στελέχη της Γραμματείας του Κράτους, ενώ το συμβόλαιο πώλησης φέρει το αυγουστιάτικο ακάλυπτο χειρόγραφο σημείωμα. Σκέφτομαι την επαίσχυντη διαχείριση της υπόθεσης Rupnik, η οποία εκτός από την αποκατάσταση ενός εγκληματία υπεύθυνου για φρικτά εγκλήματα, σε περιφρόνηση των πολυάριθμων θυμάτων, έφερε επίσης δυσφήμιση στον πρώην Νομάρχη της Εκκλησίας για το Δόγμα της Πίστεως, Καρδινάλιο Ladaria. Σκέφτομαι την υπόθεση McCarrick,η οποία μέσω της φάρσας μιας μυστικής διοικητικής διαδικασίας εκκαθαρίστηκε εσπευσμένα χωρίς καμία αποζημίωση για τα θύματα, και κηρύχθηκε δεδικασμένο μη εφαρμόσιμο. Και η λίστα συνεχίζεται και συνεχίζεται. Παραμένει ξεκάθαρο ότι οι άτυχοι που ηθελημένα ή άθελά τους συνεργάζονται με τον Μπεργκόλιο βρίσκονται να πετάγονται στη θάλασσα μόλις ο Τύπος ανακαλύψει τα σκάνδαλα του Βατικανού. Πολλοί συνειδητοποιούν αυτή την κυνική χρηστική συμπεριφορά και στην πραγματικότητα αρνούνται διορισμούς και προαγωγές ακριβώς για να αποφύγουν να βρεθούν στον άβολο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου.

ΣΠΑΕΙ ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Η σιωπή του επισκοπικού σώματος  απέναντι στις τεράστιες καταστροφές του Μπεργκόλιο επιβεβαιώνει ότι ο αυτοαναφορικός αυταρχισμός του Ιησουίτη Μπεργκόλιο βρήκε δουλοπρεπή υπακοή σε όλους σχεδόν τους Επισκόπους, που είναι τρομοκρατημένοι από την ιδέα να γίνουν αντικείμενο των αντιποίνων τού σατράπη τη Σάντα Μάρτα. Ορισμένοι επίσκοποι αρχίζουν να μην ανέχονται πλέον την καταστροφική του δράση, η οποία υπονομεύει το κύρος και την εξουσία ολόκληρης της Εκκλησίας. Ο επίσκοπος Τζόζεφ Στρίκλαντ, για παράδειγμα, επανέλαβε επαξίως αμετάβλητες δογματικές αλήθειες που η Σύνοδος για τη Συνοδικότητα τους επόμενους μήνες ετοιμάζεται να κατεδαφίσει. Και ο καρδινάλιος Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μύλλερ υπενθύμισε σωστά ότι ο Κύριος δεν έχει δώσει εξουσία στον Πάπα να «εκφοβίζει» τους καλούς Επισκόπους.

Κάτι αρχίζει λοιπόν να αλλάζει: οι πλευρές διαμορφώνονται και βλέπουμε στη μία πλευρά τη «συνοδική εκκλησία» του Μπεργκόλιο -την οποία εμβληματικά αποκαλεί «δική μας»- και από την άλλη ό,τι έχει απομείνει από την Καθολική Εκκλησία, προς την οποία δεν παραλείπει να επαναλαμβάνει τήν δική του απόλυτη αποξένωση.

Η ΡΙΖΙΚΗ ΚΎΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΥΠΙΏΝ ΣΤΟ ΚΟΝΚΛΆΒΙΟ

Ο Monsignor (αρχιεπίσκοπος) Athanasius Schneider υποστηρίζει ότι οποιεσδήποτε παρατυπίες συνέβησαν στο κονκλάβιο του 2013 θα θεραπευόταν ούτως ή άλλως θεμελιωδώς από το γεγονός ότι ο εκλεγμένος Jorge Mario Bergoglio αναγνωρίστηκε ως Πάπας από τους εκλέκτορες καρδινάλιους, το επισκοπικό σώμα και την πλειοψηφία των πιστών. Στην πράξη, ανεξάρτητα από τα γεγονότα που μπορεί να οδήγησαν στην εκλογή Πάπα - με ή χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις - η Εκκλησία δίνει στον εαυτό της ένα χρονικό διάστημα πέραν του οποίου δεν θα ήταν δυνατό να αμφισβητηθεί μια εκλογή, εάν το όνομα του εκλεγέντος γίνει αποδεκτό από τον χριστιανικό λαό. Αλλά αυτή η θέση αμφισβητείται από ένα ιστορικό προηγούμενο.

Την εποχή του Urban VI - βρισκόμαστε στο 1378 - η πλειοψηφία των Καρδιναλίων, των Προκαθημένων, των Καθολικών Κυρίαρχων και του λαού αναγνώρισαν τον Κλήμη Ζ' ως Πάπα, στην πραγματικότητα αντίπαπα. Δεκατρείς Καρδινάλιοι από τους συνολικά δεκαέξι αμφισβήτησαν την εγκυρότητα της εκλογής του Πάπα Ουρβανού, λόγω της απειλής βίας από τον ρωμαϊκό λαό προς το Ιερό Κολλέγιο, και ακόμη και οι λίγοι υποστηρικτές του Urban σύντομα μετάνιωσαν που τον εξέλεξαν, συγκαλώντας ένα κονκλάβιο στο Fondi από το οποίο εξελέγη αντιπάπας o Κλήμης Ζ'. Ο Άγιος Βικέντιος Φερέρ ήταν επίσης πεπεισμένος ότι ο πραγματικός Πάπας ήταν ο Κλήμης, ενώ η Αγία Αικατερίνη της Σιένα τάχθηκε στο πλευρό του Ουρβανού. Αν η καθολική συναίνεση ήταν ένα αδυσώπητα έγκυρο επιχείρημα, θα έπρεπε να είχε ανακηρυχθεί Πάπας ο Κλήμης και όχι ο Ουρβανός.
Ο Αντίπαπας Κλήμης, νικημένος από τον στρατό του Ουρβανού VI στη μάχη του Μαρίνο το 1379, μετέφερε την έδρα στην Αβινιόν, προκαλώντας το Δυτικό Σχίσμα που κράτησε τριάντα εννέα χρόνια. Επομένως, βλέπουμε ότι η καθολική συναίνεση είναι ένα επιχείρημα που δεν αντέχει στη δοκιμασία της ιστορίας.

Η ΟΔΟΣ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΤΟΥ MONS. SCHNEIDER

Ο Monsignor Athanasius Schneider μας υπενθυμίζει ότι η via tutior συνίσταται στο να μην υπακούει κανείς σε έναν αιρετικό Πάπα, χωρίς να χρειάζεται απαραίτητα να τον θεωρεί αυτοδικαίως άκυρο από το αξίωμά του καθώς είναι χωρισμένος από την Εκκλησία και επομένως δεν είναι πλέον ικανός να είναι επικεφαλής της, όπως αντίθετα πιστεύει ο Άγιος Robert Bellarmine. Αλλά ακόμη και αυτή η λύση - που τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι ο Μπεργκόλιο είναι αιρετικός - δεν μου φαίνεται αποφασιστική, αφού η υπακοή που μπορούν να τού αρνηθούν οι πιστοί είναι μόνο οριακή σε σύγκριση με όλες τις πράξεις διακυβέρνησης και διδασκαλίας που έχει εκτελέσει και συνεχίζει να εκτελεί χωρίς οι υπήκοοί του να μπορούν να κάνουν τίποτα. Φυσικά, μπορεί κανείς να οργανώσει τον λαθραίο εορτασμό της Καθολικής Λειτουργίας, αλλά τι μπορεί να κάνει ένας ιερέας ή ένας λαϊκός όταν μια ανατρεπτική ομάδα Επισκόπων που χειραγωγείται από τον Bergoglio ετοιμάζεται να εισαγάγει απαράδεκτες δογματικές αλλαγές με τη Σύνοδο για τη Συνοδικότητα; Και τι θα μπορέσουν να κάνουν όταν στις ενορίες τους μια διάκονος θά ευλογήσει τον «γάμο» δύο σοδομιτών;

Ασφαλώς η ανυπακοή σε παράνομες εντολές ενός αιρετικού ή αποστάτη Ανωτέρου είναι καθήκον sub gravi, αφού η υπακοή στον Θεό προηγείται της υπακοής στους ανθρώπους και επειδή η αρετή της Υπακοής υποτάσσεται ιεραρχικά στη θεολογική αρετή της Πίστης. Αλλά η προκύπτουσα βλάβη στο εκκλησιαστικό σώμα δεν μπορεί να αποτραπεί με μια ενέργεια απλής αντίστασης: το ζήτημα πρέπει να λυθεί στη ρίζα του.

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Έχοντας λοιπόν αναγνωρίσει ότι ο Bergoglio είναι αιρετικός - και το Amoris Lætitia ή η δήλωση της εγγενούς ανηθικότητας της θανατικής ποινής θα αρκούσαν για να το αποδείξουν αυτό  – πρέπει να αναρωτηθούμε εάν οι εκλογές του 2013 είχαν κατά κάποιο τρόπο μολυνθεί από ένα ελάττωμα στη συναίνεση· Δηλαδή, αν ο εκλεγμένος ήθελε να γίνει Πάπας της Καθολικής Εκκλησίας ή μάλλον επικεφαλής αυτού που αποκαλεί «η συνοδική μας εκκλησία», που δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού ακριβώς επειδή παρουσιάζεται ως άλλη από αυτήν. Κατά τη γνώμη μου, αυτό το ελάττωμα της συναίνεσης φαίνεται και από τη συμπεριφορά του Bergoglio, επιδεικτικά αντικαθολική και ετερογενής ως προς την ίδια την ουσία του Παπισμού. Δεν υπάρχει καμία ενέργεια αυτού του ανθρώπου που να μην ακούγεται ξεκάθαρα ως ρήξη με την πρακτική και το Magistero (Διδασκαλείο) της Εκκλησίας, και σε αυτό πρέπει να προστεθούν οι θέσεις που κάθε άλλο παρά περικλείουν τους πιστούς που δεν σκοπεύουν να δεχτούν αυθαίρετες καινοτομίες ή χειρότερα, πλήρεις διακηρυγμένες αιρέσεις.

Το θεμελιώδες ερώτημα αφορά την κατανόηση του ανατρεπτικού σχεδίου της βαθιάς εκκλησίας, που με τις μεθόδους που κατήγγειλε τότε ο Άγιος Πίος Χ στην εποχή του σε σχέση με τους εκσυγχρονιστές, έχει οργανωθεί για να πραγματοποιήσει πραξικόπημα στο εσωτερικό της Εκκλησίας και να φέρει τον προφήτη του Αντιχρίστου στο θρόνο του Πέτρου. Είναι προφανές το ΑΝΘΡΏΠΙΝΟ πνεύμα (ο δόλος) για τη διείσδυση στην Ιεραρχία και την άνοδο στις τάξεις της, όπως είναι προφανές ότι τα σχέδια της υπερπροοδευτικής παράταξης δεν μπορούσαν να σταματήσουν ενώπιον του Βενέδικτου ΙΣΤ', τον οποίο θεωρούσαν πολύ συντηρητικό και πάνω απ' όλα πολύ μισητό επειδή τόλμησε να διακηρύξει το Motu Proprio Summorum Pontificum. Και έτσι ο Βενέδικτος ΙΣΤ' ωθήθηκε να παραιτηθεί, και αυτός ο άγνωστος Αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες ήταν αμέσως έτοιμος που στις 11 Οκτωβρίου 2013, σε μια διάσκεψη στο Πανεπιστήμιο Villanova (εδώ), ο τότε καρδινάλιος McCarrick, ο μακροχρόνιος φίλος του, αποκάλυψε ότι ήταν πολύ επιθυμητός από έναν «πολύ ισχυρό Ιταλό κύριο», έναν απεσταλμένο του βαθέως κράτους στη βαθιά εκκλησία : όσοι εργάζονται στη Ρωμαϊκή Κουρία γνωρίζουν καλά ποιος  αποκαλείται κατ' εξοχήν «ο κύριος» και ποιοι είναι οι δεσμοί του με την εξουσία και στις δύο πλευρές του Τίβερη, και γνωρίζει επίσης τις ενοχλητικές τάσεις που εξηγούν την εγγύτητά του με το λόμπι των ομοφυλοφίλων του Βατικανού. Είναι επίσης σημαντικό ότι ο ΜακΚάρικ λέει ότι είναι πεπεισμένος ότι ο Μπεργκόλιο «θα αλλάξει τον Παπισμό εντός τεσσάρων ετών», επιβεβαιώνοντας την κακόβουλη πρόθεση να παραβιάσει τον θεϊκό και μη αναμορφώσιμο θεσμό της Εκκλησίας.

Βλέποντας τον Μπεργκόλιο να παρευρίσκεται σε μια εκδήλωση του Ιδρύματος Κλίντον, μετά από άλλες όχι λιγότερο σκανδαλώδεις εγκρίσεις από την ελίτ της παγκοσμιοποίησης, επιβεβαιώνει το ρόλο του ως εκκαθαριστής της πτώχευσης της Εκκλησίας, εν όψει της εγκαθίδρυσης αυτής της Θρησκείας της Ανθρωπότητας που θα πρέπει να χρησιμεύσει ως η δούλη της συναρχίας της Παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων. Ο Οικουμενισμός, ο οικολογισμός, ο εμβολιασμός, η μετανάστευση, η LGBTQ+ ιδεολογία, το φύλο και άλλες περιπτώσεις της παγκοσμιοποιημένης θρησκείας αγκαλιάζονται  από τον Bergoglio όχι μόνο μέσω μιας δράσης επιδεικτικής και περήφανης υποστήριξης προς τους υποστηρικτές της Ατζέντας 2030, αλλά και με μια συστηματική εργασία κατεδάφισης σε ό,τι υπάρχει στο Magistero και που αντιτίθεται σε αυτήν (την νέα Θρησκείας της Ανθρωπότητας) καθώς και με μιά ανελέητη δίωξη όσων εκφράζουν έστω και συνετές αμφιβολίες.

Επομένως: Ο Μπεργκόλιο είναι αιρετικός και ξεκάθαρα εχθρικός προς την Εκκλησία του Χριστού. Για να φέρει εις πέρας το έργο που του ανέθεσε η βαθιά εκκλησία, απέκρυψε τις πιο ακραίες θέσεις του, για να βρει επαρκή αριθμό ψήφων στο Κονκλάβιο. Για να εξασφαλιστεί η απόλυτη υπακοή, όποιος σχεδίαζε το σχέδιο φρόντιζε ότι ήταν ευρέως εκβιάσιμο, όπως συμβαίνει πάντα. Και μόλις εκλέχτηκε, ο Μπεργκόλιο μπόρεσε να δείξει τον εαυτό του για αυτό που είναι και να αρχίσει την κατεδάφιση της Εκκλησίας και του Παπισμού.

Μπορεί όμως ένας Πάπας να καταστρέψει τον Παπισμό που ενσαρκώνει και εκπροσωπεί; Μπορεί ένας Πάπας να καταστρέψει την Εκκλησία που ο Κύριος του εμπιστεύτηκε να υπερασπιστεί; Και πάλι: αν η συμμετοχή ενός Καρδινάλιου στο Κονκλάβιο έχει ως σκοπό μια κακόβουλη ενέργεια, μια ανατρεπτική ενέργεια κατά της Εκκλησίας. Αν ο στόχος είναι η διάπραξη εγκλήματος, ακόμη και αν προφανώς τηρούνται οι διαδικασίες και οι κανόνες των εκλογών, υπάρχει αναμφισβήτητα ένας δόλος (mens rea). Και αυτή η εγκληματική πρόθεση προκύπτει από την πονηριά με την οποία έγινε καλόπιστη εξαπάτηση των ψηφοφόρων, με τη συνεργασία εκείνων των συνεργών. Αναρωτιέμαι λοιπόν: Δεν βρισκόμαστε στην παρουσία ενός ελαττώματος στη συναίνεση που ακυρώνει την εγκυρότητα των εκλογών; Χωρίς να πούμε ότι η ίδια η συνπαρουσία ενός αποκηρυγμένου Πάπα και ενός βασιλεύοντος Πάπα είναι ήδη από μόνη της ένα στοιχείο που κάνει κάποιον να πιστεύει ότι είχαν μια λανθασμένη αντίληψη για την ουσία του Παπισμού, που θεωρείται ως ένας ρόλος που μπορεί να μοιραστεί με άλλους. Ας μην ξεχνάμε ότι η διάκριση μεταξύ munus and ministerium είναι αυθαίρετοη και ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένας Πάπας που να αφιερώνεται στην «προσευχητική διακονία» και ένας που να κυβερνά. Ο Χριστός είναι ένας, η Εκκλησία είναι μία, ο Διάδοχος του Πέτρου είναι μόνο ένας: ένα σώμα με δύο κεφάλια είναι ένα τέρας που είναι αποκρουστικό στη φύση ακόμη και πριν από τη θεία συγκρότηση της Εκκλησίας.

ΠΙΘΑΝΕΣ ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ

Κάποιοι μπορεί να αντιτείνουν: Αλλά ακόμα κι αν ο Μπεργκόλιο ενήργησε με κακία και δόλο, αποδέχτηκε αυτό που του πρόσφεραν οι Καρδινάλιοι: την εκλογή ως Επίσκοπος της Ρώμης και επομένως ως Ρωμαίος Ποντίφικας. Ως εκ τούτου, ανέλαβε το αξίωμα και θα έπρεπε να θεωρείται Πάπας. Πιστεύω αντίθετα ότι η αποδοχή του παπικού αξιώματος είναι ελαττωματική, επειδή θεωρεί τον παπικό αξίωμα κάτι άλλο από αυτό που είναι, όπως ο σύζυγος που παντρεύεται στην εκκλησία, αποκλείοντας τους συγκεκριμένους σκοπούς του γάμου και επομένως ακυρώνοντας τον γάμο λόγω έλλειψης συναίνεσης. Όχι μόνο αυτό: ποιος συνωμότης που ενεργεί κακόβουλα για να ανέβει σε ένα αξίωμα θα ήταν τόσο αφελής ώστε να εξηγήσει σε όσους πρέπει να τον εκλέξουν ότι σκοπεύει να γίνει Πάπας για να εκτελέσει τις εντολές των εχθρών του Θεού και της Εκκλησίας; Καλημέρα σας. Είμαι ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο και σκοπεύω να καταστρέψω την Εκκλησία με την εκλογή μου ώς Πάπα. Θα μου δώσετε την ψήφο σας; Το mens rea  (ο δόλος) έγκειται ακριβώς στη χρήση της εξαπάτησης, της υποκρισίας, του ψεύδους, της απονομιμοποίησης των ενοχλητικών αντιπάλων και στην εξάλειψη των επικίνδυνων. Και έχουμε μπροστά στα μάτια μας ότι ήθελε να πραγματοποιήσει το εγκληματικό σχέδιο της παγκοσμιοποιητικής ελίτ: όλες οι επιθυμίες των email του Τζον Ποντέστα, δεξί χέρι της Χίλαρι Κλίντον, υλοποιήθηκαν ή υλοποιούνται, από την υιοθέτηση της ισότητας των φύλων ως προϋπόθεση για την ιεροσύνη των γυναικών μέχρι την ένταξη των LGBTQ+, από την αποδοχή της θεωρίας του φύλου έως τη συμμετοχή στην Ατζέντα του 2030 για την κλιματική αλλαγή, από την κατηγορία του «προσηλυτισμού» έως την εξύψωση του μεταναστευτικού ως μέθοδο εθνοτικής αντικατάστασης. Και ταυτόχρονα, υπάρχει η απομάκρυνση και η καταδίκη της άλλης Εκκλησίας, της «προσυνοδικής», που αποτελείται από άκαμπτους μισαλλόδοξους, ξεκινώντας από τον Κύριό μας, όπως βλάσφημα έγραψε ο Antonio Spadaro. Και με το ακυρώστε τον πολιτισμό (την κουλτούρα της ακύρωσης) που εφαρμόζεται στην Πίστη και την Ηθική, επίσης την εξάλειψη της Θείας Λειτουργίας που ανήκει εγγενώς σε αυτήν την Εκκλησία, και την οποία ο Μπεργκόλιο θεωρεί ότι έρχεται σε σύγκρουση με τη «νέα εκκλησιολογία» σε σημείο να την απαγορεύει ως ασυμβίβαστη με τη «συνοδική εκκλησία».

Έτσι η πέτρα πετάχτηκε στη λιμνούλα. Θα ήθελα να λάβουμε σοβαρά υπόψη, πολύ σοβαρά την πιθανότητα ότι ο Μπεργκόλιο ήθελε να κερδίσει τις εκλογές μέσω νοθείας και ότι σκόπευε να καταχραστεί την εξουσία του Ρωμαίου Ποντίφικα για να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ο Ιησούς Χριστός ανέθεσε στον Άγιο Πέτρο και στους διαδόχους του να κάνουν: να επιβεβαιώσουν τους πιστούς στην Καθολική Πίστη, να ποιμαίνουν και να διοικούν το Ποιμνίο του Κυρίου, να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλους τους ανθρώπους. Ολόκληρη η κυβερνητική και διδακτική δράση του Bergoglio - από την πρώτη του εμφάνιση στη Στοά του Βατικανού, όπου συστήθηκε με το δυσοίωνο  "Καλησπέρα" - έχει ξεδιπλωθεί σε μια κατεύθυνση εκ διαμέτρου αντίθετη με την εντολή του Πέτρου: έχει νοθεύσει και συνεχίζει να νοθεύει το Depositum Fidei, δημιούργησε σύγχυση και παραπλάνησε τους πιστούς, διέλυσε το ποίμνιο, διακήρυξε ότι θεωρεί τον ευαγγελισμό των λαών «μια πανηγυρική ανοησία» και καταχράται συστηματικά τη δύναμη των Αγίων Κλειδιών να λύνει ό,τι δεν λύνεται και να δένει ό,τι δεν μπορεί να δεθεί.

Αυτή η κατάσταση είναι ανθρωπίνως ανίατη, γιατί οι δυνάμεις που παίζουν είναι τεράστιες και γιατί η διαφθορά της Αρχής δεν μπορεί να αποκατασταθεί από αυτούς που την υπόκεινται. Πρέπει να σημειώσουμε ότι η μετάσταση αυτού του «ποντιφικάτου» προέρχεται από τον συνοδικό καρκίνο, από εκείνο το Βατικανό ΙΙ που δημιούργησε τις ιδεολογικές, δογματικές και πειθαρχικές βάσεις που αναπόφευκτα θα οδηγούσαν σε αυτό το σημείο. Αλλά πόσοι από τους αδελφούς μου, που αναγνωρίζουν επίσης τη σοβαρότητα της τρέχουσας κρίσης, έχουν την ικανότητα να αναγνωρίσουν αυτή την αιτιώδη συνάφεια μεταξύ της συνοδικής επανάστασης και των ακραίων συνεπειών της με τον Μπεργκόλιο;

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Αν αυτό είναι το pasio Ecclesiæ είναι προοίμιο του τέλους των καιρών, είναι καθήκον μας να προετοιμαστούμε πνευματικά για στιγμές μεγάλης θλίψης και πραγματικού διωγμού. Αλλά θα είναι ακριβώς με την αναδρομή της οδυνηρής διαδρομής του Σταυρού που το εκκλησιαστικό σώμα θα μπορέσει να εξαγνιστεί από τη βρωμιά που το παραμορφώνει και θα αξίζει την υπερφυσική βοήθεια που επιφυλάσσει η Πρόνοια στην Εκκλησία σε περιόδους δοκιμασίας: όπου η αμαρτία αφθονεί, η Χάρη αφθονεί.

Τέλος, επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω ότι ο Σύλλογος Exsurge Domine που ίδρυσα έχει σκοπό να προσφέρει πνευματική και υλική βοήθεια στους ιερείς, άνδρες και γυναίκες θρησκευόμενους που διώκονται από την εκκλησία του Μπεργκόλιο λόγω της πίστης τους στην Παράδοση. Εάν θέλετε να συνεισφέρετε με δωρεά στην υλοποίηση των έργων μας, μπορείτε να το κάνετε από την ιστοσελίδα του Συλλόγου.

Bergoglio “inimicus Ecclesiae” - Ομιλία Mons. Carlo Maria Viganò - 1 Οκτωβρίου 2023 (www-unavox-it.translate.goog)

ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΟΤΙ Η ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΟΡΑ ΟΥΤΕ ΤΗ ΚΑΘΑΥΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΠΑΠΙΚΗ ΑΛΛΑ ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΙΚΕΣ ΝΕΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΔΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΤΟΥΣ. 

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΟ ΕΠΙΣΗΣ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΘΟΤΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ.