ΕΜΠΑΡΡΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ» ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ
. Εἶναι φοβερὸς ὁ λόγος µἐ τὸν ὁποῖο ὁ θεῖος Διδάσκαλος δήλωσε ὅτι ὑπάρχει ἀµαρτία, ἡ ὁποία δὲν συγχωρεῖται. Καὶ ἡ ἁµαρτία αὐτὴ εἶναι ἡ βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. «Διὰ τοῦτο λέγω ὑµῖν, πᾶσα ἁµαρτία καὶ βλασφηµία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύµατος βλασφηµία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις … οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ µέλλοντι» (Ματθ. ιβ´ 31-32· βλ. καὶ Μάρκ. γ´ 28-30, Λουκ. ιβ´ 10).
. Φόβο καὶ ἀπορία προξενεῖ στὴν ψυχή µας ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Κυρίου. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἁµαρτία ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ συγχωρηθεῖ; Καὶ τότε πῶς λέµε ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι πέλαγος ἀνεξάντλητο, µπροστὰ στὸ ὁποῖο ὅλες οἱ ἁµαρτίες τῶν ἀνθρώπων εἶναι σὰν σπίθες φωτὸς καταβυθιζόµενες ἐντός του; Ἐπιπλέον γιατί ἡ βλασφηµία ἀποκλειστικὰ πρὸς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα νὰ εἶναι τόσο φοβερὴ ἁµαρτία, ὥστε νὰ µένει ἀσυγχώρητη, καὶ νὰ µὴ συµβαίνει τὸ ἴδιο καὶ ὅταν ἡ βλασφηµία ἀπευθύνεται πρὸς τὸ πρόσωπο π.χ. τοῦ Θεοῦ Πατρός;
. Κατ᾽ ἀρχὰς πρέπει νὰ ποῦµε ὅτι λέγοντας βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος δὲν ἐννοοῦµε κάποια φραστικὴ διατύπωση ὕβρεως ἐναντίον του Θεοῦ ἀλλὰ κάτι ἄλλο, ἐντελῶς διαφορετικό.
. Τί εἶναι λοιπὸν ἡ βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος; Ὁ Κύριος τὸν φοβερὸ αὐτὸ λόγο τὸν εἶπε ὅταν οἱ γραµµατεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἀπέδιδαν τὴν ἐκδίωξη τῶν δαιµόνων ἐκ µέρους Του σὲ συνέργεια σατανική. Ἔλεγαν συγκεκριµένα «ὅτι (ὁ Χριστὸς) Βεελζεβοὺλ ἔχει, καὶ ὅτι ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιµονίων ἐκβάλλει τὰ δαιµόνια» (Μάρκ. γ´ 22). Συνέβαινε δηλαδὴ νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτόπτες µάρτυρες τῶν καταπληκτικότερων καὶ εὐεργετικότερων θαυµάτων, τὰ ὁποῖα γίνονταν εἰς ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἁγιότερης ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε διδασκαλίας, καὶ ὅµως αὐτοί, πείσµονες ἐθελόκακοι, πωρωµένες καρδιές, δὲν ἤθελαν µἐ κανέναν τρόπο νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ συνειδητὰ καὶ ἐπίτηδες διέστρεφαν τὰ πράγµατα ἔτσι, ὥστε νὰ ὀνοµάζουν τὸ φῶς σκότος καὶ τὸ σκότος φῶς (βλ. Ἠσ. ε´ 20). Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πώρωσή τους, ὥστε νὰ ἀποδίδουν τὰ πράγµατα µἐ τὸν διαστροφικὸ αὐτὸ τρόπο (δηλαδὴ τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ σὲ ἐνέργειες τοῦ σατανᾶ) ὁ Κύριος ὀνόµασε βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
. Συνεπῶς, ἂν θὰ θέλαµε νὰ δώσουµε ἕνα γενικὸ ὁρισµὸ τῆς βλασφηµίας κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, θὰ λέγαµε ὅτι αὐτὴ εἶναι τὸ νὰ ἀπορρίπτει κανεὶς ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλὰ θεληµατικῶς, πεισµόνως, ἐθελοκάκως, ἀλαζονικῶς καὶ µετὰ µίσους τὴν ἀλήθεια, ποὺ µαρτυρεῖται µἐ καταφάνερο τρόπο ἀπὸ τὴν θεία ἀποκάλυψη, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, καὶ νὰ ἀντιστέκεται συνειδητὰ καὶ µὲ ἀµετάκλητη ἀπόφαση µέχρι τέλους ἀπέναντι σ᾽ αὐτήν.
. Τώρα µποροῦµε νὰ καταλάβουµε καὶ γιατί ἡ ἁµαρτία αὐτὴ µένει στοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ἀσυγχώρητη στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα: ὄχι διότι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεπαρκές, οὔτε γιατί ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ τοὺς συγχωρήσει, ἀλλὰ διότι οἱ ἴδιοι ἔχουν καταστήσει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν διάνοιά τους τόσο πωρωµένη, τόσο σφιχτὰ κρατοῦν κλεισµένα τὰ µάτια τους στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νὰ δεχθοῦν νὰ ἀλλάξουν γνώµη, νὰ θελήσουν νὰ µετανοήσουν.
. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σ᾽ αὐτη τὴν ζωή, τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, ὁ ἅγιος Θεὸς δὲν παύει µἐ τὶς µυστικὲς ἐνέργειές του νὰ τὸν καλεῖ σὲ µετάνοια καὶ συµφιλίωση µὲ τὸν Ἑαυτό του. Ἡ συστηµατικὴ ὅµως ἀντίδραση τοῦ ἀνθρώπου σ᾽ αὐτὴ τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνσυνείδητη καὶ µέχρι τέλους ἀπόκρουση τοῦ θείου ἐλέους, µὲ τὴν παράλληλη µάλιστα ἐσωτερικὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὄχι µόνο νὰ µὴ θέλει νὰ µετανοήσει ἀλλὰ καὶ νὰ καυχιέται γιὰ τὸν τρόπο µἐ τὸν ὁποῖο ζεῖ, αὐτο εἶναι ποὺ ὁ Κύριος ὀνόµασε βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Πλέον, δυστυχῶς γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ παντοδύναµη, «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα», δὲν µπορεῖ νὰ κάνει τίποτε. Ὁ Θεὸς θέλει, ἀλλὰ δὲν µπορεῖ νὰ τὸν ἐλεήσει, διότι ὁ ἴδιος δὲν θέλει νὰ ἐλεηθεῖ. Μ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ ὁρισµὸς ποὺ δώσαµε παραπάνω µπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ καὶ ὡς ἑξῆς: Βλασφηµία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος εἶναι ἡ θεληµατικὴ ἀµετανοησία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ τύφλωσή του ἡ ἐθελούσια, αὐτὴ καὶ ἡ τιµωρία του ἡ αἰώνια στὴν Κόλαση. Αὐτὴ καὶ ἡ ἴδια ἡ Κόλαση: Ὅ,τι ὁ ἴδιος διάλεξε γιὰ τὸν ἑαυτό του· τὸ νὰ µένει δηλαδὴ γιὰ πάντα στὸ σκοτάδι.
. Στὶς µέρες µας, ἀδελφοί, ἡ βλασφηµία αὐτὴ κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος εἶναι πολὺ διαδεδοµένη µέσα στὸν κόσµο. Ἡ ἁµαρτία βέβαια ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ ὑφίσταται ἀνάµεσα στοὺς ἀνθρώπους. Στὴν σηµερινὴ ὅµως ἐποχὴ συµβαίνει κάτι φρικτό: Ὁ κόσµος δὲν ἁµαρτάνει ἁπλῶς, ἀλλὰ καυχιέται µἐ αὐθάδεια γιὰ τὴν ἁµαρτία του. Ἔχουµε νὰ κάνουµε µἐ διαστροφὴ στὴν ἔξη τῶν ἀνθρώπων, στὰ ἐσωτερικά τους κριτήρια. Κι ἂν αὐτὸ δὲν ὀφείλεται σὲ ἄγνοια ἀλλὰ σὲ θεληµατικὴ διαστρέβλωση τῶν ἠθικῶν κριτηρίων, τότε αὐτοὶ ποὺ ἐν γνώσει τους ἐνεργοῦν ἔτσι καὶ παρουσιάζουν τὴν ἀνηθικότητα ὡς φυσικὴ τάση, ἐνῶ ἀντίθετα τὴν ὑγιῆ κατάσταση ὡς ἀρρώστια, αὐτοὶ βρίσκονται στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς βλασφηµίας. Εἶναι, ὅπως προαναφέραµε, «οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος» (Ἠσ. ε´ 20). Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὄχι µόνο ὠθοῦν πρὸς τὴν ἁµαρτία καὶ τὴν διαστροφή, ἀλλὰ ἐπιπλέον «ἐµπαρρησιάζονται ταῖς ἀτόποις πράξεσιν», ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καυχῶνται δηλαδὴ οἱ ἴδιοι γι᾽ αὐτες τὶς διαστροφές, καὶ µὲ δῆθεν ἐπιστηµονικὴ ἐµβρίθεια προσπαθοῦν νὰ πείσουν καὶ τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν ἐπιλογῶν τους. Διαστροφεῖς τῆς παγκοσµίου διαχρονικῆς ἠθικῆς τάξεως καὶ τῶν νόµων τῆς φύσεως, ποὺ ἔθεσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, βλασφηµοῦν µὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, ποὺ συγκρατεῖ τοὺς νόµους αὐτούς.
. «Οὐαὶ» γι᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν Θεό. Γιὰ ἐµᾶς, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν θέλουµε νὰ περιέλθουµε στὸ κατάντηµα αὐτό, ὁ Θεὸς νὰ µᾶς ἐλεήσει.
. Εἶναι φοβερὸς ὁ λόγος µἐ τὸν ὁποῖο ὁ θεῖος Διδάσκαλος δήλωσε ὅτι ὑπάρχει ἀµαρτία, ἡ ὁποία δὲν συγχωρεῖται. Καὶ ἡ ἁµαρτία αὐτὴ εἶναι ἡ βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. «Διὰ τοῦτο λέγω ὑµῖν, πᾶσα ἁµαρτία καὶ βλασφηµία ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις, ἡ δὲ τοῦ Πνεύµατος βλασφηµία οὐκ ἀφεθήσεται τοῖς ἀνθρώποις … οὔτε ἐν τῷ νῦν αἰῶνι οὔτε ἐν τῷ µέλλοντι» (Ματθ. ιβ´ 31-32· βλ. καὶ Μάρκ. γ´ 28-30, Λουκ. ιβ´ 10).
. Φόβο καὶ ἀπορία προξενεῖ στὴν ψυχή µας ἡ φράση αὐτὴ τοῦ Κυρίου. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἁµαρτία ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ συγχωρηθεῖ; Καὶ τότε πῶς λέµε ὅτι τὸ ἔλεος τοῦ Κυρίου εἶναι πέλαγος ἀνεξάντλητο, µπροστὰ στὸ ὁποῖο ὅλες οἱ ἁµαρτίες τῶν ἀνθρώπων εἶναι σὰν σπίθες φωτὸς καταβυθιζόµενες ἐντός του; Ἐπιπλέον γιατί ἡ βλασφηµία ἀποκλειστικὰ πρὸς τὸ Ἅγιον Πνεῦµα νὰ εἶναι τόσο φοβερὴ ἁµαρτία, ὥστε νὰ µένει ἀσυγχώρητη, καὶ νὰ µὴ συµβαίνει τὸ ἴδιο καὶ ὅταν ἡ βλασφηµία ἀπευθύνεται πρὸς τὸ πρόσωπο π.χ. τοῦ Θεοῦ Πατρός;
. Κατ᾽ ἀρχὰς πρέπει νὰ ποῦµε ὅτι λέγοντας βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος δὲν ἐννοοῦµε κάποια φραστικὴ διατύπωση ὕβρεως ἐναντίον του Θεοῦ ἀλλὰ κάτι ἄλλο, ἐντελῶς διαφορετικό.
. Τί εἶναι λοιπὸν ἡ βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος; Ὁ Κύριος τὸν φοβερὸ αὐτὸ λόγο τὸν εἶπε ὅταν οἱ γραµµατεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἀπέδιδαν τὴν ἐκδίωξη τῶν δαιµόνων ἐκ µέρους Του σὲ συνέργεια σατανική. Ἔλεγαν συγκεκριµένα «ὅτι (ὁ Χριστὸς) Βεελζεβοὺλ ἔχει, καὶ ὅτι ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιµονίων ἐκβάλλει τὰ δαιµόνια» (Μάρκ. γ´ 22). Συνέβαινε δηλαδὴ νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτόπτες µάρτυρες τῶν καταπληκτικότερων καὶ εὐεργετικότερων θαυµάτων, τὰ ὁποῖα γίνονταν εἰς ἐπιβεβαίωσιν τῆς ἁγιότερης ἀπὸ ποτὲ ἄλλοτε διδασκαλίας, καὶ ὅµως αὐτοί, πείσµονες ἐθελόκακοι, πωρωµένες καρδιές, δὲν ἤθελαν µἐ κανέναν τρόπο νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ συνειδητὰ καὶ ἐπίτηδες διέστρεφαν τὰ πράγµατα ἔτσι, ὥστε νὰ ὀνοµάζουν τὸ φῶς σκότος καὶ τὸ σκότος φῶς (βλ. Ἠσ. ε´ 20). Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν πώρωσή τους, ὥστε νὰ ἀποδίδουν τὰ πράγµατα µἐ τὸν διαστροφικὸ αὐτὸ τρόπο (δηλαδὴ τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ σὲ ἐνέργειες τοῦ σατανᾶ) ὁ Κύριος ὀνόµασε βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.
. Συνεπῶς, ἂν θὰ θέλαµε νὰ δώσουµε ἕνα γενικὸ ὁρισµὸ τῆς βλασφηµίας κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος, θὰ λέγαµε ὅτι αὐτὴ εἶναι τὸ νὰ ἀπορρίπτει κανεὶς ὄχι ἀπὸ ἄγνοια ἀλλὰ θεληµατικῶς, πεισµόνως, ἐθελοκάκως, ἀλαζονικῶς καὶ µετὰ µίσους τὴν ἀλήθεια, ποὺ µαρτυρεῖται µἐ καταφάνερο τρόπο ἀπὸ τὴν θεία ἀποκάλυψη, ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, καὶ νὰ ἀντιστέκεται συνειδητὰ καὶ µὲ ἀµετάκλητη ἀπόφαση µέχρι τέλους ἀπέναντι σ᾽ αὐτήν.
. Τώρα µποροῦµε νὰ καταλάβουµε καὶ γιατί ἡ ἁµαρτία αὐτὴ µένει στοὺς ἀνθρώπους αὐτοὺς ἀσυγχώρητη στὸν αἰῶνα τὸν ἅπαντα: ὄχι διότι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνεπαρκές, οὔτε γιατί ὁ Θεὸς δὲν θέλει νὰ τοὺς συγχωρήσει, ἀλλὰ διότι οἱ ἴδιοι ἔχουν καταστήσει τὴν καρδιὰ καὶ τὴν διάνοιά τους τόσο πωρωµένη, τόσο σφιχτὰ κρατοῦν κλεισµένα τὰ µάτια τους στὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, ὥστε εἶναι ἀδύνατον νὰ δεχθοῦν νὰ ἀλλάξουν γνώµη, νὰ θελήσουν νὰ µετανοήσουν.
. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σ᾽ αὐτη τὴν ζωή, τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, ὁ ἅγιος Θεὸς δὲν παύει µἐ τὶς µυστικὲς ἐνέργειές του νὰ τὸν καλεῖ σὲ µετάνοια καὶ συµφιλίωση µὲ τὸν Ἑαυτό του. Ἡ συστηµατικὴ ὅµως ἀντίδραση τοῦ ἀνθρώπου σ᾽ αὐτὴ τὴν κλήση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἐνσυνείδητη καὶ µέχρι τέλους ἀπόκρουση τοῦ θείου ἐλέους, µὲ τὴν παράλληλη µάλιστα ἐσωτερικὴ διαστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε ὄχι µόνο νὰ µὴ θέλει νὰ µετανοήσει ἀλλὰ καὶ νὰ καυχιέται γιὰ τὸν τρόπο µἐ τὸν ὁποῖο ζεῖ, αὐτο εἶναι ποὺ ὁ Κύριος ὀνόµασε βλασφηµία τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Πλέον, δυστυχῶς γιὰ τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ παντοδύναµη, «ἡ τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα», δὲν µπορεῖ νὰ κάνει τίποτε. Ὁ Θεὸς θέλει, ἀλλὰ δὲν µπορεῖ νὰ τὸν ἐλεήσει, διότι ὁ ἴδιος δὲν θέλει νὰ ἐλεηθεῖ. Μ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ ὁρισµὸς ποὺ δώσαµε παραπάνω µπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ καὶ ὡς ἑξῆς: Βλασφηµία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος εἶναι ἡ θεληµατικὴ ἀµετανοησία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ τύφλωσή του ἡ ἐθελούσια, αὐτὴ καὶ ἡ τιµωρία του ἡ αἰώνια στὴν Κόλαση. Αὐτὴ καὶ ἡ ἴδια ἡ Κόλαση: Ὅ,τι ὁ ἴδιος διάλεξε γιὰ τὸν ἑαυτό του· τὸ νὰ µένει δηλαδὴ γιὰ πάντα στὸ σκοτάδι.
. Στὶς µέρες µας, ἀδελφοί, ἡ βλασφηµία αὐτὴ κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος εἶναι πολὺ διαδεδοµένη µέσα στὸν κόσµο. Ἡ ἁµαρτία βέβαια ποτὲ δὲν ἔπαψε νὰ ὑφίσταται ἀνάµεσα στοὺς ἀνθρώπους. Στὴν σηµερινὴ ὅµως ἐποχὴ συµβαίνει κάτι φρικτό: Ὁ κόσµος δὲν ἁµαρτάνει ἁπλῶς, ἀλλὰ καυχιέται µἐ αὐθάδεια γιὰ τὴν ἁµαρτία του. Ἔχουµε νὰ κάνουµε µἐ διαστροφὴ στὴν ἔξη τῶν ἀνθρώπων, στὰ ἐσωτερικά τους κριτήρια. Κι ἂν αὐτὸ δὲν ὀφείλεται σὲ ἄγνοια ἀλλὰ σὲ θεληµατικὴ διαστρέβλωση τῶν ἠθικῶν κριτηρίων, τότε αὐτοὶ ποὺ ἐν γνώσει τους ἐνεργοῦν ἔτσι καὶ παρουσιάζουν τὴν ἀνηθικότητα ὡς φυσικὴ τάση, ἐνῶ ἀντίθετα τὴν ὑγιῆ κατάσταση ὡς ἀρρώστια, αὐτοὶ βρίσκονται στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς βλασφηµίας. Εἶναι, ὅπως προαναφέραµε, «οἱ λέγοντες τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν, οἱ τιθέντες τὸ σκότος φῶς καὶ τὸ φῶς σκότος» (Ἠσ. ε´ 20). Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὄχι µόνο ὠθοῦν πρὸς τὴν ἁµαρτία καὶ τὴν διαστροφή, ἀλλὰ ἐπιπλέον «ἐµπαρρησιάζονται ταῖς ἀτόποις πράξεσιν», ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος. Καυχῶνται δηλαδὴ οἱ ἴδιοι γι᾽ αὐτες τὶς διαστροφές, καὶ µὲ δῆθεν ἐπιστηµονικὴ ἐµβρίθεια προσπαθοῦν νὰ πείσουν καὶ τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ὀρθότητα τῶν ἐπιλογῶν τους. Διαστροφεῖς τῆς παγκοσµίου διαχρονικῆς ἠθικῆς τάξεως καὶ τῶν νόµων τῆς φύσεως, ποὺ ἔθεσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, βλασφηµοῦν µὲ τὸν τρόπο αὐτὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα, ποὺ συγκρατεῖ τοὺς νόµους αὐτούς.
. «Οὐαὶ» γι᾽ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν Θεό. Γιὰ ἐµᾶς, ποὺ ἀσφαλῶς δὲν θέλουµε νὰ περιέλθουµε στὸ κατάντηµα αὐτό, ὁ Θεὸς νὰ µᾶς ἐλεήσει.
2 σχόλια:
πωπω! ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ...
πολύ ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου