Ξαναχτύπησαν οι «αντιοικουμενιστές»...

Πηγή: Amen

Μια απάντηση σε πρόσφατο αντισχολιασμό άρθρου που αναρτήθηκε στο Amen [1]

του θεολόγου-φιλολόγου Κωνσταντίνου Νούση

Ξαναχτύπησαν οι «αντιοικουμενιστές», εκείνοι οι αυτόκλητοι «ακρίτες της Ορθοδοξίας και θεματοφύλακες της πίστεως». Αυτή η σύντομη απάντησή μου μάλλον δεν θα είχε σημαντική χρεία πραγμάτωσης, αλλά το κάνω περισσότερο για να διευκρινίσω ένα σημείο στο τελευταίο άρθρο, το οποίο φαίνεται να ενόχλησε ή καλύτερα να εξελήφθη σαν προσχηματική και κατασκευασμένη αφορμή να προκληθώ σχετικώς. Στο διαδίκτυο, βέβαια, υπάρχει μια σχεδόν ανεξέλεγκτη ασυδοσία, πράγμα που επιτρέπει στον κάθε πικραμένο να φληναφεί κατά το αμαρτωλό του δοκούν και έτσι «τσίμπησε» την ευκαιρία και ένας ανώνυμος έτερος ιστολόγος να μας πει εμμέσως πλην σαφώς ότι είμαστε ουνίτες και οικουμενιστές!

Είναι περιττό έως εσφαλμένο να απαντάς σε προκατειλημμένα – ελάχιστος χαρακτηρισμός – άτομα. Δεν μπορείς, όμως, στον τυχόντα κακοπροαίρετο, εμπαθή, αδαή, άσχετο ή και μια μείξη όλων αυτών να επιτρέπεις με περισσή ευκολία να περνάει την οιαδήποτε συκοφαντική μομφή του επί αιρέσει, όπως εξάπαντος βλέπουμε και στο σχετικό παράδειγμα από το Γεροντικό με τον όσιο Αγάθωνα.[2] Το κείμενό του θεολογούντος - μάλλον κακοφρονούντος - που σχολιάζει το τελευταίο μου άρθρο είναι προφανές, όπως το αναφέρει άλλωστε ρητά και το ίδιο, πως δεν έχει στόχο να διαλεχθεί, αλλά να «ομολογήσει», επί το ακριβέστερον να αναμασήσει και, φυσικά, «να πει απλά για να πει». Δανείζομαι τα λόγια του «ομολογητή» συναδέλφου, λοιπόν, και του τα επιστρέφω: δεν περιμένω να πείσω, αλλά θέλω να ξεκαθαρίσω μερικά σημεία.

Ίσως το μοναδικό πράγμα που θέλει επεξήγηση είναι εκεί που υπογραμμίζει με έμφαση ο αντιφρονών: «δεν πρόκειται όσον αφορά τα ανωτέρω για ουνιτική πρακτική, κάτι βέβαια που θα μπορούσε ευλόγως να τεθεί εν προκειμένω ως ένσταση». Εδώ αναφέρομαι στην εκφώνηση υπό των Καθολικών της Ελλάδος του Συμβόλου της Πίστεως χωρίς το Filioque. Ευλόγως, πιθανώς, «παρεξηγήθηκα» ως προς το φραστικό σκέλος. Εννοούσα απλά ότι δεν πρόκειται για πρακτική που γίνεται σε εκκλησία Ουνιτών, αλλά σε κανονική ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Πράγμα που σημαίνει ότι γίνεται εν γνώσει και με την ευλογία του Φραγκίσκου, με ό,τι τούτο συνεπάγεται από πολλές απόψεις, ιδία εκκλησιολογικές.

Η ανωτέρω φράση μου και από μόνη της, αλλά και σε συνάρτηση με το σύνολο κείμενο, για έναν απροκατάληπτο αναγνώστη μονάχα ουνιτική ή οικουμενιστική διάθεση δεν επιμαρτυρεί. Κατ’ αλήθειαν, επομένως, δεν υπήρχε κανένας σοβαρός λόγος να γράψω το παρόν για «ώτα μη ακουόντων», αλλά ήθελα με την ευκαιρία να υπομνήσω κάποιες αλήθειες επάνω στο θέμα των διαλόγων. Οι πάσης φύσεως φονταμενταλιστές τρέμουν τον διάλογο σαν κάτι εφάμαρτο και απαγορευμένο. Για τις διάφορες, βέβαια, «συμπροσευχές» ούτε λόγος να γίνεται. Δίνουν πραγματικά την εντύπωση ότι δεν θέλουν επ’ ουδενί ούτε διανοούνται την ελάχιστη πιθανότητα ενώσεως. Η απώλεια ψυχών των πεπλανημένων αδερφών φαίνεται σαν να τους χαροποιεί κι από πάνω, η δε ενάντια περίπτωση μιας επιστροφής τους φαντάζει για εκείνους από μη διαχειρίσιμη έως απευκταία! Και αυτό είναι τωόντι θλιβερό, αμαρτωλό, διαστροφικό, άρρωστο…

Ο αγαπητός συνάδελφος με τα κατεβατά του προδικάζει και «προφητεύει» το αδύνατο της ένωσης και το απαράδεκτο του διαλόγου. Επικαλείται αγίους και άλλες μορφές της Ορθοδοξίας, για να διεκδικήσει τον τραχύ μονόδρομο της ζηλωτικής του εμμονής. Πρώτα απ’ όλα ούτε καν πρόσεξε ότι παραθέτω και εγώ προφητείες για το ατελέσφορο των διαλόγων. Πέρα από αυτό, όμως, θα ήθελα να θυμίσω τη σχετική στάση του νέου οσίου πατρός ημών Πορφυρίου. Όταν κάποτε τον επικαλούμασταν πριν από την αγιοκατάταξή του, μας έλεγαν ότι πρέπει να ακούμε τους αγίους και όχι κάποιους κληρικούς της εποχής μας. Σήμερα, μάλιστα, κάποιοι τολμούν να βλασφημούν ότι η «οικουμενιστική» Εκκλησία μας αγιοποιεί τέτοιους πατέρες, για να τους χρησιμοποιεί στα σχέδια της Νεας Εποχής περί πανθρησκείας!  Άθλιοι και τυφλοί, δυστυχώς, οι φορείς τοιούτων λόγων και λογισμών δεν ορρωδούν προ ουδενός…

Παρά ταύτα,  θα τους υπενθυμίσω τη στάση του οσίου Πορφυρίου. Ουδέποτε έκοψε τη μνημόνευση του Πατριάρχη και σε όσους τον ρωτούσαν για τους διαχριστιανικούς διαλόγους συνιστούσε να μην ανησυχούν, εφόσον μάθαινε τη συμμετοχή σε αυτούς πιστών και κατηρτισμένων ορθοδόξων θεολόγων. Δεν φοβόταν ο Όσιος τους διαλόγους, δεν απέτρεπε από αυτούς, δεν απέχει ο Χριστός και η Εκκλησία από την ποιμαντική τής συνάφειας με την ομολογιακή ή θρησκευτική ετερότητα. Ο ίδιος αγιορείτης άγιος έλεγε για το Πασχάλιο, σε περίπτωση που οι ρωμαιοκαθολικοί θελήσουν να μας ακολουθήσουν, πως δεν είναι σωστό να τους εμποδίσουμε. Οι περί ων ο λόγος «μαχητές», εντούτοις, και μόνο στο άκουσμα αυτής της φράσης «βγάζουν σπυράκια». Και κάτι συναφές: ο έτερος αθωνίτης οσονούπω άγιος της Εκκλησίας μας, ο γέρων Παΐσιος, έβγαλε φωτογραφία προ της κοίμησής του με τον νυν Οικουμενικό Πατριάρχη. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Με ανάγκασαν οι εξτρεμιστές και εκτραπέντες αδερφοί να θυμηθώ και πάλι πράγματα που έχω γράψει κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν. Εμείς ακολουθούμε τη νηφαλιότητα των σύγχρονων αυτών Αγίων – για μας εξάπαντος, για εκείνους αμφίβολο – και εμπιστευόμαστε τις ερμηνείες και τη στάση τους. Κάποιοι άλλοι επικαλούνται αρχαιότερους αγίους, π.χ. τον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό, κόβοντας και ράβοντας στα μέτρα τους την εκκλησιαστική ιστορία. Ο γράφων, σημειωτέον, δεν προσωποληπτεί υπέρ κανενός Βαρθολομαίου εν τω νυν και εν τω μέλλοντι. Προσπαθεί και αυτός να στηριχθεί και να στηρίξει την ορθόδοξη παράδοση. Οι υβριστές και οι λασπολόγοι δεν τον απασχολούν, αλλά δεν μπορούν να διεκδικούν το αλάθητο στην ερμηνεία της ορθόδοξης εκκλησιολογίας, την οποία προσεγγίζουν με πνεύμα, κατά το προφανές και σύνηθες, πλάνης. Στις κατά γράμμα ερμηνείες και στα ερανίσματα χωρίων πρωτοστατούν οι προτεστάντες και οι ιεχωβίτες. Οι Ορθόδοξοι έχουμε και άλλα κριτήρια, μυστικά…

Σχόλιο: Αναρτήσαμε τό κείμενο γιά νά δείξουμε τό πρόστυχο τού ''ανδρός''. Στήν προσπάθειά του νά μάς βγάλει τά μάτια.
 Ο οποίος δέν διστάζει νά διατρέχει, προσκυνητής τής κενοδοξίας, τήν ''φλωριάδα'' τών ιστοτόπων, προσπαθώντας νά χορτάσει κι' αυτός γλείφοντας κόκκαλο. Ξεθάβοντας τούς νεκρούς του.
Αμέθυστος