Εξίσου χρήσιμο ήταν το συμπέρασμα ότι ο Αλέξης Τσίπρας τείνει να γίνει ο χρήσιμος ηλίθιος των ελίτ που είναι υπεύθυνες για το όνειδος της νέας ανισοκατανομής πλούτου την οποία αποπληρώνουν οι δυτικές κοινωνίες λες και έχουν κάνει είδους συμβόλαιο με τη φτώχια για να πλουτίζουν εις βάρος τους οι ελίτ.
Προσωπικά είμαι κατά του κουμουνιστικού πουριτανισμού, μιας μοναστικής ή ακόμη χειρότερα αυτιστικής τάσης που δημιουργεί ουτοπικά έγκλειστα και παραισθήσεις ενός ασπρόμαυρου κόσμου και αποκλείει οποιονδήποτε διάλογο εκτός του Κόμματος.
Περισσότερο πολέμιος όμως είμαι του ψευτοπροοδευτισμού που δεν είναι παρά ο δούρειος ίππος του αμερικάνικου επεκτατισμού.
Η έλλειψη κοσμοπολιτισμού κάνει μια χώρα καθυστερημένη. Ο «πολύς κοσμοπολιτισμός» μπορεί να τη σκοτώσει.
Στην περίπτωση της Ελλάδας είχαμε το παράδοξο της συμβολής της ανεπάρκειας του κοσμοπολιτισμού όσον αφορά το κοσμοείδωλο που φτιάξαν οι Έλληνες για την πάρτη τους αλλά και της υπερέκθεσης στον «κοσμοπολιτισμό» όσον αφορά την εμπλοκή του ελληνικού συστήματος εξουσίας στα διεθνή συστήματα.
Δεν είναι κάποια περιστασιακή επιλογή του Τσίπρα η συμμετοχή σε τέτοια διεθνή «φόρα».
Μια το πανεπιστήμιο Columbia όπου κλήθηκε σε εκδήλωση χρηματοδοτούμενη μάλλον από τον κερδοσκόπο Σόρος, μια το Brookings Institute που ούτως ή άλλως χρηματοδοτείται από τον Σόρος, μια το Levy Institute, μια η συνάντηση με το American Hellenic Institute, όλα αυτά μαζί συνιστούν μια συνεπή γραμμή, μια γραμμή που χάραξε ο Γεώργιος Παπανδρέου με τα ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα.
Δεν πρόκειται λοιπόν για διπλωματικές μανούβρες στα πλαίσια διερεύνησης κοινών προβλημάτων, κοινών τόπων και από κοινού λύσεων αλλά για μια συνεπέστατη πολιτική: Αδυνατώντας να βρει συμμάχους στην Ευρώπη μια που η αριστερά αποκλείει όλους τους μη «προοδευτικούς» συνομιλητές της ενώ η αριστερά ελληνική νομενκλατούρα έχει πλήρως υιοθετήσει την προπαγάνδα των φεντεραλιστών πως όλα τα εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη είναι ακροδεξιά παρότι την ίδια τύπου προπαγάνδα της δήθεν άκρας αριστεράς δέχεται και ο Σύριζα, ο Τσίπρας και η προεδρική του ομάδα δρομολογούν την υποταγή τους στον αμερικάνικο «προοδευτισμό».
Επαναλαμβάνω: πρόκειται για κεντρική πολιτική επιλογή και πολιτική, μια πολιτική που δικαιώνει τις συχνά αυτιστικές βολές του ΚΚΕ, την υστερική πτέρυγα του Σύριζα και την καχυποψία απολιτίκ τμημάτων της ελληνικής εκλογικής δεξαμενής που θέλαν το Σύριζα να είναι ένα make over του παλαιού συστήματος εξουσίας.
Από τότε που ο Σύριζα έγινε –ελλείψει άλλων ορατών βιώσιμων πολιτικών επιλογών- μεγάλη εκλογικά δύναμη, βρέθηκε αντιμέτωπος με το υπαρξιακό δίλλημα: ριζοσπαστικό ή αστικό κόμμα. Σοφά η ηγεσία του επέλεξε το δεύτερο.
Και ηλιθιωδώς σταδιακά αποτινάζει από πάνω του κάθε ίχνος του πρώτου σε μια εποχή που η ρήξη με το ντόπιο και διεθνές κατεστημένο είναι αναγκαία και επιβεβλημένη.
Ο Τσίπρας περιφέρεται στα φόρα σαν να ταν αυτά ο Πυγμαλίωνας του. Δεν απαιτεί λύσεις για την ετοιμόρροπη παγκόσμια κατάσταση ωσάν να ήταν ομότιμος: Επαιτεί παρεμβάσεις σαν το νόθο παιδί που επιδιώκει την πατρική αναγνώριση και χορηγία.
Οι λύσεις για την παγκόσμια κατάσταση σήμερα είναι τόσο μακριά που δεν φτάνουν στα αυτιά του μέσου πολίτη: Απεικονοποίηση της οικονομίας, κατάργηση των εξωχωρίων εταιριών, τους παραδείσους της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος που χρηματοδοτούν με τη σειρά τους και παγκόσμια εγκληματικά δίκτυα, κατάργηση των παραγώγων, έλεγχο στην κίνηση των κεφαλαίων, έλεγχο και εποπτεία στα τραπεζικά ιδρύματα, απόδοση πλήρους οικονομικής και κυρίως κοινωνικής ευθύνης στις σήμερα περιορισμένης ή και μηδενικής ευθύνης εταιρίες, μετατροπή του χρέους σε μικρό μέρισμα του ΑΕΠ ώστε οι «δανειστές» να μην στραγγίζουν τις χώρες αλλά να έχουν όφελος από την ανάπτυξη τους, με άλλα λόγια, μια πλήρης αντιστροφή των συνθηκών της «Παγκόσμιας Αμερικανοποίησης», ένα πλήρες αντίδοτο του νεοφιλελεύθερου δηλητηρίου.
Αυτά δεν βγαίνουν από το στόμα του Τσίπρα ενώ ακόμη και η ρητορική για εσωτερική κατανάλωση της κρατικοποίησης των τραπεζών εξασθενεί μέρα με τη μέρα.
Παρότι ο ελληνικός λαός έστω και απρόθυμα ήταν σχεδόν έτοιμος να δώσει το χρίσμα στον Σύριζα, αυτός το αναζητεί πλέον από τις καταπιεστικές των πληθυσμών ελίτ.
Από το Άγιον Όρος μέχρι το Βrookings, ο Αλέξης έχει βαλθεί να αποδείξει ότι είναι και παπάς και ζευγάς, ότι δεν είναι επικίνδυνος, ότι είναι ένα σκυλί που γαυγίζει και δεν δαγκώνει.
Και όχι, ο Τσίπρας, δεν συνομιλεί με όλους: δεν περνά ίσους χρόνους με κινέζους, ρώσους, αργεντίνους αλλά επενδύει το χρόνο του και την πορεία της χώρας κυρίως σε αμερικάνους και Ιταλούς διατλαντιστές (δεν πρέπει να θεωρείται τυχαίο άλλωστε ότι το κόμμα εντυπώσεων «Μια άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» είχε αφετηρία την Ιταλία)
Τι είναι ο διατλαντισμός για έναν σύγχρονο Ευρωπαίο; Είναι μια άλλη εκδοχή του συνδρόμου της Στοκχόλμης: είναι οι Ευρωπαίοι εκείνοι που θέλουν την Ευρώπη μονίμως κάτω από τα φουστάνια της Αμερικής, μιας Αμερικής που μπορεί να βοήθησε στην αναστύλωση της Ευρώπης μετά τον Β’ παγκόσμιο αλλά έκτοτε της συμπεριφέρεται σαν να είναι οικόπεδό της: Μιας Αμερικής που έστησε το δίκτυο stay behind για να ελέγχει την Ευρώπη (ενδεικτικά διαβάστε στο περιοδικό αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας Hot Doc), της Αμερικής της ελληνικής χούντας και της εισβολής του Αττίλα, μιας Αμερικής που ακόμη και σήμερα παρακολουθεί τα τηλέφωνα Ευρωπαίων πρωθυπουργών, μιας Αμερικής που εξήγαγε τη δικιά της οικονομική κρίση και την μεταφύτευσε στην Ευρώπη, ανάμεσα σε άλλα και μέσω ενός Αμερικανοσουηδοπολωνολιθουανοέλληνα πρωθυπουργού, μιας Αμερικής που κάνει αντίποινα στις ευρωπαϊκές χώρες που αντιστέκονται στα μεταλλαγμένα συμφέροντα (περισσότερα για το θέμα στο καινούριο μου βιβλίο «Παρά Φύση» που θα βρίσκεται τις επόμενες μέρες στα βιβλιοπωλεία), μιας Αμερικής που έχει φέρει χάος στην αραβική γειτονία της Ευρώπης στο νότο και έχει φέρει μια επιζήμια για όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο κρίση με τη γείτονα Ρωσία, μιας Αμερικής που υπονομεύει, αποσταθεροποιεί και σήμερα αποτελεί υπαρξιακή απειλή για την Ευρώπη και όχι μόνο, μιας Αμερικής από την οποία η Ευρώπη πρέπει να απογαλακτιστεί επειγόντως αν δεν επιθυμεί να διαλυθεί.
Αυτής της Αμερικής το χρίσμα, με άλλα λόγια την πατρωνία, επιδιώκει ο Αλέξης;
Η χώρα μετά την μεταπολίτευση κυβερνήθηκε από αμερικανοκίνητους πολιτικούς με την εξίσου καταστροφική εξαίρεση ενός γερμανοκίνητου πρωθυπουργού.
Τα χρόνια του μνημονίου ξεκίνησαν με έναν αμερικανό Έλληνα πρωθυπουργό και συνεχίστηκαν με έναν αμερικανοτραφή αλλά γερμανοκίνητο συμφοιτητή του.
Η εξάρτηση από τον αμερικανικό παράγοντα δεν αποτελεί καλύτερη λύση από την εξάρτηση από το γερμανικό παράγοντα.
Λύση είναι η απεξάρτηση της Ευρώπης τόσο από την αμερικανική όσο και από τη γερμανική κηδεμονία.
Ο Αλέξης υπεραμύνθηκε των ελιτίστικών επιλογών του λέγοντας με μια αφέλεια σκανδαλιστική για την εποχή που ζούμε πως «ήρθα στο στόμα του λύκου γιατί είναι καλύτερα να ακούς κάποιον απευθείας ακόμη κι αν έχει διαφορετική γνώμη».
Αλέξη, από το στόμα του λύκου μέχρι το στομάχι του και τα σκατά του, είναι μια χαψιά δρόμος.
Παρά τη στήριξη μου στο Σύριζα καθώς ιεραρχούσα ως επείγοντα τον εκτοπισμό του καρκινωματικού συστήματος εξουσίας έστω από την κεντρική πολιτική σκηνή, σε φιλικούς μου κύκλους ομολογούσα πως δεδομένης της διαγώνιας διαφθοράς της ελληνικής κοινωνίας, ο Σύριζα δεν θα κυβερνoύσε παρά μόνο όταν γίνει αρκούντως διαβρωμένος.
Υπερεκτίμησα την πολιτική και ηθική ακεραιότητα της προεδρικής ομάδας, αυτών που εύστοχα και δικαίως ιστορικά αν και κάπως υπερβολικά, έκρουαν καυστικά τον κώδωνα του κινδύνου του εκφυλισμού του Ολάντ σε Ολαντρέου. Τότε, η μαφία των συστημικών μήντια έσπευσε να τους φάει ζωντανούς. Σήμερα που ο κίνδυνος του εκφυλισμού του Τσίπρα σε Τσιπρανδρέου είναι πλέον ορατός, κάποια συστημικά μήντια –ανάμεσά τους και το Βήμα- έσπευσαν να επαινέσουν τον «πρώην επαναστάτη που βάζει επιτέλους μυαλό» για τη συμμετοχή του στο φόρουμ στο Κόμο της Ιταλίας.
Δεν μπορεί: αν σε παινεύουν τα σάπια ελληνικά μήντια, τότε σίγουρα θα έχεις κάνει κάτι λάθος.
Τα σπίτια μας δεν τα παίρνουν οι κουμουνιστές αλλά τύποι που συσκέπτονται για μια «άλλη Ευρώπη», «για έναν άλλο κόσμο», για μια νέα τάξη χάους σε χλιδάτα ξενοδοχεία και επαύλεις σαν αυτές στο Κόμο.
Δεν είναι οι Κουμουνιστές. Είναι οι Κόμο-νιστές. Μια νέα Κωμωδία του Δάντη με επίκεντρο τον Komo Sapiens, ένα ανώτερο είδος ανθρώπου
agriazwa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου