Στα χρόνια του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του νέου πλήθος από Σκύθες με δική του διαταγή ξεκίνησαν για την Ανατολή. Κάποτε έφτασαν και στην Τραπεζούντα.
Ανάμεσά τους ήταν και κάποιος δεμένος με αλυσίδες, γιατί είχε μέσα του ολόκληρη λεγεώνα πονηρών πνευμάτων.
Οι άλλοι Σκύθες τον πρόσεχαν νύχτα-μέρα, από φόβο μήπως οι δαίμονες τον ρίξουν στη φωτιά και τον κάψουν ή τον πνίξουν στο νερό ή τον γκρεμίσουν σε κανένα βάραθρο…
Πριν δαιμονιστεί ο Σκύθης αυτός, από νέος ακόμα, έκανε τα θελήματα των δαιμόνων και ζούσε ζωή ακόλαστη.
Κάποτε όμως έκανε και μία φρικτή ασέβεια. Στη Βασιλεύουσα, όπου είχε πάει μαζί με άλλους ομόφυλους του, επισκέφθηκε μία εκκλησία.
Εκεί, μολονότι αβάπτιστος και ακάθαρτος, τόλμησε να πλησιάσει στο άγιο ποτήριο την ώρα της θείας μεταλήψεως και να κοινωνήσει! Την ίδια όμως στιγμή παραδόθηκε στους απάνθρωπους δαίμονες, που άρχισαν από τότε να τον βασανίζουν αλύπητα.
Σ’ αυτή λοιπόν την κατάσταση έφτασε στην Τραπεζούντα. Οι σύντροφοί του, μαθαίνοντας για τα πολλά θαύματα του αγίου Ευγενίου, τον έφεραν στο ναό του. Στο μεταξύ η σατανική λεγεώνα τον έκανε να σπαράζει και ν’ αφρίζει.
Πώς τόλμησες, τον φοβέριζαν τα δαιμόνια, να μεταλάβεις το Χριστό, αφού είσαι δικός μας; Θα σ’ εξαφανίσουμε με τον πιο σκληρό τρόπο! Κανένας δεν Θα σε γλιτώσει απ’ τα χέρια μας!…
Ενώ όμως κόμπαζαν και απειλούσαν οι μιαροί δαίμονες, τί κάνει ο γρήγορος βοηθός των ανθρώπων, ο ένδοξος Ευγένιος;
Παρακαλεί τον φιλάνθρωπο Δεσπότη να σπλαχνιστεί το πλάσμα Του και να το απαλλάξει από την τυραννία του σατανά.
Και με τις παρακλήσεις του λυγίζει τον πολυέλεο Κύριο.
Καθώς στεκόταν λοιπόν ο δαιμονισμένος μπροστά στο λείψανο του αγίου, ήρθε σε έκσταση. Του φάνηκε πως είδε το Χριστό να κατεβαίνει από τον ουρανό μέσα στην εκκλησία.
Εκεί, αφού του θύμισε τις βέβηλες πράξεις, που από νέος είχε κάνει, άρχισε να τον ελέγχει αυστηρά
Μ’ όλες τούτες τις παρανομίες σου, κατέληξε ο Κύριος, με λύπησες πάρα πολύ, δεν είσαι άξιος ελέους, για χάρη όμως του αγαπητού μου Ευγένιου σε λυπήθηκα και θα σ’ ελεήσω. Και γυρίζοντας στο μάρτυρα, που στεκόταν δίπλα Του ικετευτικά, συνέχισε: Γιάτρεψέ τον, Ευγένιε, αφού κατέφυγε στην προστασία σου.
Αμέσως ο Ιησούς εξαφανίστηκε. Ο άγιος είπε τότε στον δαιμονισμένο: Αυτό το κακό το έπαθες επειδή κοινώνησες τα άχραντα Μυστήρια, ενώ ήσουν αβάπτιστος και βουτηγμένος στις αμαρτίες.
Ο Σκύθης συνήλθε από την έκσταση.
Είδε τότε, αισθητά πια, να βγαίνει φωτιά από τα άγια λείψανα, να μπαίνει στο στόμα του και να κατακαίγει – έτσι του φάνηκε – τα σωθικά του.
Όσοι ήταν εκεί κοντά μπόρεσαν να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τη δύναμη του αγίου Ευγενίου, που βασάνιζε και τιμωρούσε εξουσιαστικά τους πονηρούς δαίμονες, διώχνοντάς τους βίαια μέσ’ από τον ταλαίπωρο άνθρωπο.
Άφριζε και ίδρωνε και χτυπιόταν ο Σκύθης, ώσπου ελευθερώθηκε εντελώς από τ’ ακάθαρτα πνεύματα.
Ειρηνικός πια και ανενόχλητος, σιχάθηκε την παλιά του ζωή, και δεν έπαψε ποτέ να ευχαριστεί τον θαυματουργό μάρτυρα που τον ευεργέτησε.
Άγιος Ευγένιος ο Τραπεζούντιος
http://agapienxristou.blogspot.gr/2014/06/blog-post_4.html
Δυστυχώς γιά όλους μας στό κείμενο δέν υπάρχει αναφορά στήν Εξομολόγηση. Αντιθέτως...
Αμέθυστος
7 σχόλια:
τόσοι παπάδες ομο... και άλλα κλπ που κοινωνούν γιατί δεν δαιμονίζονται;
Λίγο πιο λιανά το σχόλιο, ει δυνατόν;
Απλά μπορούμε νά προσέξουμε ότι η ιστορία μιλά γιά Βάπτιση. Οχι γιά εξομολόγηση. Καί η εκκλησία θεμελιούται στην βάπτιση καί ολοκληρώνεται στήν βάπτιση εκ' πνεύματος. Στήν Πεντηκοστή. Ολοι οι άνθρωποι πιστεύουν στόν Θεό.Καί σχετικά εύκολα οι μαθητές τού Χριστού πίστεψαν στήν Θεότητά ΤΟΥ. Τό πρόβλημα, όπως μάς τό αποκαλύπτουν οι πράξεις , είναι η ανθρωπότης τού Χριστού. Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ. Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΘΕΩΜΕΝΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ. Γι' αυτό καί ο Πέτρος αρνήθηκε τόν άνθρωπο. Σήμερα ο Οικουμενισμός θέλει νά ενώσει τούς ανθρώπους στήν έννοια τού θεού χωρίς τήν θέωση τού ανθρώπου, χωρίς τήν Αγιότητα. Σ' έναν Θεό ο οποίος συγχωρεί τίς αμαρτίες, διότι αγάπη εστί. Σ' έναν Λυτρωτή. Σ' έναν θεραπευτή. Δέν είναι η θεραπεία όμως η Σωτηρία μας. Στούς Αγίους Του ο Κύριος τελειούται εν τή ασθενείας τους. Αυτό τό πέρασμα από τά πάθη στήν αρετή ,από τήν σάρκα στό σώμα είναι η ορθόδοξη άσκηση. Η τήρηση τών εντολών. Η θέωση,ο Αγιασμός καί η οδός τής ενώσεως μέ τόν Κύριο. Καί δέν μπορεί νά ταυτιστεί η Εξομολόγηση μέ τήν Θ. Ευχαριστία όπως γίνεται σήμερα διότι στήν Ευχαριστία δέ προσφέρεται μόνον άφεση αμαρτιών αλλά ο Κύριος δωρίζει καί άλλα πράγματα εκτός τής αφέσεως τών αμαρτιών. ΟΠΟΥ ΘΕΛΕΙ.
Ευχαριστούμε για την απάντηση.
Πράγματι, το κείμενο μιλάει (και) για βάπτιση. Νομίζω ότι πουθενά δεν αναφέρει, ή υπονοεί, την εξομολόγηση.
Ωστόσο, πίσω στα δικά μας, τα μπλεγμένα, όταν γράφετε ότι «δέν μπορεί νά ταυτιστεί η Εξομολόγηση μέ τήν Θ. Ευχαριστία όπως γίνεται σήμερα» εννοείτε ότι θα έπρεπε να προσερχόμαστε στην θεία Ευχαριστία δίχως να έχει προηγηθεί εξομολόγηση; Μόνο με προσωπική άσκηση, μετάνοια, μελέτη, προσευχή, ή έστω με μια έντονη λαχτάρα; (ό,τι κι αν σημαίνει το τελευταίο) Και οι αγιορείτες δεν προσέρχονται κατόπιν εξομολογήσεως;
Στις παρατηρήσεις σας για τις προθέσεις (επιδιώξεις, σχέδια, κλπ) του Οικουμενισμού με την περίφημη πια «αγαπολογία» (πολύ σιρόπι πέφτει εδώ!)και τον εξοβελισμό της άσκησης και της μετάνοιας (αντίθετα δε, με την ύπουλη αποδοχή της διαστροφής!) συμφωνούμε.
(ο ανώνυμος που έγραψε στις 3:08)
Ο Αγιος Ιωάννης τής Κροστάνδης κοινωνούσε όλους όσους μετείχαν τής Λειτουργίας, συνεχώς. Οι Κολλυβάδες κήρυξαν τήν συνεχή Θ. Μετάλληψη καί κυνηγήθηκαν μέχρι εξοντώσεως από τήν εκκλησία τού Διαφωτισμού πού κυριαρχεί καί σήμερα εις βάρος τής εκκλησίας τού Χριστού. Ο Αγιος Νικόδημος έγραψε ο ίδιος ένα βιβλιαράκι περί συνεχούς Θείας Μεταλλήψεως. Η Μετάλληψη τών Αγιασμένων Δώρων από όλους εκτός τών κατηχουμένων είναι συστατικό τής εκκλησίας. Η εξομολόγηση γινόταν δημόσια λίγο πρίν τήν Ευχαριστία συνοδευόμενη από τό αίτημα τής συγχωρήσεως.Η πνευματική καθοδήγηση δέν σχετίζεται μέ τήν εξομολόγηση καί σπάνια ο πνευματικός ήταν ο ίδιος μέ τόν εξομολόγο. Κάτι πού ισχύει καί σήμερα στό Ορος. Εάν δέν κοινωνούμε συνεχώς καί αδιαλείπτως,εκτός από επιτίμια γιά βαρειά περιστατικά, λόγω τών οποίων έδιωχναν καί από τήν εκκλησία,ξεχνιέται ο Κύριος.
Ο τρώγων μου την σάρκα, και πίνων μου το αίμα, μετ΄εμού μένει καγώ εν αυτώ...
Η Θεια Κοινωνία πρέπει να είναι συνεχής, είναι η ένωση με τον Κύριο, όχι συμβολικά, ή μυστηριακά αλλά υπαρξιακά και οντολογικά, και όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά, και μας μετουσιώνει.Είναι το μόνιμο θαύμα, ο Ίδιος ο Κύριος ο Άναρχος και Αχώρητος "εν τόπω, και χρόνω", το "υπερ φύσει" στα όρια της ανθρώπινης φύσης. Πρέπει να είμαστε διαρκώς έτοιμοι από κάθε άποψη ώστε να παίρνουμε αυτό το μεγάλο δώρο του Θεού, που είναι ο ίδιος ο Εαυτός Του. Και γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αφού προσφέρεται σε αχάριστα και ξεπεσμένα πλάσματα.
Μ.Π.
Α, μάλιστα. Έτσι το εννοείτε. Αυτή είναι η απωλεσθείσα παράδοση. Ευχαριστούμε.
Δημοσίευση σχολίου