Η έξοδος από το ευρώ έχασε πλέον τη δυναμική της.

Όπως από το 2010 γράφαμε, έπρεπε να βγούμε τότε από το ευρώ, για να αποφύγουμε να γίνουμε ερείπια. Αυτό εξάλλου θα μας ανάγκαζε να εμφανίζαμε μια αυτοδύναμη ανάπτυξη με όλη την τότε δυναμική μας, πριν γίνουμε ερείπια. Τώρα όμως που γίναμε ερείπια τι γίνεται;

Σήμερα η Ελλάδα έχει γίνει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια, σήμερα

πιάσαμε πάτο. Αφού υποτίθεται ότι μηδενίσαμε το δημοσιονομικό έλλειμμα, πιο κάτω δεν έχει. Λογικά τώρα θα πρέπει να αρχίσει η ανάπτυξη. Με αυτή την προοπτική, δεν έχει πλέον νόημα η έξοδος από το ευρώ. Η πρόταση της εξόδου έχασε την αρχική δυναμική της. Το 2010 λοιπόν, έπρεπε να φύγουμε από το ευρώ για να μην φτάσουμε στη σημερινή κατάντια. Αν τώρα φύγουμε από το ευρώ, έτσι όπως καταντήσαμε, είναι αμφίβολο κατά πόσο θα μπορέσουμε να αντέξουμε πλέον και το σοκ της εξόδου. Με λίγα λόγια, η ελληνική κοινωνία έχει πιαστεί στο «αγκίστρι» των δανειστών, με την ευγενή χορηγία του εγχώριου πολιτικού συστήματος και της εγχώριας παρασιτικής ολιγαρχίας.

Ταυτόχρονα, η Ευρωζώνη είναι μαθηματικά βέβαιο ότι μετράει χρόνο μέχρι τη διάλυσή της. Η όλη κατασκευαστική φιλοσοφία της, χωρίς βαλβίδες εκτόνωσης κ.λ.π., οδηγεί με βεβαιότητα στο τέλος της. Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η Γαλλία, η οποία παρουσιάζει μεγάλη απώλεια ανταγωνιστικότητας και δεν είναι διατεθειμένη να την ανακτήσει με βάση τη γερμανική συνταγή, δηλαδή με μειώσεις των μισθών. Ακολουθεί από κοντά και η Ιταλία. Όταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές ελίτ διαπιστώσουν ότι δεν εξυπηρετεί άλλο πλέον τα συμφέροντά τους η πολιτική της γερμανικής ελίτ, τα πάντα θα έχουν τελειώσει.

Για να επανέλθουμε σε μας, είπαμε ότι τώρα που φτάσαμε στον πάτο, πρέπει να αρχίσει η ανάπτυξη. Όμως ανάπτυξη δεν φαίνεται από πουθενά. Αντίθετα επανήλθε το έλλειμμα στο ισοζύγιο εισαγωγών – εξαγωγών. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα, παρά τον ευτελισμό των αμοιβών και του τεράστιου άνεργου εργατικού δυναμικού που αναμένει να δουλέψει για ένα κομμάτι ψωμί. Το πολιτικό σύστημα περιμένει ανάπτυξη από ξένες επενδύσεις διεθνών κεφαλαιοκρατών. Όμως ούτε αυτό μπορεί να γίνει λόγω της εσωτερικής διάλυσης του κράτους και της υπέρογκης φορολόγησης. Όπως είπε ο κ. Χρυσοχοϊδης, δεν έχει μπει ούτε ένα ευρώ στην Ελλάδα για επένδυση.

Πρέπει λοιπόν να προσανατολιστούμε σε αυτοδύναμη ανάπτυξη. Όμως, αυτή τη στιγμή και έτσι όπως είμαστε, ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας που εμποδίζει την αυτοδύναμη ανάπτυξη, είναι το τεράστιο δημόσιο χρέος. Όσο οι ετήσιες δανειακές υποχρεώσεις είναι υψηλές, χωρίς δυνατότητα αναχρηματοδότησης από τις αγορές, τόσο η χώρα θα είναι αιχμάλωτη των δανειστών και κάτω από συνεχή προγράμματα λιτότητας που σκοτώνουν την κατανάλωση και ως εκ τούτου την ανάπτυξη.

Επομένως, μια μεγάλη απομείωση του χρέους είναι απαραίτητη προκειμένου να ανασάνουμε και να αρχίσει να ανθίζει η αυτοδύναμη ανάπτυξη. Δυστυχώς η εναλλακτική λύση, δηλαδή η επιμήκυνση δεν βοηθά, για λόγους που δεν μπορούν να αναπτυχθούν εδώ. Αν οι δανειστές δεν δεχτούν την απομείωση του χρέους, θα πρέπει να το κάνουμε μονομερώς. Τότε όμως, κατά πάσα πιθανότητα θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ, τώρα μάλιστα που είμαστε ερείπια. 

Εμείς μεν θα υποστούμε το σοκ της εξόδου σε κατάσταση ερειπίων, αλλά και τα υπόλοιπα κράτη της Ευρωζώνης, καθώς και οι αγορές θα πάρουν το μήνυμα ότι, παρότι μια χώρα έγινε ερείπια από τη λιτότητα, εντούτοις δεν κατάφερε να παραμείνει στο ευρώ. Μετά από αυτό δεν νομίζουμε ότι οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα ήταν διατεθειμένη να υποστεί προγράμματα λιτότητας για να παραμείνει στο ευρώ και να καταστεί ερείπια χωρίς όφελος. Το ερώτημα είναι αν θα αποφασίσουμε να γίνουμε εμείς το «Κούγκι» για τη διάλυση της Ευρωζώνης ή θα αναμένουμε κάποιον άλλο να κάνει την αρχή; Όσο όμως μένουμε αναποφάσιστοι, τόσο μεγαλύτερο κακό κάνουμε στον εαυτό μας.

 hassapis-peter