Οι τέσσερις γενιές των πολέμων

Οι Έλληνες, μετά την ήττα τους με τη χρήση των όπλων τρίτης γενιάς, υφίστανται ήδη τα επόμενα – έχοντας συρρικνωθεί ηθικά και ψυχικά από τη σημερινή τους κυβέρνηση η οποία, δολοφονώντας την τελευταία τους ελπίδα εκμηδένισε την αυτοπεποίθηση τους, με αποτέλεσμα να πιστεύουν πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις.

«Πώς ορίζεται ο πόλεμος; Σύμφωνα με τον Clausewitz ως μία πράξη βίας, προκειμένου να εξαναγκάσουμε τον αντίπαλο να εκτελέσει τη βούληση μας – να κάνει αυτά ακριβώς που του λέμε. Κατά τον ίδιο, χωρίς εχθρότητα δεν είναι δυνατός ο πόλεμος, ενώ η εχθρότητα πρέπει να έχει τόση ένταση, ώστε να μη διστάζει μπροστά στη χρήση της άκρας βίας –  όπου η βία φτάνει στην ακραία της επίταση με τη θανάτωση του άλλου. Εν προκειμένω η «ωμή βία» έχει άμεση σχέση με τα χρόνια πολιτισμού μίας χώρας – οπότε είναι πολύ πιο ανεπτυγμένη στη Γερμανία που αριθμεί λιγότερα, σε σχέση με τα 4.000 έτη της Ελλάδας, ενώ είναι φυσικά ένα αρκετά μεγαλύτερο Έθνος (περί τα 40 εκ. Γερμανοί ζουν στις Η.Π.Α.)

Στα πλαίσια αυτά, ο καταναγκασμός της Ελλάδας από την Τρόικα να τηρεί τις εντολές της, είναι μία πράξη βίας – οπότε ισοδύναμη με την κήρυξη του πολέμου εναντίον της. Με δεδομένο τώρα πως χωρίς εχθρότητα δεν είναι δυνατός ο πόλεμος, η Τρόικα (άρα η Γερμανία που ουσιαστικά την ελέγχει) είναι ασφαλώς εχθρική απέναντι στην Ελλάδα – αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να ασκήσει βία. Εκτός αυτού, δεν διστάζει μπροστά στη χρήση της ακραίας βίας – κρίνοντας από το ότι αδιαφορεί για τις αυτοκτονίες, για τους θανάτους από το άγχος ή από την απουσία ιατρικής πρόληψης, για την εξαθλίωση των Ελλήνων κοκ.» (πηγή).

Ανάλυση

Στο ξεκίνημα της ανθρώπινης ιστορίας είχαμε την πρώτη γενιά των πολέμων – τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ ατόμων και φυλών, οι οποίες κατευθυνόταν από τα ένστικτα, με τον ίδιο σταθερά στόχο: τον εξαναγκασμό του αντιπάλου να εκτελέσει τη βούληση μας. Εν προκειμένω οφείλουμε να γνωρίζουμε πως ο άνθρωπος είναι φορέας της αμιγούς αρχής της εχθρότητας (Clausewitz), όπου χωρίς εχθρότητα δεν νοείται πόλεμος – ενώ ο εσωτερικός του κόσμος είναι πλημμυρισμένος από πολλά άλλα συναισθήματα, ικανά να εξάψουν την αγωνιστική/επιθετική του διάθεση, όπως η φιλαρχία, η φιλοδοξία, η θέληση για δύναμη και εξουσία καλύτερα κοκ.

Η εκδήλωση της εχθρότητας του όμως εμποδίζεται από την «ατελή του οργάνωση», η οποία καταφαίνεται στους φυσικούς περιορισμούς και στις αδυναμίες του – όπως είναι η ασάφεια και η ατολμία του ανθρώπινου πνεύματος, η μειωμένη αντιληπτική του ικανότητα και κρίση, η αποστροφή του απέναντι στον υπερβολικό μόχθο, η αναποφασιστικότητα, ο φόβος απέναντι στον κίνδυνο και στην ευθύνη, καθώς επίσης η αδυναμία του για μεγάλες αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την πλειοψηφία των ανθρώπων ειδικά σε σχέση με τις συγκρούσεις, δεν αποφασίζει ο νους αλλά το θυμικό τους – το ένα «συστατικό» του οποίου είναι το θάρρος, η τόλμη, ενώ το άλλο ο φόβος.

Στο παράδειγμα της Ελλάδας σήμερα, στην οποία ασκείται τρομακτική βία εκ μέρους της Τρόικας, έχει κυριαρχήσει πλέον ο φόβος – ειδικά μετά την αποτυχημένη σύγκρουση και την ήττα της σημερινής κυβέρνησης από τους «δανειστές». Στα πλαίσια αυτά θεωρούμε πως μπορεί μεν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις να προκάλεσαν αναρίθμητες υλικές ζημίες στην Ελλάδα, άνω του 1 τρις €, αλλά η σημερινή είναι αυτή που συρρίκνωσε ηθικά/ψυχικά τους Έλληνες και κατέστρεψε εντελώς την αυτοπεποίθηση τους – δολοφονώντας την τελευταία τους ελπίδα όταν μετέτρεψε το «ΟΧΙ» τους σε «ΝΑΙ», καθώς επίσης υποχρεώνοντας ουσιαστικά τη Βουλή να ψηφίσει «με το πιστόλι στον κρόταφο» την τρίτη δανειακή σύμβαση, η οποία νομιμοποίησε όλες τις προηγούμενες.

Έκτοτε οι Έλληνες έχουν σκύψει το κεφάλι, αποδεχόμενοι την ήττα, την εξαθλίωση, την αναξιοπρέπεια, τους διεθνείς εξευτελισμούς και την κατοχή τους στωικά – ενώ οι δανειακές συμβάσεις και τα μνημόνια είναι μεν αντίθετα με το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο, αλλά από την εποχή του Πλάτωνα γνωρίζουμε πως υπερισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου. Ότι δηλαδή το Διεθνές Δίκαιο είναι μεν δεσμευτικό για τις αδύναμες χώρες, αλλά όχι για τις ισχυρές – οι οποίες άλλωστε έχουν τη δυνατότητα να το επιβάλλουν.

Η δεύτερη γενιά των πολέμων

Περαιτέρω, στο τέλος της εποχής της βαρβαρότητας και στην αρχή του σύγχρονου πολιτισμού, σταμάτησε η τυφλή επιθετικότητα που καθοδηγούταν από τα ένστικτα – οπότε ξεκίνησε η δεύτερη γενιά των πολέμων. Ειδικότερα, στη θέση του εχθρικού συναισθήματος μπήκε η εχθρική πρόθεση – με την έννοια πως η νόηση κατάφερε να ελέγξει τα ανθρώπινα ένστικτα που ζητούσαν την άμεση αποφόρτιση τους στη βία. Μπόρεσε λοιπόν να τα «διοχετεύσει» σύμφωνα με τους στρατηγικούς σκοπούς της – ενεργοποιώντας δραστικότερα μέτρα για την άσκηση της βίας, από τις ακατέργαστες εκδηλώσεις του ενστίκτου (με εξαίρεση τη Γερμανία στο Ολοκαύτωμα και στο Δίστομο).

Η συγκεκριμένη χαλιναγώγηση της βίας δεν αποτελεί επίτευγμα κάποιας φιλειρηνικής και αλληλέγγυας σωφροσύνης. Απλούστατα η ανθρώπινη νόηση, επιδιώκοντας ορθολογικά τους σκοπούς της, συνειδητοποίησε πως μέσα στις περίπλοκες κοινωνίες που διαδέχθηκαν την αρχαιότητα, η άμεση και αστόχαστη επιδίωξη του επιθυμητού (= του εξαναγκασμού του αντιπάλου να υποταχθεί στη βούληση μας), ενδεχομένως ή κατά κανόνα συνεπιφέρει απλώς διασπάθιση ή φθορά των οικείων δυνάμεων (Κονδύλης).

Έτσι άλλαξε ο τρόπος της επιδίωξης της ισχύος (=των συγκρούσεων), ο οποίος έγινε προνοητικός και προσεκτικός – σε αντίθεση με την τυφλή βία της πρώτης γενιάς των πολέμων, η οποία διψούσε για άμεση ικανοποίηση. Με απλά λόγια η βία μπήκε στην υπηρεσία της επιδίωξης της ισχύος, με την ίδια έννοια και στον ίδιο βαθμό που η νόηση ελέγχει τα ένστικτα – διοχετεύοντας τα σκόπιμα και πολύ προσεκτικά, έτσι ώστε να πραγματώσει «καλύτερα και φθηνότερα» τα σχέδια της.

Την εποχή αυτή θεωρήθηκε πως ο πόλεμος και η πολιτική μπορούν να υπαχθούν από κοινού στην ευρύτερη έννοια «σύγκρουση» – αφού η πολιτική είναι ο κόλπος, μέσα στον οποίο αναπτύσσεται ο πόλεμος. Η πολιτική δε σχετίζεται με τον πόλεμο, όπως ο άνθρωπος με τη βία: δεν μπορεί να παραιτηθεί δηλαδή από αυτήν, αλλά και δεν μπορεί να ζει συνεχώς με αυτήν. Επί πλέον αναφέρθηκε πως ο πόλεμος αρχίζει από τον αμυνόμενο, αφού ο επιτιθέμενος θα προτιμούσε να κατακτήσει μία χώρα αμαχητί – όπως στην περίπτωση της Ελλάδας το 2010, η οποία αμυνόμενη δεν επέλεξε τον πόλεμο, αλλά αποδέχθηκε αμαχητί την ήττα της.

Η τρίτη γενιά των πολέμων

Σχετικά πρόσφατα τώρα, κάπου στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας, ξεκίνησε η τρίτη γενιά των πολέμων: οι οικονομικοί πόλεμοι (οι νομισματικοί, χρηματοπιστωτικοί κλπ. αφορούν τις μεγάλες δυνάμεις), με την επιβολή του «δόγματος του σοκ» από τους αρχιερείς της δύναμης, με στόχο την αναίμακτη υφαρπαγή των περιουσιακών στοιχείων μίας σειράς αδύναμων χωρών – κάποιες από τις οποίες είχαν υπερχρεωθεί ακούσια λόγω της πολιτικής διαφθοράς ή εκούσια από ανόητες σπατάλες. Εν προκειμένω υπενθυμίζουμε τα εξής (πηγή):

«Οι διαφορές μεταξύ ενός οικονομικού, καθώς επίσης ενός στρατιωτικού πολέμου, δεν είναι τόσο μεγάλες, όσο νομίζει κανείς. Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια ενός στρατιωτικού πολέμου η ηττημένη χώρα έχει οικονομικές απώλειες, έμψυχες, καθώς επίσης υλικές – αφού το κόστος διεξαγωγής είναι μεγάλο, σκοτώνονται άνθρωποι, ενώ καταστρέφονται τα κτίρια και οι λοιπές υποδομές της. Στη συνέχεια εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής, ορίζεται μία κυβέρνηση δωσίλογων, λεηλατούνται οι πόροι της, φορολογείται από τους εισβολείς, βασανίζονται οι Πολίτες της, επικρατούν συνθήκες υπογεννητικότητας, μετανάστευσης κοκ.

Κατά τη διάρκεια ενός οικονομικού πολέμου τώρα, το κόστος είναι επίσης μεγάλο, οι άνθρωποι στην ηττημένη χώρα πεθαίνουν χωρίς να χρειαστεί να σκοτωθούν (μείωση του προσδόκιμου ζωής, ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ανεργία, εξαθλίωση κλπ.), τα κτίρια ερημώνουν λόγω των μαζικών χρεοκοπιών, καθώς επίσης της οικονομικής αδυναμίας του πληθυσμού, ενώ οι υποδομές καταστρέφονται σταδιακά λόγω της μη συντήρησης τους. Επίσης, εγκαθίστανται οι δυνάμεις κατοχής στο εσωτερικό της, λιγότερες και με πολύ χαμηλότερο κόστος, η κυβέρνηση της «αναγκάζεται» να λειτουργεί ενδοτικά, λεηλατείται η ιδιωτική και η δημόσια περιουσία της, φορολογείται, βασανίζονται οικονομικά οι Πολίτες της, υπάρχει υπογεννητικότητα, κλιμακώνεται η μετανάστευση κοκ.

Σε αντίθεση όμως με την οικονομική ήττα και την κατοχή της, όταν η χώρα χάνει έναν στρατιωτικό πόλεμο, όλα συμβαίνουν χωρίς τη συμφωνία των Πολιτών της. Παράλληλα, δημιουργούνται ομάδες αντίστασης στο εσωτερικό της, με στόχο την ανάκτηση της ελευθερίας, καθώς επίσης της εθνικής τους κυριαρχίας.

Η οικονομικά ηττημένη χώρα όμως αναγκάζεται να συμφωνεί με την κατοχή της, ενώ όλα όσα υπογράφουν οι πολιτικοί της είναι δεσμευτικά και εντός των κανόνων του διεθνούς δικαίου που ισχύουν πάντοτε για τα αδύναμα κράτη – οπότε δεν θεωρείται κατακτημένη, αλλά ότι πληρώνει δίκαια τα λάθη και τις παραλείψεις της, αφού με δική της επιλογή χρεώθηκε. Φυσικά ο δανειστής προστατεύεται από τους διεθνείς νόμους – ενώ τυπικά δεν λεηλατεί, αλλά είτε κατάσχει ότι είναι χρεωμένο για να εξοφληθεί, είτε εξαγοράζει άλλα περιουσιακά στοιχεία του ηττημένου, στις εξευτελιστικές τιμές βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα ένας χαμένος πόλεμος.

Τα παραπάνω αποτελούν τις σημαντικότερες ίσως διαφορές μεταξύ των δύο διαφορετικών μορφών πολέμου – κυρίως το ότι, η συμπεριφορά του στρατιωτικού κατακτητή ευρίσκεται εκτός των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Όταν δε κάποια στιγμή χάνει τον πόλεμο από τις συμμαχικές δυνάμεις που δημιουργούνται και επιτίθενται εναντίον του, η ηττημένη χώρα ανακτά όλα όσα έχασε αυτόματα – απαιτώντας ταυτόχρονα αποζημιώσεις για τις ζημίες που της προκλήθηκαν (κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει στην οικονομική μορφή του πολέμου).

Εκτός αυτού ο οικονομικός πόλεμος είναι πολύ φθηνότερος – αφού για την κατάκτηση της Ελλάδας απαιτήθηκαν περί τα 240 δις €, ως δάνεια όμως που θα επιστραφούν στο πολλαπλάσιο, ενώ για τη στρατιωτική θα έπρεπε να χρηματοδοτηθεί μία χερσαία δύναμη 300.000 ατόμων, πολεμικά πλοία, υποβρύχια, όπλα, αεροπλάνα κοκ.«.

Συνεχίζοντας, η πρωσική κυβέρνηση της Γερμανίας αντιλήφθηκε τα πλεονεκτήματα του οικονομικού πολέμου, καθώς επίσης τη μεγάλη ευκαιρία που της προσέφερε η υιοθέτηση του θνησιγενούς ευρώαπό μία σειρά κρατών που δεν είχαν τη δική της οικονομική ισχύ – προετοιμαζόμενη ήδη από το ξεκίνημα της νομισματικής ένωσης επιθετικά με τη μερκαντιλιστική πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (ανάλυση) και περιμένοντας την κατάλληλες προϋποθέσεις για να επιβάλλει τη βούληση της στους αντιπάλους της (άρα να διενεργήσει πόλεμο, ο οποίος είναι εκ των πραγμάτων άσκηση βίας).

Έτσι, αφού αμύνθηκε με επιτυχία στην οικονομική επίθεση που δέχθηκε από τις Η.Π.Α. μετά το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που της κόστισε εκατοντάδες δις € λόγω της έκθεσης των τραπεζών της (είναι η τρίτη μεγάλη χώρα που δέχθηκε αυτού του είδους την επίθεση από την υπερδύναμη μετά την Ιαπωνία τη δεκαετία του 1980 και τη Ρωσία αργότερα – η οποία τα κατάφερε μεν λόγω των αμερικανικών λαθών στην εφαρμογή της στρατηγικής σοκ και δέους, αλλά με πολλές απώλειες χάνοντας σχεδόν 15 εκ. ανθρώπους), εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο την κρίση υπερχρέωσης της Ευρωζώνης που ξεκίνησε από την Ελλάδα το 2010 – αυξάνοντας γεωμετρικά τα πλεονάσματα της μέσω της απομύζησης των εταίρων της (γράφημα), καθώς επίσης μετατρέποντας μεθοδικά την Ευρώπη σε γερμανική, αφού έκλεισε σταδιακά όλες τις «εξόδους κινδύνου» από το κοινό νόμισμα, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της ΕΚΤ.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη των πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος, +8,5% το 2016 ή περί τα 300 δις $), σε σύγκριση με τη Γαλλία (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος, -1% το 2016), η οποία βιώνει σήμερα τη στασιμότητα της φτώχειας και της δυστυχίας (πηγή: Le Monde). 

Με αφετηρία δε την Ελλάδα ξεκίνησε τη μετατροπή των εταίρων της σε προτεκτοράτα χρέους (ανάλυση) – διεισδύοντας ειρηνικά στη μία χώρα μετά την άλλη, όπως στο παράδειγμα της Πορτογαλίας (=η χώρα της LIDL). Παραδόξως βοηθήθηκε στην προσπάθεια της αυτή από το ΔΝΤ, το οποίο σκόπευε να ελέγξει την Ευρωζώνη – έχοντας τελικά αποτύχει, αφού εκδιώχθηκε ήδη από όλα τα κράτη, σύντομα και από την Ελλάδα.

Η χρησιμοποίηση των εμπνευσμένων από το ΔΝΤ μνημονίων και του ευρώ, ως όπλα αιχμής για τη δημιουργία του 4ου Ράιχ εκ μέρους της, δεν γίνεται ακόμη αντιληπτή από την πλειοψηφία των ανθρώπων – δυστυχώς ούτε από τα μεγάλα κράτη της Ευρωζώνης, όπως η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία. Ειδικά όσον αφορά την Ισπανία η γερμανική κυβέρνηση, γνωρίζοντας πόσο διεφθαρμένος είναι ο κ. Ραχόι, προσπαθεί με τη βοήθεια της κρίσης της Καταλονίας να τη μετατρέψει σε ομοσπονδία – έτσι ώστε να την ελέγχει πολύ πιο εύκολα.

Η τέταρτη γενιά των πολέμων

Συνεχίζοντας, έχουμε ήδη αναφερθεί στα χαρακτηριστικά της 4ης γενιάς των πολέμων – όπου το πεδίο της μάχης δεν είναι πια έξω από τον άνθρωπο, αλλά στο εσωτερικό του, στο μυαλό και στα συναισθήματα του, ενώ οι μιλιταριστικές επιχειρήσεις δεν λειτουργούν πλέον μέσω του στρατιωτικού αποικισμού με στόχο την κατοχή μίας περιοχής, αλλά με τον διανοητικό αποικισμό για τον έλεγχο της κοινωνίας της (ανάλυση). Πρόκειται δε για εντελώς αναίμακτους πολέμους χωρίς στρατιωτικά μέτωπα, χωρίς δυνατότητες υποχώρησης, χωρίς τεθωρακισμένα και χωρίς όπλα – πολέμους που οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι θύματα όσον αφορά τον εαυτό τους και θύτες σε σχέση με το περιβάλλον τους. Αναφέραμε χαρακτηριστικά τα εξής:

«Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει και δεν είναι πυρηνικός. Ενώ εσείς χαλαρώνετε, ενώ καταναλώνετε, ενώ απολαμβάνετε τη διασκέδαση που σας προσφέρει το σύστημα, ένας αόρατος στρατός προσπαθεί να κυριαρχήσει στη σκέψη σας, στη συμπεριφορά και στα συναισθήματα σας, ληστεύοντας σας.

Χωρίς να το παίρνετε καθόλου είδηση, χωρίς να το νοιώθετε ή να το συνειδητοποιείτε, η θέληση σας καταλαμβάνεται από αόρατες κατοχικές δυνάμεις. Οι μάχες δεν διεξάγονται σε μακρινούς τόπους, αλλά μέσα στο ίδιο σας το κεφάλι. Δεν πρόκειται πλέον για έναν πόλεμο με στόχο τη στρατιωτική κατάκτηση κάποιων περιοχών, αλλά για έναν πόλεμο που έχει αντικείμενο την κατάκτηση του εγκεφάλου σας – για μάχες που εσείς οι ίδιοι ως άτομα, όπου και αν βρίσκεσθε, αποτελείτε τον κύριο στόχο.

Ο στόχος δεν είναι πλέον ο θάνατος του εχθρού, αλλά ο έλεγχος του. Οι σφαίρες δεν κατευθύνονται πια στο κεφάλι σου, αλλά στις αντιφάσεις, στους ενδόμυχους φόβους και στις ψυχολογικές σου ευπάθειες – στα κρυφά και ευάλωτα σημεία σου. Η συμπεριφορά σου θα ερευνάται συνεχώς από ειδικούς, θα καθοδηγείται και θα ελέγχεται. Η σκέψη και η ψυχή σου θα υποβάλλονται στις ακραίες δοκιμασίες του πολέμου της 4ης γενιάς


Στο παράδειγμα της Ελλάδας, η οποία δέχθηκε ήδη έναν πόλεμο τρίτης γενιάς έχοντας ηττηθεί δυστυχώς αμαχητί, είναι σήμερα στόχος του επομένου – ο οποίος διεξάγεται μέσα στο μυαλό των ανθρώπων με επιτυχία αφού, έχοντας προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης με τη βοήθεια του πρωθυπουργού όπως αναφέραμε στην αρχή του κειμένου, αποδέχονται πια αδιαμαρτύρητα την πρωτοκαθεδρία του «δόγματος των μνημονίων», παύοντας να εμπιστεύονται οποιονδήποτε τάσσεται εναντίον τους, θεωρώντας τον συχνά κομμουνιστή!

Παρά το ότι λοιπόν έχει τεκμηριωθεί ακόμη και από Γερμανούς οικονομολόγους πως η πολιτική αυτή είναι καταστροφική (ανάλυση), ενώ δεν προσφέρει καμία απολύτως προοπτική για το μέλλον των Ελλήνων ακόμη και ως αποικία χρέους, είναι κυρίαρχη σε όλα σχεδόν τα μη «εξτρεμιστικά» πολιτικά κόμματα, καθώς επίσης σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού – ακριβώς επειδή έχει αποικισθεί τόσο το μυαλό, όσο και τα συναισθήματα των Ελλήνων, με το θάρρος να έχει κυριολεκτικά εξοστρακισθεί από το φόβο.

Εν προκειμένω δεν κατηγορούμε κανέναν, ούτε την κυβέρνηση, ούτε την αξιωματική αντιπολίτευση, ούτε τους Πολίτες για τη στάση τους, όπως κάναμε κάποτε – επειδή έχουμε συνειδητοποιήσει την εύλογη αδυναμία τους να αντιληφθούν τι ακριβώς συμβαίνει και πώς πρέπει να αντιδράσουν απέναντι στον ύπουλο, υπόγειο πόλεμο που δέχονται.

Το βασικότερο όπλο των Γερμανών εδώ είναι η διατήρηση της ψευδαισθησιακής ελπίδας, σύμφωνα με την οποία κάποια στιγμή θα φροντίσουν ώστε το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας να γίνει βιώσιμο – κάτι που θα ωφελήσει ελάχιστα όσο απαιτούν θηριώδη πρωτογενή πλεονάσματα, πόσο μάλλον όταν το μη εξυπηρετούμενο ιδιωτικό χρέος (κόκκινο) έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, ενώ τα υπόλοιπα μεγάλα προβλήματα της οικονομίας μας (παραγωγικός ιστός, ασφαλιστικό κλπ.) επιδεινώνονται ραγδαία.

Ακόμη χειρότερα, ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων πιστεύει ότι δεν υπάρχει καμία εναλλακτική λύση (ΤΙΝΑ, there is no alternative) – παρά το ότι το ίδιο το πρόβλημα δεν μπορεί να είναι λύση, ούτε να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα ένα πείραμα που έχει αποτύχει πολλές φορές (=ο ορισμός της ηλιθιότητας κατά τον Αϊνστάιν). Εκτός αυτού πως είμαστε οι ίδιοι υπεύθυνοι για την καταστροφή που υπεστήκαμε (άνω του 1 τρις €) μετά την επιβολή των μνημονίων – ενώ αυτοί που έχουν άλλη άποψη, θεωρείται πως δεν κάνουν αυτοκριτική και δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους!

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας το Ιράκ, πριν από τη στρατιωτική εισβολή των Η.Π.Α. στα πλαίσια του ενεργειακού πολέμου που συνεχίζει να διεξάγεται στη Μέση Ανατολή (με κερδισμένη μέχρι σήμερα τη Ρωσία), υπέστη μία ιδιαίτερη πολεμική επίθεση 4ης γενιάς μέσω τηλεοπτικών εκπομπών – οι οποίες προσομοίωναν το μελλοντικό μαζικό βομβαρδισμό του με τεράστιες ναπάλμ, σκορπίζοντας τον πανικό στον πληθυσμό του.

Με κάτι σχετικά ανάλογο είναι αντιμέτωπη σήμερα η Ελλάδα, όπως ο πρωθυπουργός στη  17ωρη σύσκεψη του 2015, όπου συνθηκολόγησε με το πιστόλι στον κρόταφο – αφού προβλέπεται η απόλυτη καταστροφή της εάν τολμήσει να αναβάλλει την πληρωμή των χρεών της ή/και να μην εφαρμόσει την πολιτική των μνημονίων.

Πόσο μάλλον εάν αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη (γίνεται μόνο εκούσια, ενώ προβλέπονται διαπραγματεύσεις τουλάχιστον δύο ετών, όπως στην περίπτωση της Μ. Βρετανίας), όπου θα αντιμετωπίσει τις επιθέσεις των αγορών, της Γερμανίας, το κλείσιμο των τραπεζών της, την έλλειψη χαρτιού υγείας από τα Σούπερ Μάρκετ ή επιδέσμων από τα φαρμακεία και γενικότερα συνθήκες Αποκάλυψης – ανάλογες με τη ρίψη ατομικής βόμβας στην επικράτεια της!

Λογικά λοιπόν οι αποδέκτες αυτών των επιθέσεων, οι Έλληνες Πολίτες, έχουν σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι, αποδεχόμενοι σιωπηλά και στωικά τη μοίρα τους για να αποφύγουν τα χειρότερα – παύοντας να ενδιαφέρονται για την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, για τη μετατροπή τους σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές, για τις συνθήκες εξαθλίωσης που αρκετοί βιώνουν και για την προβλεπόμενη αλλαγή ιδιοκτησίας της πατρίδας τους.

Στα πλαίσια αυτά είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν απόψεις – ειδικά επειδή κανένας δεν μπορεί να τους υποσχεθεί μία αναίμακτη σύγκρουση με τους πιστωτές, εκτός εάν είναι ένας προικισμένος και ανεύθυνος δημαγωγός. Ως εκ τούτου η μοναδική μας δυνατότητα είναι να αναφέρουμε θεωρητικά κάποιες λύσεις, τονίζοντας πως ασφαλώς δεν είναι σίγουρες, ούτε βέβαια ανώδυνες – ενώ γνωρίζουμε δυστυχώς πως ο χρόνος κυλάει εις βάρος της Ελλάδας.

Βασίλης Βιλιάρδος

analyst