Πηγή:Λόγιος Ερμής
Προχτές το απόγευμα πήγα περπατώντας να πάρω τσιγάρα απ’ το περίπτερο. Εκεί που χάζευα τις κρεμασμένες εφημερίδες, με πλησίασε μια γυναίκα κοντά στα 60 και έκανε σαν να θέλει να μου μιλήσει, αλλά δίσταζε. Την κοίταξα στο πρόσωπο κι αμέσως κατέβασε το βλέμμα της. Ντρεπόταν. Λίγο πιο πίσω, με σκυμμένο κεφάλι στεκόταν ένας άντρας με λεπτά χαρακτηριστικά λίγο μεγαλύτερος, με μακριά βρώμικη γενειάδα, εμφανώς καταπονημένος, που έσερνε ένα καρότσι λαϊκής γεμάτο πράγματα. Εκείνος ντρεπόταν περισσότερο.
- “Πείτε μου”, της έκανα.
- ”Είμαστε άστεγοι. Δεν ξέρουμε πώς μας συνέβη αυτό... συγγνώμη.” ψέλλισε απολογητικά η κυρία.
Αφού ως όφειλα της παρέδωσα τα ψιλά μου, με ευχαρίστησε, πάντα στον πληθυντικό, και το ζευγάρι πιάστηκε σιωπηλά χέρι-χέρι και συνέχισε την περιπλάνησή του προς την πλατεία.
Έμεινα για αρκετά δευτερόλεπτα ακίνητος προσπαθώντας να καταλάβω τί ακριβώς μου είχε μόλις συμβεί. Ένοιωθα πως μου είχαν ρίξει γροθιά στο στομάχι. “Δεν ξέρουμε πώς μας συνέβη αυτό...” αντηχούσε στα αυτιά μου.
Το ζευγάρι που μόλις είχα συναντήσει μάλλον ήσαν πρώην μικροαστοί, που όταν έχασε τη δουλειά του ο άντρας, πιθανόν στην αρχή της κρίσης, έσκασαν με γδούπο στο τσιμέντο περνώντας εύκολα από τις τρύπες του σχεδόν ανύπαρκτου διχτυού κοινωνικής προστασίας.
Ξέρω ακριβώς πώς τους συνέβη αυτό!
Η ακραία περιφρόνηση της άρρωστης κοινωνίας μας και των ελλειμματικών θεσμών μας για όλους εκείνους που δεν φωνάζουν για τα δικαιώματά τους ευθύνεται. Η μεσαία τάξη ευθύνεται, που κοιτώντας τη δουλειά της επαναπαύθηκε στην επίπλαστη ευημερία των δανεικών, αφήνοντας κάθε λαμόγιο, βολεμένο, λαθροσυνταξιούχο, αργόμισθο και φαύλο να ρουφάει τη ζωτικότητα της κοινωνίας, πιστεύοντας ότι οι ίδιοι θα έμεναν αλώβητοι.
Για την κατάντια φταίει η Μεσαία τάξη που έμεινε άφωνη, χωρίς αντιπροσώπευση, όταν τα συνδικάτα και οι συντεχνίες έβαζαν τους εκπροσώπους τους στη βουλή και στις κυβερνήσεις.
Φταίει που ακόμα και τώρα, μετά από απανωτές σφαλιάρες και ακρωτηρισμούς, αναρωτιέται πώς της συνέβη αυτό. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται ψυχολογικά πως θα πηγαίνει για ύπνο πεινασμένη ώστε να πληρώνει παράλογους φόρους “υπέρ τρίτων”, λοξοκοιτάζει τα άκρα του πολιτικού φάσματος, στις ερήμους της αυτοδικίας και της “ταξικής πάλης”.
Μάλλον φταίω και ‘γω. Όχι μάλλον, σίγουρα!
Η γενιά μου άφησε ανεξέλεγκτους τους “επίλεκτους” της γενιάς του Πολυτεχνείου να οργώσουν το κράτος και τη χώρα, και να απομυζήσουν ως και τις τελευταίες ικμάδες ζωτικότητας με εργαλεία τη μίζα, το φακελάκι, το γρηγορόσημο, τις λαθροσυντάξεις και τις αχανείς γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Πώς 4 μέρες σ΄ ένα αμφιθέατρο εξαργυρώθηκαν με 40 χρόνια αργομισθίας, μίζας και ρεμούλας; ...μας ξεπατώσανε! Κι εμείς όμως; Μούγκα!
Τώρα ετοιμαζόμαστε να ξηλώσουμε ό,τι απέμεινε από το ισχνό κοινωνικό κράτος μας, για να συνεχίσουμε να δίνουμε συντάξεις σε πενηντάρηδες, και μισθούς σε αργόμισθους και διεφθαρμένους που έχουν πλημμυρίσει τις τάξεις του Δημοσίου.
Κι από τους άλλους, όποιος πέσει ας σπάσει!
Αυτοί είμαστε! Αυτό μάλλον.
Φταίμε που δεν πήραμε στα χέρια τη χώρα έγκαιρα. Πριν τα υποβρύχια και τις λίστες των φαρμάκων. Πριν τα υπερχρέη και τα μνημόνια. Πριν τις 1.800 αυτοκτονίες και τους 40.000 άστεγους. Πριν...
Άργησαμε. Και τώρα;
Του Άγη Βερούτη
- “Πείτε μου”, της έκανα.
- ”Είμαστε άστεγοι. Δεν ξέρουμε πώς μας συνέβη αυτό... συγγνώμη.” ψέλλισε απολογητικά η κυρία.
Αφού ως όφειλα της παρέδωσα τα ψιλά μου, με ευχαρίστησε, πάντα στον πληθυντικό, και το ζευγάρι πιάστηκε σιωπηλά χέρι-χέρι και συνέχισε την περιπλάνησή του προς την πλατεία.
Έμεινα για αρκετά δευτερόλεπτα ακίνητος προσπαθώντας να καταλάβω τί ακριβώς μου είχε μόλις συμβεί. Ένοιωθα πως μου είχαν ρίξει γροθιά στο στομάχι. “Δεν ξέρουμε πώς μας συνέβη αυτό...” αντηχούσε στα αυτιά μου.
Το ζευγάρι που μόλις είχα συναντήσει μάλλον ήσαν πρώην μικροαστοί, που όταν έχασε τη δουλειά του ο άντρας, πιθανόν στην αρχή της κρίσης, έσκασαν με γδούπο στο τσιμέντο περνώντας εύκολα από τις τρύπες του σχεδόν ανύπαρκτου διχτυού κοινωνικής προστασίας.
Ξέρω ακριβώς πώς τους συνέβη αυτό!
Η ακραία περιφρόνηση της άρρωστης κοινωνίας μας και των ελλειμματικών θεσμών μας για όλους εκείνους που δεν φωνάζουν για τα δικαιώματά τους ευθύνεται. Η μεσαία τάξη ευθύνεται, που κοιτώντας τη δουλειά της επαναπαύθηκε στην επίπλαστη ευημερία των δανεικών, αφήνοντας κάθε λαμόγιο, βολεμένο, λαθροσυνταξιούχο, αργόμισθο και φαύλο να ρουφάει τη ζωτικότητα της κοινωνίας, πιστεύοντας ότι οι ίδιοι θα έμεναν αλώβητοι.
Για την κατάντια φταίει η Μεσαία τάξη που έμεινε άφωνη, χωρίς αντιπροσώπευση, όταν τα συνδικάτα και οι συντεχνίες έβαζαν τους εκπροσώπους τους στη βουλή και στις κυβερνήσεις.
Φταίει που ακόμα και τώρα, μετά από απανωτές σφαλιάρες και ακρωτηρισμούς, αναρωτιέται πώς της συνέβη αυτό. Την ίδια στιγμή που προετοιμάζεται ψυχολογικά πως θα πηγαίνει για ύπνο πεινασμένη ώστε να πληρώνει παράλογους φόρους “υπέρ τρίτων”, λοξοκοιτάζει τα άκρα του πολιτικού φάσματος, στις ερήμους της αυτοδικίας και της “ταξικής πάλης”.
Μάλλον φταίω και ‘γω. Όχι μάλλον, σίγουρα!
Η γενιά μου άφησε ανεξέλεγκτους τους “επίλεκτους” της γενιάς του Πολυτεχνείου να οργώσουν το κράτος και τη χώρα, και να απομυζήσουν ως και τις τελευταίες ικμάδες ζωτικότητας με εργαλεία τη μίζα, το φακελάκι, το γρηγορόσημο, τις λαθροσυντάξεις και τις αχανείς γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Πώς 4 μέρες σ΄ ένα αμφιθέατρο εξαργυρώθηκαν με 40 χρόνια αργομισθίας, μίζας και ρεμούλας; ...μας ξεπατώσανε! Κι εμείς όμως; Μούγκα!
Τώρα ετοιμαζόμαστε να ξηλώσουμε ό,τι απέμεινε από το ισχνό κοινωνικό κράτος μας, για να συνεχίσουμε να δίνουμε συντάξεις σε πενηντάρηδες, και μισθούς σε αργόμισθους και διεφθαρμένους που έχουν πλημμυρίσει τις τάξεις του Δημοσίου.
Κι από τους άλλους, όποιος πέσει ας σπάσει!
Αυτοί είμαστε! Αυτό μάλλον.
Φταίμε που δεν πήραμε στα χέρια τη χώρα έγκαιρα. Πριν τα υποβρύχια και τις λίστες των φαρμάκων. Πριν τα υπερχρέη και τα μνημόνια. Πριν τις 1.800 αυτοκτονίες και τους 40.000 άστεγους. Πριν...
Άργησαμε. Και τώρα;
Του Άγη Βερούτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου