Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΕΛΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΥΘΟΠΟΙΗΣΕΩΣ (7)

Συνέχεια απο : Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013

Ας προχωρήσουμε όμως λίγο και ας ερευνήσουμε το μεγάλο μυστικό, τον σκοπό της απομυθοποιήσεως του Ευαγγελίου! Με την απομυθοποίηση, ο Χριστός και η Εκκλησία του μειώνονται σε μία αληθινή και οικουμενική θρησκεία. Και ταυτόχρονα, λόγω της οικουμενικότητός της, μυθοποιούνται οι υπόλοιπες θρησκείες. Και στην μυθοποίησί τους αυτή πολιτικοποιούνται, χειραγωγούνται απο την πολιτική, διότι και η πολιτική θεμελιώνεται στον Μύθο.

Έτσι λοιπόν η 11^η Σεπτεμβρίου του 2001, δέν είναι ένα κομβικό σημείο μόνον για την πολιτική Ιστορία του κόσμου, αλλά και για την θρησκευτική. Απο εκείνη την ημερομηνία ξέσπασε στην ανθρωπότητα ο πόλεμος των θρησκειών, τουτέστιν ο πόλεμος των πολιτισμών, διότι κάθε διαφορετική θρησκεία δημιουργεί και τον δικό της ξεχωριστό πολιτισμό. Μιλούμε πλέον για πολεμιστές του Θεού, για Ιερό πόλεμο κ.τ.λ. Ταυτόχρονα δέ εντάθηκαν και οι προσπάθειες για την ένωση όλων των θρησκειών! Και το νέο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζεται είναι : πώς είναι δυνατόν να ενωθή η Εκκλησία, ο Χριστός, με τους θρησκευτικούς ηγέτες; Χρησιμοποιείται λοιπόν επιτηδείως η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε με την Ελληνική Σοφία, του σπερματικού λόγου, με την διαφορά ότι επειδή οι θρησκείες δέν έχουν ουδεμία σχέση με την Σοφία αντί του ελληνικού λόγου, χρησιμοποιείται σαν υπόδειγμα η θρησκεία των Εβραίων.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να καθοριστεί η σχέση της Χριστιανικής πίστης με τις θρησκείες του κόσμου; Το θεμέλιο βρίσκεται στο Ιστορικό γεγονός πώς το Χριστιανικό μήνυμα εξ’αρχής εμφανίζεται σε στενή σχέση με μία θρησκεία, και μάλιστα σαν μία νέα ερμηνεία αυτής της θρησκείας.

Θα παρακολουθήσουμε με μεγάλη συντομία αυτό το θεαματικό μυθιστόρημα, που γράφεται σήμερα και με την βοήθεια της θεολογικής σχολής του Βασιλειάδη.

Χάρη στον Χριστό, οι θρησκείες αποκαλύπτονται σαν καθολικές υποσχέσεις Θείας Σωτηρίας. Καθότι δέ ο Χριστός, όπως ακριβώς είναι παρών στην Εβραϊκή θρησκεία, όπως αναγιγνώσκεται απο τους Χριστιανούς, μυστικά, παρομοίως, είναι παρών και στην Ιστορία των θρησκειών. Επειδή λοιπόν κατά βάθος αυτή η ιστορία των θρησκειών μιλά γι’Αυτόν, εάν την δεχθούμε σαν Ιστορία Σωτηρίας, η Χριστιανική σχέση με τις θρησκείες μπορεί να καθορισθεί με τον όρο «εσωτερισμός».

Ο Θεός, διά του Χριστού, έφερε την καταλλαγή του κόσμου με τον ίδιο (ο Θεός εν Χριστώ κόσμον καταλλάσων εαυτώ, πρός Κορινθίους Β 5,19). Έτσι όλη η ανθρωπότης προσελήφθη στο Τριαδικό μυστήριο του Θεού. Αυτή η καταλλαγή του κόσμου με τον Θεό συνίσταται στο γεγονός ότι δημιουργηθήκαμε εν Χριστώ (Διότι δι’αυτού εδημιουργήθησαν τα πάντα, τα επουράνια και τα επίγεια ....Είναι η αρχή, ο πρωτότοκος εκ των νεκρών, για να γίνη αυτός ο πρώτος σε όλα, διότι εις αυτόν ευαρεστήθηκε να κατοικήση όλον το πλήρωμα του Θεού, και δι’αυτού να συμφιλιώση μετά του εατού του τα πάντα, τόσον τα επίγεια όσον και τα επουράνια. Κολοσσαείς 1,19)

Εάν όλη η ανθρωπότης λοιπόν εδημιουργήθη εν Χριστώ, τότε δέν υπάρχει ούτε ένα ανθρώπινο όν που να μήν βρίσκεται μέσα στο πλαίσιο της Χάριτος. Ο Χαιρετισμός του αρχαγγέλου Γαβριήλ πρός την Θεοτόκο «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου» μας φανερώνει την θεμελιώδη μορφή του Χριστιανικού μηνύματος. Οι Χριστιανοί οφείλουν να κάνουν κατανοητό σε όλους τους ανθρώπους πως βρίσκονται ήδη μέσα στην Χάρη και πώς ο Κύριος είναι ήδη μαζί τους. Με τον Χαιρετισμό του Αρχαγγέλου, η αλήθεια των υποσχέσεων σωτηρίας που γίνονται απο τις θρησκείες, πιστοποιείται απο τον Χριστιανισμό.

Αυτός ο εσωτερισμός λοιπόν είναι το μόνο δυνατό μοντέλλο ενώσεως των θρησκειών. Διότι το αποκλειστικό μοντέλλο εξαιρεί όλες τις άλλες θρησκείες τόσο απο την αλήθεια όσο και απο την σωτηρία. Το συμπεριλαμβάνων μοντέλλο, δίνει στις άλλες θρησκείες μόνον μία αποσπασματική αλήθεια. Το πλουραλιστικό μοντέλλο προσθέτει τις θρησκείες την μία πάνω στην άλλη και επιπλέον πρέπει να σχετικοποιήσει την δική του αλήθεια για να υπολογίσει σαν σχετικώς αληθινές και τις άλλες θρησκείες.

Δυστυχώς το γνωστό Filioque βρίσκεται ξανά πίσω απο την προσπάθεια της ενώσεως των θρησκειών, όπως και των Εκκλησιών. Έτσι η τελευταία σύνοδος του Βατικανού διδάσκει πώς ανάμεσα στους καθολικούς και τους Χριστιανούς των άλλων ομολογιών υπάρχει ένας «αληθινός σύνδεσμός εν πνεύματι Αγίω» (Lumen gentium 15). Και πραγματικά μία πιό οικεία απο αυτή, ένωση, ανάμεσα σε ανθρώπινα όντα δέν μπορούμε να σκεφθούμε. Οι Χριστιανοί είναι σε κοινωνία ανάμεσα τους λόγω του γεγονότος πώς είναι κοινωνία με τον Θεό, δηλαδή λόγω του ότι συμμετέχουν στην κοινωνία που είναι ο Θεός καθ’εαυτός σαν Άγιο Πνεύμα, η οποία είναι η κοινωνία του Πατρός και του Υιού. Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί αναγνωρίσουν αυτή την κοινωνία τους με τον Θεό, δέν θα μπορέσουν να αμφισβητηθούν πλέον μεταξύ τους πώς είναι αληθινοί.

Το πρόβλημα της ενώσεως όμως εμφανίζεται οξύτερο όταν μεταφερόμεθα στο επίπεδο και στην ανάγκη ενώσεως των θρησκειών. Δέν πρόκειται πλεον για έναν απλό διάλογο ανάμεσα σε Χριστιανούς αλλά για μία αληθινή αντιπαράθεση και μία μάχη για την αλήθεια. Ποιό είναι το έδαφος, το θεμέλιο, στο οποίο πρέπει να στηριχθεί ένας ορισμός της σχέσεως με τις άλλες θρησκείες;

Όλες οι θρησκείες υπόσχονται στους ακολούθους τους μία σωτηρία που υπερβαίνει την πραγματικότητα μας. Μία τέτοια σωτηρία γίνεται κατανοητή σαν μία απελευθέρωση απο την πεπερασμένη μας ύπαρξη, η οποία βρίσκεται σε πτώση και απειλείται διαρκώς να ξαναπέσει στο μηδέν. Έτσι προσφέρεται μία κατάσταση σωτηρίας η οποία υπερβαίνει όλες μας τις δυνατότητες ολοκληρώσεως που μπορούμε να πραγματώσουμε στη γή. Οι θρησκείες λοιπόν γίνονται κατανοητές, με τα δόγματά τους και τις Ιεροτελεστίες τους, σαν οδοί που οδηγούν σε μία τέτοια σωτηρία (Ανάμεσα τους και η νέα θρησκεία του προσώπου, όπως αναγνωρίζεται εύκολα). Κάθε πιστός λοιπόν αναγνωρίζει στην θρησκεία του την οδό της σωτηρίας. Μπορεί όμως να την αναγνωρίσει και στις άλλες θρησκείες;

Το πολυ-πολυ να αναγνωρίσει στους πιστούς των άλλων θρησκειών μία δυνατότητα αποκτήσεως της σωτηρίας. Όπως ακριβώς το Βατικανό II διδάσκει πώς οι ακόλουθοι των άλλων θρησκειών μπορούν να επιτύχουν την σωτηρία του Χριστού ακόμη και αν χωρίς την δική τους ευθύνη, δέν μπορούν να φθάσουν στην γνώση του σωτήρος, αλλά ακολουθούν την συνείδησί τους.

Η σύνοδος του βατικανού όμως δέν θίγει την ουσία του προβλήματος. Μπορούν οι άλλες θρησκείες να θεωρηθούν δρόμοι σωτηρίας; Οι μή-Χριστιανικές θρησκείες, σαν θεσμικά και συλλογικά συστήματα ερμηνείας της ανθρώπινης υπάρξεως με τις υποσχέσεις τους και με τα μέσα σωτηρίας που προσφέρουν, μπορούν να θεωρηθούν θεσμοί σωτηρίας; Και εάν είναι, μπορούν να θεωρηθούν επίσης σαν αυτόνομες μεσολαβήσεις ή σαν θεσμοί οι οποίοι πραγματοποιούν ακριβώς την σωτηρία του Ιησού Χριστού; Οι θρησκευτικές τους λατρείες διαθέτουν την σωτηριώδη επάρκεια  που εμείς αναγνωρίζουμε στις δικές λατρευτικές και μυστηριακές λειτουργίες; Μπορούμε να θεωρήσουμε τις ιερές γραφές των άλλων θρησκειών σαν Λόγο του Θεού, αναλόγως με την Βίβλο μας;

Οι Χριστιανοί είναι πεπεισμένοι πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο μεσάζων της σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών (είς γάρ Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Τιμόθεον Α, 2,5). Όμως και οι άλλες θρησκείες επικαλούνται τις δικές τους προσωπικότητες σαν μεσάζοντες σωτηρίας. Για τους Βουδιστές π.χ. είναι ο Βούδας, ο Φωτισμένος, αυτός μέσω του οποίου οι άνθρωποι βρίσκουν την οδό της σωτηρίας. Πώς θα μπορέσουμε ποτέ σαν Χριστιανοί να αναγνωρίσουμε τον Βούδα σαν μεσάζοντα σωτηρίας; Δίπλα στον Ιησού Χριστό, υπάρχει μία θέση για άλλες θρησκευτικές προσωπικότητες μέσω των οποίων μεταδίδεται η σωτηρία του Θεού στους ανθρώπους;!

Η μοναδικότης του Χριστού, είναι δυνατόν να ερμηνευθεί μόνον σαν ιδιαιτερότης και έτσι να την αποδώσουμε και στον Βούδα και σε άλλες μεγάλες και θαυμαστές θρησκευτικές προσωπικότητες;

Αυτό είναι το υπόβαθρο της προσπάθειας ενώσεως των θρησκειών. Εμείς οι Ορθόδοξοι, σαν αληθινοί Χριστιανοί, έχουμε την δυνατότητα να φωτίσουμε τα λάθη, τις μοιραίες ελλείψεις και διαστρεβλώσεις της διδασκαλίας του Κυρίου; Μπορούμε να κατανοήσουμε έστω την ονοματολογία αυτής της ιστορικής προσπάθειας των διοικήσεων όλων των Εκκλησιών και θρησκειών; Την παντελή έλλειψη περιεχομένου; Μας έχει απομείνει άραγε κάποιο τελευταίο ίχνος περιεχομένου; Ή είμαστε όλοι μας εις τύπον Χριστού σαν τον Ζηζιούλα;;

(Συνεχίζεται)

Αμεθυστος.