Άλλη μια παρωδία κοινοβουλευτισμού ζήσαμε χθες. Με 51 ψήφους υπέρ, έναντι 46 κατά και ένα «παρών» από τον Νικήτα Κακλαμάνη πέρασε χθες το απόγευμα το νομοσχέδιο για το 30% της ΔΕΗ. Απουσίαζαν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Παναγιώταρος και Ηλίας Κασιδιάρης, είχαν με πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν.
Μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τη ΔΕΗ, κατατέθηκαν οι πρώτες προτάσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ υπογράφουν 71 βουλευτές, την προτάση των Ανεξάρτητων Ελλήνων 14, την πρόταση των Ανεξάρτητων Βουλευτών επίσης 14 και την πρόταση της ΧΑ 16 βουλευτές. Σήμερα κατατίθεται η πρόταση της ΔΗΜΑΡ ενώ την δική του πρόταση θα καταθέσει και το ΚΚΕ. Βάλτε τώρα που γυρίζει.
Τελικά, έξι προτάσεις δημοψηφίσματος θα κατατεθούν. Μαζί με της ΧΑ επτά. Κι όλοι αισθάνονται ικανοποιημένοι. Κάνανε το καθήκον τους. Η αντιπαράθεση με το ξεπούλημα της χώρας έχει αναχθεί σε κάποια εκδοχή δημοψηφίσματος.
Δεν έχει σημασία που καμιά από τις προτάσεις δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα. Θυμίζουμε εδώ ότι η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα βασίζεται στο άρθρο 116 του Κανονισμού της Βουλής. Πρέπει να προσυπογράψουν την πρόταση τα δύο πέμπτα των βουλευτών για να εισαχθεί προς συζήτηση και για να γίνει αποδεκτή απαιτούνται τα τρία πέμπτα. Δηλαδή φέξε μου και γλύστρησα.
Ποιο είναι το αίτημα;
Ποιο όμως είναι το επίδικο ζήτημα; Να μην πουληθεί η "μικρή ΔΕΗ", ή να μην επιτραπεί ούτε στο ελάχιστο το άνοιγμα του δικτύου παραγωγής, μεταφοράς και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στις δυνάμεις αγοράς; Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Η αγορά δεν μπορεί να εξασφαλίσει με κανένα τρόπο τις οικονομίες κλίμακας που απαιτεί μια ορθολογική ανάπτυξη ενός ενιαίου πανεθνικού δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας, το οποίο μπορεί να εξασφαλίσει επάρκεια στη χώρα και φθηνές τιμές ειδικά για τα λαικά νοικοκυριά. Με όρους αγοράς αυτό είναι αδύνατο.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από μια ενιαία και αδιαίρετη ΔΕΗ. Όχι μια ΔΕΗ Α.Ε., έρμαιο της χρηματιστικής κερδοσκοπίας και της ασυδοσίας των κυβερνώντων. Από μια ΔΕΗ που οφείλει να ανοίκει ολοκληρωτικά στο κράτος και να λειτουργεί με όρους πλήρους διαφάνειας, οικονομικής ιδιοσυντήρησης, ανεξαρτησίας από κάθε κυβέρνηση, χωρίς διορισμένες διοικήσεις και εκλεκτούς των κομματικών μηχανισμών και υπό καθεστώς άμεσου κοινωνικού και κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Η επιλογή είναι καθαρή. Ας αναρωτηθούμε το εξής απλό. Μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος χωρίς να έχει υπό τον έλεγχό του τουλάχιστον τις τηλεπικοινωνίες, την ενέργεια, το νερό και τις μεταφορές; Μπορεί να υπάρξει έστω εθνική άμυνα, χωρίς αυτούς τους κρίσιμους και στρατηγικούς τομείς υπό τον άμεσο έλεγχο του κράτους;
Τηλεποικιωνίες η Ελλάδα δεν διαθέτει από τότε που ο όμιλος ΟΤΕ ξεπουλήθηκε στην Deutsche Telecom. Η χώρα και ο πληθυσμός της έχουν μετατραπεί σε καταναλωτές τηλεποικιωνιών, αλλά το δίκτυο των τηλεπικοινωνιών δεν το ελέγχουν, δεν τους ανήκει καν. Έρμαιο των ξένων ιδιωτών που ελέγχουν το σύστημα είναι και οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Είναι σαν να εξαρτούν τις τηλεπικοινωνίες τους από τούρκους παρόχους. Από άποψη ουσίας είναι το ίδιο.
Το ίδιο πάει να γίνει τώρα και με την ΔΕΗ.
Μόνο μια χώρα που θέλει να αυτοκαταλυθεί, που το κράτος της έχει μετατραπεί σε απλή βιτρίνα ιδιωτικών συμφερόντων, πρωτίστως ξένων, που η ίδια η εθνική της άμυνα δεν έχει κανένα μα κανένα νόημα, προχωρά στο ξεπούλημα αυτών των τόσο κρίσιμων και στρατηγικών τομέων. Μόνο ένας λαός που αναζητά τρόπους εθνικού και κοινωνικού αυτοχειριασμού, αποδέχεται τέτοιες επιλογές.
Όχι πώς ενδιαφέρει τους κυβερνώντες. Αυτοί έχουν κάνει τις επιλογές τους. Το ερώτημα είναι με όλους τους άλλους. Αλήθεια, τι περιμένουν άλλο να δουν; Ξεπουλιούνται τα πάντα. Η ενέργεια με την ΔΕΗ είναι μόνο η αρχή. Ήδη έχουν δρομολογηθεί για συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα το 90% των παραλιών της Ελλάδας. Σειρά προς πώληση έχουν πάρει και οι αρχαιολογικοί χώροι. Τι θα απομείνει από τούτη την χώρα; Ο ραγιάς λαός της;
Γιατί δεν μπορούμε να τα βρούμε;
Χάνεται η πατρίδα! Τι άλλο θα πρέπει να γίνει για να το αντιληφθούν οι κομματικοί σχηματισμοί; Τι αλλο περιμένουν; Να ξεσπάσει πρώτα πόλεμος για να δούμε ολοι πόσο ανοχύρωτη χώρα μας έχουν καταντήσει; Να οδηγηθεί στη σφαγή ο λαός, όπως οδηγήθηκε στην Ουκρανία, ή όπως συμβαίνει σήμερα στη Μέση Ανατολή από μια "ανίερη συμμαχία" σιωνιστών και τζιχαδιστών;
Γιατί δεν κάνουμε το αυτονόητο; Γαιτί δεν συμμαχούμε όλοι όσοι αντιτασόμαστε σ' αυτές τις πολιτικές, στη βάση ορισμένων πολύ άμεσων και ζωτικών αιτημάτων που μπορούν, αφενός, να αναχαιτήσουν το ξεπούλημα της χώρας. Και, αφετέρου, να ενώσουν όλο τον λαό πάνω σε πολύ συγκεκριμένα προβλήματα όπως τα χρέη προς την εφορία, τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταμεία, τα εργασιακά και το συνταξιοδοτικό, κοκ.
Ας το σκεφτούμε λίγο. Τι είναι πιο αποτελεσματικό ενάντια στην κυβερνώσα συμμορία; Το κουβεντολόι για δημοψήφισμα, ή να διατρανώσουμε όλοι μαζί και από κοινού, μέσα στον λαό, ότι όποιος επενδύσει στο ξεπούλημα της χώρας, θα χάσει τα λεφτά του. Τόσο απλά.
Ας βάλουμε στην άκρη τις πολλές και εξαιρετικά σημαντικές διαφορές μας. Άλλωστε το ποιος έχει δίκιο θα αποδειχθεί αναπόφευκτα μέσα στην ίδια την πράξη. Ο αγώνας και η ελεύθερη ζύμωση θέσεων και απόψεων είναι εκείνη που τελικά κρίνει το αποτέλεσμα. Ας αναδείξουμε αυτό που μας ενώνει: η εδώ και τώρα σωτηρία του λαού και της πατρίδας. Τόσο δύσκολο είναι να τα βρούμε πάνω σ' αυτά;
ΚΡΥΒΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου